Τρεις δίσκους και ισάριθμες εμφανίσεις στην Ελλάδα μετρούν οι Ολλανδοί Drive by Wire. Με το περσινό The Whole Shebang, απέδειξαν ότι βρίσκονται στην καλύτερη φάση τους, κάτι που επιβεβαίωσαν και στη σκηνή του Death Disco, έστω κι αν έπαιξαν μπροστά σε ελάχιστους πιστούς («μεταξύ συγγενών και φίλων» θα μπορούσαμε να πούμε…).
Την βραδιά κλήθηκαν να ανοίξουν οι Bombing The Avenue, μπάντα που σχηματίστηκε το 2010 και έχει δυο δουλειές στο ενεργητικό της (Avido, 2012 και Civil Servant, 2015). Η μουσική του σχήματος (το οποίο, παρεμπιπτόντως, αποτελείται από τρία αδέρφια) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως heavy rock αν και δεν περιορίζεται στα στενά όρια που συνήθως υπονοεί ο όρος “stoner”. Ο ήχος τους είναι μοντέρνος, με αρκετά metal περάσματα και στα αυτιά μου τουλάχιστον φάνηκε σαν να έχουν εντρυφήσει στη γραφή συγκροτημάτων όπως οι Faith No More. Σε κάθε περίπτωση, οι συνθέσεις τους κουβαλούσαν μέσα τους ρυθμό και ένταση, ενώ ως μονάδες οι τρεις μουσικοί, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, ήταν τεχνικά άψογοι. Βεβαίως την παράσταση έκλεψε ο drummer και, καθώς δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά μπορώ να ομολογήσω ότι έμεινα άφωνος. Ο πιτσιρικάς ήταν πραγματικός οδοστρωτήρας, όσοι έχουν δει live τους Bombing The Avenue, καταλαβαίνουν τι εννοώ. Γενικότερα η εμφάνιση της μπάντας ήταν άκρως ικανοποιητική και το κλισέ «το μέλλον τους ανήκει» μοιάζει επιβεβλημένο.
Η προηγούμενη επίσκεψη των Drive by Wire στη χώρα μας ήταν το 2011 όταν είχαν εμφανιστεί ως support στους Kyuss Lives, σε εκείνο το μνημειώδες live στο Fuzz (όσοι από εμάς έχουν αγαπήσει το μυθικό καλιφορνέζικο συγκρότημα δύσκολα θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε τη συγκεκριμένη συναυλία). Τότε οι Drive by Wire μου είχαν φανεί απλώς συμπαθητικοί, τίποτα παραπάνω, ίσως όμως έφταιγε το γεγονός ότι είχα πάει με τεράστια προσμονή να ακούσω τους ύμνους των Kyuss, μη δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στο support. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Οι Ολλανδοί πέρυσι κυκλοφόρησαν το πολύ αξιόλογο The Whole Shebang, το οποίο αποτελεί σαφώς την πιο ολοκληρωμένη δουλειά τους, με ξεκάθαρο τον desert rock προσανατολισμό, ενώ και η ίδια μπάντα έμοιαζε πολύ πιο δεμένη και προσηλωμένη στο στόχο της επί σκηνής. Εντελώς διαφορετικό ήταν και το σκηνικό απέναντι τους, αφού αντί για τους 1.500 και βάλε θεατές του Fuzz, είχαν πλέον να αντιμετωπίσουν ένα πολύ μικρό κοινό. Γεγονός που δεν φάνηκε να τους επηρεάζει αρνητικά, ίσα ίσα θα μπορούσαμε να πούμε ότι πιθανώς να ένιωθαν πιο άνετοι και απελευθερωμένοι σε σχέση με την προ πενταετίας εμφάνιση τους. Άλλωστε φάνηκε να το απολαμβάνουν και με το παραπάνω, με πρώτη και καλύτερη τη frontwoman Simone Holsbeek.
Έχοντας λοιπόν στις αποσκευές τους το The Whole Shebang, μας παρουσιάσουν ένα όμορφο set στηριγμένο βεβαίως στο συγκεκριμένο άλμπουμ. Το ρυθμικό Kerosine Dreams, για παράδειγμα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, τηρουμένων των αναλογιών, το hit που έλειπε από τη δισκογραφία τους σχήματος. Δεν θα μπορούσε να λείψει φυσικά η διασκευή στο Voodoo You Do (περιλαμβάνεται και στο The Whole Shebang) των Nightstalker (οι οποίοι πλέον θεωρούνται βετεράνοι του heavy rock, καθώς ξεκίνησαν την ίδια εποχή με τα αμερικάνικα γκρουπ του είδους που λογίζονται πια ως κλασικά) καθώς και μια ακόμα στο διαχρονικό Summertime Blues.
Δεν θα μπορούσαμε να βρούμε πολλά αρνητικά στη Σαββατιάτικη εμφάνιση των Drive by Wire, πέραν βεβαίως της πενιχρής προσέλευσης του κοινού. Η περιλάλητη stoner κοινότητα δεν στήριξε τη συναυλία παρότι οι Ολλανδοί και σημαντική πορεία έχουν και πιο ποιοτικοί είναι από αρκετά heavy rock γκρουπ που έχουν γνωρίσει κατά καιρούς την αποθέωση από το ελληνικό κοινό. Η μπάντα από την άλλη έδωσε τον καλύτερο εαυτό και δεν έκρυψε την ευχαρίστηση της για την πραγματοποίηση της ελληνικής περιοδείας της (είχαν προηγηθεί στάσεις σε Σέρρες, Θεσσαλονίκη, Βόλο και Τρίκαλα).
Μετά το τέλος του live, μάλιστα, κατεβαίνοντας από τη σκηνή τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος χαιρέτησαν τους λιγοστούς φίλους τους (με πρώτο και καλύτερο το φωτογράφο του site…) και από τον drummer τους ακούστηκε η φράση κλειδί “let’s have a party now!”. Προφανώς για αυτούς η συγκεκριμένη περιοδεία ήταν κάτι σαν όνειρο που πραγματοποιήθηκε. Ελπίζουμε το εγχείρημα να επαναληφθεί και στο μέλλον.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
