O Σκωτσέζος Mike Scott και η ετερόκλιτη παρέα του (Αμερικάνος στα πλήκτρα, Άγγλος στα ντραμς, Ιρλανδός στο μπάσο και στο βιολί, Ιρλανδή και Νιγηριανή στα φωνητικά) ήταν Άγγλοι στο ραντεβού τους, επιβεβαιώνοντας την στενή σχέση και αλληλεπίδραση Αγγλικής, Σκωτσέζικης και Ιρλανδικής κουλτούρας (ειδικά των δύο τελευταίων). Η συναυλία ξεκίνησε 21:30 ακριβώς στο αναπάντεχα «άκαπνο» Πειραιώς Academy.

Είχα να παρακολουθήσω τους Waterboys από την συναυλία που έγινε στο Ρόδον το 2000 με την έντονη ανάμνηση αυτή, να έχει λυρικά χαρακτηριστικά και πολύ αφήγηση. Η συνέχεια πιο υποτονική στο Θέατρο Βράχων το 2007. Χθες κυριάρχησε το ροκ, η κιθάρα, τα πλήκτρα… η μαγεία της μουσικής. Η φόρτιση συνεχής και ευχάριστη.

Η μπάντα ξεκίνησε δυνατά και δεν σταμάτησε μέχρι και το καταπληκτικό encore. Ο ρυθμός, ο παλμός, το vibe, το feeling… πάντα ψηλά. Οι εναλλαγές των πρωταγωνιστών κρατούσαν συνεχώς το κοινό σε εγρήγορση. Αρχικά ο ίδιος ο Mike Scott, στη συνέχεια ο Steve Wickham (βιολί), μετά η «παράσταση» και το show του Brother Paul (πλήκτρα) και η εκπληκτική ερμηνεία και κίνηση της Jess Cav (φωνητικά) σε ένα εναλλασσόμενο κρεσέντο… Η όλη παράσταση μια συνεχόμενη ιστορία με Willie Nelson και Keith Richards, ταξίδια στο Memphis, στο Nashville και στο Λονδίνο, tribute στον ντράμερ Ginger Baker με συνοδεία κιθάρας. Έντονο το Αμερικάνικο στοιχείο στις μελωδίες, στο καουμπόικο καπέλο του Mike Scott και στην παρουσία της ηλεκτρικής κιθάρας και των αντίστοιχων ρυθμών.

Last but not least, η μουσική… αρκετό rock’n’roll στην ατμόσφαιρα με σημεία αναφοράς τον διάλογο κιθάρας-βιολιού στο We will not be lovers, την ανατριχιαστική ακουστική απόδοση του Pan within, με ντουέτο του Mike Scott (κιθάρα) - Steve Wickham (βιολί) που μπορεί να έλειπαν τα υπόλοιπα όργανα αλλά το πάθος και το συναίσθημα κυριάρχησαν. Τέλος με το συγκινησιακό Whole of the moon που έκλεισε το βασικό κομμάτι της συναυλίας, αλλά δεν ήθελε σε καμία περίπτωση ο Mike Scott να ολοκληρώσει. Too far, too soon σε πολλαπλές αναγνώσεις. Για το encore οι Waterboys μας άφησαν με την πανέμορφη εκτέλεση του Jumpin’ Jack Flash αφήνοντας μια πολύ αισιόδοξη νότα (από μια παρέα 60άρηδων). Αυτό που σίγουρα παραμένει από την όλη εμπειρία είναι ότι την επόμενη φορά θα πρέπει να είμαστε και πάλι εκεί. Είναι φανερό ότι αυτή η, ίσως υποτιμημένη μπάντα των εφηβικών/φοιτητικών μου χρόνων, έχει να προσφέρει πολλά ακόμα.

Κωστής Παπαϊωάννου

Οι Waterboys για ακόμα μια φορά υπήρξαν απολαυστικοί! Τι κι αν πέρασαν 12 χρόνια από την τελευταία τους επίσκεψη, μόνο γερασμένοι και παρωχημένοι δεν εμφανίστηκαν επί σκηνής. Ο μέγας Mike Scott έχει ένα μοναδικό χάρισμα να στήνει καταπληκτικά live έχοντας κάθε φορά διαφορετικούς μουσικούς (με εξαίρεση τον απίθανο Steve Wickham), δίχως να έχει κυκλοφορήσει κάτι πραγματικά σπουδαίο από το τέλος των 80s και μετά (τα τέσσερα πρώτα τους άλμπουμ τα έχουμε στο εικονοστάσι…).   

Στην προκειμένη περίπτωση το σχήμα με τους καραφλομαλλιάδες μουσικούς (που έφερναν λίγο σε Dubliners…) δούλεψε άψογα με τη συναυλία να εξελίσσεται ένα υπέροχο πάρτι με άψογη ροή. Ο Scott δεν δίστασε καθόλου να τοποθετήσει δυο από τις διασημότερες συνθέσεις του, το Fisherman’s Blues και A Girl Called Johnny στην αρχή του set. Όπως δεν είχε κανένα ενδοιασμό να παίξει κάμποσα κομμάτια από τα τρία πιο πρόσφατα και λιγότερο δημοφιλή άλμπουμ της μπάντας ανακατεμένα με έπη σαν το Medicine Bow και το This Is The Sea. H κορύφωση ωστόσο ήρθε με την ανεπανάληπτη ξεχειλωμένη εκτέλεση του We Will Not Be Lovers (το δίδυμο Scott – Wickham έδωσε ρέστα), που την ακολούθησε η καθηλωτική απόδοση του αριστουργηματικού Pan Within (με λίγο από Return of Pan στην εισαγωγή), που παίχτηκε ακουστικά ειδικά για εμάς. Το θριαμβευτικό φινάλε ήρθε με το αναμενόμενο αλλά και απαραίτητο The Whole of the Moon.

Κι εκεί που αναρωτιόμασταν αν ο δαιμόνιος Σκωτσέζος θα μας κρατούσε και κάποια άλλη έκπληξη, εμφανίστηκε ξανά στη σκηνή, άρπαξε την κιθάρα του και ξεκίνησε εντελώς απρόσμενα το riff-ακι του Jumpin' Jack Flash, το οποίο εξελίχτηκε σε ένα rock & roll όργιο με τη συνοδεία φυσικά και της υπόλοιπης μπάντας. Ένα από τα εντυπωσιακότερα κλεισίματα συναυλίας που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια!

Φεύγοντας ήδη σκεφτόμασταν την επόμενη συναυλία των Waterboys. Μακάρι ο θεός Πάνας να βάλει… το πόδι του!

 Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής