Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα, Οι Φόβοι του Πρίγκηπα επέστρεψαν με ένα live δυνατό αλλά καθόλου νοσταλγικό, αφήνοντας μάλιστα ένα ορθάνοιχτο παράθυρο για το μέλλον.
Η εποχή που το ελληνόφωνο ροκ (όπως είχε ονομαστεί κάπως αμήχανα τότε) μεσουρανούσε, μοιάζει και είναι πλέον αρκετά μακρινή, ειδικά για όσους δεν την έζησαν, φαντάζει σαν παραμύθι. Κι όμως για πολλά χρόνια αυτή η μουσική σχεδόν μονοπωλούσε το ενδιαφέρον του νεανικού -και όχι μόνο- κοινού. Υπήρχε μια εποχή που ο Γιάννης Πετρίδης και ο Κώστας Ζουγρής υπέγραφαν στη Virgin ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στο συγκεκριμένο χώρο, με κορυφαία ονόματα τις Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά. Ανάμεσα στα γκρουπ που είχαν τη διορατικότητα να εντάξουν στο δυναμικό της εταιρίας ήταν και μια παρέα φοιτητών που είχε στο ενεργητικό της μοναχά ένα ντέμο. Ο λόγος για τους Φόβους του Πρίγκηπα, οι οποίοι κυκλοφόρησαν 4 δουλειές στη Virgin, έκαναν πολλές συναυλίες και απέκτησαν φανατικούς ακροατές πριν χαθούν από το προσκήνιο στις αρχές των '00s (το τελευταίο τους live πραγματοποιήθηκε το 2002), όταν η επερχόμενη «λαίλαπα» του αγγλόφωνου προετοιμαζόταν για την καθολική επικράτηση της τα επόμενα χρόνια.
Περί τις 10 το Six Dogs ήταν ήδη γεμάτο (ευτυχώς όχι σε βαθμό ασφυξίας), με το χρόνο της αναμονής να κυλάει υπό τους ήχους των Alice In Chains στα ηχεία (μιας και δεν υπήρχε support), κι αφού τακτοποιήθηκαν και οι τελευταίες λεπτομέρειες τα τέσσερα μέλη που αποτελούσαν την τελευταία σύνθεση των Φόβων του Πρίγκηπα ανέβηκαν στη σκηνή. Η μπάντα επέλεξε σοφά για αρχή το Κοίτα, ένα μελαγχολικό κομμάτι που μιλάει για κάποια μελλοντική εποχή που θα γυρίσει ο τροχός, το οποίο αρχίζει ήρεμα και η ένταση κλιμακώνεται προς το φινάλε. Τα reunion live ξεκινούν πάντοτε με κάποια διστακτικότητα, μέχρι οι μουσικοί να βρουν τα βήματα τους και η συγκεκριμένη σύνθεση έμοιαζε ιδανική για να μπουν στο κλίμα. Βεβαίως το συγκρότημα είχε το πλεονέκτημα να έχει πραγματοποιήσει ήδη μια εμφάνιση τον περασμένο Αύγουστο στο Φεστιβάλ Βρύσης Τυρνάβου, οπότε τα πράγματα ήταν λίγο πιο εύκολα στην παρούσα περίπτωση.
Εδώ αξίζει να αναφερθούμε λίγο στη σύνθεση του κοινού η οποία περιελάμβανε τόσο νέες ηλικίες (κάποιοι από τους παρόντες πιθανώς να ήταν αγέννητοι όταν γράφονταν τα τραγούδια που ακουστήκαν) όσο και συνομήλικους και συνοδοιπόρους τους από τα '90s. Το εντυπωσιακό είναι πως οι στίχοι των κομματιών τραγουδιόντουσαν στην ολότητα τους και από τις δυο προαναφερόμενες ομάδες. Από την άλλη δεν ήταν δύσκολο να αντιληφθείς το ενθουσιασμό των μουσικών που έπαιζαν τα τραγούδια τους ξανά μετά από τόσα χρόνια. Ο Ανδρέας Αλμπάνης (κιθάρα/φωνή) διαθέτει εξάλλου το χάρισμα της επικοινωνίας κι έτσι γινόταν συνεχώς παιχνίδι με το κοινό, ενώ κάποιες ατάκες του ήταν πραγματικά σπαρταριστές.
Το συγκρότημα φρόντισε να είναι δίκαιο με το υλικό του, επιλέγοντας κομμάτι και από τις 4 δουλειές του, με το ντεμπούτο του να έχει λίγο περισσότερο την τιμητική του. Ο κόσμος από κάτω έδειχνε διψασμένος να ξανακούσει τα τραγούδια των Φόβων και ειδικά όταν έφτασε η ώρα για τα πιο δημοφιλή όπως το φερώνυμο, τα 21 Μαχαίρια, Χωμάτινη Κούκλα και το Δεν Θα κρυφτώ, ο ενθουσιασμός χτύπησε κόκκινο. Στο encore μετά τα Μυρωδιά για να αναπνέω και Αγάπαμε τώρα αν μπορείς, έκαναν την έκπληξη καθώς μας ανακοίνωσαν ότι θα μας παρουσιάσουν μια νέα σύνθεση, η οποία βασίστηκε σε παλαιότερους στίχους και ντύθηκε με μια δυνατή κιθαριστική μελωδία. Όσο για το οριστικό φινάλε κράτησαν το επικό Keep On Rockin’ In The Free World του Neil Young σε μια «ξεχειλωμένη» εκτέλεση (όπως ακριβώς του αξίζει).
Κάτι λιγότερο από 90 λεπτά κράτησε το live των Φόβων του Πρίγκηπα (μας εξήγησαν ότι δεν θα ήταν δυνατό να έχουν έτοιμο περισσότερο υλικό για να παίξουν) και δεν έμοιαζε ούτε για μια στιγμή σαν μία σύναξη για να θυμηθούμε παλιά μεγαλεία. Από τη μια το συγκρότημα έπαιζε με ζωντάνια αντίστοιχη με αυτή των νεότερων γκρουπ και από την άλλη το κοινό έδειχνε τρομερή διάθεση να ακούσει ξανά το συγκεκριμένο υλικό. Μπορεί ο συγκεκριμένος ήχος να μην είναι εδώ και πολλά χρόνια στην ακμή του, αλλά δεν πρέπει να τον υποτιμούμε ελαφρά τη καρδία. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα εγχώρια σχήματα, οι Bazooka, παραμέρισαν τον αγγλικό στίχο για χάρη της ελληνικής γλώσσας και τα αποτελέσματα είναι συναρπαστικά. Όσο για το μέλλον των Φόβων του Πρίγκηπα, συγκεκριμένο πλάνο δεν υπάρχει όπως μας ανέφεραν στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν πέρα από το διακαή πόθο για ένα live στο Ρέθυμνο. Ωστόσο αφού η αρχή έγινε, δεν έχουν λόγο να μην συνεχίσουν, άλλωστε υπάρχει κόσμος ακόμα που ενδιαφέρεται για τη μουσική συγκροτημάτων σαν τους Φόβους τους Πρίγκηπα ή τη Λευκή Συμφωνία (που επαναδραστηριοποιήθηκε επίσης πέρσι μετά από πολλά χρόνια απουσίας). Ποιος ξέρει, ίσως κάτι καλό προκύψει από τέτοιου είδους επιστροφές.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Ευχαριστούμε την Goodheart Productions για την παραχώρηση της κεντρικής φωτογραφίας του κειμένου.
