Οι Βρετανοί Underground Youth κατατάσσονται πλέον στην κατηγορία των συγκροτημάτων που ονομάζουμε «συχνούς επισκέπτες», μιας και από το 2102 εμφανίζονται σχεδόν κάθε χρόνο στη χώρα μας. Μάλιστα, η φετινή τους περιοδεία για το πρόσφατο What Kind of Dystopian Hellhole Is This? έκλεισε «πανηγυρικά» με τις δυο εμφανίσεις τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αντίστοιχα.
Η τελευταία φορά που είχαμε παρακολουθήσει ζωντανά τους Road Miles ήταν τον Σεπτέμβριο του 2016 στο κινηματοθέατρο Τριανόν, οπότε η ανακοίνωση της support εμφάνισης τους στους Underground Youth μας χαροποίησε ιδιαίτερα, έστω κι αν η ηχητική τους «συγγένεια» με τους Βρετανούς δεν είναι προφανής. Το συγκεκριμένο live μάλιστα ήταν το πρώτο μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού δεύτερου LP τους Ballads for the Wasteland, άρα και μια καλή ευκαιρία για να ακούσουμε ζωντανά το νέο τους υλικό.
Οι blues μελωδίες του θαυμάσιου Where I Was Born, There I Will End ήταν οι πρώτες που ακούστηκαν από το γκρουπ, έτσι ακριβώς όπως ξεκινά και το άλμπουμ. Το συγκεκριμένο ίσως να είναι και το πιο αντιπροσωπευτικό του δίσκου αλλά και γενικότερα του ύφους της μπάντας. Όπως αναμενόταν η νέα τους δουλειά ακούστηκε σχεδόν ολόκληρη, με τις ζωντανές εκδοχές κομματιών όπως τα The Last Western Myth, 600 Miles, Filthy Air και The Third Man να είναι πραγματικά άψογες. Το σημαντικότερο βεβαίως είναι πως το συγκρότημα παρουσίασε ένα πολύ μεστό και γεμάτο ήχο, παρότι έχει να αντιμετωπίσει τη δυσκολία της απόστασης μεταξύ των μελών (κάτι που μας εξήγησαν, άλλωστε, οι ίδιοι στην πρόσφατη συνέντευξη που μας παραχώρησαν). Πέραν αυτού το σχήμα κατάφερε με το νέο του πόνημα να παρουσιάσει μια βελτιωμένη εκδοχή του ντεμπούτου του, έχοντας παγιώσει έναν ήχο που δεν μοιάζει σχεδόν με κανενός άλλου εγχώριου γκρουπ. Οι συνθέσεις των Road Miles εξάλλου είναι βραδύκαυστες: δεν αρκεί μια ακρόαση για να τις αφομοιώσεις και όσο περισσότερο τις ακούς, τόσο ανακαλύπτεις κρυφές λεπτομέρειες. Όπως και να έχει η συγκεκριμένη, σύντομη, εμφάνιση μας άνοιξε την όρεξη για περισσότερο, με το επόμενο ραντεβού να είναι λογικά η επίσημη παρουσίαση του δίσκου τη νέα χρονιά.
Tα φώτα χαμηλώνουν και η σκηνή γεμίζει από τεχνητό καπνό, όσο οι Underground Youth παίρνουν τις θέσεις τους σε μία ατμόσφαιρα που τους ταιριάζει γάντι. To venue είναι πλέον γεμάτο και όλα ξεκινάνε με την rock’n’roll απόδοση του You Made It Baby να προμηνύει μία δυνατή βραδιά. Μπροστά, ο Craig Dyer, ιθύνων νους των UY, στέκεται στιβαρός και ακίνητος αφήνοντας μόνο τις φωνητικές του χορδές να χορεύουν. Εκατέρωθέν του οι Max James και Mark Vernon να χτυπιούνται σε κάθε νότα ενώ η Olya, στο βάθος και χαμένη μέσα στους καπνούς, δίνει το παρόν με τα αυστηρά της τύμπανα, και τη σκιά της να διαγράφεται όρθια και αγέρωχη. Μια τέλεια σκηνοθεσία που μαζί με το λιτό αλλά περίτεχνο φωτισμό, ντύνουν τις σκοτεινές ιστορίες που μας αφηγείται η μπάντα.
Παρά το γεγονός ότι ήρθαν με καινούριο δίσκο στις αποσκευές, φρόντισαν να μην κυριαρχήσει μέσα στη setlist, κι έτσι δεν έμεινε κανένας παραπονεμένος. Έτσι λοιπόν, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε παλιότερες επιτυχίες όπως τα Mademoiselle, Morning Sun, Ηope & Pray, Delirium και το αγαπημένο I Need You, αλλά και να νιώσουμε τη δυναμική των νέων κομματιών στις live εκτελέσεις τους.
Λίγο μετά τις πρώτες νότες του Rules Of Attraction ο Craig κάνει το καθιερωμένο του πια κατέβασμα στο pit, όπου λίγο αργότερα τον ακολουθούν και οι άλλοι δύο. Οι κιθάρες όρθιες και ο κόσμος σε έκσταση να χορεύει μαζί τους. Στην επιστροφή τους στη σκηνή ο Craig με γυρισμένη την πλάτη στο κοινό, αφήνοντας μόνο την κινηματογραφική του φιγούρα να διαγράφεται μέσα από τον καπνό και τα φώτα, συνέχισε με τη διασκευή στο Your Sweet Love του Lee Hazlewood για να κλείσει το set.
Για την αποθεραπεία του encore, κράτησαν το A Dirty Piece Of Love For Us To Share, όπου για πρώτη φορά καταφέραμε να δούμε και την Olya που άφησε τα τύμπανα και έπιασε το ντέφι, για να συνοδέψει με νωχελικό χορό τα υπόλοιπα μέλη στο αποχαιρετιστήριό τους. Άλλωστε η κορύφωση έχει προηγηθεί προ πολλού, οι UY δε φημίζονται για τη σειρά με την οποία παρουσιάζουν τα κομμάτια τους, αλλά στο τέλος αυτής της βραδιάς δεν έχει και καμία απολύτως σημασία.
Ένα πολύ καλό live που εκπλήρωσε τις προσδοκίες, χωρίς υπερβολές από μία μπάντα που φαίνεται να νιώθει όλο και πιο οικεία με το ελληνικό κοινό, με αποτέλεσμα η ατμόσφαιρα της να ζεσταίνει κάθε φορά και πιο πολύ, αφήνοντας να εννοηθούν υποσχέσεις για τακτικά ραντεβού.
Κείμενο: Shanti Θωμαϊδη, Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Shanti Θωμαϊδη (περισσότερο φωτογραφικό υλικό εδώ --> https://www.facebook.com/soundgazegr/posts/714377602088516)
