Αν και στο Soundgaze προσπαθούμε να προσεγγίζουμε τη μουσική όσο πιο ουδέτερα και "επαγγελματικά" γίνεται, αυτό ενίοτε αποδεικνύεται μία εργασία πολύ δύσκολη, όσο δεν καταφέρνουμε να αποφύγουμε, για την οικονομία της αφήγησης, την καταγραφή των πρότερων προσωπικών μας εμπειριών μέσα στα κείμενα μας. Άλλωστε αυτές κατ’ ανάγκη μας έχουν καθορίσει και ως ακροατές και ως ανθρώπους. Αν με ρωτήσετε λοιπόν επί προσωπικού ποια είναι η αγαπημένη μου κατάσταση στην ακρόαση μουσικής, λογικά θα σας απαντήσω δύο που πρακτικά δεν ξεχωρίζω μεταξύ τους. Πρώτη κατάσταση είναι φυσικά οι συναυλίες, όπου (προσωπική άποψη) ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι και μπορούν να προσφέρουν στιγμές που να μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο. Η άλλη κατάσταση είναι η ανακάλυψη αξιόλογων νέων μουσικών ή συγκροτημάτων, που είτε πάνε τη μουσική ένα βήμα παραπέρα, είτε τουλάχιστον βάζουν τη δική τους σφραγίδα στον προσωπικό μουσικό μου χάρτη. Οι Grandmaster Cockroach από την Αθήνα μας γνωστοποίησαν την παρουσία τους σε ανύποπτο χρόνο με ένα ντεμπούτο άλμπουμ (Music For Lousy Speakers) και μετά από ένα χρόνο ύπαρξης και αναλογικά τακτική και έντονη συναυλιακή παρουσία, γιόρτασαν στο υπόγειο του Underathens μαζί με φίλους τους και λοιπούς fans το κλείσιμο ενός κύκλου και το ξεκίνημα ενός επόμενου. Ευκαιρία και για μας να τους ανακαλύψουμε την μπάντα σε δικό της gig, όπου η μπάντα έχει μεγαλύτερο έλεγχο σε ό,τι συμβαίνει.

Μην περιμένετε συγκεκριμένο σετλιστ, άλλωστε δεν έχει τόση σημασία σε μια συναυλία νέας μπάντας (για την ακρίβεια, ποτέ δεν θα έπρεπε να έχει τόση σημασία, αλλά ας κρατήσουμε αυτή την μάλλον αιρετική άποψη για κάποιο δικό της άρθρο). Οφείλει όμως να αναφερθεί πως τα κομμάτια του μοναδικού ως τώρα δίσκου τους αποδόθηκαν με ορμητικότητα και τεχνική αρτιότητα από το δίδυμο των Cockroach. Προσωπικά κιόλας έχει τύχει να δω στο παρελθόν με διάφορα σχήματα ζωντανά τον Λουκά Γιαννακίτσα, το ένα μέρος του διδύμου (το άλλο είναι ο ντράμερ Παναγιώτης Σιαμάντης), έτσι είχα ήδη μία εικόνα αρκετά αντιπροσωπευτική του τι μπορεί να κάνει σε μία σκηνή με τη φωνή και το μπάσο του. Παρά τα θέματα που εμφανίστηκαν τελευταία στιγμή στον ηχητικό εξοπλισμό τους, ο ήχος ήταν ο ποιοτικότερος δυνατός και δεν ενόχλησε κανέναν, χάρη στην τελειομανία των συντελεστών (κυρίως του έμπειρου και πανταχού παρόντα, θαρρείς, ηχολήπτη Αλέξη Χατζηιωάννου). Τα κομμάτια είναι γραμμένα για να παίζονται ζωντανά αλλά κατά τη γνώμη μου τα καινούργια κομμάτια, τα οποία ακούσαμε και αναμένουν πλέον την αποτύπωση τους για να διατεθούν στα αυτιά μας προς γενικότερη ακρόαση, φέρνουν την τραγουδοποιία τους ένα βήμα μπροστά. Το noise rock τους με επιρροές από hardcore και metal μεταξύ άλλων εμπλουτίζεται στα νέα κομμάτια με μελωδίες τύπου Husker Du (για να φέρουμε ένα αρκετά παλιό όνομα ως αναφορά) που κάνουν το υλικό τους ίσως λίγο πιο προσβάσιμο σε περισσότερα αυτιά. Όπως και να χει παραμένει εντυπωσιακό το πόσο γεμάτο ήχο μπορούν να βγάλουν μονάχα ένα μπάσο και ένα drum set με την κατάλληλη διαχείριση από τους εκτελεστές.

Για την περίσταση, οι Grandmaster Cockroach είχαν στη διάθεσή τους φίλους καλεσμένος που τους βοήθησαν σε κάποια κομμάτια. Η Σήλια Τσιούφη που πέρυσι κυκλοφόρησε ένα εξαιρετικό ντεμπούτο ως Colorgraphs ανέλαβε χρέη φωνητικών σε δύο κομμάτια, ενώ σύντομο πέρασμα έκαναν και τα υπόλοιπα μέλη της παλιάς μπάντας των παιδιών, Junkie Opera Choir, σε κομμάτια που αποδόθηκαν με τη δέουσα πώρωση που απαιτούσε η περίσταση. Στη συγκεκριμένη μάλιστα περίπτωση είδαμε στη φωνή τον υπεύθυνο επί του οπτικού κομματιού της συναυλίας και των συναυλιών γενικώς των Cockroach, δείχνοντας και έμπρακτα τη σχέση των δύο συγκροτημάτων και, κυρίως, τους συνδετικούς κρίκους μεταξύ των ατόμων που τα απαρτίζουν/απάρτιζαν. 

Το Underathens αποδείχτηκε, ουσιαστικά στούντιο ων, ζεστό και φιλόξενο για όσους είχαν τη διάθεση να έρθουν στο λάιβ των Cockroach, καθώς για την περίσταση διατίθονταν και ποτά. Άλλωστε μετά τη συναυλία ακολούθησε πάρτυ με τη μουσική συμβολή του Δημήτρη Αρώνη (Moa Bones) πίσω από τα decks, οπότε λίγο (λίγο, όμως...) αλκοόλ δεν έκανε κακό σε κανέναν. Ο ενθουσιασμός του διδύμου και των συν αυτώ που συμβάλλουν αποφασιστικά στην πορεία τους, αναφορικά με τις επόμενες κινήσεις του γκρουπ αλλά και την ως τώρα πορεία τους, ήταν χαρακτηριστικός κατά τις συζητήσεις που είχαμε μαζί τους πριν και μετά το live. Φανέρωναν μια μπάντα που, στη χειρότερη περίπτωση, επιθυμεί να φτιάξει μουσική που την εκφράζει υπό τις ιδανικότερες δυνατές συνθήκες κατασκευής και να την παρουσιάσει με υπερηφάνεια σε δεκτικό κοινό - και όπου πάει.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής