Υπάρχει ένα σημείο «τομή» στην καριέρα ενός μουσικού - ιδιαίτερα όταν αυτός είναι ένας ζωντανός θρύλος - που την χωρίζει σε δύο εποχές. Στο πρώτο της μισό, όταν δηλαδή το έργο του ήταν ακόμη relevant και στο δεύτερο, όταν, αναπόφευκτα, η παρουσία του μετατρέπεται αυτομάτως σε «διασκέδαση για όλη την οικογένεια». Ελάχιστοι, κυρίως από τον χώρο του metal, έχουν καταφέρει να αποφύγουν αυτή την κατάληξη, η οποία, κάθε άλλο παρά υποτιμητική είναι. Ο Marky Ramone, δεν είναι ένας από αυτούς και πολύ καλά κάνει. Τι παρακολουθήσαμε λοιπόν το περασμένο Σάββατο στο Piraeus 117 Academy; Ένα επαγγελματικά άρτιο tribute σε μία από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών, τους Ramones. Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή.
Φτάσαμε στον συναυλιακό χώρο γύρω στις εννιά παρά τέταρτο και με μεγάλη μας έκπληξη -και χαρά- ανακαλύψαμε πως οι ώρες που έλεγε το πρόγραμμα της συναυλίας είχαν τηρηθεί με ακρίβεια. Αυτό σήμαινε πως η μπάντα που άνοιγε τη συναυλία, οι Graviola, ήταν ήδη στην σκηνή. Η αλήθεια είναι πως μπαίνοντας, δοκίμασα μια μικρή απογοήτευση λόγω της μέχρι τότε χαμηλής προσέλευσης του κόσμου. Γύρω στα διακόσια άτομα, διασκορπισμένα με έναν μικρό πυρήνα να βρίσκεται μπροστά στη σκηνή και να παρακολουθεί την μπάντα. Το αθηναϊκό ντουέτο ήταν πολύ δουλεμένο και με εντυπωσίασαν με το πόσο «δεμένοι» ήταν μεταξύ τους. Ηχητικά, κινούνται στο φάσμα του garage, με λίγες stoner πινελιές. Ο κιθαρίστας/τραγουδιστής, είχε μοιράσει το «σήμα» της κιθάρας σε δύο ενισχυτές κι έτσι, σχεδόν δεν σου έλειπε το μπάσο. Ενώ μου άρεσαν πολύ σαν μπάντα, πιστεύω πως θα ήταν πολύ πιο ταιριαστό support στους Eagles Οf Death Metal που έπαιζαν λίγες μέρες πριν στον ίδιο χώρο, παρά στον Marky Ramone. Αυτή η σκέψη έγινε πιο έντονη όταν διασκεύασαν το “You Think I Ain’t Worth A Dollar, But I Fell Like A Millionaire” των Queens Οf Τhe Stone Age. Δυστυχώς, το ελληνικό punk κοινό έδειξε για ακόμη μια φορά πως παραέχει ευαίσθητα αυτιά και υπήρξε μια εκνευριστική αδιαφορία -και μερικά επιφωνήματα αποδοκιμασίας από μερικούς γραφικούς - στο μεγαλύτερο μέρος του σετ των Graviola. Ευτυχώς, ο μικρός πυρήνας μπροστά έδειχνε να γουστάρει κι έτσι νομίζω πως ισοσταθμίστηκε κάπως το πράγμα. Εμένα πάντως με «κέρδισαν».
Η ώρα δεν ήταν ούτε δέκα όταν έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή ο Marky Ramone και οι Blitzkrieg, μπροστά στα περίπου 600 άτομα που υπολόγισα πως βρέθηκαν εν τέλει στο Piraeus Academy. Αφού έκανε μια χαλαρή βόλτα στη σκηνή, μας χαιρέτησε κι έκατσε με τον χαρακτηριστικό, χαλαρό και cool τρόπο του πίσω από τα τύμπανα, ενώ ο μπασίστας της μπάντας έδωσε το έναυσμα με το κλασικό «1-2-3-4» για να ξεκινήσει το πάρτι για τα 40 χρόνια του κύριου Ramone στη μουσική. Ο τελευταίος, έχει την δυνατότητα να μπορεί να διαλέξει μουσικούς από το «πάνω ράφι» κι έτσι, πέραν ενός πολύ καλού κιθαρίστα και του προαναφερθέντος μπασίστα, πίσω από το μικρόφωνο βρίσκουμε τον Ken Stringfellow. Έναν τρομερό frontman που δεν σταμάτησε να χτυπιέται και να δίνει πόνο ούτε λεπτό. Η φωνή του κάποιες στιγμές έφερνε λίγο στον μακαρίτη Joey Ramone. Πρόκειται για μέλος των Posies, μιας power pop μπάντας που δραστηριοποιείται από τα '80's και η οποία είχε στο παρελθόν κάποια μικρά hits. Επίσης, είναι ένας session μουσικός που έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με μπάντες όπως οι R.E.M. (με τους οποίους έχει επισκεφτεί τη χώρα μας ως πληκτράς) και τους Big Star.
Ο κόσμος γούσταρε τρελά, όπως και η μπάντα με τον 65χρονο, πλέον, Marky να παίζει χαλαρά τα τύμπανα του δείχνοντας πως το διασκεδάζει πολύ. Τα καθιερωμένα «1-2-3-4» του μπασίστα δεν άφηναν χώρο για ανάσες στη μπάντα. Ήταν λες και μας πυροβολούν με αυτόματο όπλο που γεμίζει με punk anthems. Δεν νομίζω πως υπάρχει έστω ένα κομμάτι των Ramones που δεν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιο. Το σετ ξεκίνησε με το "Rockaway Beach" κι όπως είναι φυσικό, μέσα στη βραδιά ακούσαμε κλασικά όπως τα: "I Wanna Be Your Boyfriend","Sheena Is A Punk Rocker", "I Believe In Miracles", "Beat On The Brat", "The KKK Took My Baby Away", "Pet Cemetary", "I Wanna Be Sedated" και φυσικά, το "Surfin’ Bird", που για εμένα είναι μια απ' τις πιο ωραίες διασκευές που έχουν γίνει ποτέ. Έπειτα από τον χαμούλη που έγινε με το πουλί που σερφάρει, η μπάντα αποχώρησε από τη σκηνή χωρίς φυσικά να «ψαρώσει» κανείς αφού δεν είχαν ακόμη παίξει το "Blitzkrieg Bop".
Όταν επέστρεψαν στη σκηνή, ο θεούλης Marky έτρωγε κάτι που είχε προλάβει μάλλον να πάρει από το backstage κι έπιασε πάλι δουλειά με το "Rock And Roll Radio". Έπειτα από λίγα κομμάτια, όπως η solo διασκευή του Joey Ramone στο "What a Wonderful World", η μπάντα έκανε ένα δεύτερο διάλειμμα για να επιστρέψει και να τα διαλύσει όλα με έναν μανιασμένο Stringeflow να φωνάζει "hey - ho, let's go" αγκαλιά με τους fans που βρισκόντουσαν στην πρώτη σειρά.
Αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα, ήταν πως το κοινό αποτελούνταν από οικογενειάρχες και πιτσιρίκια, μέχρι κατσαπάνκηδες και μεταλάδες. Αυτό δείχνει πως τα τραγούδια των Ramones έχουν κάτι να πουν και στις νέες γενιές. Μην ξεχνάμε πως χωρίς αυτούς, δεν θα είχαν ούτε τους Green Day, ούτε τους My Chemical Romance, αλλά ούτε καν τους U2. Δεν είναι και λίγο. Συνοψίζοντας, αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν ένα άκρως επαγγελματικό σόου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως επρόκειτο για «αρπαχτή», ή πως οι μουσικοί δεν γούσταραν να βρίσκονται στη σκηνή. Ο ήχος ήταν μέτριος για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά εν τέλει έστρωσε. Στην τελική, το μόνο που έχει σημασία είναι πως κάποιος πρέπει να κρατήσει τη κληρονομιά των Ramones ζωντανή και κανείς δεν μπορεί να το κάνει καλύτερα από τον Marky Ramone. Όταν επιστρέψει, θα είμαι πάλι εκεί.
Υ.Γ. Το να είσαι 40 χρονών μαντράχαλος και να τραβάς μπουκέτο στην πλάτη ενός εικοσάχρονου κοριτσιού για να της αρπάξεις από τα χέρια μια μπαγκέτα που είχε ήδη πιάσει σε κάνει γλοιώδη και κλέφτη.
Υ.Γ. #2 Από το σετ έλειψαν κομματάρες όπως το "Somebody Put Something In My Drink" και "Here Today, Gone Tomorrow".
Κείμενο: Νίκος Γεωργίου / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
