Είχα ξαναδεί τον Theodore στο παρελθόν αρκετές φορές, μάλιστα η τελευταία φορά ήταν τον περασμένο Ιούλιο στην Τεχνόπολη. Εκεί είχε παρουσιάσει κάποια νέα κομμάτια μαζί με τα παλιά, αλλά την Παρασκευή στο Fuzz θα είχαμε τη δυνατότητα να ακούσουμε σε πρώτη συνολική παρουσίαση το νέο του άλμπουμ, τρίτο κατά σειρά, με τίτλο Inner Dynamics. Όταν μπήκα στο Fuzz, το κοινό δεν είχε γεμίσει ακόμη το χώρο και υποθέτω πως η μικρή καθυστέρηση οφειλόταν και στην αναμονή για να συγκεντρωθεί μία ικανοποιητική ποσότητα κόσμου στην αρένα.
Ως τίτλος, το Inner Dynamics υπονοεί πολλά για τη δυναμική της εσωτερικότητας, που έτσι κι αλλιώς έχει η μουσική του Theodore. Έμενε να δούμε κατά πόσο και το περιεχόμενο ανταποκρινόταν στον τίτλο αυτό. Και πράγματι, αυτό είδαμε στην επόμενη μιάμιση ώρα: μία μουσική παράσταση εξωστρεφή μεν λόγω κυρίως του φωτισμού, αλλά και ιδιαίτερα εσωστρεφή ακόμη και χωρίς πολλά "μπαλαντοειδή" στοιχεία. Ο φωτισμός που αναφέραμε μόλις πιο πριν ήταν πράγματι εντυπωσιακός, έδινε μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στα κομμάτια και ταίριαζε απόλυτα στους ήχους και στις διαθέσεις των στιγμών. Πραγματικά φαινόταν σε κάθε σημείο του live η προσοχή που δόθηκε σε αυτόν αλλά και στους υπόλοιπους επί μέρους τομείς. Ο ήχος, για παράδειγμα, ακουγόταν υποδειγματικός σε ποιότητα από την αρχή του live, κάτι που, αν και το Fuzz μας έχει καλομάθει στην εξαιρετική ηχητική απόδοση, δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Ειδικά τα συγκεκριμένα κομμάτια θα έχαναν σίγουρα ένα μέρος της μαγείας τους αν από τα ηχεία δεν έβγαινε ο ήχος κρυστάλλινος.
Αν και έχει ακόμη καιρό για να πατήσει τα τριάντα, το υλικό του Theodore έχει μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα. Το σημαντικό στην περίπτωσή του, κάτι που μας έδειξε βεβαίως και στο Fuzz, είναι η αφομοίωση των επιρροών του από το post rock και από μπάντες όπως οι Radiohead. Αυτό φαίνεται στον τρόπο γραφής αλλά κυρίως στην αίσθηση που δημιουργούν τα κομμάτια του στο κοινό. Προσωπικά θα ξεχώριζα το Floating, όπου μάλιστα το κοινό ανταποκρίθηκε ιδιαίτερα. Το ξέσπασμα στο τέλος του κομματιού ήταν μνημειώδες, πράγματι! Όσον αφορά τον ίδιο ως performer, θεατρικός στην ερμηνεία του, πίστευες πως ένιωθε κάθε λέξη που τραγουδούσε και αυτό φαινόταν στις κινήσεις και στις εκφράσεις του προσώπου του, από το εναρκτήριο Towards? ήδη. Αλλαζε συνεχώς θέσεις και δεν σταματούσε να κινείται, ως μέρος της on stage περσόνας του που αναγνωρίζουν όσοι τον έχουν ξαναδεί.
Βεβαίως πρέπει να δοθούν τα απαραίτητα εύσημα στους μουσικούς που απέδωσαν άψογα τα συναισθήματα της μουσικής του Theodore. Τα κλασικά rock όργανα μπλέκονταν με τα εφφέ και με το πιάνο του Theodore με τρόπο ονειρικό και πολλές φορές μαγικό. Η φωνή του ταιριάζει πολύ στον ήχο που έχει επιλέξει κι ας μην είναι ο ίδιος ο ιδανικός τραγουδιστής σε δυνατότητες. Ανέκαθεν βέβαια το συναίσθημα πάντα μετρούσε περισσότερο από μία τεχνικά άψογη αλλά αποστειρωμένη ερμηνεία, και η περίπτωση του Theodore κάθε άλλο παρά αποστείρωση φέρνει στο νου.
Δεν ακούστηκαν μονάχα κομμάτια από το νέο άλμπουμ, και πώς θα γινόταν αλλιώς, ώστε να φανεί η απαραίτητη συνέχεια και συνέπεια στο έργο του Theodore. Κομμάτια από τους προηγούμενους δίσκους φανέρωσαν πως σε κάθε του δισκογραφικό βήμα ο Theodore προχωρά και λίγο πιο μπροστά, όμως από την αρχή υπάρχει η σφραγίδα της ποιότητας που χαρακτηρίζει τα κομμάτια του. Το ψυχεδελικό Eclipse που έκλεισε τη συναυλία φανέρωσε του λόγου το αληθές. Κάπως έτσι χειροκροτήσαμε τους μουσικούς στην υποκλισή τους και, κατά κάποιον τρόπο, κι εμείς υποκλιθήκαμε στο μεγαλείο και στην ομορφιά της μουσικής για άλλη μία φορα.
Κείμενο: Άγγελος Μιχαλόπουλος
Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
