Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπουμε συχνά σπουδαία rock & roll live στη χώρα μας, οπότε η ανακοίνωση της έλευσης των Σουηδών Imperial State Electric του μεγάλου Nicke Andersson στην Ελλάδα μας γέμισε χαρά και προσμονή.
Στις 8:30 και ενώ όλη η χώρα με κομμένη την αναπνοή ανέμενε… την έναρξη του περίφημου τελικού Κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο, ελάχιστοι «νοσταλγοί του rock & roll» βρίσκονταν στο Κύτταρο για τη συναυλία των Imperial State Electric. Ακριβώς την ώρα που είχε ανακοινωθεί (καμία σχέση δηλαδή με τον τελικό…) ανέβηκε στη σκηνή το πρώτο support της βραδιάς, οι νεοσύστατοι The Wrinkled Suits. Μόλις πριν λίγες μέρες το συγκρότημα είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του Suck The Gun και το συγκεκριμένο live ήταν η πρώτη ζωντανή παρουσίαση του. Τα πράγματα στην περίπτωση των Wrinkled Suits είναι απλά: ανάλαφρο rock & roll, χωρίς πολλά πολλά, κλασικό trio (κιθάρα – μπάσο – τύμπανα) με άφθονη ενέργεια και κέφι. Νομίζω ήταν ό,τι χρειαζόταν εκείνη την στιγμή. Να σημειώσουμε πως οι συνθέσεις τους ακούστηκαν σαφώς πιο ζωηρές σε σχέση με τις εκτελέσεις τους στο CD, άλλωστε το συγκεκριμένο ύφος μουσικής έχει φυσικό του χώρο τη σκηνή και εκεί κάθε μπάντα οφείλει να ακούγεται πολύ πιο ζωντανή σε σχέση με οποιαδήποτε ηχογράφηση.
Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις και με τον κόσμο να είναι ακόμα αραιός, τη σκυτάλη πήραν οι επίσης φρέσκοι Dr. Awkward and the Screws, οι οποίοι με τη σειρά τους κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό το ομώνυμο ντεμπούτο EP τους. Το δικό τους rock & roll είναι σαφώς πιο βαρύ και «κοιτάζει» κυρίως στη δεκαετία του ’70. Ηχητικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρίσκονται κοντά στο ύφος των βρετανών Uncle Acid & The Deadbeats. Πάνω στη σκηνή το συγκρότημα εμφανίστηκε ικανό και επαρκές, το υλικό του όμως ηχούσε, τουλάχιστον στα αυτιά μου, σαφώς πρωτόλειο και με αρκετά περιθώρια εξέλιξης. Είναι βέβαιο ότι απαιτείται μπόλικη δουλειά και προσπάθεια για να αποκρυσταλλώσουν τον δικό τους ήχο και να αποκτήσουν το δικό τους στίγμα. Όμως έστω και έτσι, είναι πλέον στα ονόματα που θα έχουμε υπόψη για το μέλλον.
Όταν διαλύθηκαν (προσωρινά όπως αποδείχθηκε) το 2008 οι αγαπημένοι Hellacopters, o Nicke Andersson σχημάτισε τους Imperial State Electric, η μουσική των οποίων επίσης έχει βάση το rock & roll. Με το νέο του όχημα ο Andersson άρχισε να ηχογραφεί τον ένα δίσκο μετά τον άλλο, από το 2010 μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει πέντε άλμπουμ και όπως μας πληροφόρησε στην πρόσφατη συνέντευξη που μας παραχώρησε, έχει έτοιμο υλικό για άλλους τρεις δίσκους!!! Η πιο πρόσφατη δουλειά του γκρουπ είναι το περσινό All Through the Night, το οποίο στάθηκε η αφορμή για να έρθει ο πολυπράγμων Andersson στην χώρα μας για πρώτη φορά.
Μετά από ένα αρκετά μεγάλο κενό και αφού είχε ετοιμαστεί η σκηνή, οι τέσσερις Σουηδοί έκαναν την εμφάνιση τους φουριόζοι. Από εκείνη τη στιγμή και για την επόμενη μιάμιση ώρα το μενού περιελάμβανε μόνο rock & roll! Μετά από το πρώτο αναγνωριστικό μισάωρο η μπάντα απογειώθηκε. Το ένα κομμάτι διαδεχόταν το άλλο χωρίς περιττά κενά και πολλά λόγια. Το All Through the Night είχε αναμενόμενα, κυρίως στην αρχή, την τιμητική του με το ομώνυμο μελωδικό track αλλά και το Remove Your Doubt σε μια μανιασμένη εκτέλεση να ξεχωρίζουν. Στη συνέχεια ήρθε η σειρά και για παλιότερα και αγαπημένα κομμάτια όπως τα Anywhere Loud, Down In The Bunker, Redemption’s Gone και το Reptile Brain σε μια απίθανη απόδοση. Φυσικά τέτοιου είδους συναυλίες οφείλουν να εξελιχθούν σε rock & roll όργιο αλλιώς, κακά τα ψέματα, έχουν αποτύχει. Οι Imperial State Electric κατάφεραν να οδηγήσουν σταδιακά το live τους σε ένα ντελίριο από rock & roll, αποδεικνύοντας ότι είναι πραγματικοί «μάστορες» στο είδος. Μέσα σε αυτό το ξέφρενο γλέντι ακούστηκε κάποια στιγμή προς το φινάλε ο διαχρονικός rock & roll ύμνος Born To Be Wild των Καναδών Steppenwolf, για να προστεθεί ένα ακόμα highlight, σε μια βραδιά έτσι κι αλλιώς χορταστική.
Οι Imperial State Electric στην ουσία μας πρόσφεραν αυτό που προσδοκούσαμε: ένα ιδρωμένο live με ατελείωτο, φίνο, γρήγορο rock & roll. Κάπου εδώ κρύβεται και η μαγεία της συγκεκριμένης μουσικής, ένα σχήμα σαν τους Imperial State Electric που δεν διαθέτει συνθέσεις - αριστουργήματα (δεν τίθεται καν σύγκριση με το υλικό των Hellacopters) μπορεί να στήσει πάρτι διαθέτοντας ως εφόδια την ενέργεια, την τρέλα και την αμεσότητα που προυποθέτει το rock and roll. Βεβαίως εδώ θα πρέπει να απονείμουμε τα εύσημα στον Nicke Andersson, αυτόν τον ακούραστο εργάτη του rock & roll. Είναι από τους ανθρώπους που νιώθουν τόσο πολύ τη συγκεκριμένη μουσική και την υπηρετούν με όλο τους το είναι. Τι κι αν ξεκίνησε (και συνεχίζει, ως drummer βεβαίως) από το ακραίο metal, η ψυχή του ανήκει στο rock & roll. Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι όλη η μπάντα του υπήρξε άψογη, καλοκουρδισμένη και ουσιαστική, με τον μπασίστα Dolf de Borst (μέλος επίσης των Νεοζηλανδών Datsuns) να είναι πραγματικά απολαυστικός. Σε όλα αυτά, να προσθέσουμε το αξιόπιστο ηχοσύστημα του Κυττάρου (στις δεκάδες φορές που έχουμε επισκεφτεί τον ιστορικό χώρο στη διασταύρωση Αχαρνών και Ηπείρου σπάνια έχει υπάρξει πρόβλημα ο ήχος), που διευκόλυνε την ηχητική πανδαισία. Μοναδικό μελανό σημείο η όχι δέουσα προσέλευση του κόσμου (όσοι προτίμησαν τον τελικό Κυπέλλου καλά να πάθουν…).
Συνοψίζοντας, όλα εξελίχθηκαν όπως προσδοκούσαμε, διασκεδάσαμε, εκτονωθήκαμε, ιδρώσαμε και τα αυτιά μας ευφράνθηκαν με γενναίες δόσεις rock & roll. Μακάρι να ζήσουμε κάτι ανάλογο και με τους Hellacopters κάποια στιγμή σύντομα!
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
