Μια σχεδόν άδεια πλατεία σε ένα industrial περιβάλλον με δύο τρία παιδιά να παίζουν ανέμελα ήταν το σκηνικό περίπου μία ώρα πριν βγει ο Κ. Βήτα στη σκηνή, ο οποίος σίγουρα θα κρυφογελούσε με το αστικό θέαμα που αποτέλεσε το βασικό σκηνικό έμπνευσής του εδώ και περίπου 25 χρόνια….
Αν υπήρχε ελάχιστη δικαιοσύνη στην πολιτισμικά πιο παρηκμασμένη χώρα της Ευρώπης, ο Κ. Βήτα και το legacy που δημιούργησε θα μνημονεύονταν καθημερινά, η μουσική του θα παιζόταν παντού και τα ποιήματά του θα διδάσκονταν σε σχολεία. Οι Στέρεο Νόβα ήρθαν ως μια έκρηξη πνευματικότητας και διαφορετικότητας στη μουσική σκηνή της χώρας που στέναζε κάτω από την κυριαρχία ενός παλιομοδίτικου και σκονισμένου παλιοροκάδικου, μεταλλίζοντος, κάφρικου φαλλοκρατικού κατεστημένου. Άνοιξαν παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο, φέρνοντας μια μικρή ανάσα προόδου και σύγχρονης τεχνοτροπίας, έκαναν προσιτό τον ηλεκτρονικό ήχο σε μια γενιά νέων ανθρώπων που ανήκαν στον εναλλακτικό χώρο και έψαχναν κάτι διαφορετικό, πέρα από τα τυπικά κιθαριστικά ρεύματα της περιόδου.
Και το κατάφεραν. Γιατί, ναι, μπορεί να φαίνονταν διαφορετικοί από τους indie ήρωες της περιόδου, όμως στ’ αλήθεια δεν ήταν τόσο διαφορετικοί. Γιατί ο Κ. Βήτα ήταν εγγύτερα από οποιονδήποτε άλλον στην υπαρξιακή αγωνία του Morrissey, ή στην απόγνωση της βιομηχανικής μεγαλούπολης που φιλοτεχνούσαν τα post punk σχήματα. Μετά τους Στέρεο Νόβα η αστική, νεανική «γλώσσα» δεν θα ήταν πια η ίδια.
Όμως από τότε έχουν περάσει χρόνια. Ο Κ. Βήτα συνεχίζει τη σόλο πορεία του, συχνά πετυχημένα, μπολιάζοντας τον ήχο του με κιθάρες και επιχειρώντας να τραγουδήσει «κανονικά», επεκτείνοντας τις φόρμες του πέρα από την αγχώδη, παθιασμένη απαγγελία που τον έκανε διάσημο. Και σήμερα, ένα γλυκό καλοκαιρινό βράδυ βρίσκεται εδώ για να μας ταξιδέψει στην πλούσια δισκογραφική του παρουσία.
Το ταξίδι ξεκινά με τον Αίολο, ένα μοναδικής ομορφιάς ambient/idm κομμάτι με ποπ χρώμα που μου θύμισε τις περιπλανήσεις του Ulrich Schnauss από το project του Rolla Scape. Η μίξη ηλεκτρονικών, ambient, trip hop ήχων με κάποιες σποραδικές κιθαριστικές πινελιές ήταν το soundtrack του ταξιδιού που θα μπορούσε να έχει περισσότερους επιβάτες, μιας που η πλατεία της Τεχνόπολης δεν ήταν γεμάτη. Αυτοί, βέβαια, που έπρεπε, ήταν εκεί. Οι ευαίσθητοι outsiders μιας ολόκληρης γενιάς, πολλοί εκ των οποίων ήδη βαδίζουν προς τη μέση ηλικία, πολλοί μαζί με τα παιδιά τους, επιχειρώντας να τα εισαγάγουν σε έναν κόσμο διαφορετικής, καλύτερης μουσικής από τον εσμό της σύγχονης άθλιας πλαστικίλας που κυριαρχεί.
Ο Κ. Βήτα δεν ακολούθησε την πεπατημένη πολλών καλλιτεχνών με πορεία σε γκρουπ αλλά και σόλο, οι οποίοι παρουσιάζουν ένα τυποποιημένο greatest hits με έμφαση στο παρελθόν. Παρουσίασε αρκετά κομμάτια από τον καινούριο του δίσκο Ομόνοια (Τρίκυκλο Χ, Επίπεδη Πίκλα, Η Αυλή, Απόφοιτος, Απέραντο Άσπρο, Το Όνομά σου είναι Αγάπη) και από την πρόσφατη solo πορεία του (Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα, Χρυσσαλίδα, Εκεί Που Χάθηκαν Όλα τ΄Αντίο) θέλοντας να δείξει στο κοινό ότι επιθυμεί να τον κρίνουν ως εν ενεργεία καλλιτέχνη και όχι ως μια ανάμνηση. Θα ήταν περιττό να πω ότι το θερμότερο χειροκρότημα επιφυλάχθηκε για τα κομμάτια των Στέρεο Νόβα (Προάστια, Το ταξίδι της Φάλαινας) και κομμάτια από τις παλιότερες προσωπικές του δουλειές (Το Κύμα, Μιράντα και το υποβλητικό Άστρο που έκλεισε τη συναυλία).
Αν και ο ήχος για ηλεκτρονική συναυλία ήταν ανέλπιστα καλός (πιστέψτε με, στην Ελλάδα σπάνια ακούει κανείς το σωστό ήχο σε τέτοιου είδους open air events), οφείλω να ομολογήσω ότι η μουσική του Κ. Βήτα ταιριάζει καλύτερα σε ένα μικρότερο, κλειστό χώρο. Επίσης, ίσως (τουλάχιστον στα live) να μην του ταιριάζει τόσο πολύ το «κανονικό» τραγούδι, ή ίσως απλώς η φωνή του να μην ήταν σε φόρμα. Όμως η ενεργητικότητά του στη σκηνή, η παιδική του ενέργεια, η αθωότητα και η γνήσια χαρά που εξέπεμπε κάλυπτε τα όποια μειονεκτήματα. Και αυτό μεταδόθηκε σε μεγάλο βαθμό και στο πιστό κοινό του που τραγουδούσε μαζί του τους στίχους σχεδόν σε όλα τα κομμάτια.
Ήταν μια ωραία βραδιά, καθώς όλα τα κομμάτια του παζλ μιας ιστορίας 25 ετών ενώθηκαν στον αέρα της Τεχνόπολης. Νομίζω ότι οι εκατοντάδες άνθρωποι που εγκατέλειψαν το χώρο μετά τη συναυλία του Κ. Βήτα, έφυγαν γεμάτοι και με την ικανοποίηση ότι το ίνδαλμα μιας ολόκληρης γενιάς είναι ακόμα εδώ. Και μοιράζεται ακόμη τα εφηβικά του όνειρα μαζί τους.
Κείμενο: Γιώργος Χριστόπουλος / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
