Το Death Disco είχε φορέσει τα (τρομαχτικά) καλά του για ένα live δύο σχημάτων που κινούνται στο χώρο της «ακραίας» ηλεκτρονικής σκηνής – ακολουθούσε Halloween party και ο χώρος ήταν γεμάτος σκελετούς, κολοκύθες και μακάβριες φιγούρες, ένα fitting background για τη συναυλία.
Τι είναι όμως οι Sycorax και White Ring, οι δυο μπάντες του live; Επειδή πλέον έχουμε ξεφύγει από τη χρονική περίοδο της εύκολης οριοθέτησης των μουσικών καλλιτεχνών σε λίγες περιεκτικές κατηγορίες και έχουμε περάσει στις υπερβολές χιλιάδων (κυριολεκτικά!) subgenres, τόσο που θα πίστευε κανείς ότι κάθε μπάντα έχει το δικό της είδος, οφείλω να σας ενημερώσω ότι οι πρωταγωνιστές της αποψινής βραδιάς έχουν τοποθετηθεί στο χώρο του “witch house” (κατ’ άλλους “screwgaze” ή “dragwave”). Πρόκειται για μια υπο-ομάδα της σκοτεινής ηλεκτρονικής σκηνής όπου industrial, lo-fi goth, shoegaze, techno και house ήχοι αναμιγνύονται με άλλοτε αιθέρια, άλλοτε υστερικά φωνητικά, κυρίως γυναικεία, ή ακόμη και με rap/hip hop αποδόσεις.
O Sycorax (κατά κόσμον Μάνος Χρυσοβέργης) είναι αρκετά γνωστός στο χώρο της dark ηλεκτρονικής σκηνής πειραματιζόμενος με διάφορα σχήματα, το πιο γνωστό εκ των οποίων είναι οι Last Days of S.E.X. Με το όνομα Sycorax εμφανίστηκε στη σκηνή του Death Disco παρουσιάζοντας ένα ενδιαφέρον project με βάση την τυπική industrial αισθητική, όπου όμως διέκρινε κανείς περάσματα idm και ambient που «μαλάκωναν» το σκληρό ηχόχρωμα. Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι το backdrop “Antichrist against Racism” ήταν ένα πρωτότυπο political statement εκ μέρους του καλλιτέχνη!
Οι White Ring, το αμερικανικό ντουέτο (είναι τρίο, αλλά η Kendra Malia δεν συμμετέχει στις live εμφανίσεις της μπάντας επί του παρόντος) του ελληνικής καταγωγής Brian Kurkimilis και της Adina Viarengo από τη Νέα Υόρκη ανέβηκαν στη σκηνή μπροστά σε πιστούς οπαδούς του ήχου. Δεν θα μπορούσε να μην παρατηρήσει κανείς ότι, σε αντίθεση με το κοινό, οι δύο White Ring ήταν ντυμένοι ως απλά street kids, αποδεικνύοντας ότι δεν κάνουν απαραίτητα τα ρούχα (και το makeup) τον παπά. Θεωρώ πως οι λάτρεις του είδους δεν απογοητεύτηκαν. Δυνατά beats, εφιαλτικές λούπες και κλειστοφοβικές αρμονίες εναλλάσσονταν με πιο dreamy synth landscapes που αποδείκνυαν ότι, πίσω από το βαρύ ηχόστρωμα κρύβεται pop φλέβα.
Οι White Ring έπαιξαν 15 κομμάτια, τα περισσότερα εκ των οποίων προέρχονταν από το ντεμπούτο άλμπουμ τους Gate of Grief. Τα singles Leprosy και Nothing έτυχαν αναγνώρισης από το κοινό, καθώς και άλλα, γνωστά κομμάτια τους, όπως τα Home of the Brave, Puppy, Hey Hey My My (single από το 2011) και Amerika. Η Adina μεταλλασσόταν από μαινάδα που έφτυνε ουρλιάζοντας τους στίχους σε soft crooner που σχεδόν ψιθύριζε στις σχεδόν electro pop μπαλάντες. Μια εμφάνιση στο μικρόφωνο έκανε και ο Brian με μια ερμηνεία πιο κοντά στο rap, γεγονός που προκαλούσε ενδιαφέρουσα αντίθεση σε σχέση με τον τυπικό ήχο του συγκροτήματος.
Για κάποιον σαν κι εμένα που δεν είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με το είδος, η αλήθεια είναι ότι δύο περίπου ώρες αυτού του ήχου δεν είναι μια ιδιαίτερα εύκολη υπόθεση. Ωστόσο, στη δύσκολη, ανασφαλή εποχή του trumpism και της κατάρρευσης του φιλελεύθερου κοινωνικού μοντέλου στις δυτικές κοινωνίες, η δυστοπική, κινηματογραφική, βαθιά συναισθηματική αντίληψη της μουσικής των White Ring ενδεχομένως να αποτελεί μια παράδοξη εστία ανακούφισης των σύγχρονων socially alienated νέων.
Κείμενο/Φωτογραφίες: Γιώργος Χριστόπουλος
