Η πρώτη μέρα του φετινού Rockwave τα είχε όλα: ένα αδιαφιλονίκητο φαβορί που εκπλήρωσε τις προσδοκίες (The Last Shadow Puppets), ένα ατέλειωτο ξέφρενο γλέντι (Dropkick Murphys), απενοχοποιημένο punk (Turbonegro) και κυρίως σπουδαίους frontmen (Anderson, Kane, Turner). Εν ολίγοις είχε μουσική για όλα τα γούστα, από κέλτικο punk μέχρι ντελικάτη εναλλακτική ποπ, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία δηλαδή για εκδρομή στην δροσερή (τη συγκεκριμένη Κυριακή) Μαλακάσα.

Wish Upon a Star

Φτάνοντας στην Μαλακάσα η πρώτη μου σκέψη ήταν πως ευτυχώς δεν έχει τόση ζέστη σήμερα που έχουμε μπροστά μας έναν μακρυ μουσικό δρόμο να διανύσουμε, από το μεσημέρι μέχρι και τα μεσάνυχτα. Η δέυτερη σκέψη μου ήταν να τρέξω για να μην χάσω το συγκρότημα που άνοιγε το φετινό Rockwave Festival, τους Αθηναίους Wish Upon a Star.

O κόσμος λιγοστός ακόμη, αλλά όσοι βρίσκονταν εκείνη την στιγμή στην Μαλακάσα δεν φάνηκαν να πτοούνται δίνοντας το δυνατότερο χειροκρότημα τους στους Wish Upon A Star. Μια τετράδα Punk Rockers που θύμιζε περισσότερο λες και είχε έρθει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με περίσσεια ενέργεια και τρομερή ικανότητα στο να συνδέονται με το κοινό μέσω της μουσικής τους, έβαλαν τις βάσεις για μια εξαιρετική ημέρα μουσικής στην μικρή σκηνή του Terravibe.

Whereswilder

Μεταφερόμαστε στη μεγάλη σκηνή και η εικόνα μίλησε από μόνη της! Κόσμος διάσπαρτος να έχει απλώσει τις ψάθες και τα διάφορα “πολεμοφόδια”, έχοντας μετατρέψει τη Μαλακάσα σε ένα τεράστιο πικ-νικ μετά μουσικής. Σε πολύ χαλαρό και καλοκαιρινό κλίμα υποδεχτήκαμε στην σκηνή τους Whereswilder. Psychedelic rock συγκρότημα επίσης απο την Αθήνα, με τον πρώτο τους δίσκο Yearling να έχει κυκλοφορήσει εδώ και πολύ καιρό και με δεκάδες live εμφανίσεις όλο αυτό το διάστημα. Σίγουρα ήταν μια τεράστια ευκαιρία για τους Whereswilder να ανοίξουν για την κεντρική σκηνή του Rockwave, χωρίς όμως να καταφέρουν σε μεγάλο να εντυπωσιάσουν, τόσο εξαιτίας της ώρας όσο και των ήχων τους που μπορεί ακόμη να μην είναι οικείοι προς το μουσικόφιλο κοινό. Να τονίσουμε εδώ ότι το κοινό που βρισκόταν “ριζωμένο” στην κεντρική σκηνή της Μαλακάσας είχε έρθει για τους The Last Shadow Puppets με την ίδια ευλάβεια που οι πιστοί πάνε στην Τήνο.

The Callas

Η κεντρική σκηνή είναι έτοιμη να υποδεχτεί το τελευταίο ελληνικό μουσικό σχήμα της βραδιάς, τους Callas. Ασφαλώς με περισσότερα χρόνια εμπειρίας στη μουσική σκηνή και μεγαλύτερη δισκογραφία από τα υπόλοιπα ντόπια ονόματα της ημέρας, παρουσιάστηκαν στη σκηνή να μιλήσουν για χαμένους έρωτες και να δώσουν μια πιο σκοτεινή πινελιά στο κοινό του Rockwave Festival. Σίγουρα η εμφάνισή τους δεν έκανε τους φανατικούς της μικρής σκηνής να μετακομίσουν, αλλά εδώ που τα λέμε ούτε οι εμβληματικοί Suede τα κατάφεραν. Αξιοπρεπεπέστατη εμφάνιση σε ένα πολύ μεγάλο event για τα δεδομένα της χώρας μας, που σίγουρα θα βοηθήσει όλα τα συγκροτήματα στη συνέχεια του μουσικού ταξιδιού τους.

Despite Everything

Το δεύτερο εγχώριο σχήμα που εμφανίστηκε στο Vibe Stage (ή «μικρή σκηνή» ή, για την περίσταση, «punk σκηνή») ήταν οι Αθηναίοι Despite Everything. Μπάντα που έχει «χτίσει» ήδη κάποιο όνομα στους κύκλους όσων παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην punk σκηνή της χώρας, κυρίως χάρη στα πολλά live. Πέραν βέβαια των ζωντανών εμφανίσεων έχουν στο ενεργητικό τους ένα LP (The Dawn Chorus, 2014) καθώς και μια σειρά από singles, ep’s και split κυκλοφορίες.

Νομίζω ότι η εμφάνιση των Despite Everything ήταν ό,τι χρειαζόταν πριν τους Turbonegro και τους Dropkick Murphys. Κάτω από τον μεσημεριανό αττικό ήλιο το γκαζωμένο, φασαριόζικο punk τους έμοιαζε το καλύτερο «ορεκτικό» για τη συνέχεια. Η δική τους προσέγγιση στο punk διαθέτει αρκετή μελωδία και φέρει μια αμερικάνικη αύρα, ιδιαίτερα στα φωνητικά. Εξαρχής ήταν φανερό ότι το γκρουπ έχει δουλέψει πολύ, το δέσιμο του είναι αξιομνημόνευτο και, το κυριότερο όλων, έδειχνε να έχει προοδεύσει σημαντικά, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά φάνηκαν σαφώς βελτιωμένοι σε σχέση με την τελευταία φορά που τους είχα δει ζωντανά ως support στους Planet of Zeus πριν λίγα χρόνια στο Gagarin. Εν ολίγοις, μόνο θετικές εντυπώσεις μας άφησαν οι Despite Everything λίγο πριν κατηφορίσουμε στη μεγάλη σκηνή για το επόμενο συγκρότημα.

The Subways

Αμαρτία εξομολογημένη, η μισή συγχωρεμένη: ποτέ δε θεώρησα πως οι Subways ήταν ποτέ μία έστω και λίγο σημαντική μπάντα για τη rock μουσική, όμως κρατάω μια θέση στην καρδιά μου για το απροβλημάτιστο πανκοροκεντρόλ τους. Το ότι πιθανότατα θα εξαργυρώνουν εσαεί την επιτυχία του Rock ‘N’ Roll Queen χωρίς να αναμένεται να το ξεπεράσουν ποτέ, όπως συνέβη με πάρα πολλά συγκροτήματα στην ιστορία της ευρύτερης pop/rock μουσικής, δεν μου τους κάνει λιγότερο συμπαθείς. Αυτό το κεφάτο και ανέμελο της υπόθεσης τραβάει συνεχώς το κοινό προς αυτούς όταν παίζουν ζωντανά, με το - κατά βάση νεανικό - κοινό του Terravibe την Κυριακή να μην αποτελεί εξαίρεση. Η παρεούλα των Billy Lunn, Charlotte Cooper και Josh Morgan έκανε και αυτή τη φορά αυτό που γνωρίζει: να χτυπιέται ακατάπαυστα μεταδίδοντας τις δονήσεις της κίνησης και της μουσικής της στο κοινό. και τι δεν έκανε ο Billy Lunn για να ενεργοποιήσει όσους βρίσκονταν κάτω από την σκηνή και παρακολουθούσαν, σχετικά αμέτοχοι αρχικά, πλήρως κοινωνοί κατόπιν: προσπάθησε να μιλήσει κάποια ελληνικά με σπαρταριστά αποτελέσματα, χοροπηδούσε πάνω από την σκηνή αλλά αυτή τη φορά όχι και κάτω από αυτή, έβαλε το κοινό να κάνει circle pit (με ιδιαίτερη επιτυχία, παρακαλώ), κάθισε άπαντες κάτω για να τους σηκώσει απότομα και να τους αναγκάσει σε ξέφρενο χορό, έκανε crowd surfing μην τολμώντας αυτή τη φορά (όπως πριν χρόνια στο Ejekt ή στο Κύτταρο) να αψηφήσει τους φυσικές του ικανότητες και να πέσει στο κοινό από την σκηνή. Η Charlotte ξεβιδώθηκε στο χορό όσο κράδαινε το μπάσο που ουσιαστικά ποτέ δεν την ένοιαξε να μάθει να παίζει, ενώ ο Josh (αδερφός του Billy) χτυπούσε τόσο δυνατά τα drums του, που αν αυτά είχαν φωνη θα ζητούσαν έλεος ή έστω ένα διάλειμμα από το σφυροκόπημα. Για να πούμε και τα τυπικά, το setlist ήταν ουσιαστικά ένα best-of με ιδιαίτερη έμφαση στα Young For Eternity (φυσικά - ξεκίνησαν με το Oh Yeah και τελείωσαν, καταιγιστικά όπως άρχισαν, με το Μεγάλο Χιτ τους) & Money and Celebrity. Η πιτσιρικαρία στο χορτάρι το ευχαριστήθηκε με την ψυχή της. Λέμε “ναι” στο φεστιβαλικό fun και οι Subways ιδρώνουν τη φανέλα ακριβώς για αυτό.

Turbonegro

Βλέποντας τον κόσμο που είχε μαζευτεί στο Terra Vibe δεν ήταν δύσκολο να αντιληφθείς ότι πολλοί ήταν αυτοί που ταξίδεψαν μέχρι την Μαλακάσα για τους Turbonegro. Γεγονός λογικό αν σκεφτούμε ότι η συγκεκριμένη θα ήταν η πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, ενώ η ακύρωση του περσινού τους live μαζί με τους Mastodon έκανε ακόμα μεγαλύτερη την αδημονία των οπαδών τους. Σε αυτά προσθέστε ότι το εγχώριο club φίλων τους (Turbojugend) είναι πολύ δραστήριο και έδωσε δυναμικά το παρόν (με σημαίες, λάβαρα, μπλουζάκια, κτλ). Κάπως έτσι η είσοδος των Νορβηγών στη σκηνή έγινε θριαμβευτικά. Και πώς να μην είναι έτσι για μια μπάντα τα μέλη της οποίας εμφανίζονται μεταξύ άλλων σαν ναυτάκια, καράτε kid, ψαράδες και… Pete Townshend!

Από τους Turbonegro ξέρεις εκ των προτέρων τι να περιμένεις, ξέφρενο punk δίχως ίχνος σοβαροφάνειας. Μοναδικός τους σκοπός να κάνουν τον κόσμο να διασκεδάσει και να εκτονωθεί χωρίς περιττές σκοτούρες. Αν λοιπόν κρίνουμε με βάση τα παραπάνω, τότε οι Turbonegro τα κατάφεραν άριστα. Έκαναν τους παρευρισκόμενους να «κοπανιόνται» βομβαρδίζοντας τους με καταιγιστικά κομμάτια (με χαρακτηριστικούς τίτλους όπως I Got Erection, Fuck The World, I Wanna Come) και με διάθεση φανερά χιουμοριστική. Από το set τους δεν θα μπορούσε να λείψει φυσικά και ο ύμνος All My Friends Are Dead, το οποίο ακούστηκε σχετικά νωρίς και προκάλεσε τον αναμενόμενο πανικό. Στο καθαρά μουσικό κομμάτι δεν έχεις να προσάψεις κάτι στους Νορβηγούς, παίζουν άκρως επαγγελματικά (μην ξεχνάμε ότι ως γκρουπ υπάρχουν από το μακρινό 1989) αλλά και με την απαραίτητη τρέλα. Και μιας και είπαμε για τρέλα, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στον παλαβιάρη frontman ο οποίος μας πληροφόρησε μεταξύ άλλων ότι η χώρα μας είναι η σπουδαιότερη στον πλανήτη γιατί υπάρχει μιούζικαλ με το όνομα της (Grease!!!). Όσοι λοιπόν κατευθύνθηκαν στη μικρή σκηνή με διάθεση για διασκέδαση σίγουρα θα αποζημιώθηκαν, οι Turbonegro αποδείχτηκαν «αυθεντίες» στο συγκεκριμένο τομέα. Όποτε κι αν μας ξαναρθούν εννοείται ότι δεν θα έχουμε κανένα απολύτως λόγο για να τους χάσουμε! 

Suede

Οι Suede δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν το κοινό τους. Παρουσίασαν ένα αρκετά καλό σύνολο, χωρίς να επιτυγχάνουν πάντως το απόλυτο σε αυτό τον τομέα και ένα best of setlist, που ήταν προορισμένο (ίσως καταδικασμένο θα έπρεπε να πω), να ενθουσιάσει του fans τους. Με τον αεικίνητο Brett Anderson γκριζαρισμένο, αλλά σε πολύ καλή φυσική και αρκετά καλή φωνητική κατάσταση να ανεβοκατεβαίνει στην σκηνή, η επιτυχία ήταν σχεδόν εγγυημένη. Και δικαιολογημένα εδώ που τα λέμε. Αν και ο ήχος δεν ήταν ιδιαίτερα καλός (χωρίς πάντως να είναι και ανυπόφορα κακός), το κέφι και η διάθεση υπήρχε και πράγματι πέρασε σε μεγάλο βαθμό και στο κοινό. Κάπως έτσι, ακούσαμε το αριστουργηματικό So Young, ίσως όχι στην καλύτερη δυνατή εκτέλεσή του, αλλά είναι τόσο όμορφο κομμάτι που δεν έχει και τόση σημασία, τα απόλυτα crowd pleasers Beautiful Ones, Filmstar και Animal Nitrate, αλλά και το ακουστικό She’s In Fashion που έγινε δεκτό με πραγματικό ενθουσιασμό. Προσωπικά όμως θα ήθελα να ξεχωρίσω το Metal Mickey, αλλά και το πολύ καλό Outsiders, από το φετινό Night Thoughts.

Αυτό που έχω να προσάψω στους Suede, είναι κάτι για το οποίο δεν ευθύνονται: ακούγοντας ξανά όλο αυτό το κλασικό υλικό τους, που ξεχειλίζει από ενέργεια, θράσος, ναρκισσισμό, σεξουαλικότητα, όλα χαρακτηριστικά μιας παράτολμης, ανήσυχης νιότης, δεν μπόρεσα παρά να σκεφτώ ότι όλο αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί απόλυτα από γκριζαρισμένους πενηντάρηδες, ούτε καν από τον αεικίνητο, λεπτό και ακόμα σέξυ Brett Anderson. Τους προσάπτω κοντολογίς ότι κάποιες στιγμές που θύμισαν λίγο πιο έντονα από όσο θα ήθελα, ότι μερικά από τα ωραιότερα πράγματα είναι εφήμερα. Όμως μάλλον γκρινιάζω. Οι Suede ήταν καλοί. Ίσως όχι εντυπωσιακοί για τους μη οπαδούς, όμως θεωρώ ότι ούτε αυτοί απογοητεύτηκαν, ή ακόμα χειρότερα ενοχλήθηκαν. 

Dropkick Murphys

Όταν πριν από κάποια χρόνια το Rockwave έφερνε τους Flogging Molly, στους έχοντες έστω και επιδερμική εικόνα της celtic punk φάσης υπήρχε το ερώτημα “γιατί φέρνουν τους πιο ‘δεύτερους’ και δεν γίνεται μία σοβαρή προσπάθεια να δούμε τους ηγέτες της φάσης, που είναι και καλύτεροι;”.  Πέρα από το ότι οι Dropkick Murphys χαίρουν, όπως φάνηκε, μίας ιδιαίτερης δημοφιλίας στη χώρα μας - ας όψεται το “πανηγυρτζίδικο” κέλτικο punk τους που ταιριάζει με την ψυχοσύνθεση της διασκεδάζουσας νεολαίας και η προτίμηση που δείχνουν οι εγχώριοι DJs των rock clubs σε κάποια κομμάτια τους. Η ώρα αυτή έφτασε την 5η ημέρα του Ιουνίου του 2016. Όσοι βρεθήκαμε στο Terravibe την Κυριακή, λογικά δύσκολα θα ξεχάσουμε την αποθεωτική, γηπεδικής προέλευσης θα έλεγες, αποδοχή των Βοστονέζων από σύσσωμο το ελληνικό κοινό που βρέθηκε στη Vibe Stage. Καπνογόνα σε παραδοσιακό κόκκινο χρώμα αλλά και στο πιο ταιριαστό πράσινο, μπύρες και λοιπά ποτά να δροσίζουν τους οισοφάγους αλλα και να εκτοξεύονται προς πάσα κατεύθυνση λούζοντας τους άτυχους που πετύχαιναν, κορίτσια και αγόρια να πανηγυρίζουν επάνω σε στιβαρούς ώμους, κορίτσια και αγόρια να πετάγονται επάνω στη λαοθάλασσα, χορός και χτύπημα σε όλη τη διάρκεια του σετ, όλοι να γίνονται ένα στους λαοφιλείς ύμνους: όσο καλοί κι αν ήταν - που ήταν - οι Dropkick Murphys, η συμπεριφορά του κοινού έκανε τη διαφορά σε σχέση με τα υπόλοιπα live του φεστιβάλ.

Μία μπάντα όπου όλοι τραγουδούν σε κάποιο σημείο, συνήθως μαζί για το gang effect, αλλά με κύριους φυσικά εκφραστές τους Ken Casey, που είχε επίσης την ευθύνη του μπάσου και της επικοινωνίας με το κοινό ανάμεσα στα τραγούδια, και Al Barr με την χαρακτηριστική τραγιάσκα. Επί σκηνής κυριαρχούσαν οι κιθάρες, αλλά και διάφορα πνευστά και έγχορδα που δημιουργούσαν ατμόσφαιρα μιας κέλτικης folk γιορτής. Το σετλίστ ήταν βγαλμένο από τα όνειρα των fans που, μπορεί να μην περίμεναν απαραίτητα 20 χρόνια την έλευσή τους, αλλά ήταν διψασμένοι να ακούσουν όλα τα αγαπημένα κομμάτια τους ζωντανά. Η έναρξη ήταν πανηγυρική με το (πιο ταιριαστό την επόμενη φορά) The Boys Are Back και με κομμάτια όπως Johnny I Hardly Knew Ya, Citizen C.I.A., Prisoner’s Song, The Warrior’s Code, Going Out in Style, Rose Tattoo, State Of Massachussets το κέφι ήταν προδιαγεγραμμένο. Ο επίλογος του live δόθηκε σε δύο δόσεις, με το “ερωτικό” Kiss Me I’m Shitfaced να ανεβάζει στην σκηνή περίπου 40 κορίτσια από το κοινό, τα οποία μάλιστα επιδόθηκαν και σε moshing (!) και παρέμειναν στην σκηνή για το Shipping Up To Boston, όπου η Χορωδία Νέων του Terravibe έδωσε ρέστα στα υμνικά φωνητικά.

Με τον ομαδικό αποχαιρετισμό της εξάδας έκλεισε η άκρως επιτυχημένη αποστολή της Vibe Stage να επιβεβαιώσει το όνομά της: να δονήσει το κοινό με δυνατούς ρυθμούς και ήχους. Οι Dropkick Murphys δεν έδειξαν τίποτα λιγότερο από αυτό που ακούγαμε στους δίσκους. Η υποδοχή που δέχτηκαν τους έχρισε ως το πλέον αναμενόμενο όνομα του φεστιβάλ και οι πιθανότητες να επανέλθουν είναι πλέον ιδιαίτερα αυξημένες. Για την ακρίβεια, μετά την από σκηνής δήλωση του αποσβωλομένου Casey πως “εμείς θα έπρεπε να πληρώνουμε εσάς για να σας δούμε”, θεωρείται αδύνατο να μην ξαναγίνει προσπάθεια και από τις δύο πλευρές (μπάντα και διοργανωτή) να ξαναπαίξουν στην Ελλάδα και μάλιστα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Μήπως έχουμε μπροστά μας τους νέους Gogol Bordello;

The Last Shadow Puppets

Όσοι δεν είχατε τη θέληση, την ευχέρεια ή την έμπνευση να δείτε από κοντά τους Last Shadow Puppets, ίσως νιώσετε πως στα επόμενα λόγια υπάρχει μία δόση υπερβολής: παρακολουθήσαμε μία από τις πιο ερωτικές συναυλίες της χρονιάς! Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσα ποτέ στο παρελθόν να διακρίνω μέσα από την ακρόαση των δίσκων των Last Shadow Puppets (υπόψη ότι ο πρώτος των οποίων βρέθηκε στην κορυφή του προσωπικού μου απολογισμού με τα καλύτερα εκείνης της χρονιάς) αυτή τη διάσταση της μουσικής τους, τουλάχιστον όχι στον έντονο βαθμό που διαχύθηκε (προσοχή στις λέξεις…) μπροστά μας την Κυριακή. Παραδείγματα είχα και στο δικό μου κύκλο, όπου επί τουλάχιστον μία ώρα παρακολουθούσα φίλες να ξεροσταλιάζουν σε κάθε κίνηση του Alex Turner και να κονταροχτυπιούνται λεκτικά για το ποια τον “αξίζει” περισσότερο… Ηρεμία, κορίτσια!! Προφανώς, ως άρρεν, δεν μπόρεσα να κατανοήσω πλήρως τον παροξυσμό των θηλυκών στην όποια κίνηση και λέξη του Turner, του οποίου η μετατροπή από δυναμικό rocker στο ξεκίνημά του σε αισθησιακό και εντελώς εξωστρεφή crooner στην τωρινή εποχή οπωσδήποτε εντυπωσιάζει. Εντυπωσιάζει διότι δεν είμαι σίγουρος πως του βγαίνει τόσο φυσικά - ίσως πρόκειται για κάποια καταπιεσμένη ορμή που του βγαίνει σιγά σιγά. Προφανώς επίσης, για να περνάει αυτή η αίσθηση στον κόσμο, μάλλον “το έχει” περισσότερο από όσο θεωρώ εγώ... Αφήνω την ψυχανάλυση εμού και του φίλτατου Alex στους πιο ειδικούς και ας τοποθετήσω στο τραπέζι ένα δεδομένο: ο υπερεπιτυχημένος Alex είναι μόλις 30 ετών και όταν κυκλοφόρησε το Whatever People Say I Am, That's What I'm Not (θυμίζουμε, ένα από τα πιο μοσχοπουλημένα ντεμπούτα όλων των εποχών στη Βρετανία - οι Arctic Monkeys βρίσκονται μέσα στις λίγες περιπτώσεις στις οποίες το hype του Βρετανικού μουσικού τύπου για εκείνους δικαιολογήθηκε και στην πράξη) δεν είχε κλείσει ακόμη τα 20! Πάντως κρίμα που ο Miles Kane αντιμετωπίστηκε από το κοινό ως “δεύτερος” και “φτωχός συγγενής” σε αυτό το πολύ καλό, κατά τα λοιπά, live, αν και η συμβολή του ήταν εξίσου καίρια στο τελικό αποτέλεσμα. Η χημεία μεταξύ των δύο τους ήταν παροιμοιώδης - φανταστείτε π.χ. αν φτιάχνατε ένα συγκρότημα με τον κολλητό ή την κολλητή σας με μουσικές που να λατρεύετε και οι δύο, πόσο “χάλια” θα περνούσατε! Έκαναν χαβαλέ μαζί, τα βλέμματα και οι κινήσεις τους συναντιόνταν ιδανικά, ενώ όταν τραγουδούσαν μαζί στο ίδιο μικρόφωνο τα χείλη τους σχεδόν ακουμπούσαν (και τάβλα οι κυρίες!!). Μαζί τους, πέραν της ορθόδοξης συνοδευτικής rock μπάντας, είχαν και ένα κουαρτέτο εγχόρδων αποτελούμενο μόνο από γυναίκες (όλα έχουν τη σημασία και τη σημειολογία τους), μία εκ των οποίων μάλιστα γιόρτασε τα γενέθλιά της επί σκηνής, με το ντουέτο να της τραγουδάει το Happy Birthday (και τις γυναίκες του κοινού να αναζητούν τη διεύθυνση του πλησιέστερου ωδείου για άμεση εγγραφή).

Οι Last Shadow Puppets μπήκαν με το καλημέρα με τα βαριά χαρτιά τους και μία διασκευή που πήγε εξαιρετικά: I Want You (She’s So Heavy) (τι "ποιών";) και το παθιάρικο εναρκτήριο “I Want YOU” που βγήκε από το στόμα του Kane προετοίμασε την ερωτική ατμόσφαιρα που λέγαμε παραπάνω. Κάποια κομμάτια εκτελέστηκαν μέτρια (π.χ. το Calm Like You, δυο ταχύτητες κάτω και χωρίς νεύρο), αλλά τα περισσότερα έτυχαν ιδανικής μεταχείρισης. Τα καινούρια Aviation, Dracula Teeth, The Element Of Surprise και The Dream Synopsis αλλά και τα παλαιότερα έπη The Age Of The Understatement, My Mistakes Were Made For You (απίθανο!), Only The Truth (που, σε αντίθεση με το Calm Like You, κέρδισε πολύ από την πιο ατμοσφαιρική εκτέλεσή του) ακούστηκαν όπως πρέπει και ίσως και λίγο παραπάνω από αυτό. Και Leonard Cohen ακούσαμε, συγκεκριμένα το Is This What You Wanted από το υπέροχο New Skin For The Old Ceremony, σε μία εκτέλεση πιστή αλλά μάλλον φιλόδοξη, λόγω κυρίως της διαφαινόμενης προσπάθειας του Turner να βαδίσει στα χνάρια των Τεράστιων. Θα μου επιτρέψετε να κρατήσω ιδιαίτερη θέση και ατομικές πολυθρονίτσες Laz-E Boy σε αυτό το κείμενο για τη σειρά 505 και Sweet Dreams, TN. Ως γνωστόν, οι LSP δεν ασχολούνται καθόλου με τους Arctic Monkeys στις συναυλίες τους. Η ευχάριστη έκπληξη - παγκόσμια πρώτη, αν η δικτυακή αναζήτησή μου ήταν αρκετά καλή - που μας επιφύλαξε το ντουέτο οφείλεται στην εκτελεστική συμμετοχή του Miles Kane στην αυθεντική ηχογράφηση του. Η εκτέλεση φανερά δεν είχε προβαριστεί ιδιαίτερα, τα όργανα ενορχηστρώθηκαν επί τόπου και το αποτέλεσμα ήταν ιδιαίτερο για ένα κοινό που, αν δεν ταξιδέψει στο εξωτερικό, πιθανότατα δε θα μπορέσει για διάφορους λόγους να δει από κοντά τους Arctic Monkeys στην εποχή της ακμής τους (βεβαίως, ελπίζουμε να βελτιωθούν οι πιθανότητες μετά από αυτό το live). Ο Turner “δεν θυμόταν” κάποιους στίχους (αν και υπάρχουν βάσιμες υποψίες πως δεν το έκανε επίτηδες), ωθώντας το κοινό να αναλάβει τα ηνία και να τραγουδήσει εκείνο. Μπράβο στα παιδιά όπως και νά’χει. Όσο για το Sweet Dreams… nothing seems to stick without you baby. Ξεπερνώντας για ένα τέταρτο σχεδόν το προγραμματισμένο ωράριο (πάλι μπράβο αν και το ξύπνημα την επόμενη για τους έργαζόμενους ανάμεσά μας αποδείχτηκε σκληρό), οι Last Shadow Puppets απεδείχθησαν, με τα θετικά και τα στραβά τους, άξιοι headliners του φεστιβάλ αν και με λιγότερο παθιασμένο κοινό σε σχέση με τους Dropkick Murphys, κάτι που μετά το παντιρντί που συνέβη στη μικρή σκηνή ήταν έτσι κι αλλιώς δεδομένο, αλλά και άνευ ουσιαστικής σημασίας τελικά, όταν μιλάμε για μουσική και όχι για ράγκμπι.

Κείμενο: Παναγιώτης Γαβρίλης (Suede), Μιχάλης Κουρής (The Last Shadow Puppets, Dropkick Murphys, The Subways), Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος (Turbonegro, Despite Everything), Παναγιώτης Μαλαφής (The Callas, Whereswilder, Wish Upon A Star) / Φωτογραφίες: Θωμάς Δασκαλάκης (NDP Photo Agency, ndpphoto.gr), Μιχάλης Κουρής, Παναγιώτης Μαλαφής