Ένα μεγαλεπήβολο εγχείρημα όπως το Death of All Religions των Hypnotic Nausea άξιζε μιας αντίστοιχα φιλόδοξης παρουσίασης, κάτι που τελικά συνέβη στο six d.o.g.s. το περασμένο Σάββατο.

Για τους Nochnoy Dozor λίγα έχουν μείνει που να μην έχουν γραφτεί και ειπωθεί, μιας και οι ζωντανές εμφανίσεις τους είναι τακτικότατες τα τελευταία δύο χρόνια. Τα 6 κομμάτια του υπέροχου και μοναδικού ως τώρα ΕΡ τους, αυτή τη φορά με την (ανέλπιστη) έλλειψη του grand hit Black Hand, διανθίστηκαν ως συνήθως από κάποια ακυκλοφόρητα. Ταγμένοι πλήρως στη μουσική τους, έδωσαν ακόμη ένα live στα γνωστά υψηλά τους στάνταρ, έστω και αν φαινομενικά ταίριαζαν λιγότερο με την κυρίαρχη ιδιοσυγκρασία του main event, με ήχο ζηλευτά καθαρό και δυνατό. Ασυνήθιστη πάντως ήταν η στάση του κοινού, που αν και φαινόταν προσηλωμένο στα τεκταινόμενα, δεν αντιδρούσε με ιδιαίτερη θέρμη ούτε στα κενά ανάμεσα στα κομμάτια. Η αθηναϊκή πεντάδα πάντως έδωσε όπως πάντα πάθος στις νότες και η γοτθική φιγούρα της Λίνας ξεχώρισε με την εκφραστικότητά της, μάλιστα ως η πλέον λαμπρά φωτισμένη του γκρουπ στη συγκεκριμένη συναυλία. Από την εμφάνισή τους κρατήσαμε ένα συγκλονιστικό Ben Hur και το συναισθηματικά έντονο Closer και περιμέναμε την βασική μπάντα της βραδιάς.

Ήταν φανερό από την αρχή πως οι Hypnotic Nausea την περίμεναν και την προετοίμαζαν αρκετό καιρό αυτή τη βραδιά. Όπως άλλωστε τους πήρε μπόλικο χρόνο για να ολοκληρώσουν το Death of All Religions – το παραδέχθηκαν εξάλλου και στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν – το οποίο έφτασε τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους Hypnosis (το είχαμε φιλοξενήσει τότε στη στήλη Local Jams). Το six d.o.g.s. τους παρείχε, όπως φάνηκε στην διάρκεια της συναυλίας, τα απαραίτητα εφόδια ώστε η ζωντανή παρουσίαση του δίσκου να είναι όσο το δυνατό αρτιότερη.

Είναι αλήθεια πως το Death of All Religions ως concept album είναι έτσι δομημένο ώστε να αποδίδεται στην ολότητα του, χωρίς περικοπές, ώστε να μπορέσεις να το εκτιμήσεις καλύτερα. Η παρούσα περίσταση ήταν ιδανική, καθώς είχαν τον απαραίτητο χρόνο ώστε να το παίξουν ολόκληρο αλλά και να χωρέσουν στο setlist μερικές συνθέσεις από την πρώτη τους δουλειά. Το εναρκτήριο 11λεπτο Holy City είναι το πλέον κατάλληλο για να σε βάλει στο κλίμα του δίσκου, κάτι που αποδείχτηκε και στην πράξη.

Σταδιακά το γκρουπ είχε την ευκαιρία να αναπτύξει το μουσικό του όραμα μέσα από εξαιρετικές και συνάμα απαιτητικές συνθέσεις όπως το Dogma (με τα τόσο χαρακτηριστικά Tool περάσματα), υπό τις καλύτερες συνθήκες, μιας και ο ήχος ήταν πεντακάθαρος (ίσως λίγο πιο heavy σε σχέση με την αντίστοιχη live παρουσίαση που είχε πραγματοποιηθεί την άνοιξη στο Death Disco), ενώ η σύγχρονη γιγαντοοθόνη του χώρου πρόβαλε με υψηλή ευκρίνεια τα σχεδιασμένη ειδικά για τη βραδιά visuals. Ακόμα κι όταν η ατυχία έκανε την εμφάνιση της με την δυσλειτουργία που παρουσιάστηκε στο μικρόφωνο του καλεσμένου Γιάννη Βογιαντζή (Need) κατά τη διάρκεια του Priest δεν τους στέρησε τη δυνατότητα να επιτύχουν ένα από τα highlight της βραδιάς. Το κομμάτι παρουσιάστηκε σε όλη τη μεγαλοπρέπεια του ενώ παρά τις αναποδιές ο Βογιαντζής απέδωσε άκρως παθιασμένα τους αιχμηρούς στίχους (στον ίδιο άλλωστε ανήκουν τα φωνητικά και στην ηχογραφημένη έκδοση).

Οι Hypnotic Nausea στα χρόνια που είναι ενεργοί ως συγκρότημα έχουν πλάσει με πολύ δουλειά έναν μεστό ήχο που πατάει εξίσου στο post rock και στο heavy rock (με το βάρος να μετατοπίζεται αναλόγως την σύνθεση), έτσι που ακόμα κι όταν επέλεξαν τη μετάβαση από το υλικό του Death of All Religions σε αυτό του ντεμπούτου τους Hypnosis η διαδικασία έγινε απολύτως ομαλά. Αυτό που επίσης πρέπει να κρατήσουμε από το συγκεκριμένο live είναι πως η μπάντα έδειξε χαρακτήρα εμπειρότατου σχήματος. Παρουσιάστηκαν πολλά βήματα μπροστά σε όλα τα επίπεδα από το ελαφρώς «ψαρωμένο» σχήμα που είχα πρωτοδεί πριν μερικά χρόνια στο An. Είμαι πεπεισμένος πλέον πως έχουν τις ικανότητες και τα προσόντα για να κάνουν σημαντικά πράγματα τόσο δισκογραφικά όσο και συναυλιακά στο άμεσο μέλλον.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Μιχάλης Κουρής

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής