Χρειάζεστε και εισαγωγή για να διαβάσετε 2000+ λέξεις κειμένου για τη δεύτερη μέρα του φετινού Rockwave; Αλήθεια τώρα; Πρωταγωνιστής της 2ης ημέρας του φετινού Rockwave ήταν αναμφίβολα η υψηλή θερμοκρασία, η οποία ευτυχώς μετριαζόταν από την έλλειψη καυσαερίου και τα δέντρα που βρίσκονται στο χώρο της Μαλακάσας. Πάρτε νεράκι για ενυδάτωση και μπείτε κάτω από το κλιματιστικό, διαβάζοντας την περιγραφή μας για τις 8 μπάντες που έπαιξαν το Σάββατο!
Amnesia Pills
Μια εμφάνιση που καλώς ή κακώς ξεχάστηκε εύκολα - άλλωστε ο ήλιος βαρούσε σχεδόν κάθετα και οι λιγοστοί παριστάμενοι περιχαρακώνονταν στις διαθέσιμες σκιές μακριά από την σκηνή. Οι Amnesia Pills παρουσίασαν κάποια κομμάτια τους, σε ύφος pop με ηλεκτρονική χροιά και συνθέσεις κάπως συμβατικές αλλά αρκούντως καλοκαιρινές, όμως δεν κατάφεραν να τραβήξουν το κοινό προς την σκηνή. Εκτός από την καιρική συγκυρία, ήταν βεβαίως ακόμη πιο άτυχοι, καθώς παρουσιάστηκαν προβλήματα στα keyboards με αποτέλεσμα μια ολιγόλεπτη διακοπή. Θα έχουν τις ευκαιρίες τους στο μέλλον και υπό καλύτερες συνθήκες να παρουσιάσουν το υλικό τους.
She Tames Chaos
Οι έτεροι άτυχοι της ημέρας - ξανά λόγω των υψηλών θερμοκρασιών. Όμως οι She Tames Chaos έχουν την ευτυχία να έχουν ως frontwoman την Εύη Χασαπίδου-Watson, γνωστή μας από τους ψυχεδελικούς No Man’s Land αλλά κυρίως βέβαια από τους Echo Tattoo (μιλάμε για τις δεκαετίες των ‘80s-’90s) - μια frontwoman που είναι και φαίνεται έμπειρη, γεμίζοντας την μικρή σκηνή με την πληθωρική της παρουσία και την ερμηνευτική της δεινότητα. Χαμογελαστή και χωρίς να βγάλει τα μαύρα γυαλιά της, το διασκέδασε μαζί με την υπόλοιπη μπάντα όσο γινόταν υπό αυτές τις βάναυσες καιρικές συνθήκες. Το κοινό παρέμεινε κατά κανόνα κάτω από τις σκιές, αλλά πλέον κάποιοι ηρωικά πλησίασαν πιο κοντά στην σκηνή για να δουν από κοντά τους She Tames Chaos. Φυσικά όσοι μπόρεσαν να τους δουν πριν λίγο καιρό στην παρουσίαση του ντεμπούτου τους στο Αν Club, γνωρίζουν τις δυνατότητες της μπάντας. Το Toyland αφιερώθηκε στον γιο της Εύης, το Return To Forever είναι υπέροχο κομμάτι έτσι κι αλλιώς, οπότε και από μακριά η ώρα κύλησε ευχάριστα.
The Last International Playboys
Η πρώτη μπάντα της μεγάλης σκηνής κέρδισε αυτή τη θέση ως έπαθλο διαγωνισμού υπό την επιμέλεια του ραδιοφωνικού σταθμού Red FM που τυγχάνει και σπόνσορας της διοργάνωσης. Οι Last International Playboys τήρησαν τον ενδυματολογικό τους κώδικα παρά τη ζέστη και προσέφεραν στο κοινό μουσική και ήχους ευχάριστους χωρίς ιδιαίτερες προκλήσεις - τυπικό δείγμα μπάντας της Sound Of Everything στο πιο pop/rock, θα λέγαμε, ε έντονες δηλαδή βρετανικές επιρροές. Η φωνή του Angel Kalantzis που πολύ συχνά έφερνε στον Morrissey (από πού νομίζετε ότι πήραν το όνομά τους;), η άνετη σκηνική του παρουσία και η επικοινωνιακή του δεινότητα που ξεδιπλώθηκε απέναντι σε ένα κοινό που σαφώς δεν είχε έρθει για εκείνους, ξεχώριζε από το σύνολο των μουσικών. Με highlight το Dancing On My Grave (το πρώτο τους βιντεοκλίπ 2 χρόνια πριν), δεν πρόσφεραν στο φεστιβάλ μία νέα μουσική πρόταση, αλλά οι πιασάρικες μελωδίες τους έδωσαν το σύνθημα για μία πιο φεστιβαλική διάθεση στο κοινό.
Tango With Lions
Η δεύτερη πιο μελαγχολική μπάντα του Σαββατιάτικου lineup μάλλον δεν ταίριαζε στις καυτές ακόμη καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στο Terravibe, όμως έπιασε τον τόνο της ημέρας και τον προσάρμοσε στα μέτρα της. Οι Tango With Lions της Κατερίνας Παπαχρήστου έχουν ανανεώσει τον ήχο τους σε αναμονή της νέας, τρίτης δισκογραφικής τους δουλειάς, από την οποία είχαμε δείγματα στη συγκεκριμένη εμφάνιση (αν και το What You’ve Become δεν πρέπει να άφησε εκτελεστικά ευχαριστημένη την μπάντα). Τα παλιά κομμάτια, από τα δυνατά ως τα πιο ευαίσθητα, ακούγονταν πάντως σούπερ στη μικρή σκηνή. Το ευτύχημα ήταν πως ήταν υπολογίσιμο το κοινό που διάλεξε να αφήσει τις σκιές και να τους παρακολουθήσει από κοντά, δείγμα του ερείσματός τους. Θα μου πείτε βέβαια, πού βρίσκονται όλοι αυτοί στα δικά τους live και δεν θα έχετε άδικο... Στο In A Bar πάντως (σε μια νέα, πιο δυνατή αλλά εξίσου μελαγχολική εκτέλεση) βγήκαν πολλά κινητά από τις τσέπες για να μαγνητοσκοπήσουν τις στιγμές - 26 εκατομμύρια views (απίστευτο νούμερο!) είναι αυτά στο αριστούργημα που ελπίζουμε κάποια στιγμή να ξεπεράσουν - διότι δεν αρκούν μόνο οι αναμφισβήτητες δυνατότητες της Κατ, αλλά και μια γενναία δόση τύχης, όπως πάντα. Η πιο αξιοσημείωτη εμφάνιση της ημέρας από ελληνική μπάντα.
Fat White Family
Δεν είναι ψέμα αν έλεγα πως είχα μια σχετική περιέργεια να παρακολουθήσω τους Fat White Family στη μεγάλη σκηνή του Rockwave. Μία μπάντα με υλικό που πατάει στη νεοψυχεδέλεια αλλά και στο χιούμορ, με συστατικές επιστολές ακόμη και από τον Iggy Pop και frontman με παρουσιαστικό και κίνηση που παραπέμπει σε εκείνον (δείτε τα σχετικά βίντεο από εμφανίσεις τους στο εξωτερικό - αλλά μόνο από εκεί!) δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο. Τελικά όμως τα κατάφερε - να μας αφήσει αδιάφορους, εννοούμε. Ήδη από την αρχή έδειξαν δείγματα του τι ΔΕΝ θα επακολουθούσε. Καμία ενέργεια, καμία διάθεση να προσφέρουν οτιδήποτε στο κοινό που τους παρακολουθούσε. Ο Lias Saoudi έδειχνε σε κάθε στιγμή πως αγγαρειομαχούσε επάνω στην σκηνή, καθόταν στα monitor πίνοντας μπύρες και κρατώντας ένα τσιγάρο… Το ειρωνικό I Am Mark E. Smith (το οποίο ακούστηκε) ίσως ήταν πιο αυτοαναφορικό από όσο ίσως ήθελαν να δείξουν. Ούτε καν στο The Whitest Boy On The Beach - ένα από τα πιο πιασάρικα κομμάτια τους - δεν φάνηκε να προσπαθούν. Το να είναι μια μπάντα κακή live δεν πειράζει - το να μην προσπαθεί καθόλου είναι σχεδόν εξοργιστικό. Το ότι τελείωσαν την εμφάνισή τους σχεδόν μισή ώρα νωρίτερα από το προκαθορισμένο ήταν το σάπιο κερασάκι στην μπαγιάτικη τούρτα. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε για ποιο λόγο συνέβη αυτή η πανωλεθρία, όμως δεν προβλέπουμε να επανέρχονται σύντομα στη χώρα μας για live μετά από αυτό.
Cigarettes After Sex
Από τις “ξένες” μπάντες του φετινού Rockwave, η μοναδική “παρθένα” στις ελληνικές συναυλιακές σκηνές ήταν οι Τεξανοί Cigarettes After Sex. Η έκφραση “έγιναν γνωστοί από στόμα σε στόμα” ταιριάζει σε αυτούς, καθώς τους γνωρίσαμε μέσα από ακροάσεις (ενίοτε τυχαίες, όπως συνέβη στον υπογράφοντα) στο Youtube έχοντας αρχικά ελάχιστα στοιχεία στη διάθεσή μας. Το σκοτεινό προφίλ τους, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες που επένδυαν το γενικότερο εικαστικό κομμάτι τους και φυσικά η μουσική τους, μελαγχολική, ερωτική και - γιατί όχι - καψούρικη, έφεραν στις τάξεις τους πολλούς φανς παγκοσμίως - και φυσικά και στην Ελλάδα που αποδεικνύεται ξανά δεκτική να αποδεχτεί τέτοια ακούσματα. Κατόπιν ο μοναχικός ως τότε Greg Gonzalez έφτιαξε μπάντα, καθώς η ζήτηση για περιοδείες ήταν μεγάλη. Μάλιστα σε κάποιο σκέλος της περιοδείας τους έπαιξαν ως support στους Garbage! Στο Rockwave τους περίμενε αρκετός κόσμος, κάποιοι (κυρίως θηλυκού γένους) στην πρώτη σειρά από ώρα να κρέμονται από τα χείλη του Gonzalez. Η μπάντα του λιτή: ο Gonzalez με την κιθάρα του, ένας μπασίστας, ένας χειριστής πλήκτρων (με μάλλον δευτερεύουσα παρουσία) και ένας drummer με το βασικότερο δυνατό drum kit. Το εντυπωσιακό είναι πως η στάση του Gonzalez και της μπάντας του επί σκηνής και το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα ήταν ακριβώς ό,τι θα περίμενε κανείς ακούγοντας έστω και ένα κομμάτι των Cigarettes. Η μελαγχολία και ο ερωτισμός ήταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι στη μία ώρα του set τους. Απλές μελωδίες που χτυπάνε κέντρο, στίχοι όχι πάντα μελωμένοι (τι σας λέει π.χ. το περιεχόμενο του Young & Dumb;) αλλά που με τον τρόπο του Gonzalez γίνονται αισθησιακοί: αυτά χαρακτηρίζουν τη μουσική τους, αυτά μας έδειξαν χωρίς τίποτε περιττό και στο live. Θέλαμε σίγουρα λιγότερο ήλιο όσο έπαιζαν (σουρούπωνε σταδιακά), αλλά εφόσον μετρηθήκαμε στην εμφάνισή τους αυτή, αναμένουμε η επόμενη ευρωπαϊκή τους περιοδεία να περάσει ξανά από την Ελλάδα σε κάποιο κλειστό χώρο. Το τραγούδι-έκπληξη για το ελληνικό κοινό που υπόσχονταν στη συνέντευξή τους δεν ήρθε ποτέ, αλλά δεν ήταν αυτό το ζητούμενο της συναυλίας έτσι κι αλλιώς. Θέλετε highlights; Affection, K., Nothing’s Gonna Hurt You και βέβαια η φοβερή διασκευή στο Keep On Loving You των REO Speedwagon.
Και εκείνους που διατείνονται πως οι CAF είναι cheesy και παίζουν συνεχώς το ίδιο τραγούδι, ας τους πάρουμε μια αγκαλίτσα, έχουν πολλή ένταση μέσα τους...
Sivert Hoyem
“Πάλι αυτός εδώ;” Όχι ότι έχουμε πρόβλημα, δεν μας κάθεται δα στο λαιμό - αλλά καμιά φορά φαντάζει υπερβολή η συνεχής μετάκλησή του συμπαθέστατου κατά τα λοιπά Νορβηγού στα μέρη μας. Αν μετράω σωστά, μέσα στα 2 τελευταία χρόνια έχει κάνει 5 εμφανίσεις στην Αθήνα, όλες επιτυχημένες από πλευράς προσέλευσης! Το ελληνικό κοινό τον αγαπάει, σύμφωνοι, αλλά κάτι πρέπει να προσφέρει κι εκείνος σε αυτό, δεν εξηγείται αλλιώς! Που λέτε λοιπόν, ο απλός παρατηρητής θα μπορούσε να διαπιστώσει τι είναι αυτό το μεγαλειώδες που συνδέει τους δύο πόλους (Sivert Hoyem και ελληνικό κοινό) και μόνο αν παρακολουθούσε τα δύο πρώτα κομμάτια του σετ του. Ας μην μείνουμε στα ονόματα - Look Away Lucifer και Give It A Whirl τα κομμάτια, αρκούν ως πολύ αγαπημένα εδώ να κάνουν ζημιά - και ας επικεντρωθούμε στη διάθεση: έχοντας παρακολουθήσει σχεδόν όλες τις εμφανίσεις του Hoyem στην Αθήνα, ένιωσα πως είχα καιρό να δω τόσο πάθος στην παρουσία και στην ερμηνεία του όπως αυτή εντυπώθηκε στα δύο αυτά κομμάτια! Πιθανότατα το πιο εντυπωσιακό μπάσιμο συναυλίας του γενικότερα, θα λέγαμε πως ήταν σχεδόν συγκινητικός! Σαν να ήθελε να κάνει το καλύτερο δυνατό στο λίγο χρόνο που του αναλογούσε λόγω φεστιβάλ, σαν να έψαχνε τον τρόπο να δείξει πως, όλα καλά με το πιο “σφιχτό” ακουστικό σκηνικό του Ηρωδείου, αλλά εδώ στην rock σκηνή ανήκει και εκλύει την ενέργειά του. Και τα δύο τα αναγνώρισε εμμέσως πλην σαφώς σε ανύποπτη φάση κατά τις απευθύνσεις του προς το κοινό του Rockwave, το οποίο, ακόμη και αν δεν είχε έρθει για εκείνον, μπήκε γρήγορα στο κλίμα. Ας μην ξεχνάμε πως, όπως φάνηκε και όπως ήταν και το προφανές, οι μπροστινές θέσεις του Golden Standing είχαν καταληφθεί κυρίως από τους fans των headliners, οπότε αναπόφευκτα η ατμόσφαιρα δεν θα προσομοίαζε κάποιο προσωπικό live του Hoyem.
Κι αν έπεσε λίγο η ένταση γύρω στη μέση του σετ, η όρεξη του Ψηλού δεν έφυγε. Από το Into The Sea και έπειτα, ήρθαν ξανά τα τραγούδια των Madrugada, αλλά και κάποια δυνατά δικά του, για να ζεστάνουν ξανά το κοινό. Η γνωστή πλέον μπάντα (εκτός από τον drummer που έφερε μόνο για εκείνο το live και δεν είχε πρόβλημα να μπει στην ατμόσφαιρα των κομματιών) έπαιζε ορεξάτα, οπότε η φοβερή εκτέλεση του Majesty ήταν αναμενόμενη, ενώ το Sleepwalking Man τείνει να γίνει το νέο highlight των συναυλιών του. Το κλείσιμο με την πιασάρικη, άκρως φεστιβαλική μελωδία του Moon Landing ήρθε για να ανανεώσει το ραντεβού του Hoyem με το ελληνικό κοινό - και ποιος άραγε θα εκπλαγεί αν αυτό συμβεί μέσα στην επόμενη χρονιά με τους γνωστούς όρους (τουλάχιστον 2 συναυλίες στην Αθήνα);
Placebo
Οι Placebo είναι ίσως η μπάντα που έχει συμμετάσχει στις περισσότερες διοργανώσεις του Rockwave, ενώ έχει βρεθεί άλλες δύο φορές στο χώρο του Terravibe σε εξωφεστιβαλική ημερομηνία. Αν μη τι άλλο λοιπόν θα αισθάνονται άνετα στο χώρο, κάτι που επιβεβαιώθηκε από την καλή τους εμφάνιση, σίγουρα την καλύτερη των τελευταίων ετών. Βέβαια αυτό εξαρχής δεν θα αποτελούσε κάποιο συγκλονιστικό κατόρθωμα, καθώς ομολογουμένως οι τελευταίες τους εμφανίσεις στη χώρα μας δεν έδρεψαν δάφνες ασύλληπτης ποιότητας. Στο φετινό live δεν είχαν την “υποχρέωση” να παίξουν κομμάτια από κάποιον νέο δίσκο, καθώς ονομάτισαν την περιοδεία 20 Years Of Placebo (παραπέμποντας επίσης στο ομώνυμο κομμάτι), μια περιοδεία που ξεκίνησε από τον Οκτώβριο του προηγούμενου έτους. Περιοδεία “αποφόρτισης” λοιπόν για το δίδυμο - πλέον - των Brian Molko και Stefan Olsdal και ευκαιρία να καταρτίσουν ένα setlist με πολλά fan favourites και κάποιες μη αναμενόμενες επιλογές. Και όντως έτσι συνέβη, καθώς η συναυλία ήταν μεν γεμάτη από μεγάλες επιτυχίες και αγαπημένα κομμάτια, έλειψαν δε κάποια καραμπινάτα hιts (το Every You Every Me και το Meds οι σημαντικότερες απουσίες) - κάτι που δεν θα πρέπει να μας ενοχλεί και ειδικά σε συγκροτήματα που μας επισκέπτονται τακτικά, καλή ώρα - και επιλέχθηκαν κομμάτια που έκαναν το setlist αρκετά ιδιαίτερο για εορταστικό, όπως το B-side Soulmates ή κάποια κομμάτια από το τελευταίο άλμπουμ. Το 20 Years πάντως ήταν όμορφη προσθήκη, αν και αναμενόμενη όπως υπονοήθηκε παραπάνω.
Σε μερικές στιγμές είχαν ενδιαφέρον οι ματιές μας προς τις βιντεοπροβολές που έπαιζαν πίσω από τους μουσικούς. Στο Infra-red οι οθόνες γέμισαν με προειδοποιήσεις τύπου τσιγάρων εναντίον του Donald Trump ο οποίος “κανει κακό σε σένα και σε όλους γύρω σου”, ενώ στο Without You I’m Nothing είχαμε ίσως την πλέον συγκινητική στιγμή του live, καθώς εκτός από την εξαιρετική εκτέλεση, στο background βλέπαμε βίντεο εποχής με τον David Bowie σε κάποια κοινά sessions κατά την ηχογράφηση του κομματιού (η εκτέλεση μαζί του υπάρχει στο single, για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν). Αυτό ήταν και το σημείο - χωρίς επιστροφή - από το οποίο κι έπειτα το live πήρε μπροστα για τα καλά. Μόνο ραδιοφωνικές επιτυχίες από εδώ και μπρος: For What It's Worth, Slave to the Wage (υπερβολικά επίκαιρο δυστυχώς), Special K, Song to Say Goodbye, The Bitter End (με το κοινό να δείχνει πως περίμενε αυτό το κομμάτι ίσως περισσότερο από όλα), Nancy Boy, Infra-red, για να περάσουμε στο αναμενόμενο encore με την πολύ όμορφη μελαγχολική διασκευή στο Running Up That Hill της Kate Bush. Κάπου εκεί τελείωσαν όλα, μετά από μιάμιση περίπου ώρα, ακριβώς δηλαδή την προγραμματισμένη αλλά σαφώς λιγότερη από αυτή που θα χρειαζόταν για να αναπτυχθεί το πλήρες σετλίστ της περιοδείας: φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου τους, και μία κλεφτή ματιά σε προηγούμενες συναυλίες τους δείχνει πως το συγκεκριμένο tour περιελάμβανε αρκετά κομμάτια μέσα από αυτό. Η ώρα ήταν ήδη περασμένες δωδεκάμιση και έπρεπε να ετοιμαστούμε για την τρίτη και τελευταία ημέρα της φετινής διοργάνωσης.
Κείμενο / Φωτογραφίες / Εφίδρωση: Μιχάλης Κουρής
