Δευτέρα, 19 Φεβρουαρίου 2018 22:00

Live Review: The Road Miles / Manos Six + the Muddy Devil @ Temple, 17/2/18

Written by 

Μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες εγχώριες κυκλοφορίες του 2017, το Ballads for the Wasteland των Road Miles παρουσιάστηκε το περασμένο Σάββατο στο Temple. Η ζωντανή απόδοσή του επιβεβαίωσε στο ακέραιο τις προσδοκίες, αλλά και την ποιότητα του υλικού.

 

Το ντουέτο των Manos Six + The Muddy Devil που ανέλαβε το άνοιγμα της βραδιάς, αποτελείται από τους Manos Six (μπάντζο, φωνή) και Στάμο Αμπάτη (ακουστικό μπάσο), οι οποίοι είναι επίσης μέλη των Skull & Dawn. Όσοιέχουν κάποια επαφή με τη μουσική των δεύτερων μπορούν να φανταστούν το μουσικό περιβάλλον του σχήματος. Εδώ βέβαια τα πράγματα είναι σαφώς «απογυμνωμένα», καθώς απουσιάζει ο ηλεκτρισμός όπως και τα τύμπανα. Η θεματολογία είναι φυσικά σκοτεινή (ο διάβολος πανταχού παρών), ενώ η μουσική τους καθαυτή μοιάζει να εμπνέεται από τον αμερικάνικο νότο, τους βάλτους του αλλά και τα έρημα τοπία του δυτικού άκρου. Κάπου εδώ βρίσκεται και η όποια ηχητική εγγύτητα με τους headliners, οι οποίοι επίσης «περιπλανιόνται» στα ίδια τοπία αλλά με προσέγγιση κοντινότερη στο heavy rock. Στο σύντομο σετ τους ακούσαμε δικό τους υλικό, καθώς και διασκευές (μεταξύ αυτών το κλασικό Ain’t No Grave, το οποίο έχει τύχει και μιας συγκλονιστικής εκτέλεσης από τον Johnny Cash), όλα με προσήλωση στον ήχο που υπηρετούν (όπως τον περιγράψαμε παραπάνω), αλλά και βαθιά γνώση του αντικείμενου.

 

Το δεύτερο άλμπουμ των Road Miles Ballads for the Wasteland μπορεί να έχει κυκλοφορήσει εδώ και αρκετούς μήνες, ωστόσο η επίσημη παρουσίαση του έγινε με ελαφρά καθυστέρηση το προηγούμενο Σάββατο. Βεβαίως, είχε προηγηθεί η εμφάνιση τους ως support στους Underground Youth (εις διπλούν, μάλιστα, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη), όπου έγινε η πρώτη μέρα γνωριμία με το νέο τους υλικό.

Με δεδομένο ότι είχαμε να κάνουμε με release party, ήταν λογικό και αναμενόμενο το Ballads for the Wasteland να ακουστεί ολόκληρο, από το καθηλωτικό εναρκτήριο Where I Was Born, There I Will End, με το οποίο ανέβηκαν στη σκηνή μέχρι το σύντομο Wolves, με το οποίο κλείνει το άλμπουμ. Ενδιάμεσα ακούσαμε μερικές μεστές εκτελέσεις σε κομμάτια όπως τα Filthy Air (το οποίο είχαμε πρωτοακούσει στην εμφάνιση τους με τους VIC),  The Last Western Myth, The Third Man καθώς και το φοβερό 600 Miles σε μια από τις καλύτερες στιγμές του live. Φυσικά υπήρχε χώρος και  χρόνος και για παλαιότερο υλικό, έτσι στο set τους ενέταξαν το δυναμικό Crossroads και το ανυπέρβλητο William Blake, κομμάτι προορισμένο να αποτελεί το highlight των συναυλιών τους. Η έκπληξη της βραδιάς ήρθε με τη διασκευή του αγαπημένου Red Right Hand του Nick Cave (τον οποίον κατατάσσουν μεταξύ των βασικών επιρροών τους, όπως μας ανέφεραν στη συνέντευξη που μας είχαν παραχωρήσει) με τη συμμετοχή του Αργύρη από τους The Mound στα φωνητικά, με το κομμάτι να προσεγγίζεται με καθαρά heavy rock ματιά. Η αλήθεια είναι ότι θα θέλαμε, μεταξύ όλων των παραπάνω, να ξανακούσουμε ζωντανά το Hey Ma, το αδιαφιλονίκητο hit του ντεμπούτου τους Gold and Shadows αλλά δεν έχουμε παράπονο, αφού και το set τους ήταν έτσι κι αλλιώς ικανοποιητικό. 

Εκτελεστικά οι Road Miles για άλλη μια φορά υπήρξαν εξαιρετικοί. Είναι ολοφάνερο ότι έχουν καταγράψει αλματώδη πρόοδο από την πρώτη φορά που τους είχαμε δει προ διετίας στην παρουσίαση του πρώτου δίσκου τους στο 6dogs. Η αυτοπεποίθηση, το πάθος και ενέργεια τους είναι αξιομνημόνευτα. Μα πάνω απ’ όλα, θα ξεχωρίζαμε το δέσιμο της μπάντας. που παρότι παίζει πλέον πολύ αραιά ζωντανά, παρουσιάζεται σαν να είναι ένας ενιαίος οργανισμός. Επίσης, είναι πάντα ωραίο να βλέπεις ένα γκρουπ που γουστάρει και απολαμβάνει να παίζει τη μουσική του, είναι χαρακτηριστική η εικόνα στο τέλος της συναυλίας με τα 6 μέλη του συγκροτήματος αγκαλιασμένα κυκλικά στο κέντρο της σκηνής, ευχαριστημένα για αυτό που μόλις είχαν παρουσιάσει. Τέλος, θα ήταν παράλειψη μας να μην αποδώσουμε για άλλη μια φορά τα εύσημα στην ικανότατη frontwoman Αφροδίτη Ταβουλάρη, η οποία με την όμορφη χροιά της φωνής της, την εκφραστικότητα και την εκρηκτική σκηνική παρουσία αποτελεί μια σπουδαία περίπτωση για την εγχώρια heavy rock και εναλλακτική σκηνή, γενικότερα. Άλλωστε όπως συμβαίνει πάντα η καλή ομαδική δουλειά χρειάζεται και κάποιον πρωταγωνιστή, κάτι που επιβεβαιώνεται και στην περίπτωση τους. 

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι από όλα τα live των Road Miles που έχουμε παρεβρεθεί (και δεν είναι λίγα) από την αρχή της διαδρομής τους, φύγαμε με θετικά συναισθήματα και σχόλια για το σχήμα, όμως αυτή τη φορά νομίζω πως κατάφεραν το κάτι παραπάνω: Δίχως αμφιβολία αυτή ήταν η πιο ολοκληρωμένη παρουσία τους (μέχρι στιγμής). Θα χαρούμε πραγματικά να τους δούμε στο μέλλον να αποκτούν μαζικότερη αναγνώριση.

 

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος 

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

 

 

Ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 (συγκεκριμένα τη χρονιά για την οποία έχει τραγουδήσει ο Jimi Hendrix), όταν πια οι Joy Division είχαν πάψει ήδη να υπάρχουν από καιρό (ευτυχώς υπήρχαν οι New Order!). Μετά από χρόνια αναζητήσεων ανακάλυψε αυτό που έψαχνε σε μια έρημο, έκτοτε λατρεύει οτιδήποτε σχετίζεται με τους Kyuss. Πιστεύει ότι αν δεν υπήρχε το rock & roll θα έπρεπε να το έχουμε ανακαλύψει. Επίσης, είναι βέβαιος ότι ο Έλβις ζει κάπου ανάμεσα μας… 

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα