Οι Dead Can Dance στο Ηρώδειο! Και μόνο ως εικόνα σε προδιαθέτει για μια καθηλωτική εμπειρία. Κι όντως έτσι ήταν, οι Dead Can Dance στην τελευταία στάση της Ευρωπαϊκής περιοδείας τους έδωσαν μια μνημειώδη παράσταση, από αυτές που δύσκολα διαγράφονται από τη μνήμη.

Η ανακοίνωση της επιστροφής των Dead Can Dance στη χώρα μας μετά από έξι χρόνια (η τελευταία φορά ήταν στο Rockwave του 2013 ανάμεσα σε σχήματα του ακραίου metal, τον Craig Walker και τους... Monophonics!) και μάλιστα στον εμβληματικό χώρο του Ηρώδειου, χαροποίησε πολύ κόσμο και ήταν προδιαγεγραμμένο να αποτελέσει ένα από τα καλλιτεχνικά γεγονότα της χρονιάς. Το sold out ήταν φυσικά αναμενόμενο. Η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος χώρος έχει χρησιμοποιηθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια για μετακλήσεις ξένων ονομάτων από τους οικείους μας μουσικούς χώρους, ωστόσο στην παρούσα περίπτωση η συγκεκριμένη επιλογή έμοιαζε ιδανική, σε σημείο κάποιοι να αναρωτιούνται γιατί δεν είχε συμβεί ήδη.

Στις 9:20 τα φώτα χαμήλωσαν και οι έξι μουσικοί που αποτελούν το συνοδευτικό γκρουπ εισήλθαν στον χώρο για να ακολουθήσουν αμέσως μετά ο Brendan Perry, κουστουμαρισμένος και κομψός ως συνήθως, και πλάι του η Lisa Gerrard με ένα μακρύ πέπλο και εμφάνιση αυτοκράτειρας. Οι πρώτες νότες που ακούστηκαν στο αρχαίο ωδείο ήταν αυτές του Anywhere Out of the World από το Within the Realm of a Dying Sun του 1987. Η συνέχεια θα ήταν εξίσου εντυπωσιακή με συνεχείς αναφορές στο παρελθόν.

Το ντουέτο κυκλοφόρησε πέρσι το Dionysus, ένα ακόμα ποιοτικότατο ηχογράφημα στην έτσι κι αλλιώς πλούσια δισκογραφία του, το οποίο εκτιμάται καλύτερα αν ιδωθεί (και ακουστεί) σαν ενιαίο έργο, και αυτό έδωσε ουσιαστικά την αφορμή για να βγει το σχήμα σε περιοδεία. Η παρούσα περιοδεία ωστόσο δεν είχε τον τυπικό χαρακτήρα προώθησης του άλμπουμ (προφανώς δεν ήταν εφικτό να ακουστεί εξ ολοκλήρου) αλλά στήθηκε ως μια best of tour και έφερε τον τίτλο A Celebration – Life & Works 1980 - 2019. Κατά συνέπεια το setlist αποτελούταν από μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις του γκρουπ από όλη την πορεία του, προς ευχαρίστηση φυσικά των fans, με το Dionysus να εκπροσωπείται τελικώς από ένα κομμάτι μόνο (το Dance of the Bacchantes, με το οποίο μάλιστα έκλεισε το κανονικό μέρος του live).

Το setlist που είχαν ετοιμάσει ήταν πραγματικά απολαυστικό από την αρχή μέχρι το τέλος, σε σημείο να μην ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις ως highlight, μιας και αυτά ήταν πάρα πολλά. Προσωπικά θα ξεκινούσα από το εκπληκτικό Avatar από το μυθικό Spleen and Ideal, το οποίο έτυχε μιας εξωπραγματικής ερμηνείας από τη Gerrard (πραγματικά δεν μπορούσαμε να συλλάβουμε αυτό που ερχόταν από τα ηχεία!). Κι αν αυτή ήταν μια απίστευτη στιγμή για τη Gerrard, τι να πούμε για την σχεδόν a cappella απόδοση στο παραδοσιακό ιρλανδικό The Wind That Shakes the Barley (με μοναδική συνοδεία ενός πνευστού, μόνο για λίγο), η οποία προκάλεσε ανατριχίλες και δάκρυα. Αντίστοιχα η κορυφαία ερμηνεία του Perry ήρθε με το Song to the Siren του Tim Buckley (που τόσο έχει συνδεθεί με τους This Mortal Coil), σε μια επίσης λιτή αλλά απολύτως επιβλητική ενορχήστρωση. 

Το ταξίδι στο χρόνο συνεχές και έτσι από κλασικά κι αγαπημένα όπως τα Yulunga (Spirit Dance) και The Host of Seraphim, μεταφερόμασταν αβίαστα σε πιο πρόσφατες συνθέσεις όπως το υπέροχο Amnesia (από το Anastasis του 2012, το οποίο βεβιασμένα κάποιοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ως μετριότητα). Για όσους δεν είχαν μπει στον πειρασμό να κρυφοκοιτάξουν στο setlist.fm για το τι περίπου παίζουν στη τρέχουσα περιοδεία, κάθε επόμενο κομμάτι ήταν μια ευχάριστη και καλοδεχούμενη έκπληξη. Ακόμα και τα δυο encore δεν στάθηκαν ικανά να κορέσουν την όρεξη των θεατών, παρά το γεγονός ότι η συναυλία διήρκησε σχεδόν δύο ώρες. Παρεμπιπτόντως στα δυο encore, τηρήθηκε η λογική του ενός κομματιού από τον καθένα εναλλάξ, με τη σειρά: Song to the Siren (Perry) – Cantara (σε άλλη μια αδιανόητη ερμηνεία από τη Gerrard) και The Promised Womb (Gerrard) – Severance (Perry).

Βεβαίως, κάποια από τα ομορφότερα στιγμιότυπα της συναυλίας αποτέλεσαν οι θαυμάσιες διφωνίες των Gerrard - Perry. Είναι όντως απολαυστικό να ακούς να τραγουδούν ταυτόχρονα η Lisa Gerrard, η κορυφαία ερμηνεύτρια στον κόσμο (η αλήθεια να λέγεται) και ο Brendan Perry, με αυτή την τόσο χαρακτηριστική βαθιά φωνή. Ο αδυσώπητος χρόνος έχει σημαδέψει αμφότερους μόνο στην εξωτερική εμφάνιση και καθόλου στις φωνητικές χορδές. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως κατά τη διάρκεια της παράστασης, τα λόγια που ακούστηκαν ήταν ελάχιστα, αποκλειστικά από τον Perry (δοκίμασε μάλιστα και τα Ελληνικά του), ενώ η Gerrard περιορίστηκε στο να στέλνει φιλιά. Προσωπικά, θεωρώ πως στην προκειμένη περίπτωση τα πολλά λόγια θα ήταν περιττά και ότι η λακωνικότητα συνέβαλλε στην άψογη ροή του live.

Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ας το πούμε ευθέως: η συναυλία των Dead Can Dance στο Ηρώδειο ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία (όπως ήταν άλλωστε για εμένα και η προηγούμενη φορά που τους είχα δει, στο Θέατρο Λυκαβηττού το 2012). Πολλοί μιλάνε για τη συναυλία της χρονιάς και, για να είμαστε ειλικρινείς, δυσκολευόμαστε να διαφωνήσουμε μαζί τους. Σε μια εποχή κυριαρχίας ανεγκέφαλων χιψτεράδων και δήθεν ζόρικων rappers, συναυλίες σαν αυτή των Dead Can Dance λειτουργούν σαν βάλσαμο.

Όσοι βρεθήκαμε εκεί, θα μπορούμε να καυχιόμαστε για πάντα.

Κειμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής