Σάββατο, 09 Νοεμβρίου 2019 22:00

Live Review: Bruce Dickinson (Βιβλιοπαρουσίαση) @ Θέατρο Παλλάς, 4/11/19

Written by 

Οπωσδήποτε ήταν ένα event που οι οπαδοί των Iron Maiden, και ακόμη πιο συγκεκριμένα του Bruce Dickinson ως τραγουδιστή, περίμεναν πολύ καιρό και δεν θα έχαναν με τίποτα. Τη Δευτέρα λοιπόν έλαβε χώρα η πολυαναμενόμενη παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του θρυλικού τραγουδιστή με τον ίδιο στη θέση του μοναδικού ομιλητή, ένα event που απεδείχθη λιγότερο παρουσίαση βιβλίου και αρκετά περισσότερο μία απολαυστική εξιστόρηση της ζωής του, η οποία βέβαια περιείχε λιγότερο Iron Maiden από όσο θα θέλαμε και οι αναφορές σε αυτούς ήταν αρκετά πυκνές. Όπως όμως γράψαμε και στο κείμενο που προηγήθηκε της παρουσίασης, είναι η αυτοβιογραφία του, είναι το δικό του stand up αν θέλετε, και είναι ελεύθερος να πει και να κάνει ότι θέλει ανεξάρτητα από το τι επιθυμούν οι οπαδοί. Για αυτό μάλιστα ξεκαθάρισε από την αρχή ότι δεν θα απαντήσει σε καμία ερώτηση που να αφορά το Alexander The Great - ξέρετε, τον μόνιμο πόθο των Ελλήνων οπαδών για να ακούσουν μία φορά ζωντανα κατ’ εξαίρεση. Ήδη όμως από το ξεκίνημα αυτή η απαίτησή δόθηκε με τόσο ξεκαρδιστικό τρόπο, που πιστεύω ότι κανείς στο τέλος δεν είχε παράπονο, ακόμα και όσοι σπατάλησαν τη φωνή τους ή λίγα ml μελάνι για να γράψουν στο χαρτί των ερωτήσεων οτιδήποτε αφορούσε το συγκεκριμένο κομμάτι. Ανέκαθεν ο Μπρους αντιμετώπιζε το θέμα με χιούμορ, και στις συναυλίες και εκτός συναυλιών. Εξήγησε μάλιστα, σε πιο σοβαρό τόνο, ότι κάποια κομμάτια είναι αρκετά δύσκολο να παίζονται ζωντανά κάθε βράδυ, κάτι που στους απλούς οπαδούς φαίνεται ίσως περίεργο. Στο πλαίσιο των απαντήσεων στις ερωτήσεις του κοινού, μας εξήγησε πως το να παίξεις κομμάτια όπως το Alexander The Great ή ακόμα καλύτερα το πρόσφατο Empire Of The Clouds, το υπέροχο έπος που περιέχεται στο Book Of Souls, απαιτεί πολύ σοβαρή προετοιμασία από όλους τους συμβαλλόμενους, μουσικούς και τεχνικούς, και επειδή οι συναυλίες των Iron Maiden δεν παύουν να αποτελούν και παραστάσεις, show, αυτά τα τραγούδια ίσως να μην τα ακούσουμε ποτέ... Όμως ο Dickinson άφησε ένα σημαντικό παράθυρο, τουλάχιστον για το Empire Of The Clouds, διότι αποκάλυψε ότι βρίσκεται σε συζητήσεις με κάποια ορχήστρα για να αποδώσουν ζωντανά κάποια κομμάτια των Iron Maiden (και, αν θυμάμαι σωστά, της προσωπικής του δισκογραφίας). Όλα αυτά βέβαια θα συμβούν έξω από το πλαίσιο των Maiden... Το άλλο σημαντικό νέο το οποίο βγήκε από την ομιλία ήταν ότι ο Dickinson ετοιμάζει ήδη τον επόμενο σόλο δίσκο του μαζί με τον Roy Z, μόνιμο συνεργάτη του στις πιο επιτυχημένες προσωπικές του δουλειές. Βολιδοσκοπώντας τις προθέσεις του κοινού, ρώτησε σε ανύποπτο χρόνο αν θα παρακολουθούσαμε κάποια solo συναυλία του σε μία δυνητική μελλοντική περιοδεία. Οι ενθουσιώδεις αντιδράσεις πιστεύω ότι τον έπεισαν πως υπάρχει ενδιαφέρον για το σόλο υλικό του Dickinson - ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως, όπως και να το κάνουμε, μιλάμε για μία από τις μεγαλύτερες φωνές του heavy metal!

 

Ομολογουμένως πάντως το σημαντικό της εκδήλωσης δεν ήταν τα νέα των Iron Maiden ή του Dickinson ως μουσικού. Αν θέλετε, προσωπικά, ένα από τα πράγματα τα οποία μου έμειναν από το βιβλίο και ίσως θα ήθελα διαφορετικά, ήταν ότι σε πολλά σημεία αντιμετώπιζε στον εαυτό του ως τρίτος, κατέγραφε πράγματα και καταστάσεις χωρίς να εκφράζει ιδιαίτερο συναίσθημα. Εφόσον επέλεξε να μην συμπεριλάβει στο βιβλίο πληροφορίες σχετικά με την προσωπική του ζωή, ούτε να “κιτρινίσει” άμεσα παλιούς και νυν συνεργάτες του για να κάνει πιο “πιπεράτη” την ανάγνωση, αλλά αν θέλετε και λιγότερο ουσιαστική μακροπρόθεσμα, ίσως εξέφραζε προσωπική γνώμη, σε έναν βαθμό τουλάχιστον, στην δια ζώσης παρουσίαση. Περιμέναμε λοιπόν, μέσα από τον τόνο της φωνής του και τις ιστορίες που θα επέλεγε να μας παρουσιάσει, να μας δώσει το χρώμα από τον άνθρωπο Bruce Dickinson περισσότερο από τις ασχολίες του. Πράγματι, έδωσε πολύ μεγαλύτερη βάση στην παιδική του ηλικία και στις απαρχές της μουσικής του πορείας και πολύ λιγότερο στην διόλου ευκαταφρόνητη, τελικά, καριέρα του ως πιλότου, στην ενασχόληση του με την ξιφασκία και βέβαια στην πορεία των Iron Maiden. Ακούσαμε κάποιες ιστορίες μεν, αλλά ήταν πιο πολύ επιγραμματικές. Δεν έχει σημασία αν τελικά κατάφερε να ικανοποιήσει αυτά που εμείς θέλαμε να ακούσουμε. Σημασία έχει ότι μας πέρασε τη στάση του για τη ζωή και αυτό παραμένει πολύ σημαντικό. Παραδείγματος χάριν, ίσως η πιο σημαντική ατάκα που ακούστηκε από τα χείλη του ήταν ότι “το να είσαι ζωντανός κερδίζει όλες τις υπόλοιπες επιλογές”, σε απάντηση μιας ερώτησης αν θα τον πείραζε να χάσει για πάντα τη φωνή του εξαιτίας του καρκίνου. Η αγαπημένη του ασχολία από τις τρεις ήταν η μουσική και το τραγούδι, κάτι που επιβεβαίωσε εμπράκτως στο τέλος, παρότι ήδη μιλούσε για σχεδόν δύο ώρες, τραγουδώντας μας τους πρώτους στίχους του Revelations, που βέβαια προέρχονται (όπως και η μουσική) απευθείας από τον εκκλησιαστικό ύμνο O God Of Earth And Altar. Αφηγούμενος μάλιστα την σχετική ιστορία με τη συναυλία του Ian Anderson και κάνοντας το fanboy-λίκι του για τους Jethro Tull, αναφέρθηκε στο ότι όλοι μπορούν να τραγουδήσουν και σημασία έχει το συναίσθημα και όχι η τεχνική, αναφέροντας ως παράδειγμα, ανέλπιστο ίσως για τους περιχαρακωμένους στην άποψη πως “οι μεταλλάδες μόνο τους μεταλλάδες αναγνωρίζουν”, τον Leonard Cohen! Στην πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση με ποιον μουσικό θα ήθελε να μοιάσει αν δεν ήταν ο Dickinson, απάντησε τον Ritchie Blackmore την εποχή του Rainbow Rising!


Περιττό να πούμε ότι μετά από μία τέτοια βραδιά ή ήδη υψηλή εκτίμηση μας για τον Bruce ανέβηκε κι άλλο. Ίσως δεν προκύπτει τελικώς μόνο από θέμα τύχης ότι κάποιοι άνθρωποι γίνονται μεγάλοι με διάρκεια στον χρόνο όσο εκείνος. Ίσως το πιο συναρπαστικό χαρακτηριστικό του χαρακτήρα του Dickinson, που διαφάνηκε μάλιστα και στο βιβλίο αλλά τονίστηκε αρκετά και στην παρουσίαση, ήταν η μεθοδικότητα με την οποία αντιμετώπιζε τα προβλήματά του ανεξαρτήτως σημαντικότητας, η (πολύ δύσκολη) συναισθηματική αποστασιοποίηση που κατά κάποιον τρόπο επιδίωκε να κρατά από αυτά ώστε να βρεθεί ένα βήμα πιο κοντά στη λύση τους, αλλά και η λογική της αέναης προσπάθειας για κάτι το οποίο γεμίζει και ευχαριστεί τον ίδιο για να γίνει καλός σε αυτό, ακόμη κι αν δεν είναι ακριβώς ευνοημένος από τη φύση ή από τις συνθήκες για να το κάνει. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και την θεώρηση (που δόθηκε κοντά στο τέλος της παρουσίασης με ένα χαρακτηριστικό ποδοσφαιρικό παράδειγμα) ότι δεν πρέπει να εστιάζουμε σε αυτά τα οποία δεν μπορούμε να κάνουμε, αλλά σε αυτά τα μπορούμε να κάνουμε, υπό αυτό το πρίσμα ο λόγος του Dickinson, είτε μιλούσε πάνω στο προδιαγεγραμμένο script είτε απαντούσε αυθόρμητα στις ερωτήσεις του κοινού, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως και εμπνευστικός - inspirational, πώς το λένε στα TedX; Μετά το τέλος της ομιλίας και χάρη σε αυτήν, θέλαμε να του σφίξουμε το χέρι, κάτι που βεβαίως δεν προβλεπόταν να γίνει επισήμως. Κρατήσαμε όμως το χιούμορ του, όλα όσα γράψαμε παραπάνω, καθώς και την ανάμνηση μίας αγαπημένης μουσικής προσωπικότητας που, έστω για αυτές τις δυόμιση ώρες, μας αποκαλύφθηκε λίγο πέρα από όσα μπορούν να φανούν από την ακρόαση ενός δίσκου ή τη θέαση μιας συναυλίας.

Κείμενο: Μιχάλης Κουρής

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά (από το δελτίο τύπου της High Priority Promotions)

Μιχάλης Κουρής

 

 

Για τον Μιχάλη Κουρή καλύτερα από οποιονδήποτε μιλάνε τα σημειώματα στο ψυγείο του: "Δεν πεινάω δεν πεινάω" "Να έρχεσαι κάθε πέντε λεπτά να με βλέπεις" "Μην πίνεις άλλο" "Δεν μπορείς να πας σε όλα τα live". Ακούει τα πάντα και δεν εννοεί "ακούω ραδιόφωνο" - στον ελεύθερό του χρόνο είναι αφουγκραστής των συμπαθών ζώων σε ζωολογικό κήπο του εξωτερικού που εύλογα επιθυμεί να παραμείνει μυστικός.

Website: www.soundgaze.gr
Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα