Απο το six dogs, στο An club, τώρα στο Fuzz. H απήχηση των Underground Youth στο ελληνικό κοινό μεγαλώνει και κάθε τους παρουσία τυλίγει με ομιχλώδη ψυχεδέλεια τους συναυλιακούς χώρους που εμφανίζονται. 

Οι Echo Train που επιλέχτηκαν (σωστά όπως αποδείχθηκε μετά το πέρας της εμφάνισης τους) ως support σχήμα είναι πολύ φρέσκο συγκρότημα, όμως τα δύο βασικά μέλη του διαθέτουν αρκετή εμπειρία. Ο μεν κιθαρίστας Γρηγόρης Κ. ήταν βασικό μέλος των Matisse, η δε τραγουδίστρια Ειρήνη ήταν επι σειρά ετών η front woman των C:Real. Αυτό που μας παρουσίασαν επι σκηνής βεβαίως δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ήταν αρκετά κοντινό με τον ήχο των προαναφερθέντων γκρουπ. Η μουσική των Echo Train είναι ένα κράμα διαφορετικών ήχων (όσοι ακούσουν τον ντεμπούτο τους Memento Mori θα διαπιστωσουν ότι ανακατεύουν πολλά διαφορετικά στοιχεία στις συνθέσεις τους), με έντονες τις αναφορές στα 60s και την ψυχεδέλεια να βρίσκεται σχεδόν παντού. Αυτό που έχουν επιλέξει να κάνουν είναι σίγουρα πολύ φιλόδοξο, αλλά η προσπάθεια τους είναι επιτυχημένη στην πράξη. Ζωντανά τα κομμάτια τους ακούγονταν άκρως ενδιαφέροντα και σε σημεία ήταν εντυπωσιακά. Η Ειρήνη ήταν εξαιρετική σε ένα ρόλο πολύ πιο απαιτητικό από το παρελθόν, ενώ ο Γρηγόρης Κ. είναι ικανότατος μουσικός και το παίξιμο του στην κιθάρα αξιομνημόνευτο. Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να τους πιστώσουμε είναι ότι διάλεξαν το δύσκολο δρόμο, η μουσική τους είναι σαφώς απαιτητική και αυτό την κάνει πιο γοητευτική. Το συγκεκριμένο live ανέβασε ψηλά τον πήχη και αναμένουμε σημαντικά πράγματα από αυτούς στη συνέχεια.

Κινηματογραφικές παρουσίες ανεβαίνουν στη σκηνή του Fuzz και παίρνουν τις θέσεις τους. Ίσως το «Lost Recording”,με το οποιο φαίνεται να ανοίγουν τις περισσότερες συναυλίες τους, να μην είναι και η καλύτερη επιλογή για έναρξη. Όμως η σαγηνευτική παρουσία της Olya να χτυπάει όρθια και με τον πιο αφαιρετικό τρόπο τα τύμπανα, μαγνήτιζει όλα τα βλέματα και η αμηχανία πατάει snooze. Οι κιθάρες σημαίνουν τις πρώτες νότες του «I Νeed Υou» και ο πάγος λιώνει λίγο ακόμα. Οι μελωδίες και ο ήχος των κομματιών όπως τα ξέρουμε απο τα άλμπουμ τους έχουν κυριαρχηθεί απο ξεκάθαρα μπάσα και πρωτόγονα τύμπανα. Εξαιρετικές εκτελέσεις με μινιμαλιστική απόδοση και κιθαριστικά σβησίματα.

Ξεκινάει το Morning Sun και τα κορμιά λύνονται. Η μπάντα από το Manchester έχει δεμένη και στιβαρή παρουσία, που συνοδεύεται από μια υπόγεια ένταση. Μια ανομολόγητη οικειότητα υπάρχει μεταξύ του κόσμου και της μπάντας και παρότι τα μέλη της προσπαθούν να κρατήσουν ένα χαμηλό προφίλ που εύκολα παρερμηνεύεται ως σνομπισμός, ο κόσμος είναι εκεί, δοσμένος και εθισμένος στις σκοτεινές της μελωδίες. Στο Hope & Pray τα τύμπανα κοντεύουν να σπάσουν, ακολουθεί το Strangle Up My Mind με ένα βασανιστικό κιθαριστικό τελείωμα και ο frontman Craig Dyer παίρνει μικρόφωνο και κιθάρα και κατεβαίνει στο pit, όπως απαιτεί άλλωστε η ιεροτελεστία τους. Με τις έντονες εξάρσεις του Rules of Attraction τον ακολουθουν και οι άλλοι δύο, και γίνονται όλοι ένα με το κοινο. Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι από τους παρευρισκόμενους, έχουν πλέον αφεθεί στον συναισθηματικό ηλεκτρισμό που έχει κατακλύσει το χώρο. Μένουν στο pit για 3 κομμάτια και ανεβαίνουν για το κλείσιμο και το encore. 

Με τις επιρροές τους να είναι ξεκάθαρες τόσο στο στούντιο όσο και στη live παρουσία τους, μπορούν εύκολα να κερδίσουν την καρδιά σου. Κι αν το έχουν κάνει, τότε σίγουρα πρέπει να μυηθείς τουλάχιστον μία φορά σε live τους. Άλλωστε σίγουρα θα υπάρξει επόμενη.

Κείμενο: Shanti Thomaidi (The Underground Youth) / Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος (Echo Train)

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής