Η συναυλία των Baroness στην Ελλάδα ήταν γραφτό να συμβεί, έστω και με σημαντική καθυστέρηση. Αυτό που δεν ήταν προδιαγεγραμμένο ήταν πως στο τέλος της βραδιάς οι προσδοκίες τόσο του κοινού όσο και του ίδιου του συγκροτήματος όχι απλά θα είχαν εκπληρωθεί αλλά θα είχαν υπερβεί κάθε πρόβλεψη.

Είναι αλήθεια πως μοιάζει κάπως ασυνήθιστο - ακόμα - για τα εγχώρια συναυλιακά δεδομένα να ξεκινάει ένα live πριν τις 9, όταν λοιπόν συμβαίνει μπορεί να μας φαίνεται παράξενο αλλά στο τέλος αποδεικνύεται βολικό (ειδικά αν σκεφτούμε ότι κάποιοι μετακινούνται με τα ΜΜΜ ή εργάζονται πρωί την επόμενη). Κάπως έτσι, ένα τέταρτο πριν τις 9, οι Breath After Coma ανέβηκαν στη σκηνή, ενώ η προσέλευση του κόσμου συνεχιζόταν με αυξανόμενο ρυθμό. Οφείλω να ομολογήσω εκ των προτέρων πως θεωρώ ορθή την απόφαση να ανοίξει τη βραδιά ένα heavy rock σχήμα σαν τους Breath After Coma, με ήχο κάπως ελαφρύτερο από τους headliners παρά οποιοδήποτε metal γκρουπ που θα τους υπερέβαινε σε τραχύτητα. Αυτό τελικά αποδείχτηκε σωστό και στην πράξη, καθώς κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους ο κόσμος φάνηκε να περνάει καλά και σε καμία περίπτωση δεν «κουράστηκαν» τα αυτιά του αναμένοντας το «κυρίως πιάτο». Το κουαρτέτο αξιοποίησε το χρόνο που είχε στη διάθεση του για να παρουσιάσει κατά βάση υλικό από το φετινό άλμπουμ Woke Up In Babel, από τις συνθέσεις του οποίου ξεχωρίσαμε την ομώνυμη με το πολύ ωραίο ριφάκι. Τα 40 λεπτά που έμειναν στη σκηνή του Gagarin οι Breath After Coma, νομίζω πως αποτελούν την πιο μεστή εμφάνιση τους από τις κάμποσες που έχω παρακολουθήσει μέχρι σήμερα (έστω κι αν έλειπαν τα προσωπικά αγαπημένα Four και Leaders).

Ήταν Αύγουστος του 2012, οι Baroness είχαν κυκλοφορήσει μόλις πριν λίγες εβδομάδες το διπλό Yellow & Green, το άλμπουμ δηλαδή που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να γίνουν γνωστοί σε ένα ευρύτερο κοινό, και όλα έδειχναν ότι βρίσκονταν στο peak της καριέρας τους, έτοιμοι να κατακτήσουν το κόσμο. Η μοίρα όμως αλλιώς τα είχε ορίσει, καθώς τότε (15 Αυγούστου 2012) συνέβη το τρομερό ατύχημα κοντά στο Bath της Αγγλίας, με το tour bus να πέφτει στο κενό από μεγάλο ύψος. Ευτυχώς όλα τα μέλη του γκρουπ επέζησαν, όμως το ατύχημα τους στέρησε πολλά (μεταξύ των οποίων και μια εμφάνιση στην Αθήνα εκείνη τη χρονιά). Στην πορεία οι υπόλοιποι τρεις μουσικοί εγκατέλειψαν σταδιακά το σχήμα - ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ βαρύ το φορτίο που είχαν να κουβαλήσουν - αλλά ο frontman John Baizley βρήκε το σθένος και τη δύναμη να συνεχίσει.

Και νάτοι, λοιπόν, οι Baroness εν έτει 2019 να έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο πλαίσιο της περιοδείας για το ολοκαίνουριο Gold & Grey. Κι αν κάποιοι είχαν ξεγράψει για πάντα την πιθανότητα να γίνει ποτέ πραγματικότητα η συγκεκριμένη συναυλία (μεταξύ των οποίων και ο γράφων), ήρθε εν τέλει η στιγμή να συνειδητοποιήσουν ότι κάποιες φορές «το ποτέ μη λες ποτέ» δεν είναι απλά ευχολόγιο.

Στις 10 ακριβώς οι τέσσερις μουσικοί που αποτελούν την τωρινή σύνθεση των Baroness ξεπρόβαλαν από το πλάι της σκηνής για να γνωρίσουν μια πρώτη αποθέωση. Οι πρώτες νότες του A Horse Called Golgotha από το δεύτερο δίσκο τους Blue Record (2009) αποτέλεσαν την καλύτερη εισαγωγή για να μπούμε στο κλίμα. Το υπέροχο March to the Sea (από το Yellow & Green, φυσικά), που ήρθε αμέσως μετά, εκτόξευσε αναμενόμενα τον ενθουσιασμό.

Όλα έμελλε να εξελιχθούν κατ’ ευχή για τη μπάντα, ο κόσμος ήταν ενθουσιώδης, ο ήχος καλός (τουλάχιστον στο σημείο που βρισκόμασταν), η μπάντα είχε τρελή διάθεση και όλα αυτά μαζί αποτελούσαν ένα εκρηκτικό συνδυασμό. Πολλές φορές για να επαινέσουμε ένα συγκρότημα αναφέρουμε ότι τα μέλη του είχαν πολλά κέφια, στην παρούσα περίπτωση όμως δεν θα το καταγράψουμε ως κομπλιμέντο αλλά ως πραγματικότητα. Οι τέσσεριςμουσικοί έδειχναν απίστευτα χαρούμενοι και ευδιάθετοι. Κι αν ο Baizley έχει κάθε λόγο να είναι χαρούμενος και να απολαμβάνει κάθε συναυλία ξεχωριστά αφού είναι ζωντανός και έχει την τύχη να κάνει ακόμα αυτό που του αρέσει περισσότερο, τα υπόλοιπα τρία μέλη είχαν κι αυτά τους λόγους τους να βρίσκονται σε δαιμονιώδη διάθεση. Όπως εξήγησε από μικροφώνου ο Baizley, η συγκεκριμένη εμφάνιση είχε ιδιαίτερη σημασία για όλους, μιας και πέραν του γεγονότος πως ήταν η πρώτη τους φορά στην Ελλάδα (κάτι που, όπως ομολόγησε, επιθυμούσε διακαώς εδώ και δεκαπέντε χρόνια), οι οικογένειες τους επέλεξαν τη συγκεκριμένη στάση της εκτενούς περιοδείας για να ταξιδέψουν από την Αμερική για να συναντήσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα (μπορεί από πλευράς logistics να μην είμαστε ιδανικός προορισμός, αλλά από τουριστικής άποψης είμαστε ασυναγώνιστοι…).

Ειδικά για την περίσταση λοιπόν το γκρουπ ετοίμασε ένα πλούσιο και άκρως χορταστικό set. Μέσω αυτού στόχος του ήταν να εκπροσωπηθεί όσο το δυνατό καλυτέρα η πολύχρωμη δισκογραφία του (για την οποία γράψαμε λίγα λόγια εδώ). Έτσι ακούσαμε και τα hitτου πρόσφατου Gold & Grey, όπως τα Borderlines, Seasons και Throw Me an Anchor αλλά και παλιότερα αγαπημένα όπως το Shock Me (Purple, 2015) και το μοναδικό Eula (από το Yellow & Green κι αυτό) σε ένα αξέχαστο στιγμιότυπο. Η απόλυτη κορύφωση ήρθε αναμενόμενα στο φινάλε με τον ύμνο Take My Bones Away, όπου επικράτησε πραγματικός χαμός.

Ο θηριώδης Baizley υπήρξε, όπως αναμενόταν, ο απόλυτος πρωταγωνιστής της βραδιάς, αποδεικνύοντας εμφατικά πόσο χαρισματική προσωπικότητα είναι. Κακά τα ψέματα, χωρίς αυτόν οι Baroness θα αποτελούσαν πια μια ανάμνηση. Σε κρυφό άσσο αναδείχτηκε η κιθαρίστρια Gina Gleason, η οποία ήταν καταπληκτική στα solo και στα lead μέρη. Η ίδια μάλιστα έδωσε και το κορυφαίο highlight της βραδιάς, αφού στο τέλος μέσα στον γενικό ενθουσιασμό έβγαλε την κιθάρα της και έπεσε στο κοινό επευφημούμενη (γεγονός που σχολίασε με χιούμορ την επόμενη μέρα το γκρουπ στα social media).

Εν ολίγοις, οι Baroness υπήρξαν εντυπωσιακοί και απολύτως πειστικοί στο συναυλιακό ντεμπούτο τους στη χώρα μας, με αποτέλεσμα τα 100 λεπτά που έμειναν στη σκηνή να κυλήσουν σαν νεράκι. Σίγουρα δεν θα τολμούσαμε να ισχυριστούμε πως αποτελούν top μπάντα στο metal αλλά δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε πως σπάνια βρίσκεις συγκρότημα του σκληρού ήχου με τέτοια pop στόφα, τα riff και οι φωνητικές μελωδίες τους είναι όντως ακαταμάχητα.

Φεύγοντας πραγματικά χαρούμενοι – κι αφού νωρίτερα είχαμε πάρει υπογεγραμμένα poster από τον άνθρωπο που τα φιλοτέχνησε - δεν μπορούσαμε παρά να αναλογιστούμε πόση σοφία περιέχει η λαϊκή ρήση «κάλλιο αργά, παρά ποτέ». 

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής