Στις ακόλουθες γραμμές θα διαβάσετε ένα κείμενο που αφορά τη συναυλία της Πέμπτης (25/10) με τους Minsk και τους Allochiria στο φιλόξενο Κύτταρο. Ή αλλιώς, το σύντομο χρονικό ενός live που θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Μία μπάντα που είχε το μερίδιό της στην εξέλιξη του post-metal ήχου - ή όπως μπορεί να λέγεται αυτός που εδραιώθηκε από τους Neurosis και τους Isis - βγήκε επιτέλους από την (μακρά ακόμη) checklist των συγκροτημάτων που κάποια στιγμή θα θέλαμε να βλέπαμε και στα μέρη μας. Το Κύτταρο δεν γέμισε πλήρως, παρότι η μέρα προσφερόταν για live (όχι πλέον όλες οι συναυλίες Παρασκευή και Σάββατο, παρακαλώ!) αλλά το υπάρχον κοινό γνώριζε πού ήρθε και γιατί και δημιούργησε το αντίστοιχο πρόσφορο κλίμα.
Αν προέρχονταν από κάποια άλλη χώρα του κόσμου, κατά προτίμηση πιο προβεβλημένη στα μουσικά της, οι Allochiria θα ήταν παγκοσμίως household name στα στόματα των φίλων του Neurosis-ικού τύπου post metal. Φυσικά οι Έλληνες φίλοι του ύφους τους εκτιμούν απεριόριστα, κάτι που φάνηκε από την αμέριστη προσοχή που έδωσαν στην εμφάνισή τους, αλλά και από την επιδρομή στον πάγκο του merch αμέσως μετά. Σφραγίδα ποιότητας αποτέλεσε και η εμφάνισή τους στο Κύτταρο κάτω από ένα όνομα που σαφώς τους έχει επηρεάσει. Η δυναμική των κομματιών τους, όπως το We Crave What We Lack που αποτέλεσε κομβικό μέρος του σετ τους, επιβεβαιώθηκε και την Πέμπτη. Σφιχτοδεμένη μπάντα που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης σε οποιοδήποτε επίπεδο, απόρροια των τακτικών τους εμφανίσεων εντός αλλά και εκτός Ελλάδας, έδωσαν ενέργειά και πόνο (κατά τα “μοντέρνως” λεγόμενα) στην σκηνή. Και ποτέ δεν θα σταματήσω να εντυπωσιάζομαι από τον τρόπο που η τραγουδίστριά τους Ειρήνη βγάζει τόσο έντονη συναισθηματική φόρτιση στα ουρλιαχτά της. Βρισκόταν, ως συνήθως, με πλάτη στο κοινό (εκτός από λίγα μέτρα συνολικά σε όλο το live), κάτι που (υποθέτω πως) μεταξύ άλλων τη βοηθάει να συγκεντρωθεί - και όπως και νά ’χει αποτελεί επιλογή της, αλλά παραμένει κρίμα για το κοινό που δεν έχει τη δυνατότητα να νιώσει και οπτικά την εκφραστικότητα και την αλήθεια της ερμηνείας της. Βέβαια θα προτιμούσα να μην υπήρχε το τριγωνάκι των Minsk στο background όσο βρίσκονταν στην σκηνή, αλλά έστω ότι ο φωτισμός του (σταθερή εικόνα μέσω προβολέα) έκανε το σχετικό εφφέ, οπότε δεν ενόχλησε τόσο. Λεπτομέρειες… Μετά το τέλος του σετ τους, επέστρεψα πολλές φορές στην αρχική πρόταση αυτής της παραγράφου.
Έγραψα παραπάνω, αντανακλώντας ελπίζω το γενικό κλίμα αποδοχής της συναυλίας, πως το live των Minsk έπρεπε να είχε γίνει πριν αρκετά χρόνια. Εννοείται πως δεν μπορούμε εμείς οι ταπεινοί music fans να αποφασίσουμε πότε θα έρθει μία μπάντα στη χώρα μας, αλλά το timing παίζει πάντα το ρόλο του. Ως γνωστόν, στην Ελλάδα κυρίως τα τελευταία χρόνια αρχίζουν και έρχονται και καλλιτέχνες που βρίσκονται πάνω στο καλλιτεχνικό τους άνθος ή που “συμβαίνουν τώρα”. Βέβαια πλέον οι συνθήκες - και το κοινό - έχουν ωριμάσει σε σχέση με το παρελθόν ώστε να γίνουν αποδεκτοί οι νέοι ήχοι ή να εκιμηθούν καλύτερα οι παλιοί. Και εδώ βρίσκεται το κλειδί σε σχέση με την παρούσα συναυλία: το κοινό είναι πλέον εξοικειωμένο με τον ήχο που πρεσβεύουν οι Minsk, αλλά και με την ίδια την μπάντα εννοείται, έστω δισκογραφικά, και έδωσε την απαραίτητη προσοχή, απέδωσε τα πρέποντα εύσημα, “ένιωσε” όπως λέμε και συνέβαλε αποφασιστικά στο live κλίμα. Προσοχή, δεν μιλάμε για moshing, crowdsurfing και λοιπές ομαδικές σωματικές εκφράσεις της συναυλιακής πώρωσης, αλλά για συναισθηματική συμμετοχή που έβλεπες κυρίως στα πρόσωπα και στις μικροκινήσεις του κοινού. Στον έξωθεν παρατηρητή είμαι σίγουρος πως αυτό φαντάζει παράδοξο δεδομένης της έντασης της μουσικής, αλλά πράγματι η μουσική των Minsk έχει μία εσωτερικότητα που δεν έχουν π.χ. οι Whores. (για να αναφέρω ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα στον ίδιο χώρο και με την ίδια εταιρία παραγωγής). Λίγα κινητά υψωμένα στον αέρα, πολλή προσοχή, ιδανικές συνθήκες για παρακολούθηση συναυλίας και μέθεξη.
Οι ίδιοι οι Minsk εμφανίστηκαν εμφανώς ορεξάτοι στην σκηνή και ξεκίνησαν πολύ δυνατά με κομμάτια από το τελευταίο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, The Crash And The Draw του 2015. Το ομολογουμένως ασυνήθιστο setup του εξοπλισμού τους είχε ως κεντρικό όργανο τα πλήκτρα/effects του βασικού τραγουδιστή Timothy Mead. Ο έτερος “παλιός” της μπάντας, Christopher Bennet, βρισκόταν στα δεξιά του Mead και βεβαίως έκανε κι εκείνος τα φωνητικά που του αντιστοιχούσαν, κυρίως όμως εστίαζε στην κιθάρα του. Στα αριστερά του Mead ο Zachary Livingston στο μπάσο και ο Aaron Austin στη δεύτερη κιθάρα έδιναν μεν το δικό τους headbanging show (ειδικα ο δεύτερος έβγαλε ενέργεια για δύο!), αλλά και φυσικά συνέβαλαν καίρια στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα: όγκος που γέμιζε το χώρο, ευτυχώς σε αυτή τη φορά λελογισμένη ένταση (μην πάρετε βέβαια τοις μετρητοίς τον επιθετικό προσδιορισμό… για doom/sludge μιλάμε) ώστε να ακούγονται τα πάντα όσο ευκρινέστερα γίνεται. Η θετική διάθεση της μπάντας προς το κοινό και τούμπαλιν αντανακλώταν μεταξύ άλλων στα συνεχή χαμόγελα του ντράμερ προς τον εξωστη.
Το παράδοξο στο μουσικό κομμάτι της συναυλίας των Minsk ήταν ότι, ενώ ακούσαμε και κομμάτια από παλαιοτερα άλμπουμ, και ειδικά από το With Echoes in the Movement of Stone που έτυχε λόγω ποιότητος να γίνει αφορμή για τη γνωριμία πολλών από μας με την μπάντα εκεινη την εποχή, η καλύτερη περίοδος του live έφτανε όσο πλησίαζε προς το τέλος και με τα νεότερα κομμάτια τους. Ειδικά το κλείσιμο του κανονικού σετ, που περιελάμβανε τα κομμάτια από το τρομερό πρόσφατο split με τους Zatokrev (αφορμή έτσι κι αλλιώς της συγκεκριμένης περιοδείας) πριν ήταν συγκλονιστικά ατμοσφαιρικό, ενώ το encore του Within And Without από το The Crash And The Draw εδωσε τον ιδανικό επίλογο και, προσωπικά, με “τσίγκλισε” να επανέλθω στις ακροάσεις του δίσκου για επανεκτίμηση. Έτσι, δηλαδή, όπως σε αναγκάζουν τα καλά live, όπως εκείνο της Πεμπτης. Πάντα τέτοια!
Κειμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
