Μία πολυσυζητημένη συναυλία που ξεκίνησε με πλάνο καλοκαιρινό και κατέληξε να μας ζεσταίνει στα πρώτα κρύα της χρονιάς. Ο λόγος για τον Michael Kiwanuka, τον Βρετανό τραγουδοποιό που στην πορεία του προς την κορυφή πέρασε από την χώρα μας, γεγονός που συναντάμε σπάνια αφού οι περισσότεροι έρχονται τουλάχιστον 20 χρόνια μετά το peak της καριέρας τους. Στο κατάμεστο Gazi Music Hall βρέθηκαν πάνω από 3.000 κόσμου για τον να απολαύσουν τις soul-blues μελωδίες του.
Όλα ξεκίνησαν στην ώρα τους, όταν το trip hop δίδυμο των Blue Square (Radim και Radical) εμφανίστηκε στη σκηνή. Πολύ γρήγορα ο κόσμος λικνιζόνταν ήδη στους ηλεκτρονικούς ρυθμούς των επιτυχιών τους Tic Toc και Midnight In Montmartre. Παρέα τους η Matina Sous Peau στα γλυκά φωνητικά καθώς και ο Hoper των Moka Band, αποδείχτηκαν πολύ δεμένο σύνολο και καλή επιλογή για support κάθε είδους. Σαράντα λεπτά περίπου αργότερα, μας αποχαιρέτησαν με το Nightkisser, τη συνεργασία με την Melentini από το ντεμπούτο δίσκο τους.
Μετά το απαραίτητο διάλειμμα για αναδιατάξεις στην σκηνή (τις οποίες ηγείτο roadie με μακριά rasta που έφταναν ως τη φτέρνα!), ήρθε η ώρα που όλοι περιμένανε. Το ξεκίνημα δε θα μπορούσε να είναι άλλο από την τεράστια επιτυχία Cold Little Heart. Η πεντάλεπτη Floydική εισαγωγή του τραγουδιού, σε συνδυασμό με τον ατμοσφαιρικό φωτισμό και τον κρυστάλλινο ήχο θα μπορούσε εύκολα να είναι το highlight της βραδιάς. Ανασταλτικός παράγοντας της παρολίγον ανάτασης, υπήρξε το οπτικό φράγμα που δημιουργούσαν τα σηκωμένα κινητά. Μία μάστιγα που όσο πιο maistream ο ήχος του live, τόσο αυξάνεται, και που δε λέω να συνηθίσω με τίποτα. Θα μπορούσα να αφιερώσω ολόκληρο άρθρο στο πώς στο καλό μπορεί κάποιος να απολαμβάνει μια συναυλία, όταν για 20 λεπτά μένει ακίνητος για να βγάλει βίντεο, αλλά δεν είμαι και σίγουρη αν αξίζει.
Πίσω στον προσκεκλημένο Λονδρέζο λοιπόν. Μπορεί να έχει μόνο δύο άλμπουμ στις αποσκευές του, όμως τόσο το Home Again (2012) όσο ακόμα περισσότερο το Love & Hate (2016), έχουν συγκεντρώσει πολλές επιτυχίες τις οποίες είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ζωντανά, χωρίς καμία σχεδόν απόκλιση από τον στουντιακό τους ήχο. Συνοδεία του, η πενταμελής μπάντα σε απόλυτη αρμονία και εξαιρετικές εκτελέσεις, μεταξύ άλλων των Οne More Night, Fallling καθώς και του φανταστικού Black Man in a White World με κάποια ελαφρά τζαμαρίσματα ενδιάμεσα. Τα “δύσκολα” έρχονται με τις μπαλάντες, όταν η πλειοψηφία του κόσμου δεν τα αναγνωρίζει καθότι δεν παίζονται από τα ραδιόφωνα, αφού τα uptempo χορευτικά έχουν μεγαλύτερη πέραση. Μόλις λοιπόν οι ρυθμοί έπεσαν λίγο και ο Michael έμεινε για λίγο μόνος στη σκηνή παρέα με την κιθάρα του, ο μισός κόσμος άρχισε να μιλάει (όχι πολύ ψιθυριστά) και ο άλλος μισός να τους υποδεικνύει να κάνει ησυχία με το χαρακτηριστικό “σσσ”. Έτσι κάπως αποσυντονίστηκα κι εγώ, μέχρι που η γνώριμη μελωδία του Any Day Will Do Fine σα να τους ησύχασε όλους πάλι λίγο και καταφέραμε να απολαύσουμε την αισθαντική φωνή του Kiwanuka σε αυτήν την υπέροχη μπαλάντα.
Το σετ έρχεται να κλείσει όσο Floydικά ξεκίνησε με το Father’s Child, και τα μέλη της μπάντας να αποχωρούν ένα ένα. Το ακατάπαυστο χειροκρότημα φέρνει το encore (ας μη γκρινιάξω και για τον κόσμο που έφευγε πριν το τέλος) με το Home Again και τον κόσμο να τραγουδάει με πάθος. Για το τέλος μας κράτησε το Love & Hate, που γνώρισε την αποθέωση και μας έμεινε να το μουρμουράμε για πολύ ώρα αφού είχαμε αποχωρήσει.
Συνολικά το live ήταν απόλυτα άρτιο με φανταστικό ήχο. Ο Michael διαθέτει μία υπέροχη αυθεντική φωνή αλλά έχει φυσικά πολύ δρόμο ακόμα μπροστά του. Η απειρία του σε live φάνηκε τόσο στο στήσιμο του setlist όσο και στην σκηνική του παρουσία. Λίγο παιχνίδι με τον κόσμο, λίγο πάθος παραπάνω, λίγο χάσιμο, κάτι λίγο ακόμα γενικά του έλειπε από το να σε συνεπάρει. Όμως είμαι σίγουρη πως θα τον ξαναδούμε αρκετά σύντομα, κι ακόμα πιο ψηλά κι ακόμα πιο δυναμικό.
Κείμενο: Shanti Θωμαϊδη / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
