Ένα καινούριο EP (Περίεργη Ώρα) αποτέλεσε την αφορμή για να επιστρέψει ο Κωνσταντίνος Βήτα στις ζωντανές εμφανίσεις, οι οποίες, έτσι κι αλλιώς, είναι αραιές εδώ και χρόνια. Νέες συνθέσεις ανακατεύτηκαν με παλιές σε ένα set, αν μη τι άλλο, διασκεδαστικό.
Λίγο μετά τις 9:00 ανέβηκαν στη σκηνή οι Midnight Zeros, τους οποίους οφείλω να ομολογήσω πως δεν γνώριζα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το σχήμα εμφανίστηκε ως trio (τύμπανα – φωνή – πλήκτρα) και παρουσίασε ηλεκτρονικές – pop συνθέσεις δικές του, συν μια διασκευή στο υπέροχο Daniel της Natasha Khan (Bat For Lashes), το οποίο αποδόθηκε με ιδιαίτερο νεύρο (χωρίς όμως τη χαρακτηριστική μελωδία του). Στα 20 λεπτά που διήρκησε το live του, το γκρουπ έδειχνε κάπως «σφιγμένο», το οποίο μπορούμε να το αποδώσουμε στο άγχος που δημιουργείται προφανώς όταν παίζεις σε τόσο μεγάλες σκηνές. Η διαχείριση του νομίζω είναι θέμα εμπειρίας, οπότε μπορούμε να εικάσουμε πως οι μελλοντικές εμφανίσεις του θα έχουν λιγότερο τρακ και το σχήμα θα έχει την δυνατότητα να ξεδιπλώσει τις αρετές του.
Λίγο πριν το ρολόι δείξει 10 ακριβώς ο Κωνσταντίνος Βήτα ανέβηκε αθόρυβα στη σκηνή και αφού προηγουμένως είχαν πάρει τις θέσεις τους οι τρεις μουσικοί που τον συνοδεύουν σε πλήκτρα, κιθάρα και τύμπανα. Για τους περισσότερους από εμάς το συγκεκριμένο live ήταν το πρώτο του Κωνσταντίνου Βήτα μετά την ιστορική, όπως και να το κάνουμε, εμφάνιση των Stereo Nova στο Ίδρυμα Στ. Νιάρχος το καλοκαίρι που πέρασε. Η κυκλοφορία του άλμπουμ Ουρανός των Stereo Nova (δυο δεκαετίες μετά την τελευταία τους ηχογράφηση) αποτέλεσε έτσι κι αλλιώς ένα από τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα για το 2018 στη χώρα μας και γύρω από αυτό περιστράφηκε αναπόφευκτα η δραστηριότητα του. Τώρα, ο Κωνσταντίνος Β. έχει νέα κομμάτια τα οποία συμπεριέλαβε στο εξαιρετικο digital Περίεργη Ώρα και ήταν η ώρα να επιστρέψει στις solo εμφανίσεις για να τα παρουσιάσει ζωντανά.
Για το πρώτο μέρος της συναυλίας ο K.BHTA επέλεξε συνθέσεις περισσότερο, ας το πούμε, κιθαριστικές, με τον θαυμάσιο Φώτη Καραογλάνη (Solarmonkeys) και τον ίδιο στις κιθάρες να δίνουν τον τόνο. Εδώ ακούσαμε κομμάτια όπως το πάντοτε αγαπημένο 13 και τα Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα. Κατόπιν την τιμητική τους είχα τα νέα τραγούδια, με την Περίεργη Ώρα και το Κόκκινο Φως να ακούγονται άψογα live, όπως επίσης και το ορχηστρικό Niki Lauda. Δεν παρέλειψε βέβαια να συμπεριλάβει στο set του και κάτι από το περσινό LP Ουρανός και συγκεκριμένα τη Νέα Μόδα, ένα instant classic για τους Stereo Nova και σαφώς την καλύτερη σύνθεση του άλμπουμ.
Από την μέση και μετά, όπως αναμενόταν, οι ηλεκτρονικοί ήχοι ανέλαβαν τον ρόλο του πρωταγωνιστή, με τον Κωνσταντίνο να απελευθερώνεται, να παίρνει το μικρόφωνο και να τραγουδάει στην άκρη της σκηνής και τον κόσμο στην πλατεία να λικνίζεται με πάθος και ένταση. Ατμόσφαιρα που διατηρήθηκε μέχρι το φινάλε, με το Κύμα, το Δεν Είναι Αργά και το Όλο Αυτό που Ποτέ να προκαλούν τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Εκεί ήταν πια που η συναυλία έμοιαζε με ένα μεγάλο πάρτι και η ευθυμία είχε υπερκεράσει όλα τα άλλα συναισθήματα.
Για ακόμα μια φορά είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε όλα αυτά που ήδη εκτιμούμε στον Κωνσταντίνο Βήτα, την σεμνότητα, τη λιτότητα και την ειλικρίνεια του, που υπερκαλύπτει όποιες τυχόν αδυναμίες του live. Μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες στη σκηνή εξακολουθεί να είναι ακόμα αυθεντικός, ένας γνήσιος αντιστάρ. Άλλος ένα λόγος που τον εκτιμάμε διαχρονικά και αταλάντευτα.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
