Μετά την περσινή μαζική επιτυχία των δύο αντίστοιχων βραδιών στην Πλατεία Νερού (μίας πιο "έντεχνης" και μίας πιο rock) ήταν απολύτως αναμενόμενο οι διοργανωτές να επαναλάβουν το εγχείρημα και φέτος. Αυτή τη φορά για μία μόνο μέρα και με ένα line up που περιελάμβανε τρία από τα σημαντικότερα ονόματα της ελληνικής σκηνής (Γιάννης Αγγελάκας, Διάφανα Κρίνα και Last Drive) που ξανάσμιξαν μετά από εκείνο το μυθικό διήμερο στην Τεχνόπολη για τον Θάνο Ανεστόπουλο (όσοι είχαν παρεβρεθεί σε εκείνες τις συναυλίες πολύ δύσκολα θα τις λησμονήσουν όσα χρόνια κι αν περάσουν) και μαζί τους δύο αξιόλογα ονόματα της νέας γενιάς (Big Nose Attack και Holy Monitor).
Holy Monitor
Οι Holy Monitor ήταν το πρώτο όνομα του line up και αποτελούσαν ένα πολύ καλό λόγο για να βρεθεί κανείς από νωρίς στην Πλατεία Νερού παρότι καθημερινή και αρκετά ζεστή μέρα. Η μπάντα κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες το ομώνυμο ντεμπούτο της και δημιούργησε πολύ θετικές εντυπώσεις (ο Παναγιώτης Γαβρίλης εξηγεί αναλυτικά τους λόγους εδώ). Δεν είχα την τύχη να παρακολουθήσω κάποια από τις προηγούμενες εμφανίσεις του σχήματος και έτσι η προσμονή ήταν σχετικά μεγάλη. Ο ήχος του ντεμπούτου τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα κράμα psych και kraut, κάπως έτσι ακούγεται και live το συγκρότημα ίσως με πιο έντονη την παρουσία των αναφορών στους σπουδαίους Black Angels. Ο έμπειρος Γιώργος Νίκας (Zebra Tracks, Noise Figures) μαζί με τους ικανούς μουσικούς που απαρτίζουν στο σχήμα υπήρξαν ιδιαίτερα πιστικοί πάνω στη σκηνή, παρότι οι συνθήκες δεν ήταν οι ιδανικές (ο ήλιος καυτός και ο κόσμος ελάχιστος). Έδειξαν ότι έχουν δουλέψει πολύ και έχουν τις ικανότητες να κάνουν σημαντικά πράγματα. Το Cacti μάλιστα μέσα στο απογευματινό λιοπύρι έμοιαζε απόλυτα ταιριαστό στην περίσταση. Όσοι πλήρωσαν εισιτήριο αλλά επέλεξαν να έρθουν αργά για να παρακολουθήσουν μόνο τα μεγάλα ονόματα απλώς έχασαν. Ας πρόσεχαν…
The Big Nose Attack
Οι Big Nose Attack είναι πλέον γνωστοί στους Έλληνες που ασχολούνται με το rock’n’roll, μιας και αυτό ήταν το νιοστό τους live στην επικράτεια τα τελευταία χρόνια. Οι Boogieman & Little Tony ως αδέρφια και μοναδικά μέλη της μπάντας έχουν δέσει μεταξύ τους όσο χρειάζεται για να αποδώσουν άψογα το ύφος που εντελώς αφοριστικά καλούμε “The Black Keys meet the White Stripes”. Υφολογικά βεβαίως δε θα έλεγε τίποτα ο χαρακτηρισμός εάν τα τραγούδια τους δεν είναι τόσο καλά, έτσι οι Big Nose Attack απέχουν χιλιόμετρα από την γραφικότητα. Ξεκινώντας με το χιτάκι Yeah (That Girl), η δροσερή μουσική τους απεδείχθη ιδανική για το λιοπύρι που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε και μας έφερε λίγο πιο κοντά στην σκηνή από όσο προβλεπόταν από την ώρα. Αν ξέρεις να παίζεις με πάθος τα σωστά ριφφάκια που και γνώση της ιστορικής συνέχειας δείχνουν και στο μυαλό κολλάνε σαν τσίχλα, τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Αν και ακόμη προσπαθώ να βρω μια αιτιολογία για τα μακρυμάνικα πουκάμισα που φορούσαν…
The Last Drive
Είναι γνωστό πως οι Last Drive είναι μια κατηγορία από μόνοι τους. Και 12 το μεσημέρι να παίξουν ζωντανά η συναυλία τους σταδιακά θα εξελιχθεί αναπόφευκτα σε ένα rock & roll όργιο. Είναι επίσης γνωστό ότι είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που όταν ανεβαίνουν στη σκηνή ξεχνάνε να κατέβουν και μάλιστα όσο περνά η ώρα τόσο απογειώνεται η απόδοση τους. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που προτιμούμε να τους βλέπουμε σε δικές τους συναυλίες παρά στα πλαίσια ενός φεστιβάλ. Όπως και να έχει το όνομα Last Drive αποτελεί εγγύηση καλού live!
Αν και το φως του ήλιου ήταν ακόμα σχεδόν εκτυφλωτικό όταν οι Drive πάτησαν στη μεγάλη σκηνή της Πλατείας Νερού, αρκούσαν οι πρώτες νότες του εναρκτήριου Final Kick για να μας βάλουν στο κλίμα. Αμέσως μετά ήρθε και το υπερκλασικό Valley of Death (από το αξεπέραστο ντεμπούτο τους Underworld Shakedown του 1986) για να μας προϊδεάσει για τα καλύτερα που ερχόντουσαν. Στην καθιερωμένη μαγιάτικη συναυλία στο Gagarin η μπάντα απέδωσε ολόκληρο το τρίτο άλμπουμ της Blood Nirvana (1990) και ήταν αναμενόμενο να τιμήσουν κάποια κομμάτια από εκείνο το δίσκο και στη συγκεκριμένη εμφάνιση. Έτσι το τρομερό Overloaded (αγαπημένο κομμάτι πολλών από τους fans) ήρθε νωρίς στο set, για να ακολουθήσουν αργότερα κι άλλες επιλογές από το συγκεκριμένο LP (Desert Rose και The Bad Roads). Ενδιάμεσα μας παρουσίασαν τρία νέα κομμάτια από την επερχόμενη νέα δουλειά τους που όπως μας ενημέρωσαν αναμένεται να κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Πρώτο από αυτά το δυναμικό Snake Charmer, αμέσως μετά το θέμα από το ντοκιμαντέρ Φασισμός Α.Ε. (White Knuckles) και τρίτο και καλύτερο το καταπληκτικό Always The Sun που αν και ακυκλοφόρητο έχει αγαπηθεί ήδη από τους φίλους του σχήματος απολύτως δικαιολογημένα (προσωπικά είχα μείνει άναυδος όταν το είχαν πρωτοπαίξει προ διετίας στο Gagarin). Η συνέχεια περιελάμβανε το θαυμάσιο Glass of Broken Dreams (ανοίγει το reunion album τους Heavy Liquid του 2009) σε μια φοβερή εκτέλεση. Όσο πλησιάζαμε προς το φινάλε οι ύμνοι διαδέχονταν ο ένας τον άλλο back to back. Ένα rock & roll ντελίριο με τα Baby It’s Real, Blood From A Stone, Have Mercy και την τελική τριάδα I Love Cindy, The Bad Roads και Gone Gone Gone.
Μπορεί η συγκεκριμένη εμφάνιση να μην είναι η κορυφαία των Last Drive (είπαμε τους προτιμάμε στα δικά τους live για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω) αλλά ήταν χωρίς αμφιβολία όσο απολαυστική θέλαμε. Άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια η μπάντα ποτέ δεν μας έχει αφήσει παραπονεμένους. Και αυτή τη φορά ο Γιώργος Καρανικόλας ήταν καταιγιστικός στην κιθάρα (στα δε φωνητικά η βραχνάδα του έχει γίνει το σήμα κατατεθέν του), έχοντας ως άξιο συμπαραστάτη στη δεύτερη κιθάρα τον Στέφανο Φλώτσιο, το νεότερο μέλος του γκρουπ, ο οποίος έχει δέσει απόλυτα με τους υπολοίπους και κάνει αθόρυβη αλλά σπουδαία δουλειά. Όσο για τον frontman Αλέξη Καλοφωλιά για εμένα θα είναι πάντοτε από τους ελάχιστους ανθρώπους σε αυτή τη χώρα που τους αρμόζει ο χαρακτηρισμός του αυθεντικού rock star. Η ευγενική φυσιογνωμία του και τα μετρημένα λόγια του θα πρέπει να αποτελούν παράδειγμα για τους νεότερους.
Διάφανα Κρίνα
Δεν αποτελεί μυστικό πως η απόφαση των Διάφανων Κρίνων να συνεχίσουν κανονικά χωρίς τον Θάνο Ανεστόπουλο δίχασε επί της αρχής το πολυπληθές κοινό τους. Θεωρητικά δεν μπορούμε να αποφύγουμε να εκφράσουμε άποψη σε αυτό το ζήτημα, αλλά θα το κάνουμε γιατί στις αποφάσεις μιας παρέας “εμείς” είμαστε μονάχα παρατηρητές. Το σίγουρο είναι πως οπωσδήποτε δικαιούνται και νομιμοποιούνται να καλούνται ακόμη με το όνομα που τους μάθαμε. Για να μείνουμε για λίγο ακόμη στο συναισθηματικό κομμάτι, αλλά για να μπούμε και στα αμιγώς συναυλιακά του “εδώ” και του “τώρα”, η θέση του Θάνου στο κέντρο της σκηνής παρέμεινε κενή και σε εκείνη τη βραδιά και αυτό έχει τη σημασία και τη σημειολογία του. Ο Παναγιώτης Μπερλής έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου τα φωνητικά - κι αυτό γνωστό - και όσο δύσκολο κι αν είναι για φανς και μη να συνηθίσουν μία άλλη φωνή πέραν του Θάνου για τα τραγούδια των Κρίνων, κάνει πολύ φιλότιμη δουλειά στο να αναπαράγει την ατμόσφαιρα των αυθεντικών ερμηνειών. Ο τρόπος που τραγουδούν έχει εμφανείς ομοιότητες αλλά και τρανταχτές διαφορές. Ο Μπερλής, παρά τις διάφορες προσωπικές του εμφανίσεις σε μικρούς χώρους, πρακτικά δεν έχει δοκιμαστεί ως frontman και δεν είναι κιόλας, σύμφωνα με την επί σκηνής τοπολογία των σημερινών Κρίνων. Ίσως θα βοηθούσε και την εικόνα της μπάντας, αλλά και την ερμηνεία του ώστε να ακούγεται πιο παθιασμένη στα δυνατά κομμάτια και να αγγίζει περισσότερο τους φίλους της μπάντας.
Οι πιστοί φίλοι των Κρίνων μάλλον όμως χάνονταν μέσα στο πλήθος, καθώς - όπως απεδείχθη κιόλας - η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού μετακινήθηκε στην πλατεία Νερού για χάρη του headliner Αγγελάκα. Ούτε ο ήχος τους έκανε τη χάρη, καθώς σε δύο τουλάχιστον σημεία χρειάστηκε ένα αρκετά μεγάλο χρονικά διάλειμμα Έλειπε ο παλμός του κοινού στην εμφάνισή τους. Τα Κρίνα όμως έπαιξαν όπως τους ξέρουμε, διανθίζοντας το σετ τους με τέσσερα (!) νέα κομμάτια, αυτά που υπάρχουν εδώ και μέρες προς ακρόαση στο Youtube. Έκλεισαν μάλιστα τη συναυλία με το Ένας Σωρός Λευκά Φτερά, που πρωτοπαρουσίασαν (δις) στο live-γιορτή για τη ζωή του Ανεστόπουλου και κερδίζει τους φανς σιγά σιγά. Πολύ αξιόλογα και τα άλλα τρία κομμάτια, με προσωπική αδυναμία στο post-punk Μανιφέστο και την κλασική Κρινική μπαλάντα Δε Θα Πω Πού Πηγαίνω. Κατά τα λοιπά, ακούσαμε μερικά από τα καλύτερα κλασικά κομμάτια των Κρίνων (όχι το Βάλτε Να Πιούμε, αν ρωτήσατε) και δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος όταν στα αυτιά σου φτάνουν τα Κλόουν Την Τετάρτη, Την Κυριακή Νεκρός ή οι Μέρες Αργίας. Ειδική μνεία στα κέφια του Κυριάκου Τσουκαλά, ο οποίος έμοιαζε να απολαμβάνει κάθε στιγμή του live περισσότερο από όλους.
Γιάννης Αγγελάκας & 100°C
Έχει νυχτώσει και ξέρω τι ακολουθεί, η Πλατεία Νερού έχει γεμίσει, ο κόσμος περιμένει για μια ακόμα γιορτή που έχει στηθεί άψογα και το μόνο που μένει είναι να βγεί ο “όρθιος” ξανά Γιάννης Αγγελάκας για να μας πει τις παροιμίες του από το Κρόνο.
Για πρώτη φορά ήμουν πολύ σκεπτικός όσον αφορά το νέο του εγχείρημα με τους 100ο Βαθμούς μετά τις πολλαπλές ακροάσεις του νέου δίσκου του. Το πρώτο σημείο που οφείλουμε να τονίσουμε: έχουμε νέο δίσκο του Γιάννη Αγγελάκα, έχει ακόμα στίχους μέσα που τον τρώνε να τους ξεράσει με το μελάνι πάνω στο χαρτί και να τους μετατρέψει σε ήσυχα τραγούδια για ανέμελα λιβάδια.
Στη πραγματικότητα μετά την πρώτη φορά που άκουσα ολόκληρο το δίσκο ένιωσα μια αποστροφή και αμέσως έβαλα και άκουσα όλη τη προσωπική του δισκογραφία μετά τις Τρύπες. Αρχικά το project με τους Επισκέπτες όπου έβαλε τα πνευστά μέσα στην εξίσωση, μετά ο Βελιώτης με το τσέλο , ύστερα ο Γιάννης με το mac και ο Ντίνος Σαδίκης (respect) με το μπαλαγμά, για να φτάσουμε στο σήμερα και το πάντρεμα όλης της μουσικής πορείας του. Το ταξίδι του Γιάννη Αγγελάκα τον έφερε πιο σοφό από ποτέ να πλαισιώνεται από νέους ανθρώπους έτοιμους να δημιουργήσουν μαζί μια δυναμική για την οποία το κοινό περίμενε πολλά χρόνια. Εννοείται πως άκουσα τον νέο δίσκο πολλές φορές από τότε και κατάλαβα ότι αυτά τα κομμάτια μπορούν και πρέπει να αξιολογηθούν στη ζωντανή εκτέλεση, γιατί απλούστατα είναι όλα συναυλιακά κομμάτια, όπως ολόκληρη η ύπαρξη του Γιάννη Αγγελάκα.
Κιθαρά ηλεκτρική και κλασική, τύμπανα, τρομπέτα, σαξόφωνο και ο Γιάννης στη σκηνή για να μας κάνει να νιώσουμε Τυχεροί!
Μόνο από τη λύπη σου το ενακτήριο τραγούδι της βραδιάς, μιας και δεν θα μπορούσε να μην ξεκινήσει με ένα από τα νέα του κομμάτια που έγραψε με τους 100ο. Χωρίς να χάνει ούτε στιγμή, άρχισε να ζητάει Δικαιοσύνη από το κοινό της Πλατείας νερού και το κοινό του την χάρισε απλόχερα. Αιρετικό για τη συνέχεια, ένα κομμάτι που εδώ και αρκετά χρόνια έχει γίνει μάζι με μερικά άλλα ένα από τα επιδραστικά κομμάτια του Γιάννη Αγγελάκα. Είμαστε ακόμα στο ζέσταμα και μας χτύπησε το Ακίνδυνο Τραγουδάκι. Κανείς δεν το περίμενε να ακούσει ένα τόσο χαρακτηριστικό κομμάτι από Τρύπες. Είμαι Τυχερός σίγουρα εγώ όπως και όποιος/α βρισκόταν εκείνο το βράδυ στο Φάληρο στην πρώτη καλοκαιρινή συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα. Η συνέχεια μας βρήκε με τα κομμάτια Τηλεντρόγκες, Μαύρη Νύχτα, Ποτέ, Παίρνε με μαζί σου, Πόθοι, Γελαστή Ανηφόρα, Νεάντερνταλ. Σχεδόν μισή ώρα μουσικής χωρίς να έχουμε κομμάτια από Τρύπες. Αυτό κάποτε θα μου φαινόταν εσκεμένο στη προσπάθεια να αφήσει πίσω του τη περίοδο εκείνη, αλλά στη πραγματικότητα τα νέα κομμάτια δένουν άψογα μεταξύ τους και χτίζουν σταδιακά το κορμό του setlist .
Καθώς οι σκέψεις μου έχουν αρχίσει να με κουράζουν ήρθε το Τρένο και - για να το θέσω γραφικά - με ξέθαψε από τις στάχτες και τη σκουριά μου. Η ακινησία μου έγινε έντονη κίνηση αγνοώντας το διάστρεμα που με περιόριζε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ένα τεράστιο κομμάτι που κάθε φορά που έχω την τιμή να το ακούω ανατριχίλα διαπερνάει το κορμί μου .
Το Τρένο απλά ήταν η αρχή του φινάλε. Ο Χαμένος τα παίρνει όλα , Σαράβαλο , Σιγά μην κλάψω κάνανε τον κόσμο της Πλατείας νερού να ξεσηκωθεί για τα καλά, με αποτέλεσμα να έχουμε και τα πρώτα καπνογόνα που άρχισαν να παίρνουν φωτιά (Θανάσης Παπακωνσταντίνου style) για να “κλείσει” η συναυλία με το επίσης σπάνιο συναυλιακό Όλα Είναι Δρόμος που πάντα μου έβγαζε το συναίσθημα ότι πρόκειται για το πιο προσωπικό κομμάτι που θα μπορούσε κάποιος με τον εσωτερικό κόσμο του Γιάννη Αγγελάκα να γράψει.
Το encore είναι δεδομένο και η μικρή παύση επιβάλλεται. Έτσι και αλλίως ούτε Λονδίνο, όυτε Άμστερνταμ, ούτε Βερολίνο πάμε, στην Αθήνα είμαστε και ο Γιάννης Αγγελάκας μας φωνάζει με την Ταξιδιάρα Ψυχή. Πήραμε μια ανάσα με μερικές παροιμίες από το Κρόνο και συνεχίσαμε Από εδώ και Πάνω. Το κοινό από την αρχή πάντα μουρμουρίζει και σιγοτραγουδάει τα δύο κομμάτια που έχουν γίνει εδώ και πολλά χρόνια τα αγαπημένα κομμάτια του κοινού, που όπως φαίνεται και ο ίδιος ο Γιάννης Αγγελάκας απολαμβάνει να μοιράζεται μαζί του. Θ’ανατέλλω και Ακούω την Αγάπη ήταν τα τελευταία βήματα πριν την κάθαρση και τη Γιορτή. Σίγουρα θα ανταμώσουμε ξανά, ο Γιάννης από τη μία με τις ιστορίες του και εμείς από την άλλη με τη δίψα μας για Γιορτή.
Κείμενο: Παναγιώτης Μαλαφής (Αγγελάκας), Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος (The Last Drive, Holy Monitor), Μιχάλης Κουρής (Διάφανα Κρίνα, The Big Nose Attack) / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
