Έχοντας μακρά εμπειρία από συναυλίες των Last Drive, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι αν όχι όλοι όσοι θα διαβάσετε την ταπεινή αυτή κριτική – εγώ ξεκινώ τρεις δεκαετίες πριν (αποκαλύπτω την ηλικία μου, φοβάμαι!) - έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τις εμφανίσεις τους δεν έχει νόημα να τις αντιμετωπίσεις όπως οποιεσδήποτε άλλες ζωντανές εμφανίσεις είτε εγχώριων είτε και ξένων σχημάτων. Δεν είναι μόνο η μουσική τους, η απόδοσή τους, τα στοιχεία που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι «μετρήσιμα», μπορούν να συγκριθούν, να τα επεξεργαστείς κάπως, καταλήγοντας σε ένα συμπέρασμα («έσκισαν» ή «ήταν χάλια», ή όλα τα πιθανά ενδιάμεσα). Αυτό που καθορίζει τα live των Last Drive νομίζω τελικά ότι είναι οι ίδιοι σαν άνθρωποι, ένας-ένας και σαν σύνολο και η σχέση που έχουν δημιουργήσει με το κοινό τους. Με αυτό το κοινό που απαρτίζεται όχι μόνο από συνομήλικούς τους, αλλά και από πιτσιρίκια, από όλες τις μουσικές «φυλές», από όποιον βάλει ο νους του ανθρώπου, κοντολογίς. Είναι αυτή η σχέση που σε κάνει να νιώθεις ότι ακόμα και όταν παίζουν, όπως το Σάββατο που μας πέρασε σε ένα κατάμεσο Fuzz, λειτουργούν σαν μία εφηβική μπάντα που παίζει τα κομμάτια που μόλις πρόβαρε σε ένα αυτοσχέδιο στούντιο, μπροστά σε δέκα φίλους. Είναι η θέρμη, η αγάπη, αλλά και ο σεβασμός που δείχνουν στο κοινό τους, που τους κάνει να συμπεριφέρονται, να κινούνται λες και ξέρουν έναν προς έναν από τους θεατές. Ο τρόπος για παράδειγμα με τον οποίο ο Alex K. απευθύνεται από σκηνής σε εμάς που τον παρακολουθούμε, έχει την αμεσότητα που είχε αν μιλούσε σε έναν φίλο του. Αυτό το συναίσθημα, ότι κάποιοι δικοί μας άνθρωποι παίζουν μπροστά σε εμάς, τους φίλους τους, ούτε μπορεί πραγματικά να περιγραφεί, ούτε και να ξεπεραστεί – σκέφτομαι ότι όλες μας όλες τις αμέτρητες φορές που έχω δει τον Iggy Pop στην σκηνή, για να δώσω ένα παράδειγμα, πέρασα υπέροχα, ποτέ όμως δεν ένιωσα ότι απέναντί μου είχαν έναν δικό μου άνθρωπο, έναν φίλο. Υπήρχε απόσταση. Όμως οι Last Drive αυτή την απόσταση την εκμηδενίζουν. Γίνονται ένα με το κοινό τους και το κοινό αυτό νιώθει κομμάτι της μπάντας. Και το πάρτυ, ό,τι και να γίνει, θα στηθεί.

Έτσι έγινε φυσικά και αυτή τη φορά. Και αυτό, παρά το ότι το live ξεκίνησε με κάποια προβληματάκια στον ήχο – τα εντόπισα στο μπάσο κυρίως, τουλάχιστον αυτό εισέπραξα από το σημείο που βρισκόμουν (στο «θεωρείο», η ηλικία που λέγαμε πριν, βλέπετε). Κάπως έτσι πέρασαν τα πρώτα κομμάτια – ήταν καλά παιγμένα, αλλά κάτι εμπόδιζε τον ήχο να σε συνεπάρει, αν και το εναρκτήριο Overloaded, όπως και τα Have Mercy και Devil May Care εισέπραξαν το χειροκρότημα που – και ιστορικά – τους αναλογεί. Προσωπικά όμως από το πρώτο αυτό μέρος θεώρησα καλύτερο το Radio από το νέο, φερώνυμο άλμπουμ τους, το οποίο είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη ένα εξαιρετικό κομμάτι. Όλα αυτά, μέχρι να ακούσουμε το αφιερωμένο στη Drive Tribe Outlaw του μεγάλου Alan Vega. Οι Last Drive έχουν φτιάξει μία φοβερή διασκευή, αυτό είναι γνωστό, αυτή όμως η εκτέλεση που ακούσαμε ήταν ασύλληπτη, δεμένη, σπινταρισμένη, άψογη. Και σε εκείνο το σημείο, να μην πω την ανοησία περί σύμπαντος που συνωμότησε - χίππηδες είμαστε; - αλλά ο ήχος έγινε ξαφνικά φοβερός, για να παραμείνει σε καλά επίπεδα μέχρι τέλους. Το αποτέλεσμα είναι ότι αμέσως ο κόσμος «πήρε μπρος», η θερμοκρασία ανέβηκε κατακόρυφα και η συνέχεια ήταν η αναμενόμενη, αυτή που τόσες φορές έχουμε δει αλλά ποτέ δε θα βαρεθούμε. Το πάρτυ ξεκίνησε για τα καλά και δεν διακόπηκε ούτε όταν η μπάντα έπαιξε το φοβερό ψυχεδελικό Yiagos που, όσο όμορφη σύνθεση και αν είναι, δεν το λες και party song. Κορυφαία στιγμή του live για εμένα όμως ήταν το Always The Sun, με τον Γιώργο Καρανικόλα να κάνει μία όμορφη εισαγωγή με την κιθάρα και μετά να μας προσφέρει από σκηνής την τρομερή ερμηνεία του τύπου «είμαι ο δίδυμος αδερφός του Guy Kyser, δε σας το είχα πει;». Πρόκειται επίσης για το κομμάτι του νέου δίσκου που κέρδισε τα περισσότερα χειροκροτήματα. Πολύ καλό ήταν όμως και το White Knuckles και το εκπληκτικό ούτως ή άλλως Snakecharmer. Όμως η δεύτερη φορά που έμεινα με το στόμα ανοιχτό ήταν σε ένα κλασικό: Το Bad Roads έπεσε πάνω μας σαν γροθιά στο στομάχι. Το κοινό έχασε τον έλεγχο απόλυτα και ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι συνέβη όταν ακούστηκε «στο καπάκι» το Gone Gone Gone.

H συναυλία τελείωσε κάπως νωρίτερα του προγραμματισμένου, καθώς δεν παίχτηκαν τα Misirlou και Every Night που ανέφερε η setlist (αν και αυτά τα προγράμματα συνήθως αλλάζουν, ή μάλλον, επιμηκύνονται), λόγω ενός μικρού (ελπίζω) ατυχήματος του Χρήστου Μιχαλάτου, που ανάγκασε το γκρουπ να εγκαταλείψει οριστικά την σκηνή νωρίτερα.

Δε θα σας κουράσω με μεγάλα λόγια, όμως δεν μπορώ να μην πω αυτό που, εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται αυτονόητο, προφανές: Λίγες είναι οι μπάντες που ενσαρκώνουν πραγματικά το πνεύμα του rock’n’roll, από κάθε άποψη, χωρίς υποσημειώσεις: Είναι μπάντες σαν τους Wipers, τους Gun Club, σίγουρα τους Dead Moon. Οι Last Drive ανήκουν στο ολιγάριθμο αυτό κλαμπ. Και αυτό θεωρώ ότι τα λέει όλα.

Καταλήγω με μία απολογία: Ένα κυκλοφοριακό χάος στο κέντρο της Αθήνας είχε σαν αποτέλεσμα να χάσω τους Karamazov Project. Είχα ακούσει τα καλύτερα και ήθελα πολύ να τους δω. Το μισό κομμάτι που πρόλαβα να ακούσω (μη με ρωτήσετε ποιο ήταν) με έκανε να εκνευριστώ αφάνταστα που τους έχασα, γιατί ήταν απλώς φοβερό. Πρόλαβα πάντως να καταλάβω αυτό που όλοι όσοι τους γνωρίζουν, λένε χωρίς καμία εξαίρεση: ο Πάνος Πανταζόπουλος είναι ένα εξαιρετικός τραγουδιστής και frontman. Ελπίζω να έχω την ευκαιρία να τους πετύχω σύντομα και να επανορθώσω.

Κείμενο: Παναγιώτης Γαβρίλης

Φωτογραφίες: Shanti Θωμαϊδη