Πρώτη Μέρα (Παρασκευή 12/02)
Agusa – Methexis
Βρίσκομαι έξω από το six d.o.g.s. και οι πόρτες ανοίγουν για την πρώτη ημέρα του Side Effects. Μας ενημερώνουν ότι η συναυλία θα ξεκινήσει χωρίς καμία καθυστέρηση και όντως, λίγα λεπτά μετά βρίσκονται στη σκηνή οι Methexis για να ανοίξουν τη συναυλία. Το συγκεκριμένο συγκρότημα αποτελεί ένα μουσικό project του Νικήτα Κίσσονα (πρώην Verbal Delirium) και μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει δύο δίσκους (πρώτα κυκλοφόρησε το The Fall Of Bliss για να ακολουθήσει το Suiciety). To κοινό τους υποδέχθηκε με θέρμη. Να τονίσουμε σε αυτό το σημείο ότι όλοι όσοι βρίσκονταν εκείνη την νύχτα κάτω από τη σκηνή είναι άνθρωποι που πραγματικά απολαμβάνουν και εκτιμούν αυτό το είδος της μουσικής, όπως φάνηκε και τις δύο μέρες.
Οι Methexis ζέσταναν την ατμόσφαιρα με ήχους progressive rock. Έχοντας ήδη ακούσει τα κομμάτια τους πριν την συναυλία, είχα κάποιους ενδοιασμούς όσον αφορά την απόδοση τους ζωντανά. Με ευκολία μπορώ να πω όμως ότι μετά το πρώτο κομμάτι είχαν εξαφανιστεί οι όποιες αμφιβολίες μου. Κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, τύμπανα και φωνητικά σε άψογη αρμονία έδωσαν μια μικρή μουσική παράσταση progressive ήχων που δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε τόσο συχνά.
Τα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο και πριν καλά το συνειδητοποιήσω, το πρώτο μέρος της βραδιάς τελείωνε. Το συγκρότημα επέλεξε να κλείσει τη συναυλία με το The Relic από τον τελευταίο δίσκο τους που κυκλοφόρησε το 2015.
Μικρό διάλειμμα για να γίνει αναδιάταξη της σκηνής και να ετοιμαστούν οι Agusa να ανέβουν στην σκηνή. Πλέον το six d.o.g.s. έχει γεμίσει αρκετά, το κοινό έχει ζεσταθεί και είναι έτοιμο να υποδεχθεί του Σουηδούς.
Οι Αgusa αποτελούνται από τους Tobias Petterson στο μπάσο, τον Mikael Ödesjö στην κιθάρα, τον Tim Wallander στα τύμπανα, τον Jonas Berge στα πλήκτρα και την Jenny Puertas στο φλάουτο. Εμφανισιακά, σου δίνουν την εντύπωση μιας άλλης εποχής. Το ίδο όμως ισχύει και για την μουσική τους που έχει βαθιές επιρροές από τα 70s .
Η μουσική των Agusa είναι σχεδόν αποκλειστικά ορχηστρική εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Στη περίπτωση του συγκεκριμένου live δεν νομίζω ότι υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν πιστά αυτό το μουσικό ταξίδι που μας χάρισαν τα μέλη του συγκροτήματος. Το μόνο βέβαιο είναι ότι και οι ίδιοι «ζούσαν» το live με τον δικό τους τρόπο.
Τα κομμάτια τους ήταν άψογα εκτελεσμένα και έδειξαν ότι βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση σαν μπάντα. Η μουσική τους ήταν γεμάτη συναισθήματα και εναλλαγές τόσο στη μελωδία όσο και στον ρυθμό, περίτεχνα σόλο από την κιθάρα, τα πλήκτρα και τα τύμπανα, που έκαναν το κοινό να τους δείχνει με κάθε ευκαιρία την ικανοποίηση του. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι η προσθήκη του φλάουτου έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση σε όλα τα κομμάτια.
Για το κλείσιμο, οι Agusa έπαιξαν ένα τελευταίο κομμάτι, το οποίο, αν και να κράτησε τουλάχιστον 20 λεπτά, ειλικρινά δεν παρατήρησα να κούρασε κανέναν. Αντιθέτως μετά το τέλος του ο κόσμος ζήταγε να ακούσει περισσότερη μουσική, κάτι που αποδεικνύει ότι το μουσικό ύφος των Agusa μόνο ξεπερασμένο δεν είναι. Το κοινό το οποίο απολαμβάνει και αποζητά τέτοια συναυλιακά events, είναι εδώ, κάτι που καθιστά και την επιλογή των διοργανωτών απόλυτα δικαιολογημένη.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
Δεύτερη Μέρα (Σάββατο 13/2)
Øresund Space Collective - Automaton
Μπαίνοντας στο χώρο δοκίμασα μία μικρή έκπληξη, καθώς οι παρευρισκόμενοι ήταν λιγότεροι από την προηγούμενη βραδιά, αν και οι OSC είναι μάλλον «βαρύτερο» όνομα από τους Agusa, αλλά και σαφώς νεαρότερης ηλικίας. Οι Automaton είχαν δυστυχώς ήδη ξεκινήσει, με τον Dr Space να τους συνοδεύει επί σκηνής. Θα ήταν ψέμα να προσποιηθώ ότι είμαι βαθύς γνώστης του doom metal στο οποίο αυτοί επιδίδονται. Το βέβαιο είναι ότι τα κομμάτια τους είναι πολύ ενδιαφέροντα (το τελευταίο μάλιστα του set ήταν πραγματικά φοβερό, μια ενδιαφέρουσα διασκευή στο One of These of Days των Pink Floyd), το δέσιμό τους σαν μπάντα εξαιρετικό και η σύμπραξη με τον απίστευτο Δόκτωρα επιτυχής, κάτι που πέρασε και στο κοινό. Πραγματικά, τα - βαρύτερα δεν γίνονται - drones που εξαπέλυε το κουαρτέτο με πάθος, έδεσαν απίστευτα με τους απόκοσμους ήχους του μάλλον παλιού synthesizer που ο Dr Space χρησιμοποιεί. Και όσο και αν σε πρώτο επίπεδο κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο όλος ήχος τους δεν είναι συμβατός με αυτό των Σκανδιναβών space rockers, η πραγματικότητα είναι διαφορετική: οι Automaton, χθες τουλάχιστον, έμοιαζαν σαν μία βαριά, σκοτεινή εκδοχή της space ψυχεδέλειας των OSC. Με δύο λόγια, το έδαφος είχε πρετοιμαστεί παραπάνω από κατάλληλα για τους headliners.
Και οι headliners δεν άργησαν να καταλάβουν την σκηνή. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι οι Øresund Space Collective είναι πράγματι μία κολλεκτίβα, από την οποία έχουν περάσει δεκάδες μουσικοί από το 2004 που πρωτοσχηματίστηκε. Στην πραγματικότητα μόνιμος είναι μόνο ο Dr Space. Στην συναυλία που θα παρακολουθούσαμε, όπως μας είχε προϊδεάσει ο τελευταίος. στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, το σχήμα θα περιλάμβανε, εκτός φυσικά από τον ίδιο, κυρίως μέλη των Agusa, δηλαδή τον Mikael στην κιθάρα, τον Jonas στα πλήκτρα και τον Tim στα ντραμς Μαζί με αυτούς, Johan, επίσης στην κιθάρα (από τους First Band From Outer Space), και ο Jocke (των Carpet Knights) στο μπάσο. Ο Dr Space φόρεσε κάπα και καπέλο μάγου (!), ο προτζέκτορας πήρε ξανά μπρος και το ταξίδι άρχισε, γιατί, προφανέστατα αυτό ακριβώς ήταν αυτό που ζήσαμε.
Οι OSC δεν έχουν έτοιμες συνθέσεις. Η μουσική τους είναι στο σύνολό της αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού, ένα ή περισσότερο τζαμαρίσματα σε κάθε συναυλία, των οποίων η διάρκεια αλλά και η μορφή επηρεάζεται άμεσα από την διάθεση του συγκροτήματος αλλά και του κοινού. Η αλληλεπιδραση κοινού – μουσικών είναι σαφέστατα μέρος της δημιουργικής διαδικασίας. Και αυτό που το κοινό βλέπει στις συναυλίες τους είναι η διαδικασία δημιουργίας μουσικής κυριολεκτικά από το μηδέν: ένας από την ομάδα ξεκινά να παίζει κάποιο θέμα, οι υπόλοιποι τον ακολουθούν, “χτίζοντας” προοδευτικά παραλλαγές και παίζοντας σόλο. Τα τζαμαρίσματα αυτά χαρακτηρίζονται από αρκετές αλλαγές ρυθμού (από το γρήγορο στο αργό και αντιστρόφως), χωρίς όμως να γίνονται δαιδαλώδη. Απλώνονται στο χρόνο και εξελίσσονται.
Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι τα παραπάνω απαιτούν εξαιρετικές μουσικές ικανότητες, τις οποίες όμως οι OSC διαθέτουν σε περίσσεια: πραγματικά δεν υπήρχε ούτε ένας μέτρια έστω καταρτισμένος μουσικός στην σκηνή. Παρ’ όλα αυτά όμως, δεν μπορείς όμως παρά να εξάρεις τις εκπληκτικές ικανότητες του νεάρότερου μέλους της παρέας, του Timο οποίος απλώς μας άφησε άφωνους με το παίξιμό του στα ντραμς (αλλά και με την εμφάνισή του, καθώς πρόκειται για 24χρονο, ο οποίος όμως μοιάζει μετά βία 16 !). Και όλα αυτά ενώ ήταν ο μόνος από την ομάδα που δεν είχε ξαναπαίξει με τους OSC. Φοβερός ήταν όμως και ο Johanο οποίος είναι κιθαρίστας με εξαιρετική τεχνική, χωρίς όμως να υστερήσει, όπως είπαμε, κανένας.
Τέσσερα τέτοια space jams μας χάρισε χθες ο Dr Space και η παρέα του. Ο ίδιος, όρθιος, όταν δεν δημιουργούσε με τους ηλεκτρονικούς ήχους το κοσμικό χαλί πάνω στο οποίο “πάταγε” η υπόλοιπη μπάντα, χόρευε ή έπαιζε air guitar (!) , σαν ένας ημιπαράφρων mc, μία υπέροχη όσο και παράδοξη φιγούρα (το παράδοξο ολοκληρώθηκε όταν κάποια πέταξε τα ρούχα του μάγου και φόρεσε μάσκα εξωγήινου, ξέρετε, αυτού που έχουν φυλαγμένο στο Roswsell).
Πριν το τρίτο κομμάτι (ή ταξίδι, αν προτιμάτε) ο Dr Space την μπάντα, μας ευχαρίστησε και μας εξήγησε με χιούμορ ότι ο ίδιος και η OSC μπορούν να λύσουν με την μουσική τους όλα μας τα προβλήματα, για να καταλήξει ότι τα κάποια από τα δικά μας προβλήματα είναι δυστυχώς δυσεπίλυτα ακόμα και για αυτόν. Το τζαμάρισμα που ξεκίνησε αμέσως μετά πήρε μοιραία σχεδόν τον τίτλο Athenian Crisis Vaporization. Οι OSC έπαιξαν στην συνέχεια άλλο ένα κομμάτι, πριν μας αποχαιρετήσουν υπό τις ενθουσιώδεις ιαχές των παρευρισκομένων, οι οποίοι δεν έπαψαν να δείχουν τον ενθουσιασμό τους.
Η όλη εμπειρία υπήρξε πραγματικά ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, μοναδική από πολλές απόψεις: το να είσαι μάρτυρας της δημιουργίας μουσικής από το μηδέν με τόσο μάλιστα άρτιο τρόπο είναι σπάνιο και, ειλικρινά, αν δεν ξέραμε ότι αυτό που ακούγαμε ήταν αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού σίγουρα θα πιστεύαμε ότι ακούμε ήδη υφιστάμενες συνθέσεις . Και προφανώς αξίζουν συγχαρητήρια στους διοργανωτές για την τόλμη που έδειξαν ώστε η εμπειρία αυτή να καταστεί εφικτή.
Κείμενο: Παναγιώτης Γαβρίλης / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής