Οι Βρετανοί Thunder ήρθαν για πρώτη φορά στη χώρα μας και επιβεβαίωσαν με εντυπωσιακό τρόπο πως αποτελούν μια από τις σπουδαιότερες hard rock μπάντες των τελευταίων τριών δεκαετιών.
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια, και ενώ η οικονομική κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν γίνονται συχνά μεγάλες hard rock συναυλίες (υπάρχουν σίγουρα εξαιρέσεις αλλά αφορούν μικρότερου βεληνεκούς ονόματα). Κάπως έτσι η ανακοίνωση της εμφάνισης των Thunder ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, σαν μάννα εξ ουρανού, θα μπορούσαμε να πούμε. Ειδικά αν αναλογιστούμε πως πρόκειται για ένα σχήμα με μακρά ιστορία που όμως σε καμία περίπτωση οι μουσικοί που το απαρτίζουν δεν μπορούν να θεωρηθούν παλαίμαχοι που μαζεύουν τα τελευταία «ένσημα».
Η βραδιά περιελάμβανε δυο εγχώρια γκρουπ για το ξεκίνημα, τους Kingdragon και SL Theory. Οι πρώτοι με παρουσία άνω της δεκαετίας στο χώρο και έχοντας στο ενεργητικό ένα άλμπουμ (Hide The Sun, 2014) και ένα EP (Fire In The Sky, 2008), παρουσίασαν ένα set γεμάτο από hard rock συνθέσεις με 80s λογική και νοοτροπία. Η παρακαταθήκη συγκροτημάτων όπως οι Rainbow (περιόδου Joe Lynn Turner) και Whitesnake αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία χτίζεται η μουσική των Kingdragon και τιμήθηκε με ευλάβεια. Στη διάρκεια της εμφάνισης τους φρόντισαν να αφιερώσουν ένα τραγούδι στη μνήμη της γενοκτονίας των Ποντίων λόγω της ημέρας (19η Μαΐου), ενώ προς το τέλος μας παρουσίασαν ένα νέο κομμάτι από την επερχόμενη δουλειά τους που τώρα ετοιμάζεται. Hard rock, λοιπόν, με fun διάθεση, που δεν μας χαλάει ειδικά αν είναι Σαββατόβραδο, έτσι για το ξεκίνημα.
Αμέσως μετά ανέβηκαν στη σκηνή οι SL Theory (Αθηναίοι και αυτοί) οι οποίοι καταπιάνονται με κάτι αρκετά μεγαλεπήβολο. Πρόκειται για 10μελές (!) σχήμα, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται μίνι χορωδία τεσσάρων ατόμων, και μουσική κατεύθυνση που τείνει προς το μοντέρνο progressive metal. Μακροσκελείς συνθέσεις, με αρκετά διαφορετικά θέματα και εναλλαγές, φιλόδοξα φωνητικά (στο μυαλό μου ήρθε ο Geoff Tate) και φυσικά πλούσια τύμπανα από τον «εγκέφαλο» της μπάντας Σωτήρη Λαγωνίκα, αποτελούν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του μουσικού τους σύμπαντος. Στη μια ώρα που διήρκησε η εμφάνιση τους (χρόνος υπεραρκετός για support) πέρα από το δισκογραφημένο υλικό τους, ερμήνευσαν επίσης μια νέα σύνθεση από την επόμενη κυκλοφορία τους, ενώ μας αποχεραίτησαν με μια διασκευή στο Icarus – Born on Wings of Steel των Kansas που ευχαρίστησε ιδιαίτερα τους παρευρισκόμενους (αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις).
Στις 10:30 ακριβώς, ως γνήσιοι Βρετανοί και gentlemen, έκαναν την εμφάνιση τους οι Thunder, υπό τους ήχους του Thunderstruck των AC/DC και τις ιαχές “Thunder! Thunder!” του κοινού! Αυτό που έμελε να ακολουθήσει ήταν ένα φοβερό από κάθε πλευρά live διάρκειας 1,5 ώρας. Οι λόγοι για τους οποίους η συναυλία τους χαρακτηρίζεται, χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη, σπουδαία είναι πολλοί, ο βασικότερος εκ των οποίων έχει να κάνει με το γεγονός πως οι Thunder είναι μια κατεξοχήν live μπάντα. Η σκηνή είναι ο φυσικός της χώρος και πάνω σε αυτή διαπρέπει και συναρπάζει. Μπορεί οι συνθέσεις τους να μην είναι ακριβώς πρωτότυπες (μην λησμονούμε πως το γκρουπ δημιουργήθηκε δυο δεκαετίες μετά τα σημαντικότερα σχήματα του hard rock –Led Zeppelin, Deep Purple, Bad Company κ.α.- τα οποία ελάχιστο χώρο άφησαν για καινοτομίες στους επίγονους τους) αλλά στη ζωντανή απόδοση τους μεταμορφώνονται σε rock ύμνους. Αυτό που ανέκαθεν έκανε τα τραγούδια τους ιδαίτερα ήταν η τόσο χαρακτηριστική φωνή του Danny Bowes (σε σημείο να αναγνωρίζεις τους Thunder σε οποιοδήποτε κομμάτι τους ακόμα κι αν δεν το έχεις ξανακούσει), ο οποίος έτσι κι αλλιώς είναι ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής του γκρουπ.
Τι κι αν στην Αθήνα ήρθαν με σύνθεση ανάγκης μιας και ο κιθαρίστας Ben Matthews λόγω ενός σοβαρού κατάγματος έμεινε στην Αγγλία («ανόητο» τον χαρακτήρισε ο Bowes γιατί έχασε την ευκαιρία να συμμετέχει στην πρώτη ελληνική τους εμφάνιση…), το live τους ήταν πραγματικά αψεγάδιαστο. Ο βετεράνος Dean Howard (παλαιότερα συνεργάτης του Ian Gillan και τώρα μέλος των Cats In Space) που επιστρατεύτηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ανταπεξήλθε απολύτως ικανοποιητικά στα καθήκοντα του, αναλαμβάνοντας μάλιστα αρκετά lead σημεία και όντας άξιος συμπαραστάτης του συνιδρυτή της μπάντας, Luke Morley στις κιθάρες.
Κι επειδή η καλή συναυλία φαίνεται από την αρχή, οι μεγάλες στιγμές ήρθαν νωρίς νωρίς με κομμάτια σαν τα River of Pain, Resurrection Day, Backstreet Symphony και Low Life in High Places (με τον Bowes να «κατηγορεί» το κοινό για τα μέτρια φωνητικά του, σε μια από τις πολλές σπαρταριστές στιγμές του live). Όλα αυτά σε τρομερές εκτελέσεις, πάνω από όλα ουσιαστικές, χωρίς περιττά κολπάκια και εύκολους εντυπωσιασμούς. Το γλέντι είχε βέβαια και συνέχεια, με κορύφωση το μαγικό Love Walked In, το δυναμικό Stand Up και φυσικά το Dirty Love («το τραγούδι του κερατά» το χαρακτήρισε ο Bowes…), με το οποίο έκλεισε πανηγυρικά το live.
Οποιαδήποτε κείμενο αφορά στους Thunder, είναι αδύνατον να μην περιστρέφεται γύρω από τον Danny Bowes, τον λόγο τον καταλάβαμε από πρώτο χέρι και ιδίοις όμμασι. Μιλάμε για έναν πραγματικά σπουδαίο performer με όλη τη σημασία της λέξης. Από τους κορυφαίους που ανέδειξε το hard rock και από τους ελάχιστους που κατάφεραν να συνεχίσουν την παράδοση των μεγάλων ερμηνευτών του σκληρού ήχου της δεκαετίας του ‘70. Επί 90 λεπτά χοροπηδούσε, χόρευε, «αλώνιζε» την σκηνή, με τη φωνή του να μοιράζει ανατριχίλες. Πραγματικά αεικίνητος! Για τη δε αλληλεπίδραση του με το κοινό τι να πούμε; Όταν λέμε επικοινωνία δεν εννοούμε διάφορα κρύα αστειάκια για να γεμίζει ο χρόνος ανάμεσα στα τραγούδια. Καμία σχέση. Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας έπαιζε με το κοινό, «εξαπέλυε» φαρμακερές ατάκες, ζητούσε επιτακτικά από τον κόσμο να τραγουδήσει, να χοροπηδήσει, να ανεμίσει τα χέρια του (είχε προειδοποιήσει άλλωστε στη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει πως είναι πολύ απαιτητικός με τους fans του συγκροτήματος…). Μιλάμε για μια απίστευτη σχέση με τον κόσμο, που δύσκολά συναντάς. Πρέπει να ομολογήσουμε όμως ότι είχε την τύχη να έχει απέναντι του ένα κοινό αφοσιωμένο, που δεν είδε φως και μπήκε στο Gagarin. Η προσέλευση ήταν ικανοποιητική, χωρίς όμως να υπάρξει sold out, το σημαντικότερο όμως ήταν ότι όσοι βρέθηκαν εκεί ήταν για μόνο ένα λόγο: για να απολαύσουν τους Thunder ζωντανά. Κάπως έτσι η γνωστή οχλαγωγία που συναντάμε δυστυχώς στα περισσότερα live τον τελευταίο καιρό ήταν, προς ευχαρίστηση όλων, απούσα.
Για όποιον αναρωτηθεί «τα έκαναν όλα καλά;», η απάντηση είναι ναι! Όσο κι αν έψαξα για κάποιο ψεγάδι ή έστω κάποιο πταίσμα, δεν κατέστη δυνατό να βρω και το ισχυρίζομαι μετά παρρησίας παρότι δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος fan της δισκογραφίας των Thunder. Ο συνδυασμός ενός χαρισματικού τραγουδιστή με μια ικανότατη μπάντα ήταν αυτό που απογείωσε την καριέρα του γκρουπ και το έκανε ένα από καλυτέρα live ονόματα που μπορείς να συναντήσεις στο hard rock. Η εμφάνιση τους στο Gagarin το επιβεβαίωσε με εμφατικό τρόπο. Εν ολίγοις, το ευχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας!
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
