Οι Tindersticks επέλεξαν την Αθήνα και το Ηρώδειο για μια από τις ελάχιστες φετινές τους εμφανίσεις, με το αρχαίο ωδείο να αποδεικνύεται και στην πράξη πρόσφορο έδαφος για τις μινόρε μελωδίες των Βρετανών.
Μια πρόταση για συναυλία σε ένα χώρο σαν το Ηρώδειο, όπως και να το κάνουμε, αποτελεί ελκυστική προοπτική για οποιονδήποτε καλλιτέχνη, κάτι που επιβεβαιώνεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια ακόμα και σε περιπτώσεις ονομάτων που παλαιότερα ίσως να μην είχαν πολλές πιθανότητες να βρεθούν στη σκηνή του. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση των Tindersticks, οι οποίοι δεν αγνόησαν μια τέτοια ευκαιρία και σε μια χρονιά, που κατά δήλωση τους είναι αφιερωμένη στην ηχογράφηση του νέου τους δίσκου, έκαναν μια μικρή εξαίρεση και επέστρεψαν στις ζωντανές εμφανίσεις με αφορμή την πρόταση για ένα live στο Ηρώδειο.
Συνεπώς, το πρώτο σημαντικό δεδομένο της βραδιάς ήταν πως δεν είχαμε να κάνουμε με μια τυπική εμφάνιση ενός συγκροτήματος στο πλαίσιο μιας περιοδείας, αλλά με κάτι που έμοιαζε με ιδιαίτερη συνθήκη. Το σχήμα έπρεπε να στήσει από την αρχή ένα set για την περίσταση και από την άλλη εμείς ως ακροατές δεν είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίζουμε τι περίπου θα ακούσουμε (μέσω του εύκολου τρόπου που προσφέρει π.χ. το setlist.fm). Από μόνο του αυτό το γεγονός μας έβγαζε έξω από τα συνηθισμένα και μας προδιάθετε για μια διαφορετική εμπειρία.
Στην πράξη, η μπάντα προσπάθησε να πετύχει κάποια ισορροπία ανάμεσα στο παλιό και το νεότερο υλικό, έργο δύσκολο, ειδικά αν αναλογιστούμε πως μετρά πάνω από μια δεκάδα άλμπουμ (υπενθυμίζουμε πως μόνο το πρώτο περιείχε 21 συνθέσεις!), χωρίς να υπολογίζουμε τα ουκ ολίγα soundtrack που έχει γράψει για ταινίες της Claire Denis. Έτσι, λοιπόν, κλασικά και αγαπημένα κομμάτια σαν τα Blood και Her (από το ντεμπούτο τους του 1993) βρέθηκαν να συνυπάρχουν με φρέσκες συνθέσεις, όπως το φετινό Willow, στο οποίο συμμετέχει στα φωνητικά ο Βρετανός ηθοποιός Robert Pattinson (ναι, ναι Twilight κτλ).
Γενικότερα προτίμησαν, ως συνήθως, να επικεντρωθούν στις ήπιες, χαμηλόφωνες συνθέσεις τους, που έτσι κι αλλιώς αποτελούν σήμα κατατεθέν τους. Ωστόσο όταν επέλεξαν να ανεβάσουν την ένταση και να ταχύνουν το ρυθμό, τότε ήταν που καταγράφησαν κάποιες από τις καλύτερες στιγμές τις συναυλίας. Προσωπικά θεωρώ ότι η κορύφωση της βραδιάς ήρθε με τη μαγική τριάδα που περιελάμβανε το We Are Dreamers! (από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους The Waiting Room του 2016), έστω κι αν απουσίαζε αναγκαστικά η φωνή της Jehnny Beth (Savages), το Show Me Everything και το This Fire of Autumn (αμφότερα από το υπέροχο The Something Rainτου 2012). Τα τρία αυτά κομμάτια αποδόθηκαν με απολαυστικό τρόπο και οι δονήσεις τους άγγιξαν το κοινό που καθόταν στα μαρμάρινα σκαλιά του αρχαίου ωδείου. Εδώ δεν πρέπει να αγνοήσουμε το γεγονός πως τα highlight του live προέκυψαν από πρόσφατο υλικό, κάτι που από μόνο του μαρτυρά την ποιότητα του καθώς επίσης συνηγορεί στο ότι το συγκρότημα ακόμα διατηρεί τη συνθετική του φλόγα. Ειδικά για το εκπληκτικό The Something Rain, μπορούμε να υποστηρίξουμε πως είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους όχι μόνο για την τρέχουσα δεκαετία αλλά για ολόκληρη την πορεία τους. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι επέλεξαν τέσσερις συνθέσεις από αυτό (Show Me Everything, This Fire of Autumn, Medicine και A Night So Still).
Ακόμα και όταν ήρθε η στιγμή του encore, κινήθηκαν στη λογική της ισορροπίας παλιού/ νέου, διαλέγοντας το κλασικό Tiny Tears (από το δεύτερο άλμπουμ τους), το οποίο συνοδεύτηκε από την ιαχή «Μπράβο, Στιούαρτ!» και το νεότερο A Night So Still, το οποίο κατ’ εμέ αποτέλεσε ιδανική επιλογή. Κάπου εκεί υπήρξε ένα αίνιγμα για το αν θα υπάρξει και δεύτερο encore μιας και τα φώτα δεν άναψαν αμέσως και ο κόσμος ζητούσε με θέρμη περισσότερο. Τελικώς, δεν υπήρξε συνέχεια και η συναυλία ολοκληρώθηκε στη 1 ώρα και 40 λεπτά μετά την έναρξη της.
Όπως φάνηκε και για το γκρουπ η όλη εμπειρία ήταν ιδιαίτερη. Βεβαίως ο Stuart Staples, ως συνήθως, υπήρξε λακωνικός, μιλώντας λίγο και με τη γνωστή συστολή (μετά βίας ακούγονταν τα «ευχαριστώ» από μικροφώνου) αλλά φανερά ευδιάθετος δεν παρέλειψε να διηγηθεί κάποιες ιστορίες, όπως για το πως έγραψε ένα κομμάτι κατά τη διάρκεια ταξιδιού στο Ιόνιο Πέλαγος, να αστειευτεί με διάφορες μικροατυχίες που προέκυψαν και να δώσει πληρωμένη απάντηση σε αυτούς που ζητούσαν παραγγελιές (από το My Oblivion μέχρι… το Trooper!!!), υποσχόμενος να τις ικανοποιήσουν κάποια επόμενη φορά που θα ξαναέρθουν έχοντας μαζί τους πλήρη ορχήστρα. Όσο για το συγκρότημα ως σύνολο, υπήρξε άψογο προσφέροντας άρτιες εκτελέσεις σε όλες τις συνθέσεις (για την ιστορία, για την παρούσα περίσταση είχαν μαζί ως έξτρα μέλος τον Stanley Staples, ο οποίος τους συνόδεψε στην κλασική κιθάρα για κάποια κομμάτια).
Όσοι λοιπόν δεν μπήκαν ποτέ στο δίλημμα ποιο από τα δυο μεγάλα event της βραδιάς να επιλέξουν, λογικά έφυγαν ικανοποιημένοι από το Ηρώδειο. Το μόνο που μου άφησε προσωπικά μια ελαφρά πικρία είναι ότι αγνοήθηκε το αριστούργημα τους Curtains (τα έχουμε γράψει για αυτό εδώ), μιας και κανένα κομμάτι από αυτό δεν βρέθηκε στο setlist. Δεν πειράζει όμως, κάποια επόμενη φορά ίσως έχει την τιμητική του. Έτσι κι αλλιώς το μόνο βέβαιο είναι πως με το συγκρότημα δεν πρόκειται να χαθούμε.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφιες: Χαρά Γερασιμοπούλου, Αλεξάνδρα Κατσαρού, Τηλέμαχος Κουκλάκης, Χρόνης Περράκης
