Οι Mani Deum γιόρτασαν τα δέκα χρόνια πορείας του γκρουπ με ένα επετειακό live στο An Club. Με αυτό τον τρόπο έκλεισαν ένα κύκλο, ανοίγοντας πια ένα νέο κεφάλαιο. Στο πάρτι δεν ήταν φυσικά μόνοι τους, καθώς μια πλειάδα από φίλους μουσικούς τους συνόδευσαν επί σκηνής.
Η αρχική ανακοίνωση του συγκεκριμένου live έκανε λόγο για παύση της συναυλιακής δραστηριότητας του σχήματος, καθώς η εμφάνιση αυτή θα ήταν η τελευταία για ακαθόριστο χρονικό διάστημα. Πολλοί ήταν αυτοί που υπέθεσαν ότι με αυτή τη συναυλία θα γραφόταν το τέλος της μπάντας, ωστόσο όπως διευκρίνισαν οι ίδιοι οι Mani Deum στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν όχι μόνο δεν σταματάνε αλλά δουλεύουν ήδη πάνω στο νέο τους άλμπουμ. Διάφορες δυσκολίες όμως τους απομακρύνουν από τα live, χωρίς ούτε οι ίδιοι να μπορούν να προδιορίσουν πότε θα επιστρέψουν στη σκηνή. Υπό αυτό το πρίσμα η συγκεκριμένη εμφάνιση είχε περισσότερο εορταστικό παρά αποχαιρετιστήριο χαρακτήρα.
Support σχήμα δεν υπήρχε, κάτι που προφανώς επελέγη, ώστε οι Mani Deum να έχουν πολύ χρόνο διαθέσιμο. Κάπως έτσι λίγο μετά τις 10 οι πέντε μαυροφορεμένοι μουσικοί ανέβηκαν στη σκηνή. Έχοντας παρακολουθήσει την μπάντα ζωντανά αρκετές φορές, γνώριζα τι να περιμένω. Ουσιαστικά το σχήμα παρουσίασε μια επιλογή από τη δισκογραφία του (περιλαμβάνει δυο LP συν μερικά EP), μέσα στην οποία έχει αποκρυσταλλωθεί ο στιβαρός, σκοτεινός, γοτθικός ήχος του ο οποίος είναι διαποτισμένος τόσο από τη folk μουσική όσο και από το post punk της δεκαετίας του ’80. Η διαφορά σε σχέση με τις άλλες εμφανίσεις τους είχε να κάνει με το γεγονός ότι λόγω του διαθέσιμου χρόνου, είχαν τη δυνατότητα να παίξουν κομμάτια που δύσκολα έβρισκαν τη θέση τους στη set list. Επιπλέον μαζί τους είχαν και μια σειρά καλεσμένων μουσικών (ενδεικτικά αναφέρω τους George Gaudy, Spyreas Sid, Chickn, Big Nose Attack και Ανδρέα Ιωάννου).
Λίγες μέρες πριν τη συναυλία, μάλιστα, το συγκρότημα έδωσε δωρεάν μέσω Bandcamp το νέο του EP με τίτλο The Light Inside. Η ομώνυμη σύνθεση αποτελεί σίγουρα μια κορυφή για το γκρουπ, ενώ παράλληλα οι στίχοι του είναι από τους καλύτερους που ακούσαμε μέσα στη χρονιά. Η ζωντανή του απόδοση ήταν χωρίς αμφιβολία ένα από τα highlights της βραδιάς. Η συμμετοχή στην κιθάρα του Διονύση Χριστοδουλάτου (Sorrowful Angels) έκανε ακόμα πιο heavy τον ήχο του (έτσι κι αλλιώς είναι από τα πιο βαριά κομμάτια που έχουν ηχογραφήσει). Ξεχώρισα επίσης τη συμμετοχή του George Gaudy (ή Γιώργου Γουδή) σε δυο κομμάτια, στη διάρκεια των οποίων επέδειξε τη δεξιοτεχνία του στην κιθάρα (προσωπικά αγνοούσα ότι είναι τόσο ικανός κιθαρίστας). Ικανότατος στην κιθάρα και ο Μπάμπης Νίκου (Opened Paradise) ο οποίος συνεισέφερε κι αυτός το δικό του κομμάτι, ενώ ο Δημήτρης Κατέβας κουβάλησε στη σκηνή εκτός από σφηνάκια και την τρέλα του, πριν αναλάβει τα τύμπανα, σαρώνοντας τα πάντα με το παίξιμο του.
Γενικότερα η ατμόσφαιρα της βραδιάς ήταν όμορφη και η διάθεση παρεΐστικη (χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι τα πράγματα ήταν χύμα). Παρότι δήλωσαν συναισθηματικά φορτισμένοι, από την αρχή οι Mani Deum βρέθηκαν σε μεγάλα κέφια. Άλλωστε, όπως προαναφέραμε, αυτό δεν θα ήταν το τέλος της μπάντας αλλά μια ανακεφαλαίωση. Ελπίζουμε να επαναλάβουν κάτι ανάλογο και μετά από χρόνια, ίσως στο συμπλήρωμα της επόμενης δεκαετίας τους. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που κρατάμε είναι ότι στη μέχρι τώρα διαδρομή τους οι Mani Deum υπήρξαν ένα συγκρότημα συνεπές, μετρημένο, χωρίς υπερβολές. Οι χαμηλοί τόνοι, η εντιμότητα καθώς και οι προσεγμένες συνθέσεις, ήταν τα στοιχεία που ξεχώρισαν και θα συνεχίσουν να ξεχωρίζουν το γκρουπ όσο αυτό υπάρχει.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος - Φωτογραφίες: Shanti Θωμαΐδη
