Μια γεύση από τη σημερινή αμερικάνικη εναλλακτική σκηνή μας πρόσφεραν οι Deerhunter, οι οποίοι ήρθαν για πρώτη φορά στη χώρα μας στο πλαίσιο της περιοδείας για την προώθηση του όγδοου δίσκου της καριέρας τους Why Hasn't Everything Already Disappeared?
Ένα από τα σταθερά παράπονα του εγχώριου εναλλακτικού κοινού είναι ότι δεν βλέπουμε συχνά φρέσκα ονόματα από τη διεθνή σκηνή στην ώρα τους. Κάτι που εν πολλοίς ισχύει, αλλά στις λίγες περιπτώσεις που κάποια νέα μπάντα έρχεται στη χώρα μας συνήθως δεν τυγχάνει της θερμότερης δυνατής υποδοχής. Κάπως έτσι, την ώρα που ανέβηκαν στη σκηνή οι Deerhunter, η προσέλευση απείχε αρκετά από το να χαρακτηριστεί μαζική. Δικαιολογίες μπορούν να αναφερθούν πολλές (πλήθος παράλληλων event με κυριότερο το live των Waterboys, έντονη βροχόπτωση κτλ) αλλά η ουσία δεν αλλάζει, αντίστοιχα εγχειρήματα δύσκολα στηρίζονται από τους μουσικόφιλους.
Πριν ξεκινήσει η συναυλία των Deerhunter, προηγήθηκε μια σύντομη εμφάνιση από τον ντράμερ και ιδρυτικό μέλος τους Moses Archuleta, υπό το όνομα Moon Diagrams. Το μισάωρο set του ξεκίνησε με noise πειραματισμούς, για να περάσει στη συνέχεια σε περισσότερο μελωδικά ηχοτοπία και να καταλήξει σε techno προσανατολισμό. Περισσότερο νιώσαμε πως γέμισε τον κενό χρόνο πριν την έναρξη του live, παρά πρόσφερε κάτι αξιοσημείωτο.
Στις 10:30 ακριβώς τα φώτα χαμήλωσαν και οι Deerhunter εμφανίστηκαν στη σκηνή, με τον frontman Bradford Cox να εισέρχεται στη σκηνή τελευταίος λίγα δευτερόλεπτα αργότερα. Το απαράμιλλο στυλ του προφανώς δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο! Κοστούμι, φουλάρι, γυαλιά ηλίου, σε ένα εντελώς μοναδικό συνδυασμό. Στην πορεία, όταν θα αποχωριζόταν το σακάκι και το πουλόβερ του, θα έμενε με ένα μαύρο μπλουζάκι που έγραφε στα ελληνικά «Χωρίς την θέληση δεν υπάρχεις», φράση που υπήρχε με μικρότερη γραμματοσειρά και στα αγγλικά και στα γαλλικά! Τα πρώτα λόγια που είπε από μικροφώνου ως καλωσόρισμα είχαν να κάνουν με το πόσο πολύ ήθελαν να έρθουν στη χώρα μας εδώ και χρόνια και δεν έχουμε κάποιον λόγο να μην τον πιστέψουμε.
Το Death in Midsummer που ανοίγει το πρόσφατο LP Why Hasn't Everything Already Disappeared? ήταν αυτό που επιλέχτηκε για την έναρξη της συναυλίας. Γενικότερα, το πρώτο κομμάτι του live κύλησε νωχελικά, με το γκρουπ να αναζητεί τον βηματισμό του επί σκηνής. Μετά το Desire Lines, το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι τους από τον κατά τεκμήριο ποιοτικότερο δίσκο τους το Halcyon Digest (2010), η μπάντα άρχισε να ανεβάζει στροφές συνεχώς. Η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη σύνθεση (στην οποία παρεμπιπτόντως τα φωνητικά ανήκουν στον κιθαρίστα Lockett Pundt κι όχι στον Cox) ακούστηκε σχετικά νωρίς, μιας και θα περίμενε κανείς να βρίσκεται προς το τέλος τους set. Το φινάλε του κομματιού αποτέλεσε ένα από τα αδιαφιλονίκητα highlight της βραδιάς και έδωσε το έναυσμα για την σταδιακή κορύφωση του live.
Το γκρουπ προφανώς έχει δουλέψει πολύ στη ροή των συναυλιών του, μιας και εξαρχής έχτιζε μια ατμόσφαιρα που βήμα με το βήμα θα έφτανε στο αποκορύφωμα της. Κάποιες φορές άλλωστε δεν είναι απαραίτητο να στα δίνουν όλα από το ξεκίνημα - πρέπει να ακολουθήσεις μια πορεία για να φτάσεις στο επιθυμητό. Έτσι οι Deerhunter προχώρησαν μελετημένα σε μια διαδρομή που οδήγησε στο ντελιριακό ζενίθ του Nocturne. Κάπου εκεί ο τεχνικός της σκηνής προστέθηκε με το βιολί του στο συγκρότημα, το οποίο είχε επιδοθεί στην παραγωγή ενός πυκνού στρώματος θορύβου. Μετά από ένα τόσο εντυπωσιακό ξέσπασμα, επιβαλλόταν ανάλογη συνέχεια. Όντως, αφού αποχώρησε για λίγο, το γκρουπ επέστρεψε για ένα ονειρικό encore, όπου τα Agoraphobia (Microcastle, 2008) και He Would Have Laughed (από το Halcyon Digest κι αυτό) απλώθηκαν μεγαλοπρεπώς επί σκηνής για ένα οργιώδες κλείσιμο, με τον τεχνικό – βιολιστή να ξεχωρίζει πάλι για το πάθος του, ακόμα κι αν δεν ακουγόταν πολύ μέσα στο εκκωφαντικό θόρυβο (έστω κι έτσι, αξίζει θέση μόνιμου μέλους στο σχήμα!). Εδώ ήταν εξάλλου που το σχήμα έδειξε εμφατικά όλες τις δυνατότητες και τις αρετές του στη σκηνη.
Με αυτό το υπέροχο encore, οι Deerhunter συμπλήρωσαν 1,5 ώρα επί σκηνής και αποχώρησαν από τη σκηνή στις 12 ακριβώς υποσχόμενοι να επιστρέψουν σύντομα. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι προσδοκίες μπορεί να είχε κάθε θεατής αλλά δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η μπάντα θα μπορούσε να δώσει κάτι παραπάνω από αυτό που κατάθεσε στη σκηνή. Και διάθεση είχε, και οι συνθέσεις της αποδόθηκαν σαφώς πιο κιθαριστικά από τους δίσκους, και έναν χαρισματικό frontman διέθετε και εν τέλει το live είχε την σωστή κλιμάκωση. Όσοι λοιπόν πήγαν γνωρίζοντας τι εστί Deerhunter πιστεύω πως θα το απόλαυσαν.
Τέλος, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι - επιτέλους! - παρακολουθήσαμε μια συναυλία σε ανθρώπινο περιβάλλον, δίχως το γνωστό ντουμάνι και με τον αντικαπνιστικό νόμο να τηρείται από την πλειοψηφία. Μόνο ο Bradford Cox τον παραβίασε ανάβοντας τσιγάρο, κάποια στιγμή αλλά δεν υπήρχε λόγος να καλέσουμε τον τετραψήφιο…
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Shanti Θωμαϊδη
