Την προηγούμενη εβδομάδα έλαβε χώρα στο Θέατρο... χμμμ.. Χώρα η παρουσίαση της παράστασης Telion's Garden των Dirty Granny Tales μπροστά στο αθηναϊκό κοινό. Οι μουσικές παραστάσεις των Dirty Granny Tales διήρκεσαν 7 ημέρες και κατά γενική ομολογία στέφτηκαν με μεγάλη επιτυχία. Η λεπτομέρεια είναι πως το απόκοσμο κουιντέτο (κουαρτέτο επί σκηνής στα μουσικά όργανα) έχει μεταφέρει εδώ και κάποια χρόνια τη βάση του στο Βερολίνο σε αναζήτηση μίας καλύτερης τύχης από αυτή που πιθανώς θα είχαν στην ταλαιπωρημένη χώρα μας.
Το opening solo act της Εριφύλης Δαφέρμου, μόνιμου μέλους της ομάδας στα πρώτα χρόνια, μετέφερε στην κίνησή της τους ήχους και τους θορύβους από τα ηχεία (ή μήπως γινόταν το ανάποδο;), φορώντας μάσκα αερίων και λευκή στολή σε αναπαράσταση ενός δυστοπικού μέλλοντος. Λίγα λεπτά μετά, η παράσταση των Dirty Granny Tales ξεκινούσε με την τελετουργική και θεατρική είσοδο των μελών τους στην σκηνή.
Όποιοι έχουν ξαναδεί κάποια παράσταση των DGT στο παρελθόν, γνωρίζουν τι έχουν να αντιμετωπίσουν, τουλάχιστον στο μουσικό κομμάτι. Οι μουσικοί βαμμένοι με corpsepaint, κοινή πρακτική στο black metal των πρώτων κυμάτων, παραπέμπουν σε δεύτερο επιπεδο σε φιγούρες του Tim Burton (ανατρέξατε κυρίως στα - αναμενόμενα - Nightmare Before Christmas και Corpse Bride). Η επιρροή των Tiger Lillies επάνω τους είναι εμφανέστατη, σε αρκετές μελωδίες και σε κάποια φωνητικά του ηγέτη Mouldbreath. Ο συνδυασμός ατμόσφαιρας καμπαρέ, Γιαπωνέζικου θεάτρου (ειδικά στα κουστούμια των μουσικών) και black metal (στη θέση σας δεν θα περίμενα blastbeats, βέβαια) βρίσκεται στη φύση τους.
Οι μουσικοί έπαιρναν κι εκείνοι σωματικό ρόλο στην αφήγηση σε διάφορα σημεία του έργου, είτε προωθώντας τη δράση είτε δρώντας ως comic relief (όπως στην ως άνω σκηνή).
Στην αρχή κάθε κεφαλαίου, το video art στο υπόβαθρο της σκηνής πραγματοποιούσε την αφήγηση του έργου στα ελληνικά. Οι απλοποιημένες εκφράσεις και κάποια μικρά ορθογραφικά ίσως ήταν ενδείξεις πως η παράσταση είχε γραφτεί αρχικά για θέαση σε ξένη γλώσσα (θα ρίσκαρα να πω την αγγλική). Σε όλη την υπόλοιπη παράσταση τα animations στην οθόνη καθόριζαν το σκηνικό όπου εκτυλισσόταν η δράση. Αξίζει να σημειωθεί πως ένα από τα βασικά κομμάτια της παράστασης τραγουδήθηκε στα ελληνικά.
Η παράσταση, όπως και κάθε παράσταση των Dirty Granny Tales, ήταν προσεγμένη στη λεπτομέρεια, προσεκτικά χορογραφημένη από την κινησεολογία των χορευτών ως τις εμμονικές κινήσεις των μουσικών κάθε μία με το δικό της χαρακτήρα όσο εκτελούσαν τα κομμάτια του έργου.
Στον κήπο του Telion όλα κυλούν όμορφα και ομαλά. Τίποτα δεν διαταρράσσει την ισορροπία του κήπου. Όλα φαίνονται ονειρικά. Όμως όλοι οι κάτοικοι του κήπου, για να παραμείνουν στη ζωή, πρέπει να υπακούουν τους κανόνες και, κυρίως, να αποτίουν τελετουργικά έναν βαρύ καθημερινό φόρο τιμής στον άρχοντα του κήπου.
Ο Telion, όπως και όλοι οι χαρακτήρες του έργου, έμοιαζαν οπτικά σαν να είχαν βγει μέσα από τη φαντασία του Guillermo del Toro στο Λαβύρινθο του Πάνα.
Η ανατροπή ξεκινάει όταν ο Φαίδων, ο βασικός χαρακτήρας του έργου, ανακαλύπτει δύο κατοίκους του κήπου να ερωτοτροπούν μεταξύ τους, σπάζοντας τους κανόνες. Προοδευτικά οι αλυσίδες σπάνε, οι Διονυσιακές μάσκες πέφτουν και ο Telion δεν φαίνεται πια τόσο ισχυρός στα μάτια των υποτελών του.
Η συμβολική αποδόμηση του προσώπου του Telion από τον απελευθερωμένο κάτοικο, ένα από τα highlights της παράστασης.
Είναι ολοφάνερο σε όποιον παρακολουθήσει το έργο πως οι DGT δεν στοχεύουν (ακόμη) στη δημιουργία ενός magnum opus που να περιλαμβάνει το ξετύλιγμα περίπλοκων εννοιών, αλλά μίας παράστασης που πρωτίστως βέβαια θα εκφράζει τους ίδιους τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, θα συγκινήσει ηχητικά, οπτικά φυσικά, θα αγγίξει ευαίσθητες χορδές και θα αφυπνίσει. Ο Telion μπορεί να είναι οποιοσδήποτε "δαίμων", υπαρκτός ή φανταστικός, μας υποτάσσει χωρίς στην ουσία να ασκεί πραγματική εξουσία επάνω μας. Όταν ο δαίμονας νικηθεί, είμαστε ελεύθεροι - και η ελευθερία από τα δεσμά (πολιτικά, νοητικά, οικονομικά, όπως θέλει ο καθένας να το μεταφράσει) προβάλλεται εδώ ως το υπέρτατο αγαθό.
Μετά από πάνω από μία ώρα, το τέλος της παράστασης βρήκε το κοινό να χειροκροτάει έντονα και ακατάπαυστα για ώρα και τους Dirty Granny Tales, με προεξάρχοντες βέβαια τα αρχικά μέλη Mouldbreath και Warm Eaten Vagus, να ανταποδίδουν την αγαπή του κοινού με υποκλίσεις και φιλιά προς άπαντες - in character βεβαίως. Η σειρά των παραστάσεων στην Ελλάδα έλαβε τέλος και εμείς ελπίζουμε να κυκλοφορήσει σε DVD η παράσταση αυτή (αλλά, για να μην ξεχνιόμαστε, και η Rejection που είχαν υποσχεθεί τω καιρώ εκείνω πως θα ετοίμαζαν για κυκλοφορία).
