Πάντοτε αμφιλεγόμενοι, μα και με κομμάτια διαχρονικά, οι Sisters of Mercy ήρθαν ξανά στη χώρα μας για να επιβεβαιώσουν για ακόμα μια φορά αυτά τα δύο βασικά γνωρίσματα τους.
Μας αρέσει πολύ να βλέπουμε ως support σε συναυλίες ξένων καλλιτεχνών το όνομα που τους συνοδεύει και στην υπόλοιπη περιοδεία τους, κάτι που δυστυχώς όλο και πιο σπάνια συμβαίνει (οι λόγοι πολλοί αλλά δεν είναι της παρούσης). Έτσι χαρήκαμε ιδιαίτερα που η A.A. Williams ήρθε μαζί με τους Sisters of Mercy στην Ελλάδα για να ανοίξει τις δυο συναυλίες τους, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, όπως συμβαίνει δηλαδή και σε όλη την υπόλοιπη περιοδεία. Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν δύσκολο να τη δούμε στα μέρη μας, οπότε μόνο καλοδεχούμενη ήταν η ανακοίνωση της εμφάνισης της στα δυο συγκεκριμένα live.
Στις 9:15 η Williams μαζί με τη μπάντα που τη συνοδεύει ανέβηκε στη σκηνή για την 45λεπτη εμφάνιση που της αναλογούσε. Πέραν του μοναδικού ομώνυμου EP της (στη Holy Roar Records) δεν είχαμε κάποιο άλλο δείγμα γραφής της δουλειάς της οπότε αναμέναμε με ενδιαφέρον να ακούσουμε το υλικό που θα παρουσίαζε. Ως προς το στυλ, την εμφάνιση, τη φωνή και το ύφος, πλησίασε το άριστα, ήταν απολύτως ταιριαστή για να ανοίξει τη συγκεκριμένη συναυλία και προφανώς ορθά επιλέχτηκε από τους Sisters of Mercy για να τους συνοδέψει στην περιοδεία τους (κάτι ξέρουν και οι Cult of Luna, οι οποίοι την «καπάρωσαν» και για τη δική τους επερχόμενη τουρνέ). Εκεί όμως που φάνηκε ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης είναι στο κομμάτι των συνθέσεων, οι οποίες ναι μεν είχαν ενδιαφέρον αλλά αυτό αναζωπυρωνόταν κυρίως στα σημεία που οδηγούνταν σε ξεσπάσματα. Αν σας αρέσουν καλλιτέχνιδες όπως η Chelsea Wolfe και η Emma Ruth Rundle, ίσως σας ενδιαφέρει και η A.A. Williams. Σε κάθε περίπτωση κρατάμε το όνομα της για το μέλλον.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία επίσκεψη στην Ελλάδα, οι Sisters of Mercy επέστρεψαν για δυο συναυλίες, μιας και στη χώρα μας εξακολουθούν να λατρεύονται (όχι μόνο από το dark κοινό). Ό,τι είχαμε γράψει για εκείνο το live τους στον ίδιο ακριβώς χώρο όπως και τώρα, ισχύουν στο ακέραιο. Ελάχιστα έχουν αλλάξει από τότε και ο λόγος είναι πως ο ίδιος ο Andrew Eldritch ελάχιστη διάθεση δείχνει για να αλλάξει οτιδήποτε. Θα μπορούσαμε λοιπόν να παραπέμψουμε στο συγκεκριμένο κείμενο χωρίς να χρειαστεί να προσθέσουμε κάτι, ωστόσο είμαστε υποχρεωμένοι να μεταφέρουμε τα όσα συνέβησαν στη φετινή εμφάνιση τους.
Στις 10:30 (και όχι τα μεσάνυχτα…) ο Eldritch μαζί με τους δύο κιθαρίστες που τον συνοδεύουν και τον χειριστή του Doktor Avalanche έκαναν την εμφάνιση τους με το κολοσσιαίο More, αλλά όχι σε όλη την μεγαλοπρέπεια του παρά σε μια συντομευμένη τρίλεπτη εκδοχή, που μας έβαλε στο κλίμα για το τι θα επακολουθούσε. Εν ολίγοις, θα ακούγαμε πολλά από τα σπουδαία κομμάτια τους αλλά σε εκτελέσεις που απείχαν από το να χαρακτηριστούν άρτιες. Για παράδειγμα η απίθανη τριπλέτα Alice – Marian – We Are The Same, Susanne (παρεμπιπτόντως, υπάρχουν άραγε πολλά μοντέρνα γκρουπ που μπορούν να επιδείξουν μια τέτοια τριάδα συνθέσεων;), ναι μεν έγινε δεκτή με ενθουσιασμό αλλά δεν μπορούμε να πούμε πως αποδόθηκε εντυπωσιακά. Ο Eldritch, από την άλλη, διαθέτει τόσα πολλά καλά κομμάτια στην φαρέτρα του που μπορεί να εξαπολύει ύμνους όπως το Doctor Jeep και First and Last and Always μαζί με ακυκλοφόρητο υλικό όπως το φοβερό Crash and Burn, που είναι απορίας άξιο πώς δεν έχει μπει στον κόπο να το ηχογραφήσει.
Ναι μεν, λοιπόν, είχε τα κατάλληλα κομμάτια, αλλά κάτι έλειπε. Πρώτα από όλα, ο ίδιος μάλλον δεν βρέθηκε σε καλή φόρμα. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του έπους Dominion/ Mother Russia βρέθηκε κατάχαμα επί σκηνής, μπροστά από το τραπεζάκι με τα ποτά του. Με τη βοήθεια του crew επανήλθε σύντομα και σε μια προσπάθεια να φανεί cool το πρώτο πράγμα που έκανε με την επιστροφή του στη σκηνή ήταν να στρίψει ένα τσιγάρο… Κατά δεύτερο, η μπάντα που τον συνοδεύει μπορεί να είναι OK αλλά δεν είναι σε θέση να απογειώσει τα κομμάτια. Οι δύο κιθαρίστες με την ενέργεια τους έφεραν λίγο ατμόσφαιρα metal συναυλίας αλλά το συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα δεν ήταν εξίσου εντυπωσιακό.
Καθώς προχωρούσε η βραδιά ο Eldritch συναντήθηκε ξανά με το πάτωμα της σκηνής αλλά δεν πτοήθηκε ουδόλως, συνέχισε να τραγουδά καθιστός και απομάκρυνε τους φροντιστές που έσπευσαν σε βοήθεια. Εδώ πρέπει να του αναγνωρίσουμε το πείσμα και τη θέληση που επέδειξε ώστε να ολοκληρωθεί η συναυλία. Και τα κατάφερε και encore έκανε, έστω κι αν θυσιάστηκαν το αγαπημένο Lucretia My Reflection και το συγκλονιστικό When You Don’t See Me, που αδικείται μονίμως. Το κοινό μέσα στο σκοτάδι και τον πυκνό καπνό πιθανώς δεν είχε εικόνα για τα διαδραματιζόμενα και ζήτησε με θέρμη encore και έλαβε τα Temple of Love, Vision Thing και This Corrosion (κομμάτια που οπουδήποτε κι αν ακουστούν προκαλούν χαμό).
Βλέποντας τον Eldritch να αποχωρεί στο τέλος υποβασταζόμενος (σκληρή εικόνα για όσους από εμάς τον αντιμετωπίζαμε ανέκαθεν με δέος), σκέφτηκα πως θα χρειαζόταν να επιστρατεύσει πολύ κουράγιο για να συνεχίσει ομαλά την περιοδεία. Ρίχνοντας μια ματιά στο set από την αμέσως επόμενη εμφάνιση τους, διαπίστωσα έκπληκτος πως ο Eldritch αντί να ρίξει λευκή πετσέτα παρουσίασε τρία ολοκαίνουρια κομμάτια!!! Πραγματικά απρόβλεπτος ο άνθρωπος. Αλήθεια, με την υπόσχεση του τι θα γίνει; Η προεδρεία Trump βαίνει προς το τελευταίο έτος της αλλά το παραμικρό σημάδι για ηχογράφηση νέου δίσκου – όπως είχε απειλήσει/ υποσχεθεί - δεν διαφαίνεται (μην λησμονούμε πως τα αδισκογράφητα κομμάτια που έχουν παιχτεί κατά καιρούς σε live τους ξεπερνούν τις δυο δεκάδες).
Το τελικό συμπέρασμα; Το προφανές: οι εμφανίσεις των Sisters of Mercy δεν προσθέτουν κάτι στην τεράστια ιστορία τους αλλά λειτουργούν ως υπενθύμιση του πόσο σπουδαία και διαχρονικά κομμάτια έχουν γράψει.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
