Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω γκρινιάζοντας. Η electropop στη χώρα μας έχει ένα πολυπληθές κοινό. Το Σάββατο, σε έναν από τους πλέον φιλικούς και συμπαθείς χώρους της πόλης, θα εμφανίζονταν δύο μπάντες (λογίζω ως «μπάντα» και τον Mr. Kitty που εμφανίστηκε με συνεργάτη επί σκηνής) του είδους: μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εγχώρια μπάντα και ένας καλλιτέχνης από την Αμερική που τα τελευταία χρόνια έχει αφήσει το στίγμα του σε διεθνές επίπεδο. Η προσέλευση για το δικό μας support group ήταν πολύ μικρή (το live ξεκίνησε σε οικογενειακό κλίμα, μετά βελτιώθηκε λίγο η κατάσταση), ενώ και το set του Mr. Kitty δεν ήταν sold out (150 άνθρωποι είναι μικρός αριθμός για το συγκεκριμένο headliner).
Αυτό δείχνει ένα γενικό πρόβλημα που έχουν οι εγχώριοι promoters με τα εναλλακτικά σχήματα που δεν είναι, πχ, Depeche Mode, Morrissey, Iggy Pop, James ή Cure. To ελληνικό κοινό είναι και ανενημέρωτο και βαθιά συντηρητικό. Φοβάται τα καινούρια πράγματα και εμφανίζει προσκόλληση στο (απώτερο συνήθως) παρελθόν. Είναι τεράστια ιστορία το ότι δεν υπάρχει ένα σοβαρό μέσον, όπως ήταν κάποτε ο ραδιοσταθμός Ρόδον, που είχε ένα πιστό κοινό 50-60 χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι μάθαιναν καινούρια πράγματα από τους παραγωγούς, καθώς τα σημερινά – τάχα μου – εναλλακτικά ραδιόφωνα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είτε παίζουν κονσέρβα setlist καθ’ υπαγόρευση των εταιριών, είτε αναμασούν golden hits του παρελθόντος. Είναι επίσης προβληματικός ο πολύ μεγάλος, σχεδόν χαοτικός, αριθμός ιντερνετικών ραδιοφώνων που, ακριβώς λόγω αυτού του κατακερματισμού, έχουν απήχηση σε ένα πολύ μικρό κοινό. Τέλος, σημαντικό ρόλο στην εναλλακτική σκηνή παίζουν και τα clubs που την υποστηρίζουν. Ενώ στις δεκαετίες του ’80, του ’90 και μέρους των zeros υπήρχαν μεγάλα clubs (από το Mad και το Avant-garde/Plan B μέχρι το Memphis και το Camel) που φιλοξενούσαν κάθε Παρασκευοσάββατο χιλιάδες ανθρώπους που «ζυμώνονταν» με τη μουσική της εποχής, τώρα οι μεγάλοι χώροι έχουν σχεδόν εκλείψει. Στο Γκάζι, στου Ψυρρή, στην Κλαυθμώνος, στο Κουκάκι, στα Εξάρχεια υπάρχουν εκατοντάδες μικροί χώροι που δεν μπορούν να παίξουν το μαζικό ρόλο ενός μεγάλου indie/pop/rock club και, συνήθως, παίζουν μουσικές που περιλαμβάνουν περισσότερο στοιχεία νοσταλγίας, ή στο κιτς και δεν μπορούν να αποτελέσουν μια συνεκτική μουσική πρόταση με στοιχεία ανανέωσης.
Μετά από αυτή την εισαγωγή που εκφράζει εύλογη αγωνία, διότι με τη μικρή προσέλευση όλο και λιγότερα νέα, ενδιαφέροντα σχήματα που βρίσκονται σε διαδικασία ανόδου θα έρχονται στην Ελλάδα, μπαίνουμε στο «ψητό».
Σε αρκετές περιπτώσεις και για πολλούς λόγους κάποιοι του συναφιού μας δεν δίνουμε την απαιτούμενη προσοχή στις υποστηρικτικές μπάντες ενός event. Ευτυχώς βρέθηκα από νωρίς στο Halloweenοστολισμένο Death Disco και είδα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα της electro σκηνής. Η αλήθεια είναι ότι είχα ακούσει μόνο το θρυλικό πλέον Gomenaki με το υπέροχο βίντεο, όμως στο live τους διαπίστωσα ότι είναι ίσως το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι της τριμελούς γυναικείας μπάντας που φέρει το όνομα Someone Who Isn’t Me. Το set τους με κομμάτια τους ντεμπούτου άλμπουμ τους Dance With Me, ήταν ένα απολαυστικό ταξίδι που έπιανε από τις πιο σκοτεινές, ονειρώδεις πτυχές της electropop που εμένα προσωπικά μου θύμισαν Cabaret Voltaire και Pulp της περιόδου Separations μέχρι πιο anthemic, κρυστάλλινους ήχους που παρέπεμπαν στους Pet Shop Boys και στους Saint Etienne. Μου άρεσε πάρα πολύ ο συνδυασμός των ηλεκτρονικών ήχων με «φυσικά» όργανα (κιθάρα, ντραμς), απλώς ίσως θα πρέπει στα live να βελτιωθεί ο συγχρονισμός των τυμπάνων με τον ηλεκτρονικό ρυθμό των κομματιών. Επίσης, ήταν πολύ καλή η σκηνική παρουσία της Μαριλένας, παρά το γεγονός ότι έπαιζε και πλήκτρα και τα κιθαριστικά μέρη της Τζίνας έδιναν ένα άλλο βάθος στα κομμάτια.
Νομίζω ότι η ευρύτερη ελληνική pop σκηνή βρήκε ένα ακόμη σχήμα με πολύ δυνατές προοπτικές που θα μπορούσε στο μέλλον (και μάλιστα από μια πιο «σκοτεινή», εναλλακτική σκοπιά) να έχει αντίστοιχη επιτυχία σχημάτων όπως οι Marsheaux, οι Transistor ή οι Μίκρο. Είναι, επίσης, εντυπωσιακή η visual αισθητική της μπάντας. Αξίζει τον κόπο να δει κάποιος το εξώφυλλο του δίσκου, ή να χαζέψει τα ευρηματικά videos που συνοδεύουν τα κομμάτια. Εύγε S.W.I.M.!!
Υπό τους επιβλητικούς ήχους του Wait και ντυμένος με ένα άσπρο anorak με κουκούλα εμφανίστηκε στη σκηνή ο επιβλητικός Mr. Kitty που από τα πρώτα δευτερόλεπτα έκανε σαφή την πρόθεσή του να ιδρώσει τη φανέλα για το νυχτοκάματο (όπου «φανέλα» βάλτε ένα εντυπωσιακό black dress με industrial πινελιές). Ο Τεξανός synthpopper δεν άφησε τετραγωνικό εκατοστό της σκηνής απάτητο, χορεύοντας και χοροπηδώντας καθ’ όλη τη διάρκεια του set, ενώ ταυτόχρονα έπαιζε keyboards με τη βοήθεια συνεργάτη του (που ομολογώ δεν γνωρίζω το όνομά του).
Ο Mr. Kitty είναι αναμφισβήτητα ένας θεατρικός performer που εκφράζει με πάθος το συναισθηματικό του κόσμο και έχει τον τρόπο να ξεσηκώνει το κοινό του. Είχα καιρό να δω frontman της ηλεκτρονικής σκηνής τόσο κινητικό και εκφραστικό, καθώς είθισται οι καλλιτέχνες του χώρου να εμφανίζονται στατικοί, ψυχροί και απόμακροι. Ταυτόχρονα είναι ένας ταλαντούχος μουσικός με την electropop του να φλερτάρει με το ΕΒΜ θυμίζοντας έντονα μπάντες όπως οι Apoptygma Berzerk και οι VNV Nation. Το μεγαλύτερο τμήμα του set του προερχόταν από το τελευταίο, διπλό του άλμπουμ Ephemeral με κομμάτια όπως τα Trauma, Cyst, Disconnect Lover, From Liquid και Destruction of Us να ξεχωρίζουν. Στα αξιοσημείωτα της συναυλίας (πέρα από τον άφθονο χορό του καλλιτέχνη αλλά και των παρευρισκόμενων) το γεγονός ότι ο Mr. Kitty ξαφνικά διέκοψε το set του για λόγους συναισθηματικής φόρτισης, αλλά επέστρεψε μετά μιλώντας για τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζει και την ανάγκη συμπαράστασης που έχουν οι ψυχικά νοσούντες (για τα ζητήματα της ψυχικής του υγείας μας μίλησε στην συνέντευξη που πρόσφατα δημοσιεύσαμε στο site). Γενικώς, ο Mr. Kitty αναδεικνύει συχνά και δημόσια το ζήτημα των ψυχικών ασθενειών, ενώ το 2018 έπαιξε συναυλία για τους ασθενείς του San Antonio State Hospital.
All in all, ήταν μια θαυμάσια live electro βραδιά που σίγουρα άφησε ικανοποιημένους τους λάτρεις του είδους και όχι μόνο. Εξαιρετικός για μια ακόμη φορά ο ήχος στο Death Disco που αναδεικνύεται (και) ως πρωταγωνιστικός live χώρος. Ωστόσο, όπως είπα και στην εισαγωγή, είναι απολύτως αναγκαίο οι παράγοντες του «χώρου», ιδιοκτήτες μαγαζιών, ραδιοφωνικοί παραγωγοί και djs, promoters συναυλιών να συντονιστούν με κάποιο τρόπο, όπως ακριβώς συμβαίνει σε άλλες χώρες (κι όχι απαραίτητα σε χώρες-κοιτίδες της σύγχρονης μουσικής παραγωγής, αλλά σε χώρες με ανάλογα χαρακτηριστικά, όπως η Τουρκία, ή η Πορτογαλία) όπου τέτοια live συγκεντρώνουν πολύ μεγαλύτερο αριθμό θεατών. Δυστυχώς στην Αθήνα (μιλάω μόνο για την πρωτεύουσα που έχει και το μεγαλύτερο αριθμό event) εδώ και κάποια χρόνια λείπει η έννοια της «σκηνής», γεγονός που έχει οδηγήσει στη συρρίκνωση των media, των clubs και, εν τέλει, του κόσμου που ασχολείται, διασκεδάζει, επισκέπτεται δισκοπωλεία, bars/clubs του χώρου. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον τα μεγαλύτερα πάρτι σε εναλλακτικούς χώρους έχουν ως θέμα τα 80s, ενώ το συντριπτικό κομμάτι των πιτσιρικάδων που ψάχνονται για κάτι έξω από το mainstream ασχολείται με τη rap/το hip hop. Αν δεν γίνει κάτι, φοβούμαι ότι δύσκολα θα δούμε πολλούς Mr. Kitty στο μέλλον…
Κείμενο / Φωτογραφίες: Γιώργος Χριστόπουλος
