Υπάρχουν κάποιες συναυλίες που σε προδιαθέτουν θετικά εξ αρχής και αυτό που λέω δεν έχει να κάνει με τον αν σου αρέσει ο καλλιτέχνης που εμφανίζεται ή όχι, αυτό είναι αυτονόητο. Ας γίνουμε συγκεκριμένοι: Την τέταρτη αυτή εμφάνιση των Black Angels στην χώρα μας συνόδευαν μόνο καλοί οιωνοί, σε ό,τι με αφορά. Πρώτο και σημαντικότερο, γιατί οι Τεξανοί έχουν πρόσφατα κυκλοφορήσει έναν δίσκο που από κάθε άποψη είναι εξαιρετικός. Μιλάμε φυσικά για το Death Song, που είναι βέβαιο ότι θα φιλοξενείται σε ουκ ολίγες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Είναι σίγουρα και το support. Εδώ είχαμε τους Holy Monitor, μία επιλογή που όχι μόνο μουσικά ήταν απόλυτα ταιριαστή, αλλά ποιοτικά έως και επιβεβλημένη. Για το φοβερό σχήμα σας έχουμε ήδη μιλήσει με τα καλύτερα λόγια, όχι μόνο για το πρόσφατο φερώνυμο LP τους που είναι μία από τις καλύτερες εγχώριες (και όχι μόνο) φετινές κυκλοφορίες, αλλά και για τις ζωντανές εμφανίσεις τους που όντως εντυπωσιάζουν. Με λίγα λόγια, το όλο πακέτο εμφανιζόταν εξαιρετικό. Έμενε να διαπιστώσουμε κατά πόσον οι οιωνοί θα επαληθεύονταν.

Η εμφάνιση των Holy Monitor στην σκηνή μας έδειξε ότι τα πράγματα πηγαίνουν στην σωστή κατεύθυνση. Ίσως ο ήχος να μην ήταν άψογος, απόρροια και του ότι το Academy την ώρα που εμφανίστηκαν ήταν σχεδόν άδειο (στην πραγματικότητα άρχισε να γεμίζει σοβαρά προς το πέρας του πρώτου αυτού set). Και φυσικά το αραιό αυτό κοινό δεν είναι και ό,τι ελκυστικότερο για το opening act, ας μην το αρνούμαστε. Φυσικά οι Holy Monitor δεν είναι οποιοδήποτε opening act: είναι μία από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες αυτή την στιγμή και η όλη στάση τους μέχρι σήμερα δείχνει ότι λίγο τους νοιάζει που και πότε θα παίξουν την μουσική τους, αρκεί να την παίξουν. Κάτι που επιβεβαιώθηκε από την χαλαρή διάθεσή τους, τα χαμόγελα που αντάλλασαν και φυσικά τον τρόπο που έπαιξαν. Είχαμε στην πραγματικότητα μία επανάληψη του ιδιαίτερα προσεγμένου set τους, που συνδυάζει το krautrock των Neu! με τους Elevators, πνιγμένους με κιθάρες που φτάνουν μέχρι τους Stooges, ένα απόλυτα νευρικό μίγμα, ιδίως στις (πολλές) ρυθμικές στιγμές του, που όμως συγχρόνως δεν χάνει το psych στίγμα του. Το κοινό, παρά τις συνθήκες, ανταποκρίθηκε, κάτι που εξηγείται απόλυτα, αν σκεφτεί κανείς ότι είχε την ευκαιρία να δει ένα πολύ δεμένο σχήμα να αποδίδει φοβερά κομμάτια όπως τα Nemesis, Bend The Trees και Αφροδίτη, πάνω όμως από όλα τα απολύτως αριστουργηματικά Bed Of The Earth (πρόκειται για ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει φέτος, μιλάμε για psych rock υψηλότατου επιπέδου) και φυσικά το απίστευτο Cacti που έκλεισε το set, σε μία όμορφη εκτέλεση, κάπως ταχύτερη από αυτή του δίσκου που, όπως τουλάχιστον έφτασε σε εμάς, έμοιαζε να έχει περισσότερο reverb και λιγότερη παραμόρφωση στις κιθάρες, κάτι που έδωσε στο τελικό αποτέλεσμα μία trippy υφή, κάτι επιβεβλημένο άλλωστε, αν σκεφτεί κανείς ποιοι ακολουθούσαν.

Αυτοί που ακολουθούσαν, δεν άργησαν να εμφανιστούν υπό τους ήχους του κομματιού των Velvet Underground που το πρώτο ήμισυ του τίτλου τους έδωσε το όνομα και το δεύτερο ήμισυ τους έδωσε τον τίτλο του τελευταίου δίσκου: Οι νότες του αριστουργηματικού Black Angel's Death Song λοιπόν ήταν αυτές που ακούγαμε όσο οι Black Angels βολεύονταν στην σκηνή. Η εισαγωγή του set έμοιαζε σχεδόν αυτονόητη: οι νότες του Currency έκαναν το κοινό να ενθουσιαστεί, το οποίο ακούσαμε σε μία εκτέλεση πνιγμένη στα εφφέ (καθόλου πρωτότυπο), με την μπάντα να μοιάζει κεφάτη, αλλά ελαφρά κουρασμένη (από το ταξίδι, ακούσαμε). Ο ήχος είναι ήδη αρκετά καλός (βελτιώθηκε όμως κι άλλο στην συνέχεια) και το γκρουπ είναι πραγματικά δεμένο. Το Bad Vibrations σε μία υποχθόνια σχεδόν εκτέλεση ακολουθεί και τα πάντα δείχνουν ότι θα παρακολουθήσουμε μία πολύ καλή εμφάνιση. Τα κομμάτια του παζλ ήταν πραγματικά ήδη στην θέση τους.

Έχει ειπωθεί ότι οι Black Angels στην πραγματικότητα από τότε που ξεκίνησαν, είχαν ένα μόνο πράγμα στο μυαλό τους, να παίξουν διάφορες εκδοχές ενός death song (και αν με ρωτήσετε, αυτό δεν αποτελεί ύμνο στον θάνατο, αλλά μάλλον ένα τρόπο να τον ξορκίσεις). Και αυτό έγινε φανερό από την αρχή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την απόδοση του υλικού, όπως φανερό ήταν ότι το συγκρότημα έχει επίγνωση, ξεκάθαρα πια, της μεγάλης κλάσης του. Το πόσο καλή θα κατέληγε να είναι η εμφάνιση αυτή όμως, το καταλάβαμε λίγο αργότερα, αφού ακούσαμε μερικά ακόμα κομμάτια, από τα οποία ξεχώρισαν το Black Grease και το I Hear Colors αλλά και το φοβερό Grab As Much (As You Can). Ήταν η στιγμή που η μπάντα εκτέλεσε το απολύτως αριστουργηματικό, υποβλητικό Half Believing. Καταλαβαίνει κανείς ότι ένα τραγούδι είναι κεντρικό σε ένα live από τον τρόπο που το αποδίδει το συγκρότημα. Ο Alex Maas ειδικά έδωσε μία ερμηνεία απλώς εκπληκτική, με το κοινό να παρακολουθεί μαγνητισμένο. Στην πραγματικότητα το τραγούδι αυτό χώριζε το βασικό set σε δύο μέρη. Γιατί αμέσως μετά το τέλος του Half Believing,  είδαμε μπροστά μας τους Black Angels σχεδόν αλλαγμένους: Η όποια κούραση έμοιαζε να έχει εξαφανιστεί εντελώς και οι εντάσεις άγγιξαν νέα ύψη, με τους τρελλαμένους Τεξανούς να μας βομβαρδίζουν κατά σειρά με τα παραμορφωμένα μέχρι εκεί που δεν παίρνει, αλλά συγχρόνως νευρικά  The Sniper At The Gates Of Heaven, Entrance Song (εν μέσω γενικού ενθουσιασμού), I’d Kill For Her, για να καταλήξουν σε μία απολύτως απίστευτη (μεγαλειώδης είναι η κατάληλλη λέξη), πνιγμένη σε θόρυβο που θα ζήλευαν και οι Spacemen 3 εκτέλεση του You On The Run, μία ανεπανάληπτη επίδειξη δύναμης («εμείς είμαστε το καλύτερο psych rock συγκρότημα του πλανήτη»!). Το σετ κατέληξε με τα Comanchee Moon και Life Song, που έτυχε επίσης θερμής υποδοχής, δίνοντας άλλη μία ευκαιρία στον Maas να μας δείξει τις φωνητικές ικανότητές του.

Το encore ξεκίνησε όπως τελείωσε το κυρίως μέρος, δηλαδή με χαμηλούς, συγκριτικά τόνους, το «στοιχειωμένο» Estimate, ένα ακόμα συγκλονιστικό κομμάτι του νέου δίσκου, επίσης δοσμένο με την υποβλητική ατμόσφαιρα που του ταιριάζει, για να καταλήξει με τα Death March και το απαραίτητο, αναμενόμενο αλλά πάντα φοβερό Young Men Dead, αφήνοντας το κοινό εμφανώς ικανοποιημένο - και εδώ να υπενθυμίσουμε ότι ακριβώς επειδή αυτή είναι η τέταρτη εμφάνιση του γκρουπ στην Ελλάδα, η ικανοποίηση δεν σχετίζεται με την ικανοποίηση απωθημένων κλπ: η πλειονότητα των θεατών είχε με βεβαιότητα δει το συγκρότημα τουλάχιστον άλλη μία φορά. Φυσικά, όσοι αποφάσισαν παρά το γεγονός αυτό να βρεθούν στο Academy, αποζημιώθηκαν με μία εμφάνιση, η οποία είναι νομίζω εφάμιλλη της πρώτης τους στο Fuzz, πριν από λίγα χρόνια. 

Κείμενο: Παναγιώτης Γαβρίλης / Φωτογραφίες: Shanti Θωμαΐδη