Καλώς ήρθατε στην περιγραφή της 3ης και τελευταίας ημέρας του Rockwave Festival 2017. Απόψε το μενού περιλαμβάνει το πιο πληρέστερο (αν και όχι απαραίτητα πιο ομοιογενές) lineup των τελευταίων αρκετών χρόνων, με πολλές ποιοτικές μπάντες και φυσικά πολλή ζέστη και ιδρώτα. Περάστε, περάστε!

Tardive Dyskinesia

Η ιστορία μας ξεκινά με τους ηρωικούς Tardive Dyskinesia, οι οποίοι δικαιούντο της θέσης μιας και ο τραγουδιστής Μάνθος επιμελήθηκε το εικαστικό του φετινού Rockwave (έγινε στόχος του “πατέρα Κλεομένη” σε γνωστό πλέον viral video, το οποίο με τη σειρά τους οι Tardive χρησιμοποίησαν ως εικαστικό του setlist τους!). Βέβαια τόσο ποιοτική εναρκτήρια μπάντα έχει αιώνες να δει η μικρή σκηνή του Rockwave - έχουμε μιλήσει πολλάκις για την ιστορία και την αξία τους, αλλά τρανότερη απόδειξη από την σκηνική τους παρουσία δεν μπορεί να υπάρχει. Παρά την ασύλληπτη ζέστη (μιλάμε για 3:30 το μεσημέρι με έναν από τους χειρότερους καύσωνες του καλοκαιριού!), οι Tardive δεν είχαν κανένα πρόβλημα να παίξουν σαν να βρίσκονταν σε κλιματιζόμενο κλειστό κλαμπ. Θυμάστε την ανταπόκριση της προηγούμενης ημέρας σχετικά με το κοινό; Ελάτε στη σημερινή για να βρείτε τουλάχιστον 100 ηρωικά άτομα μπροστά από την σκηνή (και ακόμη περισσότερους στις σκιές, φυσικά) να αγνοούν τον ιδρώτα κάνοντας headbanging. Μέχρι και σε wall of death προέτρεψε ο αθεόφοβος Μάνθος, κάτι που έγινε πράξη από το κοινό! Αν χρειάζεστε κάποια άλλη πληροφορία για να καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι το live ήταν επιτυχημένο, η ηλεκτρονική διεύθυνση του περιοδικού είναι γνωστή, είμαστε ανοιχτοί σε διάλογο. Από αυτό το βήμα, η τελευταία πρόταση περικλείει από μόνη της το απαύγασμα όλου του live.

Poem

Ο έντονος ήλιος συνέχιζε ακάθεκτος να ζεσταίνει τα κεφάλια μας, αλλά οι Poem και περίπου 200 φίλοι τους που είχαν μαζέψει κοντά τους δεν καταλάβαιναν από ακραία καιρικά φαινόμενα. Λιοπύρι-ξελιοπύρι, το Αθηναϊκό κουαρτέτο απέδωσε άψογα σαν να έπαιζε σε ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες. Το σύντομο σετ τους περιελάμβανε υλικό μόνο από το Skein Syndrome, το οποίο πλέον έχει περάσει τις εξετάσεις του με επιτυχία και έχει υψηλή αναγνωρισιμότητα στο ελληνικό metal κοινό. Κι εκείνοι ήταν πολύ άνετοι στην σκηνή, έμπειρη μπάντα γαρ με διεθνή πλέον διαπιστευτήρια (π.χ. ευρωπαϊκή περιοδεία με Amorphis παρακαλώ). Ο Γιώργος Προκοπίου (φωνή & κιθάρα της μπάντας) ευχαρίστησε με ειλικρίνεια όσους ηρωικούς θεατές βρέθηκαν στη Μαλακάσα εκείνη την ώρα, τιμώντας τους Poem με την παρουσία τους. Το κοινό χειροκρότησε τον εαυτό του (εάν ήσαστε κι εσείς εκεί εκείνη την ώρα, το ίδιο θα κάνατε!) και οι Poem τους αντάμειψαν με το Remission Of Breath.

Epica

Οι Epica επισκέπτονται ανά τακτά διαστήματα τη χώρα μας, σημειώνοντας απανωτά sold-out, αλλά έφτασε και αυτή η ημέρα που θα άνοιγαν τη μεγάλη σκηνή του Rockwave και θα ήταν ώρα πέμπτη απογευματινή! Όχι, δεν έπεσε τόσο η αξία τους στο εγχώριο live χρηματιστήριο, αλλά όπως και να το κάνουμε τα ονόματα που ακολουθούσαν ήταν ακόμη πιο εγνωσμένης αξίας και αγαπημένες σταθερές του ελληνικού κοινού. Σημειώνουμε επίσης πως, όπως αναμέναμε και τελικά απεδείχθη, λίγοι φανς του γκρουπ θα πλήρωναν το ακριβότερο εισιτήριο του Golden Standing για να τους δουν από λίγο πιο κοντά και θα προτιμούσαν το φθηνότερο της υπόλοιπης αρένας. Υπό αυτές τις συνθήκες, σε ένα όχι δικό τους live και με κοινό που κατά κανόνα δεν ανήκει στον φανατικό τους πυρήνα, οι συμπαθέστατοι Ολλανδοί τα κατάφεραν εξαιρετικά. Απέδωσαν άψογα το υλικό τους παρά τη ζέστη, είχαν κέφι στην σκηνή, η Simone Simmons δεν έχασε νότα και ταυτόχρονα παρέμενε άκρως ερωτεύσιμη ακόμη και στους 40 βαθμούς Κελσίου, ο κημπορντίστας Coen Janssen έκανε τον γνωστό του χαβαλέ με την μπάντα και με το κοινό (κατέβηκε μάλιστα σε αυτό ως είθισται μαζί με το παιχνιδιάρικο ελλειψοειδές synth του) και το κοινό συνέπλευσε για μία ώρα με την μπάντα με θετική διάθεση, υπακούοντας στις προσταγές της Simone (κυρίως) και συμμετέχοντας, εν τέλει, στη live γιορτή με θετική ενέργεια και διάθεση. Δεν χρειάζεται και κάτι άλλο για να περάσεις καλά σε μια συναυλία, έτσι ο στόχος των Epica επετεύχθη και με το παραπάνω, ακόμη κι αν κατά πλειοψηφία ακούστηκε νεότερο υλικό (πάντως το “αρχαίο” Cry For The Moon είναι πάντοτε ευπρόσδεκτο).

Anathema

Ίσως η μελαγχολική φύση της μουσικής των Anathema να προϊδεάζει τους “περαστικούς” για μία συναυλία μέσα στη θλίψη, αλλά, προφανώς για τους μυημένους, το κλίμα επί σκηνής ήταν εντελώς διαφορετικό. Ιδιαίτερα εφόσον προτίμησαν να παρουσιάσουν στο Rockwave το υλικό της νεότερης, “prog” περιόδου τους (η οποία βέβαια εκκινεί επισήμως από το 2010 και το άλμπουμ της επανασύστασης/αναθεώρησής τους, We Are Here Because We Are Here) - με εξαίρεση το υπέροχο Closer από το A Natural Disaster του 2003. Έχει σημασία η αναφορά στις εποχές, καθώς ζητήθηκαν (προφανώς) αρκετά παλαιότερα κομμάτια από έναν μικρό πυρήνα φανατικών που είχε λάβει θέση μπροστά μπροστά, για να λάβει την περιπαικτική απάντηση “piss off!” από τον Daniel Cavanagh. Το σημαντικό για τους Anathema είναι πως πλέον αποτελούν “σοβρή” μπάντα και στα live, ένα δεμένο σύνολο που αποδίδει τα κομμάτια του αξιοπρεπώς, έχοντας ξεπεράσει τις παιδικές ασθένειες των πρώτων τους χρόνων. Η Lee Douglas είναι για τα καλά ενταγμένη στην πλήρη μορφή τους εδώ και χρόνια και προσθέτει πολλά στον ήχο τους με τη βελούδινη φωνή της. Πάντως και στη live μορφή τους, τα 4 τραγούδια που ακούστηκαν μέσα από τον φετινό νέο δίσκο The Optimist είναι μάλλον αμήχανα στην ανάπτυξή τους, αν και ζωντανά αναδείχθηκαν περισσότερο οι μελωδίες τους. Τι ωραίο ξεκίνημα όμως έγινε με το The Untouchable Part 1… Σημειωτέον πως το τελευταίο κομμάτι, A Simple Mistake, αποφασίστηκε εκείνη την στιγμή και εκτελέστηκε απροβάριστο - κάτι που δεν πολυφάνηκε, αν με ρωτάτε.

Flogging Molly

Εδώ έγινε το πραγματικό πάρτυ της ημέρας (αφήνουμε έξω τους Gojira ως πιο “σκοτεινούς”). Στην τρίτη τους εμφάνιση στο Rockwave, κατά παράδοση στη μικρή σκηνή, οι Flogging Molly υποσχέθηκαν πως η επόμενη φορά τους θα τελεστεί σε κλειστό χώρο, κάτι που χαροποίησε τους οπαδούς τους και κυρίως την νεολαία που έδωσε όση ενέργεια είχε. Μετά από τέτοια εμφάνιση - σίγουρα η καλύτερή τους εδώ - και τέτοια ανάδραση από το κοινό, λογικά η υπόσχεσή τους θα γίνει πράξη πολύ σύντομα. Με μουσικούς-μορφές ένας προς έναν, και πάλι ξεχώριζε ο τραγουδιστής/ κιθαρίστας Dave King με το κέφι και τις δολοφονικές ατάκες του ανάμεσα στα τραγούδια. Κύριο σύνθημά τους: Life Is Good - δέσποζε μάλιστα στο background της σκηνής ως τίτλος του τελευταίου τους άλμπουμ. Οι μουσικοί έπαιζαν όλοι με νεύρο και ένταση - όλοι εκτός από τη βιολίστρια-σύζυγο του King, η οποία εκτελούσε με αμίμητο coolness και δύσκολα άφηνε τη θέση της πίσω στο κέντρο της σκηνής για να μετακινηθεί οπουδήποτε αλλού. Στην απέναντι πλευρά, στο κοινό, γινόταν σκοτωμός, ειδικά στις - αρκετές - μπροστινές σειρές, που δεν είχε σταματημό! Η ιρλανδικής καταγωγής “πανηγυρτζίδικη” μουσική έχει βγάλει για τα καλά ρίζες στη χώρα μας και αυτό επιβεβαιώνεται κάθε φορά που μια αναλόγου ύφους μπάντα σκάει μύτη στα συναυλιακά μας venues. Με στίχους που ακόμη κι όταν προβληματίζονται προσφέρουν ξέσκασμα και θαλπωρή, οι Flogging Molly έδωσαν το πιο ανεβαστικό live της ημέρας για όσους αρέσκονται σε πιο παραδοσιακούς ήχους. Οι “μοντέρνοι” έπρεπε απλώς να περιμένουν μία ωρίτσα στο ίδιο μέρος...

Paradise Lost

Μεταφερόμαστε στη μεγάλη σκηνή για ακόμη μία παραδοσιακή συναυλιακή δύναμη για τα εγχώρια δεδομένα. Οι Paradise Lost έχουν πλέον λόγω της ώρας το σκοτάδι με το μέρος τους, αν και ο Nick Holmes θα αργήσει να αποχωριστεί τα μαύρα του γυαλιά. Όσο οι παλιοί fans προσπαθούν να ξεπεράσουν το κοντοκουρεμένο ξανθό (!!) μαλλί του κιθαρίστα Greg Mackintosh, εκείνος τους τροφοδοτεί με κλασικά riffs που έχουν επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη. Κι αν ξεκινάνε με το σχετικά καινούριο (από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους, όσο αναμένουμε εντός των ημερών τον επόμενο) No Hope In Sight, συνεχίζουν με μη αναμενόμενη (δεν κάναμε σκονάκι το setlist από τα προηγούμενα live, σωστά;) “αρχαιολογία” Pity The Sadness. Παρατηρούμε πως τα φωνητικά του Holmes βρίσκονται σε πολύ καλή φόρμα, προσπαθεί για το καλύτερο αποτέλεσμα και στα καθαρά και στα growls και τα καταφέρνει. Έχει όρεξη και για ατάκες, άρα το live θα συνεχίσει σε σωστούς ρυθμούς (έτσι πάνε αυτά εδώ και χρόνια, για τους μη γνωρίζοντες). Προλογίζοντας το As I Die, λέει ”Here’s another fan favourite. Like the Big Mac” για να διορθώσει, αφού το σκεφτεί λίγο “...or Burger King”. Δικός μας! Δεν υπάρχουν εκπλήξεις πλέον όταν παίζουν οι Paradise Lost, όμως και πάλι κάθε συναυλία είναι διαφορετική. One Second, Hallowed Land, As I Die (και ο Holmes αφήνει το κοινό να τραγουδήσει τον στίχο), Say Just Words, The Last Time μερικά από τα highlights, με τις doom-ίλες Embers Fire και Beneath Broken Earth να ακολουθούν κατά πόδας. Να αναφερθεί ως συμπέρασμα πως με το συγκεκριμένο live και την εξαιρετική τους εμφάνιση ξορκίστηκε το κακό πρόσωπό τους το 2012 στον ίδιο χώρο...

Gojira

Η ώρα του υμνολογίου για ένα σπάνιας, άγριας ομορφιάς live. Απλά και ξεκάθαρα, οι Γάλλοι Gojira πρέπει να είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να δει κάποιος fan σε metal αυτήν την περίοδο. Ως φωτογραφίζων έχασα την εικόνα της μπάντας στο πρώτο τραγούδι (Only Pain), διότι εξαιτίας των πυροτεχνικών εφφέ όλοι οι φωτογράφοι θα παίρναμε θέσεις μάχης στο δεύτερο κομμάτι και όχι από το ξεκίνημα. Η άβολη αρχική θέση δεν μας απέτρεπε από το να ακούμε ήχο καμπάνα και να χαζεύουμε το κοινό που είχε ανακατευτεί μπροστά. Αν η προηγούμενη πρόταση θύμισε πολεμική ανταπόκριση… ίσως κάπως έτσι να έμοιαζε η κατάσταση όταν μπήκαμε ανάμεσα στο κοινό και την μπάντα. Μπαίνει, που λέτε, το Heaviest Matter In The Universe (από το From Mars To Sirius, 2ο δίσκο τους και ουσιαστικότερη ως τότε συστατική επιστολή της μπάντας), εμείς παίρνουμε τις θέσεις μας και επιφορτιζόμαστε με το δύσκολο έργο να έχουμε μάτια και προς την σκηνή και προς το κοινό. Στην σκηνή έχουμε μία μπάντα απλωμένη καθ’ όλο το μήκος της να περιστοιχίζεται από διάφορες φωτιστικές δέσμες σε ένα εντυπωσιακό light show. Στην αρένα οι πρώτες σειρές έχουν γίνει ένα κουβάρι και όλοι χτυπιούνται, τραγουδούν (ή φωνάζουν/γκαρίζουν, κυρίως αυτό). Τόση ανυπομονησία για να δει κανείς μια μπάντα που έχει ήδη έρθει δύο φορές στην Ελλάδα, αλλά ως ανθυποsupport σε μεγάλα events όπως το Sonisphere και το Rocking Athens; Τόση ναι, διότι το μεγάλο breakthrough έγινε με το L’ Enfant Sauvage του 2013, ενώ με το περσινό Magma εδραίωσαν τη θέση τους στις μεγαλύτερες σκληρές μπάντες του καιρού μας. Δικαιολογημένες επίσης ήταν οι (ας το θέσουμε λεπτά) ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού, από την στιγμή που με πραγματικά άψογο ήχο οι 4 Γάλλοι συνεργάζονταν με εκνευριστική ακρίβεια μετρονόμου στα progressive/technical death/core/όπως-κι-αν-τα-πείτε-μέσα-είστε κομμάτια τους σε ένα show που δύσκολα θα ξεχαστεί.  

Η μικρή σκηνή δονήθηκε πολλάκις από τις εκρήξεις των φλογοβόλων και των αεροβόλων που βρίσκονταν επάνω της. Η επικλινής “αρένα” υπέφερε επί σχεδόν 80 λεπτά της ώρας από τα ποδοβολητά του κοινού. Στο Silvera μπορούσες να ακούσεις το κοινό να τραγουδάει με ένταση τους στίχους του ποιητή “When you change yourself, you change the world” Στο Flying Wheels δημιουργήθηκε pit που εξερράγη λίγο μετά το ξεκίνημά του. Τα χέρια βρίσκονταν υψωμένα στον αέρα σε όλο το live. Αυτό που κάνουν κατά κύριο λόγο οι Gojira, πέρα από το να εκτελούν με εντυπωσιακά ψαρωτική ακρίβεια τα κομμάτια τους (και να τελειώνουν με ένα απλό “thank you” σαν να μην συνέβη και τίποτα!), είναι να δημιουργούν μία ιδιαίτερη και εντελώς προσωπική ατμόσφαιρα με τη μουσική τους - και είναι μεγάλη επιτυχία τους ότι το καταφέρνουν αυτό και στο live. Τα αδέρφια Duplantier σε φωνή/κιθάρα και ντραμς ήταν οι απόλυτοι πρωταγωνιστές στα μάτια του κοινού. Ο Joe απευθύνθηκε στο κοινό εντυπωσιασμένος από την ατμόσφαιρα και μας προέτρεψε να αφήσουμε πίσω έγνοιες και σκέψεις και να περάσουμε καλά. Τι καλά… σπουδαία τα περάσαμε! Ήρθε και το encore με την απίθανη διασκευή στο Territory των Sepultura για να δηλώσει περίτρανα πως οι τύποι είναι metal ως το μεδούλι. Όσοι τυχόν ενδιαφέρονταν για εκείνο το live και δεν ήρθαν για διάφορους λόγους (απόσταση, τρομακτική ζέστη, στραμπούληγμα φρυδιών), είναι προφανές πως έχασαν μία ανεπανάληπτη εμφάνιση η οποία μακάρι να έχει και encore σε κάποιον κλειστό χώρο πιο κοντά στην πρωτεύουσα. Αν με ρωτάτε, τόσες μέρες έχουν περάσει και ακόμη Gojira βάζω στο στερεοφωνικό.

Evanescence

Για τους headliners της μεγάλης σκηνής, και κατ’ επέκταση της τρίτης και τελευταίας μέρας του φετινού Rockwave, έχουν αγκομαχήσει πολλά πληκτρολόγια αναφορικά με την εμπορική κορυφή που έπιασαν απότομα, παρά το ύφος που ως τότε εξέφραζε μεν σχετικές τάσεις αλλά δεν φερόταν ιδιαίτερα φιλικά στα mainstream charts (και φυσικά το αντίστροφο). Η έντονη προσωπικότητα της Amy Lee έφερε τριγμούς στο γκρουπ, με αποτέλεσμα αυτήν την στιγμή να έχει μείνει μόνη σε σχέση με την αρχική σύνθεση, αλλά ακμαία να συνεχίζει να γράφει κομμάτια. Ενόψει του επερχόμενου δίσκου, λοιπόν, οι Evanescence πήραν τους δρόμους και έφτασαν μέχρι τη χώρα μας για συναυλία. Όπως παραδέχτηκε από σκηνής η Amy, η Ελλάδα αποτελεί μέρος της ιστορίας των Evanescence, καθώς ένα μεγάλο μέρος της συνολικής επιτυχίας τους στην Ευρώπη οφείλεται στην αποδοχή που βρήκε το Fallen στα εγχώρια ραδιόφωνα και κυρίως στις καρδιές των Ελλήνων fans. Η μεγάλη σκηνή, λοιπόν, υποδέχτηκε τα μέλη της μπάντας πρώτα και την Amy Lee λίγο μετά την έναρξη του Everybody’s Fool, ιδανικό μπάσιμο με μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους. Αεικίνητη η frontwoman, δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο να αλωνίζει την σκηνή, να χτυπιέται και να αλλάζει πόζες με έντονο τρόπο ενώ ταυτόχρονα τραγουδάει - όχι και ό,τι ευκολότερο, πόσο μάλλον όταν φωνητικά ήταν πραγματικά άψογη.

Οι φανς στις πρώτες σειρές έδιναν θαρρείς όλο τους το είναι για να συνοδεύσουν στις περισσότερες περιπτώσεις την Amy στα τραγούδια της. Φυσικά οι στιγμές της απόλυτης ευφορίας έρχονταν στα πιο γνωστά singles, τα οποία μπορούσε να αναγνωρίσει λογικά και ο πιο αδιάφορος θεατής: Going Under, Lithium (όπου η Amy κάθισε στο πιάνο της, σε μια από τις ωραιότερες στιγμές της βραδιάς) και φυσικά το Bring Me To Life με τα αντρικά φωνητικά να λείπουν αλλά με το κοινό να συμπληρώνει και τα κενά. Παρεμπιπτόντως, στο live φάνηκε πόσο αδικημένο άλμπουμ ήταν το Open Door ακόμη και στην εποχή του - και τα 4 κομμάτια που επελέγησαν από εκεί ήταν πρώτης τάξεως και ας μην είχαν όλα την εμπορική δεινότητα των κομματιών του Fallen. Ακούστε π.χ. το Weight Of The World με τις σκληρές κιθάρες και το δυνατό ρεφρέν και ελπίζω να συμφωνήσετε. Πάντως η καλύτερη και η πιο μαγική στιγμή του live ήρθε στο encore με το My Immortal, αναμφισβήτητα το αριστούργημά τους, που περίμεναν να ακούσουν ακόμη και τα δέντρα του Terravibe. Πρώτον, το κομμάτι αποδόθηκε άψογα και μάλιστα στην εκτέλεση με το rock ξέσπασμα στο τέλος, ό,τι πρέπει για ζωντανή εκτέλεση. Δεύτερον, το κοινό συνόδευε επίσης άψογα και - έκπληξη - πολύ μελωδικά, χωρίς γκαριδοφωνάρες, συμβάλλοντας στην ατμόσφαιρα του κομματιού. Μετά από αυτό, το Disappear που έκλεισε το live πέρασε μάλλον απαρατήρητο και ίσως ήταν ακόμη και περιττό. Δεν μπορώ να γνωρίζω ποια εμπορική επιτυχία μπορεί να γνωρίσει η δισκογραφική επιστροφή των Evanescence (πιθανότατα όχι ιδιαίτερη, καθώς το momentum τους έχει ξεπεράσει), όμως το live τους ήταν επιτυχημένο, άκρως επαγγελματικό και πρόσφερε στους οπαδούς τα δέοντα ώστε να μείνουν ικανοποιημένοι. Για όσους αποτελούν ακόμη guilty pleasure, ας παραδεχτούν(-με) επιτέλους πως έχουν αρκετά καλά κομμάτια για να αγνοηθούν, εξού και ο χαρακτηρισμός “pleasure”.

Κείμενο / Φωτογραφίες / Πετσέτες για τον ιδρώτα: Μιχάλης Κουρής