Λίγα μπορεί να πει κανείς για αυτό που είδαμε όσοι, πολλοί βρεθήκαμε στο Fuzz Club στην συναυλία – επιστροφή των Sound Explosion. Πιο σωστό θα ήταν βέβαια να την ονομάσει κανείς πάρτυ, γιατί κάτι τέτοιο ήταν βασικά.
Αλλά, για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, των Sound Explosion προηγήθηκε το κουιντέτο των Mongrelettes (Μαρίκα Γιαννιού, Μαριλένα Γεωργιάδου, Πέννυ Λιβανού, Μαριλένα Πετρίδου και Χρήστος Τριάντης τα μέλη) από την Αθήνα. Όχι άσχημοι συνολικά, όμως, προσωπικά θα ήθελα περισσότερο χαρακτήρα. Το line-up και η διάθεση γενικότερα μου δίνει την εντύπωση ότι το σχήμα θα λειτουργούσε καλύτερα αν περιοριζόταν στο pop garage. Τα φωνητικά της Μαρίκας Γιαννιού (a.k.a. Marika Yé Yé) είναι πραγματικά καλά και μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο, αλλά κι η γενικότερη διάθεση που βγάζουν στο live τοποθετούν το συγκρότημα εκεί. Όπου οι Mongrelletes πήγαν να περάσουν σε πιο psych ή πιο σκληρά μονοπάτια, το αποτέλεσμα απλώς δεν ήταν το ίδιο πειστικό. Και εκεί ακριβώς έβλεπε κανείς άλλες φορές μία διστακτικότητα, η οποία κατέληγε σε στερεότυπα, είτε ένα άγχος, που οδηγούσε σε κατάχρηση των – τυπικότατων για το garage – κραυγών από την Marika Yé Yé (παρά το ότι και σε αυτόν τον τομέα τα πάει πολύ καλά). Καλή επιλογή το Come On των Αυστραλών (και ολίγον Ελλήνων) Atlantics, το κοινό έδειξε να περνάει καλά, εγώ όμως, επειδή είμαι γνωστός βέβηλος, μια χαρά θα έβλεπα το συγκεκριμένο σχήμα μέχρι και να “μπολιάζει” (μολύνει κατά άλλους) το garage του με λίγη indie pop (πολύ λίγη έστω). Πιστεύω ότι το συγκεριμένο all-girl (παρά έναν κύριο) σχήμα θα απέδιδε πολύ καλά σε αυτό το ύφος.
Το τέλος του set των Mongrelettes βρήκε το Fuzz Club γεμάτο σε μεγάλο βαθμό και με εμφανή τα σημάδια της ανυπομονησίας. Γνώριμες φάτσες, παλιοί φίλοι και γνώριμοι που συναντιόνταν μετά από καιρό, χαμογελαστοί συνωθούνταν σιγά-σιγά προς την σκηνή. Οι Γιάννης Αλεξόπουλος, Στέλιος Ασκοξυλάκης, Σταύρος Δακτυλάς και Δημήτρης Δημόπουλος δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους χαμογελαστοί και ελαφρά τρακαρισμένοι, έχω την εντύπωση. Εντάξει, θα το πω, ο χρόνος έχει βάλει και στα παιδιά των Sound Explosion λίγο το χεράκι του (όπως και σε μεγάλο μέρος του κοινού - κανείς μας δεν γλίτωσε!), όμως όσο στερεότυπο και αν είναι (που είναι!), τελικά είσαι όσο νιώθεις. Και το πόσο νιώθουν οι Sound Explosion φάνηκε αμέσως. Οι πρώτες νότες του Inspector Clouseau In Outter Limits δονούν την ατμόσφαιρα και, ενώ ο ήχος δεν είναι ιδιαίτερα καλός και ήδη οι Sound Explosion φαίνεται ότι παίρνουν σιγά-σιγά μπροστά – το κοινό πάντως προηγήθηκε ελαφρά! Το intro συμπληρώνεται με το – πιο σπηνταρισμένο πεθαίνεις – State Of My Mind, το κομμάτι από το ιστορικό πρώτο single της μπάντας Hangover Baby και το επικό 60s punker Writing On The Wall των 5 Canadians (που ήταν από το Τέξας!), όλα παιγμένα σε φοβερές ταχύτητες και με απίθανη ένταση. Ο Γιάννης Αλεξόπουλος αφήνει για λίγο τη 12-χορδη κιθάρα του και μας εξομολογείται ότι ξέχασαν να μας πουν καλησπέρα! “Είμαστε οι Sound Explosion” φωναζει ο Αλεξόπουλος και το We’re The Sound Explosion μπαίνει με δύναμη. Τα προβλήματα στον ήχο έχουν λυθεί σε μεγάλο βαθμό (ο ήχος πάντως παρέμεινε κάπως “χύμα” ως το τέλος, αλλά, μικρό το κακό, αν βέβαια είναι κακό, garage punk ακούγαμε!).
Και κάπου σε αυτό το σημείο, το πάρτυ ξεκίνησε κανονικά. Everyday And Everynight και I’ll Shake The Universe παίζονται με φοβερό κέφι, πριν το set περάσει σε πιο μελωδικά κομμάτια (ωραίο το Send A Message). Αμέσως στην συνέχεια ακούμε το We Ain’t Got Nothing Yet (των Blues Magoos, κάποιος θα έπρεπε να το πει και στους Deep Purple), το αριστουργηματικό In The Past των We The People, το crowd pleaser Some Other Guy, το Hopeless Endless Way των Olympians (μου πήρε καιρό να το χωνέψω ότι είναι δικό τους), φόρο τιμής στην δική μας σκηνή των 60s, αλλά και το Μini Shimmy των Velvet Illusions, για να περάσουμε ξανά σε πιο δυνατά κομμάτια: φοβερό το City Of People των Illusions αλλά και το No! No! No! No! No!, με το κοινό να ουρλίαζει μαζί με το γκρουπ, που είναι πλέον ασταμάτητο: τα περισσότερα κομμάτια παίζονται πολύ ταχύτερα και σε συντομότερες εκτελέσεις. Ο Γιάννης Αλεξόπουλος ζει το live πολύ έντονα. Κάποια στιγμή σπάει μία χορδή για να μας πει χαρούμενος “έχω όμως άλλες έντεκα!”. Ο Στέλιος Δακτυλάς κοντεύει κάμποσες φορές να διαλύσει τα ντραμς, ενώ ο Στέλιος Ασκοξυλάκης επιδίδεται έως και σε headbanging πάνω από την farfisa. Ο Δημήτρης Δημόπουλος είναι λίγο πιο συγκρατημένος, αλλά το διασκεδάζει ξεκάθαρα, το ίδιο και όλοι εμείς από κάτω.
Κάπου εκεί οι Sound Explosion το “γυρίζουν” ελαφρά στο psych garage εξαπολύοντας μία φοβερή σειρά κομματιών (Don’t Turn Away, Dirty Old Man των Electras, Lost In Tyme, Don’t Shoot Me Down και I’m Five Years Ahead Of My Time των Third Bardo) για να κάνουν φινάλε με το απίστευτο We’re Pretty Quick των Chob, το απαραίτητο hit τους Another Lie, και το κλασικά CC Rider και Nobody But Me (των Isley Brothers, πιο γνωστό από την εκτέλεση των Human Beinz), με την αίθουσα να χορεύσει εκτός ελέγχου.
Το encore ήρθε να τελειώσει τις αντοχές και των πιο ακμαίων: Αρχή με το πανέμορφο I’m Not Trying To Hurt You (μία παλιά αγάπη του γράφοντος) των Αμερικανών Outsiders, όπως εξηγεί ο Αλεξόπουλος (προφανώς για να μην υπάρξει σύγχυση με τους μέγιστους Ολλανδούς με το ίδιο όνομα). H συνέχεια είναι η αναμενόμενη: μετά τα απολύτως εμβληματικά Don’t Look Back (Remains) και Hey Little Bird (Barbarians), έρχεται εν μέσω γενικού ενθουσιασμού το My Baby Went Away With The Midnight Train, ακολουθούμενο από το Watch Yourself.
Όσο όμως και αν φαίνεται απίστευτο, μετά από πάνω από 40 (!) κομμάτια, η βραδιά δεν είχε ακόμα τελειώσει. Σε εκείνο το σημείο ήρθε μάλιστα η έκπληξη του event, αφού ανέβηκε στην σκηνή ο αρχικός οργανίστας του γκρουπ Στέλιος Δρίσσης με τον Γιάννη Αλεξόπουλο να φωνάζει “μία φορά Explosion, πάντα Explosion”. Ο Στέλιος Ασκοξυλάκης αφήνει την farfisa και πιάνει την δεύτερη κιθάρα και οι Sound Explosion μας πληροφορούν ότι είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται και οι πέντε μαζί στην σκηνή. Για να το γιορτάσουν μας χαρίζουν το Misirlou The Greek, το Gloria των Them με τις χιλιάδες εκτελέσεις και το ασύλληπτα άγριο Searching των Omen, με το κοινό να συμμετέχει με φοβερό πάθος.
Συνολικά οι Sound Explosion σε 2 ώρες και 20 λεπτάμας έπαιξαν 47 κομμάτια - πιστέψτε το είναι αλήθεια - με ενέργεια εφήβων, αλλά σίγουρα με περισσότερο πάθος (είναι διαφορετικά όταν πια έχεις την ωριμότητα και ξέρεις πολύ καλά τι είναι αυτό που κάνεις και γιατί το κάνεις.) Έπαιξαν όμως σίγουρα και με πολλή συγκίνηση. Οι Sound Explosion έδειχναν αληθινά ευγνώμονες για την υποδοχή, απόλαυσαν κάθε στιγμή του live, παρασέρνοντας το κοινό, που άλλωστε βρισκόταν από το πρώτο κιόλας λεπτό πραγματικά κοντά τους. Είναι ξέρετε από αυτές τις στιγμές που καταλαβαίνει κανείς καλύτερα παρά ποτέ την τεράστια αξία που έχει ο άμεσος, ειλικρινής τρόπος έκφρασης, ή για να χρησιμοποιήσω τα λόγια των ίδιων των Sound Explosion, αυτή η “αδυσώπητη μανία, όλη αυτή η κακόηχη απόγνωση”, συνδυασμένη όμως πολύ συχνά με τόνους fun, που είναι garage rock, στον τρόπο που εξελίχθηκε το rock’n’roll, στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε αυτή την μουσική μέχρι και σήμερα. Και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει κάποιες φορές να “χανόμαστε στον χρόνο”, κανένα πρόβλημα, ιδίως αν είναι να το κάνουμε όπως το κάναμε με τους Sound Explosion αυτό το Σάββατο.
Κείμενο: Παναγιώτης Γαβρίλης / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
