Μετά από πάρα πολλά χρόνια (συγκεκριμένα το 1993) οι Last Drive αποφάσισαν να αποδώσουν ξανά τα κομμάτια τους σε ακουστική μορφή και μάλιστα όχι σε συναυλιακό χώρο, αλλά σε έναν κινηματογράφο. Εγχείρημα εξαρχής απαιτητικό, μιας και η μουσική τους είναι διαποτισμένη μέχρι το κόκαλο από τον ηλεκτρισμό. Όμως όταν μιλάμε για τους Last Drive, το κατά τεκμήριο κορυφαίο rock & roll συγκρότημα που ανέδειξε η χώρα μας, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι είναι σε θέση να φέρουν εις πέρας με επιτυχία την οποιαδήποτε πρόκληση συναντούν στο διάβα τους.

Το Soundgaze δεν θα μπορούσε να λείπει από τις δύο αυτές ιδιαίτερες βραδιές που έλαβαν χώρα στο Τριανόν. Άλλωστε με αφορμή τις συγκεκριμένες εμφανίσεις, αφιερώσαμε την ύλη του site για μια ολόκληρη εβδομάδα στο πολύ αγαπητό συγκρότημα καθώς και στις παράλληλες ενασχολήσεις των μελών του.

Μιλώντας για πρόκληση, το να έχεις το υλικό των Last Drive και να θέλεις να το παρουσιάσεις σε ένα ακουστικό set, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί κάπως έτσι. Ο κίνδυνος του να καταλήξεις με ένα πλαδαρό αποτέλεσμα, που φέρνει στο μυαλό ντόπιους έντεχνους να κλαψουρίζουν σε παραλίες με τα θηλυκά τους είναι υπαρκτός. Κάποιοι μουσικοί απλώς το αποφεύγουν (δεν μπορώ να μην γελάω κάθε φορά που θυμάμαι την δολοφονική ατάκα του Mark Arm των Mudhoney όταν του ζητήθηκε να παίξει unplugged στο τοπικό MTV: «We don’t do unplugged, we do fuzz, but thanks anyway»). Με δυο λόγια, όλο αυτό προφανώς δεν είναι αυτονόητο. Χρειάστηκε δουλειά και ετοιμασία ώστε κάτι τέτοιο να είναι εφικτό, κάτι που εξηγεί γιατί η setlist παρέμεινε απαράλλακτη και στις δύο βραδιές, αντίθετα σε όσα το γκρουπ μας έχει συνηθίσει (αυτά ήταν τα κομμάτια που είχαν «ξαναδουλευτεί»). Χρειάζεται όμως και κάτι παραπάνω: θα πρέπει, προσεγγίζοντας ξανά την μουσική σου, να μπορέσεις να κρατήσεις την ψυχή της, προσαρμόζοντας όλα τα υπόλοιπα για τις ανάγκες του set. Υπό τον όρο ότι η μουσική σου έχει ψυχή, φυσικά. Όμως, όλα τα παραπάνω, αποδείχθηκε στην πράξη ότι δεν αποτελούσαν ιδιαίτερο πρόβλημα για τους Last Drive. Το αποτέλεσμα ήταν ένα live εξαιρετικό από μουσικής πλευράς, αλλά, πάνω από όλα, γεμάτο συναίσθημα, συγκινητικό.

Μπροστά σε ένα κοινό που σε μεγάλο βαθμό αποτελείτο από φίλους και γνώριμους, ανθρώπους που τους παρακολουθούν για δεκαετίες, οι Last Drive εμφανίστηκαν στην ώρα τους ανοίγοντας με ένα πολύ αλλαγμένο, νωχελικό όσο και όμορφο Whisper Her Name. Τα πάντα φαίνονταν στην θέση τους. Ο Γιώργος Καρανικόλας στα αριστερά, πότε καθιστός, πότε όρθιος με μία ηλεκτρακουστική κιθάρα στα χέρια του, ο Alex στο κέντρο σε εμφανώς καλή διάθεση, δεξιά καθιστός ο Στέφανος Φλώτσιος και πιο πίσω ο Χρήστος Μιχαλάτος, με τον Νίκο Κετζέα (BLML) σε κάποια κομμάτια και τον Άγγελο Κόττα συνεχώς να βοηθούν ο πρώτος στο μπάσο ή το κοντραμπάσο, ο δεύτερος σε διάφορα κρουστά, άρχισαν να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους. Το Maureen ακολούθησε και έβλεπες ότι η μπάντα δεν είχε πάρει μπρος απόλυτα, από την άλλη όμως ένιωθες στον αέρα ότι αυτό θα συμβεί σύντομα (και αυτό συνέβη λίγο-πολύ και στις δύο βραδιές). Το Straight Ahead του μεγάλου Greg Sage, ένα ακουστικό ούτως ή άλλως κομμάτι, παρέχει όλη την φόρτιση που ήταν αναγκαία για να γίνει αυτό. Ο Alex παραχώρησε το μπάσο για να τραγουδήσει όρθιος και οι Last Drive άρχισαν να ζεσταίνονται, αποκαλύπτοντας την ίδια στιγμή ότι έχουν και με το παραπάνω την αυξημένη τεχνική ικανότητα να ανταπεξέλθουν  στις ανάγκες του set.

Σε αυτό το σημείο βέβαια δεν μπορείς παρά να σταθείς στη φοβερή κιθάρα που ακούσαμε από τον Καρανικόλα σε όλο αυτό το διήμερο. Το έχουμε ξαναπεί, αλλά άλλη μία φορά δεν βλάπτει: έχουμε να κάνουμε με έναν εξαιρετικό κιθαρίστα, ευρηματικό, με ύφος προσωπικό και πρωτότυπο, ο οποίος όχι μόνο δεν περιορίστηκε από τον ακουστικό ήχο, αλλά, αντίθετα τον χρησιμοποίησε για να βγάλει άλλες πτυχές των κομματιών. Και αυτό το ακούσαμε στο Have Mercy που προκάλεσε τον συνήθη ενθουσιασμό, αλλά και στο Joe Espositoe’s Gun. Ανάμεσα σε αυτά, ακούσαμε όμως και το Dead End Street των Kinks, σε μία εκτέλεση που ηχούσε τόσο απλή και ουσιαστική όσο και το κλασικό πρωτότυπο.

Όμως η συνέχεια αποδείχθηκε ακόμη καλύτερη: Από το σημείο που παίχτηκε το Midnite Hop σε μία απίθανα απολαυστική country/rockabilly διασκευή, το θερμόμετρο άρχισε να ανεβαίνει επικίνδυνα. Το πανέμορφο Everybody Moves των Died Pretty (που πάντα θα μας συγκινεί) με τον Alex να παίζει την εισαγωγή με μελόντικα αλλά και τα Headlong To The Edge και Sister Dawn που ακολούθησαν, σε εκτελέσεις που πρέπει να πω ότι μου άρεσαν ακόμη περισσότερο από αυτές που έχουν ηχογραφηθεί, πιστοποίησαν ότι το τελείωμα της συναυλίας προμηνύεται εξαιρετικό. Κάτι που αποδείχθηκε αμέσως στην συνέχεια: η εισαγωγή à la Velvet Underground του Always The Sun με τους Καρανικόλα, Καλοφωλιά και Φλώτσιο να μας αφήνουν άφωνους, (αλήθεια, αυτό το εξαιρετικό κομμάτι δεν θα ηχογραφηθεί ποτέ;), ήταν το σύνθημα για ένα εξαιρετικό τελείωμα: το Sidewalk Stroll σε μία σχεδόν μπλουζίστικη αλλά πάντα ρυθμική διασκευή και το Get Out Of My Life Woman του μεγάλου Allen Toussaint που έφυγε πρόσφατα από την ζωή, αποτέλεσαν ένα απολύτως ταιριαστό ζευγάρι και συγχρόνως μία φοβερή κατάληξη του κανονικού μέρους του  set.

Στο (επιβεβλημένο) encore έπρεπε μοιραία να παιχτούν κάποια πολύ αγαπημένα κομμάτια, που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχαν ακουστεί. Το Devil May Care, τραγούδι που μπορεί να παιχτεί πολύ πιο εύκολα σε ένα ακουστικό set περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο των Last Drive, ήταν η προφανής επιλογή, η οποία δικαιολογημένα ενθουσίασε, με το Valley Of Death που ακολούθησε, σχεδόν να αναγκάζει τον κόσμο να σηκωθεί από το κάθισμά του. Τα Black Limo και I Love Cindy που έκλεισαν το live, απογυμνωμένα από την παραμόρφωση, απλώς απέδειξαν το προφανές, ότι δηλαδή ακόμη και τα ρυθμικότερα κομμάτια των Last έχουν μέσα τους πολύ όμορφη μουσική. Απέδειξε όμως συγχρόνως, όπως φάνηκε και από την αντίδραση του κοινού, ότι τα κομμάτια αυτά θα είναι πάντα «δυναμίτες», ακόμη και αν τα παίξεις συνοδεία κουαρτέτου εγχόρδων!

Η εικόνα του συγκροτήματος να υποκλίνεται εμφανώς συγκινημένο και του κόσμου που άφησε τις θέσεις του για να χειροκροτήσει όρθιος με ενθουσιασμό, αποτελούν, νομίζω, την καλύτερη περιγραφή του τι είδαμε στο Τριανόν αυτές τις δύο βραδιές. Ήταν οι δικοί μας Last Drive, που έπαιξαν, για ακόμη μία φορά τη δική μας μουσική. "Είμαστε οι Last Drive από τους Αμπελόκηπους" είπε κάποια στιγμή την πρώτη βραδιά ο Καλοφωλιάς θέλοντας να θυμίσει από πού ξεκίνησαν όλα, αλλά συγχρόνως και ότι αυτός και η παρέα του είναι κάποιοι από εμάς. Τα υπόλοιπα αποτελούν μια υπέροχη rock & roll ιστορία που κρατάει περισσότερο από τρεις δεκαετίες.

Κείμενο: Παναγιώτης Γαβρίλης - Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής