Print this page
Κυριακή, 03 Μαΐου 2015 13:36

Live review: Μπάμπης Παπαδόπουλος @ Σταυρός του Νότου Club, 22/4/15

Written by 

Τι σκαρώνουν στον ίδιο συναυλιακό χώρο ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Παύλος Παυλίδης, η Ματούλα Ζαμάνη και ο Κωνσταντής Πιστιόλης μεταξύ άλλων; Πιθανότατα τίποτα ιδιαίτερο (αν και Αγγελάκας-Παυλίδης βρίσκονταν στην ίδια παρέα, άρα τα μυαλά των οπαδών των δύο μεγαθηρίων του πάλαι ποτέ ελληνικού ροκ μπορούν να αφεθούν σε σενάρια με μοναδικό περιορισμό τη φαντασία τους), αλλά το σίγουρο κοινό τους σημείο ήταν η ταυτόχρονη παρακολούθηση της συναυλίας του Μπάμπη Παπαδόπουλου στο club του Σταυρού του Νότου. Παράλληλα, η παρουσία πολλών μουσικών προσωπικοτήτων αποτελεί και σαφή ένδειξη εκτίμησης προς το πρόσωπο, το έργο και το καλλιτεχνικό όραμα του παρουσιάζοντος μουσικού.

Με εμφάνιση που πιο απλή και πιο λιτή δεν γίνεται, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τους μουσικούς του και μετά από έναν σύντομο πρόλογο ξεκίνησε ένα ταξίδι με όχημα τη μουσική και προορισμό το όνειρο. Όσο από μέσα σας επιδίδεστε σε εικονικά facepalm για την ως άνω λεκτική κοινοτοπία, αντιλέγω πως θα έπρεπε να ήσαστε παρόντες για να διαπιστώσετε πως η κυριαρχία των συναισθημάτων ήταν καθολική μεταξύ των παρόντων σε ένα γεμάτο club. Η παροιμοιώδης ησυχία που κακώς δεν απαντάται πάντοτε σε ακουστικές συναυλίες, εδώ αποτέλεσε τον κανόνα της συμπεριφοράς του κοινού.

Μπορεί να χάσαμε την επίσημη παρουσίαση του πιο πρόσφατου δίσκου του Μπάμπη (Μέσα Στον Πόνο Είν' Η Χαρά Μεσ' Στη Χαρά Είναι Ο Πόνος) στο πλαίσιο των βραδιών Τρίτες Παράλληλες του Θεάτρου Πόρτα πριν δύο μήνες περίπου, όμως και η συναυλία στην οποία αναφερόμαστε θα μπορούσε άτυπα να θεωρηθεί ως τέτοια. Μετά από μία εισαγωγή με κομμάτια από το “άλμπουμ των διασκευών” (φυσικά αναφερόμαστε στο Απ’ την Σπηλιά Του Δράκου), η πενταμελής μπάντα εκτέλεσε το νέο δίσκο καθ’ ολοκληρία. Δεν είχαμε την ευκαιρία να γράψουμε για εκείνο το άλμπουμ την εποχή που κυκλοφόρησε και που δίκαια έτυχε αναγνώρισης από σύσσωμο τον πολιτιστικό Τύπο, από rock webzines ως mainstream έντυπα. Οι φίλοι της κινηματογραφικής μουσικής δεν νοείται να μην έχουν ακούσει το δίσκο. Με αυτόν ο Παπαδόπουλος κατάφερε να διατηρήσει μεν ανέγγιχτο και πλήρως αναγνωρίσιμο τον ήχο που ακολουθεί στις ως τώρα προσωπικές του δουλειές, από τη άλλη όμως πήγε κάποια βήματα μπροστά στηριζόμενος ξανά σε δικές του συνθέσεις και όχι σε επανεκτελέσεις (παρότι ευφάνταστες) γνωστών κομματιών στα δικά του μέτρα, που βέβαια του έδωσε το πρώτο σοβαρό “σούσουρο” (ελληνοπρεπής μετάφραση του “buzz”) γύρω από τη θέση του ως band leader.                                                                                                                                                                                                                              

 

Μεταξύ ίσων, εκτός από την αναμενόμενη λάμψη των κιθάρων του Μπάμπη Παπαδόπουλου, ξεχώρισε το δίδυμο εγχόρδων Φώτη Σιώτα και Μιχάλη Βρέττα, που μαζί με το μικτής τεχνοτροπίας (πολύ Ανατολή και Ελλάδα, αρκετή Δύση και Αμερική ως jazz και rock) μπουζούκι του Δημήτρη Βλαχομήτρου σήκωσαν μεγάλο κομμάτι από το μελωδικό βάρος του live. Ίσως έλειψε το τσέλο του Τάσου Μισυρλή, ο οποίος δεν παρέστη στο live παρά την αναφορά του ονόματός του στην επίσημη αφίσα του event. Ο Παπαδόπουλος από σκηνής έμοιαζε να απολογείται για αυτήν την έλλειψη, αλλά η αλήθεια είναι πως τα όποια κενά καλύφθηκαν επαρκώς από την ομάδα των υπόλοιπων μουσικών και δεν θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί κανείς για ψεγάδια και εκπτώσεις σε μία ηχητική εμπειρία που στηρίχτηκε στην απλότητα των ήχων και των διαθέσεων.

 

Η ενότητα του Μικρού Ψαριού (βραβευμένου πλέον μουσικού έργου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης), όπως μας είχε δηλώσει και ο ίδιος ο Παπαδόπουλος στην κατ΄ιδίαν συνέντευξη που μας παραχώρησε, απαιτεί την εκτέλεσή του απο την αρχή ως το τέλος και με αυτόν τον τρόπο παρουσιάστηκε και εδώ. Οι μουσικοί έκαναν το διάλειμμά τους, διότι η κιθάρα του Παπαδόπουλου ήταν αρκετή για να αναπαράγει την αίσθηση της ταινίας του Οικονομίδη. Με την επιστροφή τους στην σκηνή, έκλεισαν μετά από λιγο τη συναυλία όπως ακριβώς την ξεκίνησαν: με επιλογές από την Σπηλιά του Δράκου, που οδήγησαν στο αναπόφευκτο μπιζάρισμα και την διατύπωση κάποιων (φρούδων φυσικά) ελπίδων για ένα τζαμάρισμα με κάποιον συγκεκριμένο (*γκούχου*) από τους μουσικούς που βρέθηκαν στο κοινό. Κάτι που βέβαια ως ενσταντανέ ίσως θα προσέθετε, αλλά ουσιαστικά θα στερείτο νοήματος μετά από μία τέτοια βραδιά.

 

Κείμενο - Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

 

Μιχάλης Κουρής

 

 

Για τον Μιχάλη Κουρή καλύτερα από οποιονδήποτε μιλάνε τα σημειώματα στο ψυγείο του: "Δεν πεινάω δεν πεινάω" "Να έρχεσαι κάθε πέντε λεπτά να με βλέπεις" "Μην πίνεις άλλο" "Δεν μπορείς να πας σε όλα τα live". Ακούει τα πάντα και δεν εννοεί "ακούω ραδιόφωνο" - στον ελεύθερό του χρόνο είναι αφουγκραστής των συμπαθών ζώων σε ζωολογικό κήπο του εξωτερικού που εύλογα επιθυμεί να παραμείνει μυστικός.

Website: www.soundgaze.gr

Latest from Μιχάλης Κουρής

Related items