Πόσες φορές σας έχει συμβεί να θέλετε διακαώς να δείτε ζωντανά μία αγαπημένη νέα μπάντα στην οποία έχετε εναποθέσει τις ελπίδες σας για υπέροχους ήχους στο μέλλον, εν τέλει όμως όταν συμβεί αυτή η σύναξη των πλανητών και οι δρόμοι σας συναντηθούν, να απογοητευτείτε οικτρά; Έτσι συνέβη με μένα και τους Alcest την πρώτη φορά που επισκέφθηκαν την Αθήνα, μία μαύρη βραδιά του Οκτωβρίου του 2010. Οι Γάλλοι, άπειροι τότε από ζωντανές εμφανίσεις και εμφανώς ψαρωμένοι, έδωσαν ένα τόσο κακό live που ο Neige ακόμη τη θυμάται ως μία από τις χειρότερες συναυλιακές του εμπειρίες (το λέει και στη συνέντευξη που μας παραχώρησε)! Ευτυχώς η εμπιστοσύνη μου στη βασική μπάντα του Neige επανήλθε γρήγορα με το επόμενο άλμπουμ τους (Les Voyages De L’ Ame), αλλά πάντοτε υπήρχε το αγκαθάκι της ζωντανής απογοήτευσης που κάπως έπρεπε να βγει. Όσο οι Alcest κυκλοφορούσαν δίσκους, έπαιζαν ζωντανά σε διάφορα μέρη του κόσμου και αποκτούσαν παραστάσεις. Με το Kodama, το εξαίρετο άλμπουμ του 2016 που βρήκε περίοπτη θέση σε ουκ ολίγες απολογιστικές λίστες (και στη δική μου, αν μετράει αυτό), έφτασε η στιγμή που θα τους ξαναβλέπαμε, όπως κι έγινε τη Δευτέρα που μας πέρασε στο Fuzz Live Music Club.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τους Πειραιώτες Amniac και το post/sludge metal τους. Οι ίδιοι αυτοπεριγράφονται ως μίξη των Isis, Cult Of Luna και Amenra, συνδυασμός που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Φυσικά αυτό το μίγμα πασπαλίζεται με την ακόμη αμεσότερη επιρροή των ηγετών Neurosis και ιδού οι Amniac. Ζωντανά τους βγήκε πολύ έντονα και ξεκάθαρα το feeling των δύο ως τώρα δίσκων τους, με αρκετά καλό ήχο ώστε αυτό το συναίσθημα να περάσει προς την πλατεία του Fuzz και να μην καμφθεί υπό το βάρος των κιθαριστικών riffs. Ο ήχος αυτός, έστω και με την εύλογη καθυστέρηση αφομοίωσης, αρχίζει τα τελευταία χρόνια να έχει αξιόλογους εκπροσώπους και στη χώρα μας και η σεμνή και ολιγομίλητη πειραϊκή τετράς σίγουρα έχει πιάσει τις καλές θέσεις. Η διασκευή τους στο Without You I’m Nothing των Placebo, αγνώριστη σε σχέση με το αυθεντικό, ήταν φωτεινό δείγμα ανοιχτού μυαλού και προσαρμοστικής διάθεσης εκ μέρους τους.
Όσο η ώρα περνούσε, το κοινό γέμιζε την πλατεία του Fuzz, αφήνοντας τα μικρότερα δυνατά κενά αλλά κυρίως δημιουργώντας μια ζεστή ατμόσφαιρα όσο δυνατόν αντάξια του καλλιτεχνικού μεγέθους του συγκροτήματος που υποδεχθήκαμε. Όταν οι Alcest - ή πιο σωστά, η touring band των Alcest - βγήκαν στην σκηνή, το έντονο χειροκρότημα και οι ζητωκραυγές έδειχναν πως όντως η αναμονή τόσων ετών σιγόβραζε στις καρδιές αυτής της μερίδας των οπαδών. Τα εναρκτήρια Kodama & Je suis d’ aiileurs και η υποδοχή τους από το κοινό κατέδειξαν επίσης πόσο σημαντικό είναι το τελευταίο άλμπουμ των Alcest και πόσο αποδεκτό έχει γίνει από το κοινό - διότι τι να την κάνεις την εύνοια του ειδικού Τύπου αν το κοινό δεν συντονίζεται μαζί της; Ευνόητα το μεγαλύτερο μέρος της αποθέωσης κατευθύνεται στον frontman Stephane Paut, που βέβαια είναι πολύ γνωστότερος ως Neige στο μεταλλικό κοινό, τυπικά και ουσιαστικά ο εμπνευστής και κυριότερος υπεύθυνος για τις συνθέσεις και την ηχητική κατεύθυνση των Alcest. Ο Neige λοιπόν είχε αναλάβει τη μία κιθάρα και φυσικά τα φωνητικά, καθαρά και screaming, τα οποία να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα να τα άκουγα λίγο πιο δυνατά στην τελική μίξη. Βεβαίως με αυτόν τον τρόπο ίσως χανόταν το shoegaze… “χάσιμο” που αποτελεί νευραλγικό στοιχείο του ήχου τους.
Η συνέχεια δόθηκε με δύο παλαιότερα κομμάτια, από αυτά που πιθανότατα δεν είχαν ακουστεί πριν 7 χρόνια στο Κύτταρο, Το 2ο μέρος του Ecailles De Lune ως πιο blackmetal-άδικο ήρθε σε εμφανέστατη αντίθεση με το εντελώς shoegaze χιτάκι Autre Temps, ίσα για να υποδείξει εμφατικά τη διττή προσωπικότητα των Alcest χάρη στην οποία προέκυψε προσθέσαμε πριν κάποια χρόνια μία ακόμη ορολογία στο μουσικό μας λεξιλόγιο. Αργά αλλά σταθερά ο ήχος βελτιωνόταν, βγήκα από το φωτογραφικό pit και αφοσιώθηκα στο live όπως του άξιζε. Έτσι μόνο θα μπορούσα να διαπιστώσω αν όντως ήταν υπαρκτός ο λόγος που το live με είχε συνεπάρει όσο ήμουν φάτσα με τους μουσικούς ή απλώς επρόκειτο για τον δικαιολογημένο ενθουσιασμό όταν βλέπεις μπροστά σου μία πολύ αγαπημένη ενεργή μπάντα. Τουναντίον, το live ανέβαινε όσο περνούσε η ώρα. Και από τη νέα μου θέση είχα τη δυνατότητα να παρατηρήσω ως σύνολο την μπάντα και να θαυμάσω τον τρόπο με τον οποίο συνεισέφερε στον ήχο της ο ντράμερ Winterhalter, ο διαχρονικά δεύτερος πιο σημαντικός κρίκος για τους Alcest αλλά και εξαιρετικά υποτιμημένος. Το παίξιμό του ήταν σταθερότατο και ακροβατούσε συνεχώς με επιτυχία μεταξύ του γρήγορου σκληρού με όγκο και δίκασες, και του χαμηλότονου και ευαίσθητου - όπως για παράδειγμα στο Là où naissent les couleurs nouvelles όπου είχαμε τη συνύπαρξη και των δύο αυτών στοιχείων.
Στα Souvenirs D’un Autre Monde (που προτιμήθηκε έναντι του Les Voyages de l'Âme που υπήρχε στο τυπωμένο setlist) είχαμε ακόμη ένα highlight του σετ των Alcest και το παλαιότερο κομμάτι που ακούστηκε εκείνο το βράδυ. Θύμισε την εποχή που το ομώνυμο άλμπουμ είχε κάνει αίσθηση στο underground με τον πρωτότυπο για τότε ήχο - και ακούστε πού φτάσαμε σήμερα, αυτός ο ήχος στην εξέλιξή του (βλέπε Deafheaven) να αποθεώνεται ως “η νέα μουσική”... Όμως η απόλυτη στιγμή του σετ ήρθε στο τέλος του. Η ατμόσφαιρα του Délivrance όπως αυτό ακούστηκε στο Fuzz έφερε στο νου εικόνες ονείρου, ταξίδια σε γαλήνιες απέραντες θάλασσες, πνεύματα και ψυχές ανυψωμένα σε έναν καταγάλανο ουρανό - συναισθήματα συγκρίσιμα με εκείνα που νιώσαμε στο συγκλονιστικό live των Sigur Ros το καλοκαίρι που μας πέρασε. Αυτή ήταν η εικόνα που έμεινε περισσότερο από τη συναυλία των Alcest: η ηχητική απεικόνιση του πιο γαλήνιου ονείρου.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
