Για την πρώτη μέρα του φετινού Release Athens δεν είχα μεγάλες προσδοκίες, με ένα line-up χλιαρό –για μένα- και κάπως αταίριαστο με το μεγάλο όνομα της βραδιάς, τον Richard Ashcroft. Οι London Grammar, δεν κατέστη δυνατό να εμφανιστούν λόγω του προβλήματος υγείας της Hannah Reid (τα ελληνικά opening σχήματα ήταν κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους) και ο Ashcroft ήρθε και έσωσε, τελικά, την παρτίδα.
Στην Πλατεία Νερού έφτασα περίπου στις 17:00. Μετά από μερικά τσιγάρα και έναν καραβίσιο φραπέ, οι πόρτες άνοιξαν γύρω στις 18:00. Σύμφωνα με το πρόγραμμα οι Lip Florensics θα έβγαιναν στις 17:45, κάτι που μάλλον έγινε, αλλά λόγω ενός τεχνικού προβλήματος στην είσοδο κατάφερα να τους δω μόνο κατά την έξοδό τους. Θα επιδιώξω να τους πετύχω κάποια στιγμή, όμως, γιατί, παρόλο που ο χώρος ήταν άδειος, το ηλεκτρονικό ντουέτο έμοιαζε απτόητο και έδινε «μπίτια» στο λαό πίσω από την περίφραξη (η «αδικία» πάντως αποκαταστάθηκε την ημέρα εμφάνισης Αγγελάκα – Παυλίδη στην Πλατεία Νερού όπου και άνοιξαν την βραδιά σε κανονικές συνθήκες).
Μέχρι να βρούμε ένα σκιερό μέρος να αράξουμε ώσπου να πέσει ο ήλιος, είχαν βγει ήδη οι Sworr. Ομολογώ πως δεν τους είχα ξανακούσει, όμως οι ήχοι τους μου φάνηκαν πολύ οικείοι. Θύμιζαν κάτι από τους XX, ενώ η φωνή του τραγουδιστή μου έφερε κατευθείαν στο μυαλό τον Chet Faker. Αν και τα παιδιά από την Πάτρα –όντως- ήταν πολύ καλοί, οι συνθήκες, πιστεύω, δεν ήταν ευνοϊκές για να φανεί κάτι τέτοιο. Ο κόσμος λιγοστός, μιας και ήταν εργάσιμη μέρα, και αυτός σουλατσάριζε μέχρι να βρει τα κατατόπια. Επίσης, ο ήλιος δεν βοηθούσε ιδιαίτερα καθώς οι ατμοσφαιρικοί, μίνιμαλ ήχοι των Sworr θέλουν και την απαραίτητη σκοτεινιά για να σε παρασύρουν. Ωστόσο θεωρώ πως ήταν τίμιο το αποτέλεσμα ξεχωρίζοντας κομμάτια όπως τα Colder, Barcelona και Fluorescence Pt.2.
Πρώτη επαφή και με τη μουσική της Kid Moxie, η οποία πήρε την σκυτάλη από τους Sworr και γέμισε με τα κομμάτια της την επόμενη ώρα. Η Έλενα Χαρμπίλα μοιράζει το χρόνο της μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ και τελευταία είναι ιδιαίτερα δραστήρια καθώς μετρά πολλές συμμετοχές σε δίσκους συναδέλφων της (ενδεικτικά 2 by Bukowski, Monsieur Minimal, RSN), ενώ παράλληλα τρέχει τις δικές της δουλειές (το πιο πρόσφατο άλμπουμ της, μέχρι στιγμής, είναι το Perfect Shadow του 2016). Η όμορφη παρουσία της, οι γλυκές μελωδίες της και η αιθέρια φωνή της μας κράτησαν καλή συντροφιά, οφείλουμε να ομολογήσουμε, κάτω από τον καυτό, ακόμα, ήλιο (η ίδια παραδέχτηκε ότι τα κομμάτια της ακούγονται καλύτερα στο σκοτάδι). Από τις συνθέσεις που ακούστηκαν ξεχωρίσαμε τα 4am, No Island και Jacqueline The Ripper, ενώ ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στις διασκευές που επέλεξε. Πρώτη εξ’ αυτών το Mysteries Of Love (από το Blue Velvet του David Lynch) το οποίο υπάρχει δισκογραφημένο στο άλμπουμ της 1888 σε συνεργασία μάλιστα με τον συνθέτη του, τον μεγάλο Angelo Badalamenti. Όσο για τη δεύτερη, επρόκειτο για το Big In Japan, το οποίο ακούσαμε και την επόμενη μέρα του φεστιβάλ από την Angelika Dusk (οι Alphaville τώρα δικαιώνονται!). Συνολικά μπορούμε να μιλήσουμε για μια πετυχημένη εμφάνιση, ικανή για να κεντρίσει το ενδιαφέρον μας για τα μελλοντικά βήματα της Kid Moxie.
Η μάλλον ευχάριστη έκπληξη της 1ης μέρας του φεστιβάλ ήρθε με την πρώτη ξένη μετάκληση της βραδιάς. Ο Rag'n'Bone Man, κατά κόσμον Ray Charles Graham, έκανε μεμιάς αίσθηση στο mainstream με το κομμάτι Human να κάνει σχεδόν άμεση επιτυχία (και στο κοινό των talent shows ακόμη μεγαλύτερη). Βέβαια, αν το όνομά σου ξεκινάει από "Ray Charles", ή δεν θα έχεις καμία τύχη ή κάτι ενδιαφέρον μπορεί να έχεις να παρουσιάσεις στο κοινό. Στη συναυλία, λοιπόν, ο θηριώδης, αν μη τι άλλο, τραγουδιστής μας έδωσε δείγματα αδιαμφισβήτητου ταλέντου, ανεξάρτητα αν σε κάποιους μπορεί να μην ταιριάζει το ύφος του (καλή ώρα). Η φωνή του έχει ιδιαίτερη χροιά και ίσως να μην ακούγεται τόσο "τεράστια" όσο διαφημίζεται, αλλά η εκφορά των στίχων οπωσδήποτε εμπεριέχει ισχυρές δόσεις πάθους και ζεστασιάς που σπάνια απαντώνται πλέον σε ονόματα με απήχηση στο mainstream κοινό (πού βαδίζομεν, κύριοι;). Η μπάντα του, με την καίρια προσθήκη πνευστών και εξαίρετων συνοδευτικών γυναικείων φωνητικών, απομακρύνθηκε από τις κάπως στεγνές ενορχηστρώσεις του δίσκου (απόρροια εννοείται των επιταγών της σύγχρονης εποχής του streaming - μην περιμένετε εύκολα σταματημό με αυτό το ζήτημα...) και έφτασε με φυσικό και πιο ζεστό παίξιμο πολύ πιο κοντά στην ουσία των κομματιών του Rag 'N' Bone Man. Η οποία ουσία εμβαπτίζεται κυρίως στην soul και στα gospel, όχι ότι δεν ακουγόταν στο δίσκο, αλλά έχει διαφορά - και στη συγκεκριμένη περίπτωση, μεγαλύτερο ενδιαφέρον - να ακούς τα κομμάτια πιθανώς πιο κοντά στην αρχική τους σύλληψη. Στο θέμα της επικοινωνίας με το κοινό, πιο πολύ φαινόταν να απολαμβάνει τις αντιδράσεις του παρά να ανταποκρίνεται σε αυτές, αλλά σε κάθε περίπτωση απευθυνόταν στο κοινό με ταπεινοφροσύνη και ευγένεια, ευχαριστώντας το σε κάθε αφορμή για την αγάπη και την προσοχή του. Η παρακινούμενη συμβολή του κοινού στα Love Is All You Need και Hell Yeah πέτυχε πάντως τον στόχο της. Παρότι, κατά την επί σκηνής δήλωσή του, τα κομμάτια του είναι κατά κανόνα λυπητερά, το κοινό τραγουδούσε όπου μπορούσε και γνώριζε, λόγου χάρη στα γνωστότερα Skin και Human, το οποίο μάλιστα έτυχε μιας πολύ αξιόλογης εκτέλεσης, αρκετά διαφορετικής από αυτήν του δίσκου. Θα δώσουμε σίγουρα θετικό πρόσημο στη συναυλία του Rag'n'Bone Man, αλλά και αυτοκολλητάκι για την vintage εμφάνιση Orlando Magic με τα διακριτικά του μεγαλύτερου αστέρα της ιστορίας της, του Shaquille O'Neal.
Ο Richard Ashcroft ανέλαβε κατά τις 11 να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά και τα κατάφερε αρκετά καλά. Με τη βοήθεια και των «προσφορών» της διοργάνωσης, κατάφερε να γεμίσει ικανοποιητικά την Πλατεία Νερού, προσφέροντας κάτι περισσότερο από μία ώρα κλασικής, καλοπαιγμένης εγγλέζικης pop «ninetίλας» που ξεστομιζόταν αβίαστα κάτω από το παντοτινό μαλλί-γυαλί, σα να μην πέρασε μια μέρα. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως εκείνος και η μπάντα του έκαναν την έκπληξη (τώρα, στα πίσω-πίσω), μα κανείς επίσης δεν μπορεί να αρνηθεί την άρτια και ζωντανή αναπαραγωγή των ηχογραφήσεων του από το 1997 μέχρι και σήμερα «σα να άκουγες το album».
Δεν δίστασε να ανέβει στη σκηνή με το Sonnet από το Urban Hymns των Verve, πράγμα που εκτιμώ, μιας και, όπως φαίνεται, είχε την καλλιτεχνική νηφαλιότητα να μας συστηθεί, στην πρώτη του συναυλία στη χώρα μας, με έναν τρόπο που ήξερε ότι μπορούμε να καταλάβουμε. Δεν άργησε να ανεβάσει ρυθμούς με τα κλασσικά της solo καριέρας του: Break the Night with Colour, το πλέον λατρεμένο Song for the Lovers και Music is Power. Προδιαγεγραμμένα προσωρινός επίλογος γύρω στα μεσάνυχτα με το Lucky Man για να ανοίξει το encore με το εξίσου, αν όχι ακόμα πιο, συγκινητικό The Drugs Don’t Work. Η βραδινή θαλασσινή δροσούλα και το παγωμένο ουίσκι με τζίντζερ μας βοήθησε να αναριγήσουμε.
Ένας θεός ξέρει πόσες φορές είπε τη φράση «I ’ll take you down the only road I ‘ve ever been», πριν πάρει απόφαση να κατέβει για δεύτερη και τελευταία φορά τη σκηνή του Release Festival, γιατί μια ζωντανή εμφάνιση του Ashcroft, στη λογική όσων προανέφερα, δε θα μπορούσε να κλείσει με άλλο κομμάτι από το, άφθαρτο για περισσότερο από 20 χρόνια, Bittersweet Symphony. Δεν έλειψαν οι υπαινιγμοί για την κατάσταση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, λόγω της οποίας «μας σκεφτόταν», όπως είπε, καθώς και η υπόσχεση να επιστρέψει σύντομα (μακάρι λέμε εμείς).
Κείμενο: Κική Ψαράκη, Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, Μιχάλης Κουρής
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
