Δευτέρα, 02 Σεπτεμβρίου 2019 06:04

Live Review: She Wants Revenge / Melldrop @ Gagarin 205 Live Music Stage, 29/8/2019

Written by 

Τους She Wants Revenge δεν τους έμαθα από τη Lady Gaga και το Tear You Apart του American Horror Story (έτσι κι αλλιώς, αυτό το παράτησα από την πρώτη του σεζόν), αλλά από το φερώνυμο ντεμπούτο τους. Κι αν κρίνω από το μέσο όρο ηλικίας του κόσμου που ήρθε να τους δει στο Gagarin 205 γεμίζοντάς το σχεδόν ασφυκτικά, μάλλον δε μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ανήκα στην πλειοψηφία. Αυτό όμως δεν έχει καμμία απολύτως σημασία. Είναι πολύ καλό να «ψάχνεται» κάποιος μουσικά μέσα από τις σειρές και τις ταινίες που βλέπει, ρίχνοντας μια ματιά στα credits των τίτλων τέλους ή κάνοντας ειδικότερη έρευνα στον ιστό. Ιδίως στις μέρες μας, που η οποιαδήποτε προσωπική αναζήτηση έχει παραδοθεί συναινετικά στα χέρια άλλων, που «γνωρίζουν καλύτερα» το γούστο μας.

Το σχήμα που άνοιξε τη βραδιά νωρίτερα από τα προκαθορισμένα ήταν οι Αθηναίοι Melldrop, που μας συστήθηκαν φέτος με τo alt rock και post punk φετινό ντεμπούτο άλμπουμ τους, που έχει ως τίτλο το όνομά τους. Τα τραγούδια του που μας παρουσίασαν με καλό συγχρονισμό και ενθουσιασμό είναι γραμμένα από τους Γιώργο Τσουτσάνη, Πολίνα Θεοφανοπούλου και Δημήτρη Φουκαράκη, με τον τελευταίο να υπογράφει και τους στίχους. Τον ήχο τους, που «βγήκε» ζωντανά λιγότερο post punk από εκείνον στο στούντιο, θα μπορούσαμε να φανταστούμε ως αντίστοιχο εκείνου των συγκροτημάτων που έπαιζαν στο θρυλικό Πήγασο, αν ήταν δυνατό να τον αναγάγουμε στις μέρες μας. Το κοινό τους υποδέχτηκε αρκετά θερμά για support μπάντα, εκτιμώντας όχι μόνο τις λιγότερο ή περισσότερο εμφανείς επιρροές τους από τους Cure και τους Killing Joke, αλλά συνολικά την παρουσία τους, που ήταν πολύ καλή. Μας αποχαιρέτησαν στις 22.05’, οπότε άρχισε η προετοιμασία της σκηνής για να βγουν οι headliners. Κι επειδή η δουλειά του να τη στήσεις σωστά δεν είναι καθόλου ασήμαντη, μπορείτε εύκολα να φανταστείτε ποιοι την ανέλαβαν.

Οι Justin Warfield και Adam Bravin, συνοδευόμενοι από τον Thomas Froggatt στις κιθάρες και τον πολύ καλό Scott Ellis στα ντραμς βγήκαν λίγο αργότερα από τον προκαθορισμένο χρόνο, για να ισοφαρίσουν την κίνηση των Melldrop. Εντάξει, αστειεύομαι. Προφανώς το έκαναν λόγω της σημασίας στην παραμικρή λεπτομέρεια που τόσο πολύ αγαπούν να δίνουν. Μη φανταστείτε και καμιά τρομερή καθυστέρηση, αφού η ώρα είχε πάει 22.50’, όταν ο Justin χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την αναγνωρίσιμη φωνή του όχι για να τραγουδήσει, αλλά για να μας... μαλώσει έμμεσα. Πιο συγκεκριμένα, δεν παραπονέθηκε για το απέραντο καπνιστήριο, αλλά απλά ζήτησε από το κοινό να μην καπνίσει άλλο, για να μπορέσουν να παίξουν όσο καλύτερα γίνεται. Χρειάζεται να πω ότι πριν καλά - καλά τελειώσει τις φράσεις του (αλήθεια) ένας τύπος άναψε τσιγάρο; Προφανώς ο μερακλής έχει ζήσει στην Αγγλία, οπότε κατ’ αναλογία του last call στις pubs, πρόλαβε να ανάψει το τελευταίο, πριν ακουστεί το καμπανάκι από το μπάρμαν. Κι όμως υπάρχει πρόοδος. Μέχρι τις 00.21’, που έσβησαν οι τελευταίες νότες του Tear You Apart δεν ανάφτηκαν παρά ελάχιστα τσιγάρα (στεκόμουν σε περίοπτη θέση). Όσοι περιμένατε να πω «κανένα τσιγάρο» μάλλον ξεχνάτε όλους αυτούς που πάνε στις συναυλίες «και» για να δουν το συγκρότημα που παίζει, ανάμεσα στα κενά που αφήνει ο αυτοσκοπός που ονομάζεται κάπνισμα.

Πρώτη φορά λοιπόν στη χώρα μας οι She Wants Revenge, αφού τελείωσαν με το κάπνισμα, μας είπαν πόσο ενθουσιασμένοι νιώθουν γι’ αυτό, ενώ κατά τη διάρκεια του live μας υπενθύμισαν πόσο φανταστικό και εκδηλωτικό κοινό είμαστε. Και είμαι σίγουρος ότι το εννοούσαν, αφού ο χώρος ήταν πάνω και κάτω γεμάτος και ο κόσμος έδειχνε από την αρχή ότι περνά καλά. Γι’ αυτό κι εκείνοι μας έπαιξαν ένα πολύ αντιπροσωπευτικό σετ από τα She Wants Revenge, This Is Forever και Valleyheart, αφήνοντας όμως έξω το Broken Promises for Broken Hearts. Τώρα, Justin, να πω συγχαρητήρια στους γονείς σου; Άσε, καλύτερα...

Η αρχή έγινε με το Killing Time, την ιδανική για εισαγωγή και αρκετά επιβλητική σύνθεση, που όταν «ανεβαίνει» φέρνει στο νου τους Cure, πράγμα που μου φάνηκε (πολύ ευχάριστα) ελαφρώς υπερτονισμένο στη ζωντανή της εκδοχή. Όπως καταλαβαίνετε, στο τέλος της το κοινό την επιδοκίμασε πολύ δυναμικά. Προς αποφυγή επαναλήψεων, ξεκαθαρίζω από τώρα ότι το ίδιο έκανε καθόλη τη διάρκεια του σετ. Το These Things ήταν η σχετικά ήπια γέφυρα στην όμορφη αναφορά στο post punk μέσω του Take the World, που έγινε μόνο από το ντουέτο και με την ενθουσιώδη υποδοχή του κοινού. Το “it's like tonight we can take the world” έμοιαζε να φαίνεται αληθινό για λίγα λεπτά στα μάτια των πολλών κοριτσιών που το τραγουδούσαν.

Ύστερα ο Justin προσκάλεσε όσους φωτογράφους θέλουν να επανέλθουν για να κάνουν τη δουλειά τους, αφού είχαν απομακρυνθεί πριν ολοκληρωθεί το τρίτο τραγούδι. Ένα πιο ροκάδικο Little Stars ξεσήκωσε κι άλλο τον κόσμο, αλλά σήμανε την αρχή από κάποια «σκαμπανεβάσματα» στην όλη ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν τα ελαφρώς μεγαλύτερα απο το αναμενόμενο κενά ανάμεσα στα τραγούδια, προκειμένου οι μουσικοί να αλλάξουν όργανα. Τι είπαμε, όμως; Τέτοιες λεπτομέρειες έμοιαζαν ανίκανες να χαλάσουν την καλή διάθεση του κόσμου. Το This is the End που ακολούθησε, δεν το πίστεψε κυριολεκτικά κανείς. Άλλωστε οι ίδιοι στο τέλος είπαν πως θα ξαναέρθουν σύντομα, ενώ το βαμπιρικό Written in Blood απέτισε όμορφα το δέοντα φόρο τιμής στους Suicide και ειδικότερα τον Alan Vega.

Τα Someone Must Get Hurt και Not Just a Girl συνέχισαν την αέναη εξερεύνηση του ιδανικού συντρόφου και του ψυχολογικού κόστους που έχει το να μπλέκεις συναισθηματικά με κάποιον, για να έρθει η σειρά του κορυφαίου Sister, που ακούστηκε μεν πιο ροκάδικο, αλλά όχι τόσο καλό όσο το πρωτότυπο, κερδίζοντας μάλλον το χλιαρότερο (λέμε, τώρα..., χαμογελάω μόνο και μόνο που το γράφω) χειροκρότημα της βραδιάς. Το επόμενο όμως, έφερε αληθινό χαμό και, μάλιστα, απολύτως δικαιολογημένο. Τραγούδια που έχουν τη μουσική του Red Flags and Long Nights κοσμούν το ρεπερτόριό τους, φέρνουν κραυγές ενθουσιασμού στο κοινό και αναγκάζουν τον Adam να μιλήσει για πρώτη φορά για να ευχαριστήσει κι αυτός τον κόσμο για την ανταπόκρισή του. Τι θα μπορούσε να κολλήσει μετά; Μα φυσικά το Rachael, που «τα έσπασε».

Στο She Loves Me, She Loves Me Not απόλαυσα από τη θέση που βρισκόμουν τον Scott Ellis να ζει και να εμπλουτίζει ένα μέτριας συμμετοχής σε ντραμς τραγούδι με εξαιρετικό τρόπο. Τελευταίο του κανονικού σετ ακούστηκε το επίσης υπέροχο Replacement, που έκανε πολλούς να “wake on the other side”. Η ώρα ήταν 00.04’, αλλά, με τέτοιο κοινό, ποιος φεύγει από τη σκηνή για να ξαναβγεί αμέσως; Όχι πάντως οι She Wants Revenge, που μας ζήτησαν να χορέψουμε με τα τρία τραγούδια που τυπικά θα αποτελούσαν το encore. Δηλαδή το True Romance, που έφερε χάος, το Out of Control, με το οποίο (έπρεπε να είχαν τελειώσει) γενικεύτηκε η «σύρραξη» με τραγουδισμένους στίχους και ρυθμικά παλαμάκια και το Tear You Apart, που, όπως είπαμε πολλές φορές για τη βραδιά εκείνη, μόνο τον τίτλο του δεν επιβεβαίωσε. 

Κείμενο: Τάκης Κρεμμυδιώτης

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα