Δευτέρα, 23 Σεπτεμβρίου 2019 21:00

Live Review: Motorpsycho / Dury Dava @ Fuzz Live Music Club, 20/9/19

Written by 

Σχεδόν δυο δεκαετίες μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, οι Νορβηγοί Motorpsycho επέστρεψαν στη χώρα μας για μια συναυλία εκκωφαντική και συνάμα αποστομωτική.

Οι Dury Dava είναι ένα φρέσκο σχήμα που μέσα στη χρονιά κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του και που προσωπικά δεν είχα ξαναδεί ζωντανά, οπότε η προσθήκη του στο lineup της βραδιάς ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη. Όταν είχα ακούσει τον ομώνυμο δίσκο τους (διάρκειας 1 ώρας και 10 λεπτών) είχα μείνει κάπως μπερδεμένος. Μέσα στο άλμπουμ υπάρχουν τόσες πολλές ιδέες και τόσα πολλά πράγματα που ήθελε να πει το συγκρότημα, που σε κάποιες στιγμές νιώθεις χαμένος μέσα στις συνθέσεις. Βλέποντας τους ζωντανά νομίζω πως δεν βοήθησε στο να ξεμπερδέψουμε τα πράγματα. Και στο live τα κομμάτια αποδίδονται με πληθωρικό τρόπο που όμως δεν σε βοηθάει να ακολουθήσεις την βασική ιδέα καθενός από αυτά. Πιθανώς, η ίδια η μπάντα πέρα από την ηθελημένη αταξία (για να χρησιμοποιήσουμε τον τίτλο ενός κομματιού της) δεν έχει κατασταλάξει που ακριβώς θέλει να κινηθεί. Για παράδειγμα, το μπουζούκι και το κλαρίνο θα έχουν απλώς συμπληρωματικό ρόλο ή θα καθοδηγούν τις μελωδίες στις συνθέσεις; Επίσης, ο ελληνικός στίχος, που κατ’ εμέ είναι πλεονέκτημα για τα σημερινά γκρουπ, απλώς θα συμπληρώνει τα κομμάτια ή θα αποτελεί την αιχμή τους και την αφετηρία για να συνδεθείς μαζί τους; Πολλά τα ερωτήματα, λοιπόν, ωστόσο δεν μπορείς να παραβλέψεις κάποια γεγονότα, όπως ότι είναι πολύ καλοί παίκτες, ο καθένας στο όργανο του (ειδικά ο ντράμερ Ηλίας Λιβιεράτος ήταν εντυπωσιακός), το ταλέντο ξεχειλίζει και έχουν την ενέργεια για να στήσουν νταβαντούρι (δυστυχώς το συγκεκριμένο λογοπαίγνιο θα τους συνοδεύει πάντα). Με λίγα λόγια, όταν δώσουν ένα πιο ξεκάθαρο στίγμα των προθέσεων τους θα γίνουν όλα καλύτερα, έχουν όλα τα εφόδια και μάλιστα σε υπερεπάρκεια.

Τριάντα ολόκληρα χρόνια συμπληρώνουν φέτος οι Motorpsycho και το timing ήταν ιδανικό για την επάνοδο τους στη χώρα μας, μετά από την τόσο μακρινή πρώτη και μοναδική μέχρι πρότινος επίσκεψη τους. Για κάποιους από εμάς (λίγους, δυστυχώς, όπως αποδείχτηκε) το συγκεκριμένο live ήταν από τα πλέον αναμενόμενα της χρονιάς.

Οι Νορβηγοί θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν ένα συγκρότημα φαινόμενο. Σπάνια συναντάς μουσικό ή γκρουπ που στη τρίτη δεκαετία της καριέρας του να παρουσιάζει τέτοια σπουδαία παραγωγή δίσκων και μάλιστα με αξιοσημείωτη πυκνότητα. Οι Motorpsycho έχουν κυκλοφορήσει την τρέχουσα δεκαετία πραγματικά εκπληκτικά άλμπουμ. Ειδικά μετά το The Death Defying Unicorn η έμπνευση τους μοιάζει να έχει φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα.


Με βάση τα παραπάνω, θα ανέμενε κανείς να αντικρίσει ένα γεμάτο Fuzz την περασμένη Παρασκευή. Αντ’ αυτού ο κόσμος που βρέθηκε τελικώς στο χώρο αντιστοιχούσε σε ένα χαλαρό βράδυ στο Αν… Πειστική εξήγηση προφανώς δεν έχουμε να δώσουμε. Σίγουρα η πληθώρα event που λαμβάνουν χώρα στην πόλη κάθε Παρασκευοσάββατο είναι ένας λόγος, ειδικά αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν μόνιμα 4-5 live που απευθύνονται στο αποκαλούμενο εναλλακτικό ακροατήριο (μεταξύ των οποίων τα διαφόρων ειδών φεστιβάλ που φροντίζουν να προσθέτουν και ζωντανή μουσική στο πρόγραμμα τους). Από την άλλη, το λογικό εισιτήριο, η πρόσφατη εντυπωσιακή παραγωγή και το momentum στο οποίο βρίσκεται το σχήμα (οι Motorpsycho δεν ήρθαν σαν βετεράνοι για να γιορτάσουν τα 30χρονα τους αναπολώντας το ένδοξο παρελθόν, αλλά αντίθετα ευρισκόμενοι πιθανότατα στην καλύτερη εποχή τους) μας βάζει σε σοβαρές σκέψεις για την νοοτροπία μας. Δεν είναι της παρούσης να το αναπτύξουμε περισσότερο, αλλά νομίζω πως το εγχώριο κοινό δείχνει να κινείται με βασικό κριτήριο επιλογής των συναυλιών το αν αυτές δημιουργούν εκ των προτέρων θόρυβο, «παίζουν» παντού στα social media, διαφημίζονται διαρκώς - οικειοθελώς - από αυτούς που θα πάνε (όχι απαραιτήτως από τους διοργανωτές) και γενικά δημιουργούν την επιθυμία του «ήμουν κι εγώ εκεί» (για την πιτσιρικαρία τα πράγματα είναι ελαφρώς διαφορετικά, εκεί όπου παίζει χιπ χοπ χωνόμαστε ομαδικά).

Για να επιστρέφουμε στο καθαρό μουσικό κομμάτι, θα χρησιμοποιήσουμε ποδοσφαιρική ορολογία για να περιγράψουμε το τι συνέβη. Εν ολίγοις, οι Motorpsycho δίδαξαν μπαλίτσα σε όσους βρέθηκαν στο Fuzz. Πραγματικά όσο τους έβλεπα σκεφτόμουν πόσο καλό συγκρότημα είναι, σαν μονάδες, σαν σύνολο, ως συνθέσεις που έχουν γράψει. Αναλογιζόμουν, επίσης, πως αν κάποιος έμπαινε στο Fuzz γιατί είδε φως ή έφτανε στη μέση του live, δύσκολα θα μπορούσε να εκτιμήσει αυτό που συνέβαινε. Η συναυλία διέθετε άψογη ροή, χτιζόταν σταδιακά και θα μπορούσε να ιδωθεί μόνος ως μια ολότητα από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Δεν θέλω να καταφύγω σε υπερβολές του τύπου «μαζεύαμε τα σαγόνια μας από το πάτωμα» αλλά αυτό όντως δεν ήταν ένα ακόμα τυπικό, συνηθισμένο live, ήταν πολλά παραπάνω.

Προσωπικά, πήγα στη συναυλία αναμένοντας από το γκρουπ να ξεδιπλώσει την prog μαεστρία του, αλλά βρέθηκα προ εκπλήξεως καθώς αυτό έβγαλε τον πλέον heavy χαρακτήρα του παίζοντας σε δαιμονισμένη ένταση. Για παράδειγμα το Psychotzar από το φετινό άλμπουμ The Crucial μεταμορφώθηκε από μια περίτεχνη μεν τυπική δε σύνθεση σε ένα εκκωφαντικό ογκόλιθο! Γενικότερα ό,τι παίξανε, από το εναρκτήριο Year Zero ως το φινάλε με το You Lied αποδόθηκε στα όρια (ακόμα κι αν η σύνθεση άνηκε στους Love!). Και είναι πραγματικά δύσκολο στις μέρες μας να κάνεις τόσο πολύ θόρυβο και παράλληλα να είσαι ουσιαστικός. Αυτό ήταν κατά την άποψη μου και το σπουδαιότερο επίτευγμα τους κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Το κατάφεραν αυτό βασικά γιατί είναι σπουδαίοι μουσικοί και παιχταράδες. Οι ιδρυτικές και ηγετικές μορφές Hans Magnus Ryan και  Bent Sæther παρέδωσαν μαθήματα μουσικής δεξιοτεχνίας και εκτελεστικής ικανότητας (ειδικά το μπάσο του δεύτερου ακουγόταν εξωπραγματικό…). Δεν είναι μικρό πράγμα να έχεις στις τάξεις σου δυο frontmen οι οποίοι να αλληλοσυμπληρώνονται σε απίστευτο βαθμό. Κι αν για τις δυο παλιές καραβάνες τα πράγμα ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα, τι να πεις για τον καινούριο ντράμερ Tomas Järmyr, ο οποίος αποδείχτηκε οδοστρωτήρας. Όχι μόνο υπηρετούσε τα κομμάτια με ακρίβεια αλλά έβγαλε τέτοια ενέργεια που έμοιαζε πως αν τον ξεχνούσαν κλεισμένο στο Fuzz θα συνέχιζε να παίζει μέχρι το πρωί…


Μετά από δυο ώρες μουσικής πανδαισίας, οι Νορβηγοί κατέβηκαν από τη σκηνή, αφού νωρίτερα είχαν δεσμευτεί ότι δεν θα αργήσουν τόσο πολύ να επανέλθουν. Οι λίγοι γενναίοι που επέλεξαν να περάσουν το βράδυ Παρασκευής στο Fuzz ανταμείφθηκαν με ένα από τα καλύτερα live των τελευταίων χρόνων.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

 

 

Ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 (συγκεκριμένα τη χρονιά για την οποία έχει τραγουδήσει ο Jimi Hendrix), όταν πια οι Joy Division είχαν πάψει ήδη να υπάρχουν από καιρό (ευτυχώς υπήρχαν οι New Order!). Μετά από χρόνια αναζητήσεων ανακάλυψε αυτό που έψαχνε σε μια έρημο, έκτοτε λατρεύει οτιδήποτε σχετίζεται με τους Kyuss. Πιστεύει ότι αν δεν υπήρχε το rock & roll θα έπρεπε να το έχουμε ανακαλύψει. Επίσης, είναι βέβαιος ότι ο Έλβις ζει κάπου ανάμεσα μας… 

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα