Σε ένα ραντεβού τακτικό, που όμως δεν μπορείς να αντισταθείς, έχουν εξελιχθεί μέσα στα χρόνια οι συναυλίες των Monster Magnet στην Ελλάδα. Μπορεί οι μέρες της δόξας των '90s να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, ωστόσο η μπάντα από το New Jersey εξακολουθεί να είναι alive and kicking!

Το πρόγραμμα τηρείται πάντοτε ευλαβικά στο Academy και έτσι μόλις το ρολόι έδειξε 8:30 οι Πατρινοί Void Droid ανέβηκαν στη σκηνή. Δεν είχε τύχει να παρακολουθήσουμε ζωντανά την μπάντα στο παρελθόν και έτσι υπήρχε η σχετική περιέργεια. Το σχήμα κυκλοφόρησε πέρυσι το ντεμπούτο του Terrestrial και αυτό σε συνδυασμό με αρκετά live, μερικά από τα οποία ως support σε γνωστά ονόματα, ήταν που τους γνώρισαν σε περισσότερο κοινό (στο πλαίσιο πάντα της συγκεκριμένης σκηνής). Οι πρώτες συνθέσεις που έπαιξαν κινούνταν στο γνωστό «μπουκωμένο» heavy rock ήχο, που τόσο αρέσει στο εγχώριο κοινό. Τα κομμάτια που ακολούθησαν όμως πλησίαζαν προς το αμερικάνικο metal, με τους Mastodon και τους Baroness να μοιάζουν καθοριστικές επιρροές. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι το ημίωρο live τους ήταν προσεγμένο, μετρημένο, χωρίς το συγκρότημα να κάνει κατάχρηση του ρόλου του ως support. Όσοι αρέσκονται στο συγκεκριμένο ήχο ας τους αναζητήσουν.

Τρίτη σερί εμφάνιση σε τρεις διαδοχικές χρονιές ήταν η παρούσα για τους Αμερικανούς Monster Magnet, οι οποίοι με δεδομένη την αγάπη του ελληνικού κοινού αλλά και μετά το περσινό επικό live ήταν μαθηματικά σχεδόν βέβαιο ότι θα επέστρεφαν σύντομα στη χώρα μας. Η περσινή περιοδεία είχε σαν βασικό κορμό τα τέσσερα γνωστότερα (και ποιοτικότερα) άλμπουμ τους με αποτέλεσμα το set list να είναι ανεπανάληπτο. Στην τρέχουσα περιοδεία δεν είχαν κάποιο δίσκο να προωθήσουν ούτε υπήρχε κάποιο άλλο concept, συνεπώς η μπάντα είχε την ελευθερία να καταρτίσει το set list κατά το δοκούν.

Τα καλά νέα ήρθαν από την αρχή καθώς ο μέγας Dave Wyndorf παρουσιάστηκε άκρως ορεξάτος. Εμφανίστηκε μάλιστα φορώντας κοντομάνικο και γιλέκο αποχωριζόμενος το γνωστό δερμάτινο μπουφάν (το φορούσε μέχρι και στο Rockwave όταν το συγκρότημα έπαιζε υπό 40 βαθμούς κελσίου…), το οποίο προφανώς δεν χρειάζεται πια καθώς έχει απολέσει όλα τα περιττά κιλά και πλέον είναι «στυλάκι» (επειδή υπάρχουν άπιστοι Θωμάδες, μπορείτε να συγκρίνετε τις φωτογραφίες από το περσινό και το προπέρσινο live με τις αντίστοιχες από το φετινό και θα διαπιστώσετε με ευκολία τη διαφορά…). Μόλις ακούστηκαν και οι πρώτες νότες από το εναρκτήριο Dopes to Infinity όλα έγιναν ακόμα καλύτερα! Ο ύμνος Powertrip ήρθε επίσης στην αρχή του set δείχνοντας ότι πρόθεση του γκρουπ ήταν να παίξει κυρίως παλιό υλικό, το οποίο επιβεβαιώθηκε στην πράξη καθώς η μοναδική νέα σύνθεση ήταν ένα κομμάτι ακυκλοφόρητο που σύμφωνα με το setlist ονομάζεται Mindfucker (πολύ ταιριαστός τίτλος για τα δεδομένα του σχήματος), το οποίο ακούστηκε όσο MC5 όφειλε να ακούγεται. Το κακό της υπόθεσης βέβαια ήταν ότι δεν ακούστηκε τίποτα από την πρόσφατη παραγωγή τους. Οι πρόσφατες κυκλοφορίες τους (τόσο τα άλμπουμ Mastermind και Last Patrol, όσο και οι - κατά κάποιον τρόπο - επανεκτελέσεις τους  Milking the Stars: A Re-Imagining of Last Patrol και Cobras and Fire - The Mastermind Redux) είναι κατά την άποψη του γράφοντα εξαιρετικές δουλειές και σηματοδότησαν μια αναγέννηση του γκρουπ την τρέχουσα δεκαετία (καμία σχέση δηλαδή με τις εποχές του 4-Way Diablo). Άκρως καλοδεχούμενα βέβαια τα Twin Earth, I Want More (σε μια τρομερή εκτέλεση), Dinosaur Vacuum και φυσικά το μεγαλειώδες Spine of God με το οποίο έκλεισε το βασικό κομμάτι του set. Το encore ήταν αναμενόμενα δυναμίτης, με τα Negasonic Teenage Warhead, Tractor και Space Lord να δίνουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για «ξύλο» στις πρώτες σειρές.

Μετά από 1 ώρα και 25 λεπτά οι Monster Magnet αποχώρησαν από τη σκηνή αφήνοντας μας ικανοποιημένους. Μπορεί η συναυλία να μην έφθασε στα επίπεδα του εκπληκτικού περσινού live, αλλά ήταν απολύτως απολαυστική. Εδώ θα πρέπει να «πλέξουμε» για άλλη μια φορά το εγκώμιο του Wyndorf, αλλά πριν από αυτό οφείλουμε λίγα λόγια για τους μουσικούς του που για ακόμα μια φορά τον έβγαλαν ασπροπρόσωπο. Η rhythm section των Bob Pantella – Chris Kosnik είναι υποδειγματική, οι τύποι παίζουν με κλειστά τα μάτια, λογικό βεβαίως καθώς συνυπάρχουν και στο αδελφό σχήμα των Atomic Bitchwax (τους είχαμε παρακολουθήσει μαζί επί το έργο πριν μερικά χρόνια στο An). Το κιθαριστικό δίδυμο των Phil Caivano – Garrett Sweeny λειτούργησε για άλλη μια φορά αποτελεσματικά, μπορεί ως κιθαρίστες να μην είναι τόσο «φαντεζί» σαν τον Ed Mundell, κάνουν όμως τη δουλειά και μάλιστα πολύ καλά. Τέλος, ο αειθαλής, παρά τα «πατημένα» 60, Dave Wyndorf μας εκπλήσσει θετικά τα τελευταία χρόνια. Για τα περίφημα κιλά του τα είπαμε παραπάνω, δεν χρειάζεται να επανέλθουμε. Αυτό που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι ο άνθρωπος δείχνει να έχει αφήσει για τα καλά πίσω τον κακό εαυτό του. Πάνω στη σκηνή είναι ένα πραγματικός rock star, κινητικός, εκφραστικός, πηγαίος και με μια χροιά τόσο χαρακτηριστική. Τη στιγμή που τραγουδούσε με υψωμένα τα μεσαία δάχτυλα σαν μπάσταρδος γιος τους Iggy Pop “I’m never gonna work another day in my life/ The Gods told me to relax” έμοιαζε να το εννοεί όπως τότε που ήταν ακόμα νέος. Απόλυτη συνέπεια λόγων και έργων. Κακά τα ψέματα ανήκει σε μια γενιά μουσικών που δυστυχώς δύσκολα θα αντικατασταθεί. Συγκροτήματα σαν τους Monster Magnet, τους Kyuss, τους Fu Manchu και τους Clutch θεμελίωσαν τον συγκεκριμένο ήχο, που ποτέ δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από τη σκιά τους όσο κι αν οι νεόκοποι φανς του είδους θέλουν να πιστεύουν ότι η αλήθεια κρύβεται στη μπάντα που ανέβασε πριν λίγο στο Youtube 3 τραγούδια και είναι γνωστή μεταξύ συγγενών, φίλων και «φασαίων» (συγχωρήστε μας το αδόκιμο του όρου). Όσοι μεγαλώσαμε με τους ήχους των συγκροτημάτων των 90ς το όνομα τον Monster Magnet πάντα θα μας συγκινεί και δεν θα μπαίνουμε σε σκέψεις για το αν πρέπει να παραβρεθούμε στο επόμενο live τους.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής