Ήταν όμορφη η βραδυά στο Fuzz, πολύ όμορφη. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι κανείς από τους παρευρισκόμενους δεν εξεπλάγη. Δεν μιλάμε για την οποιαδήποτε απλά καλή μπάντα και, μην ανησυχείτε, δε θα σας αρχίσω στα «εμβληματική», «ιστορική» και λοιπά μεγαλόστομα. Το ιδιαίτερο με τους Dream Syndicate (κατ’ αρχήν ελέω Steve Wynn, αλλά πλέον θεωρώ ότι αυτό έχει να κάνει με όλη την μπάντα) είναι ότι όταν βρίσκονται στην Αθήνα, δρουν και συμπεριφέρονται σαν να είναι στην πόλη τους και αυτό το αντιλαμβάνεται και το κοινό. Σε πολύ απλούς όρους, o Steve και η παρέα του είναι «δικοί μας άνθρωποι» και αυτό το νιώθεις κάθε στιγμή πλέον στις εμφανίσεις τους. Το βλέπεις κυρίως στην διάθεση, στο βλέμμα τους, στο χαμόγελό τους. Η Αθήνα είναι η τέλεια γραμμή τερματισμού της ευρωπαϊκής τουρνέ.
Την βραδυά ξεκίνησαν οι Dustbowl – άρα μιλάμε για perfect match – οι οποίοι στην ουσία παρουσίασαν το νέο τους άλμπουμ The Story Of Mr Dandy Gasoline. Δυστυχώς το κοινό δεν ήταν τόσο πυκνό εκείνη την ώρα (ήταν αρκετά νωρίς) και λέω δυστυχώς γιατί η μπάντα έπαιξε πραγματικά θαυμάσια, ενώ ήταν και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για όσους δεν είχαν την ευκαιρία, να ακούσουν αυτό το θαυμάσιο νέο άλμπουμ στο σύνολό του (επτά τραγούδια περιλαμβάνει). Καλές όλες οι εκτελέσεις, ένα κλικ πιο πάνω αυτές των Kicks & Thrills, The Season και Say You Will. Την παράσταση έκλεψε όμως το τελευταίο κομμάτι, το μόνο εκτός νέου άλμπουμ: Ήταν το Great Fandango που μου φάνηκε απλώς εκπληκτικό, πιθανότατα γιατί η μπάντα είχε ζεσταθεί για τα καλά, ενώ είχε κάνει την εμφάνισή του και πολύ περισσότερος κόσμος στο χώρο. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο, το set έλαβε τέλος. Αυτή είναι η μοίρα του support, ακόμη και το εξαιρετικου support. Μικρό το κακό, όλοι πέρασαν πολύ καλά και βεβαίως θα έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε σχετικά σύντομα ως main act.
Περνάμε στο κυρίως θέμα, και δε θα σας ταλαιπωρήσω με ατελείωτες αναλύσεις για το τι ακούσαμε, τι έμεινε έξω κλπ. Τους έχουμε δει τόσες φορές που τα έχουμε ακούσει όλα, και αν κάτι θέλαμε να ακουστεί αλλά δεν.... ε, δε χάλασε και ο κόσμος. Ας μείνουμε στα αξιοσημείωτα, με πρώτο-πρώτο το εναρκτήριο κομμάτι, φυσικά. Δεν ξέρω πόσα συγκροτήματα θα άρχιζαν την συναυλία τους με ένα από τα πλέον αντιεμπορικά κομμάτια τους, λόγω της μεγάλης διάρκειας και του αντίστοιχα μεγάλου τζαμαρίσματος που περιλαμβάνει, το οποίο μάλιστα παίχτηκε όπως έπρεπε, πνιγμένο σε έναν... ενθουσιώδη θόρυβο. Το απόλυτο αυτό outsider στην μεγάλη λίστα πιθανών openers δεν ήταν άλλο από το How Did I Find Myself Here, αλλά τελικά κανείς δεν ξενίστηκε, μάλλον το αντίθετο συνέβη. Το πολύ καινούριο και πολύ καλό Put Some Miles On ακολούθησε για να μας βάλει στην πρίζα για τα καλά και από εκεί και πέρα, όπως συνήθως συμβαίνει στις συναυλίες των Dream Syndicate, η μπάλα χάθηκε, γιατί αυτοί οι συμπαθείς εξηντάρηδες κύριοι ήταν σε τέτοια φόρμα που οτιδήποτε και να μας έπαιζαν, πάλι ενθουσιώδεις θα δηλώναμε. Πολύ περισσότερο βέβαια από την στιγμή που δεν μας έπαιξαν ...οτιδήποτε, αλλά ένα πολύ όμορφο σετ με αρκετά κομμάτια από την επανένωση (όλα παιγμένα με νεανικό κέφι) αλλά και πολλά (όχι όλα!) από τα κλασικά, με καλές εκτελέσεις στα Definitely Clean (άλλο ένα κρεσέντο θορύβου), Halloween, Medicine Show, Boston, αλλά πάνω από όλα στα That’s What You Always Say και When You Smile.
Οι κ.κ. Duck και Walton στην rythm section ήταν πολύ δεμένοι, ο Chris Cacavas, μόνιμα πλέον στα πλήκτρα ήταν καλός (όσο ακουγόταν), o Steve Wynn ήταν...ο Steve Wynn και o Jason Victor ήταν απολύτως εντυπωσιακός, ο καλύτερος όλων αυτή τη βραδυά, ένα φοβερό μίγμα 6 μέρη Precoda 4 μέρη Cuttler, ας πούμε, αλλά φανταστείτε το όλο αυτό με πολύ υψηλή τεχνική και γκάζια. Και κάποιοι κιθαριστικοί διάλογοί του με τον Wynn ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακοί.
Δύο τα encore, με το δεύτερο να βλέπουμε το κοινό να απαιτεί επανεμφάνιση με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και πιθανότατα θα έπειθε την μπάντα και για τρίτο, αλλά δυστυχώς τα περισσότερα μέλη του γκρουπ θα έφευγαν πολύ πριν το χάραμα, είναι μεγάλοι άνθρωποι, καταλαβαίνετε, οπότε μας άφησαν απογοητευμένους μόνο με δύο ώρες και κάτι ψιλά μουσικής και αν ξέρετε νεανική rock μπάντα να το κάνει αυτό, παρακαλώ να μου την υποδείξετε.
Όσοι ήθελαν να βρίσκονται εκεί αλλά δεν τα κατάφεραν (τριήμερο, γιορτή κλπ), φυσικά έχασαν, αλλά μάλλον δε θα πρέπει να ανησυχούν, γιατί με βάση όσα είδα (αλλά και άκουσα στο εξαιρετικό τελευταίο LP τους These Times), έχω την εντύπωση οι Dream Syndicate θα μείνουν για καιρό μαζί μας.
Κείμενο: Παναγιώτης Γαβρίλης
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
