Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί στην παρακμή της εναλλακτικής σκηνής στην Ελλάδα, τη συρρίκνωση του ακροατηρίου, την έλλειψη σοβαρών ΜΜΕ που θα προβάλουν αυτή τη μουσική, την ανυπαρξία συνεκτικής μουσικής σκηνής κ.λπ. Ευτυχώς, όμως, συμβαίνουν γεγονότα που εν μέρει διαψεύδουν την απαισιοδοξία και πιστοποιούν ότι ο χώρος έχει ακόμη ρίζες στη μουσικόφιλη κοινότητα. Ένα από τα (σχετικά λίγα) events που μας δίνουν ελπίδες ότι ο εναλλακτικός χώρος έχει ακόμη σφυγμό στη χώρα ήταν το minifest 2k20 που διοργάνωσε το Death Disco στο Gagarin 205 με 4 σχήματα και headliners τους θρυλικούς Chameleons.

Η προσέλευση ήταν ανέλπιστη  ακόμη και πολύ νωρίς, όταν ανέβηκε στη σκηνή η πρώτη μπάντα, οι εγχώριοι Data Fragments. Βεβαίως, η πλατεία του Gagarin είχε ήδη τιγκάρει την ώρα που οι εγχώριοι stars Λευκή Συμφωνία εμφανίστηκαν για να αποδώσουν τους περίφημους «Μυστικούς Κήπους» τους σε ένα εκστασιασμένο κοινό που δεν αποτελούνταν μόνο από μεσήλικες νοσταλγούς, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτά τα live, αλλά και από πάρα πολλά νέα παιδιά που είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα αξιοσημείωτο live event, κορυφαίο για το συγκεκριμένο μουσικό είδος. Εύγε στους διοργανωτές και ελπίζουμε για ακόμη πιο δυνατά events από εδώ και πέρα.

Data Fragments

Το πρόγραμμα τηρήθηκε με ακρίβεια και οι Data Fragments ανέβηκαν στη σκηνή ακριβώς στις 8:30. Το αθηναϊκό trio αποτελούσε το πιο φρέσκο όνομα του line up μιας και υπάρχει μόλις μια τριετία. Πέρσι το γκρουπ κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο του (μέσω της ειδικευμένης Geheimnis Records) και αμέσως προσέλκυσε το ενδιαφέρον τους εγχώριου ακροατηρίου που αρέσκεται σε σκοτεινούς ήχους. Επί σκηνής μας παρουσίασαν αποσπάσματα από τη συγκεκριμένη δουλειά, πάντα σε dark, γοτθικούς ρυθμούς και με σαφείς αναφορές στα μεγαθήρια του είδους όπως οι Cure, Joy Division και Bauhaus (και με λίγο από Xmal Deutschland, σύμφωνα με τον σύντροφο Χριστόπουλο). Εκ του αποτελέσματος, η επιλογή των Data Fragments για το άνοιγμα του φεστιβάλ ήταν ταιριαστή καθώς μας έβαλε στο γενικότερο κλίμα αβίαστα και χωρίς υπερβολές στη διάρκεια του set.

Soviet Soviet

Οι ιταλοί γείτονές μας έχουν προοδεύσει πολύ μουσικά από το 2011 που εμφανίστηκαν στη σκηνή του 6 Dogs. Στο τυπικό post punk που τότε έπαιζαν, έχουν προσθέσει γενναίες δόσεις σκοτεινού/glam indie rock, με αποτέλεσμα να ξεχωρίσουν για την ιδιαίτερη ταυτότητα του ήχου τους.

Εξαιρετικά δεμένη μπάντα με εκρηκτική σκηνική παρουσία (εντυπωσίασε ιδιαίτερα ο μπασίστας/τραγουδιστής Andrea Giometti που δεν άφησε σπιθαμή της σκηνής απάτητη και θύμισε λίγο στυλιστικά τον Peter Hook), θα μπορούσαν άνετα να είναι headliners, αποτέλεσαν όμως το καλύτερο ορεκτικό για τα μεγάλα ονόματα της βραδιάς (Λευκή Συμφωνία, Chameleons) που ακολούθησαν. Οι φίλοι της μπάντας απόλαυσαν ένα set list που ακουμπούσε σε ολόκληρο το εύρος της δισκογραφίας τους με μια μικρή έμφαση στο τελευταίο album Endless.

Με τους Soviet Soviet σε τέτοια συναυλιακή φόρμα, ανυπομονούμε να τους δούμε και πάλι στην Αθήνα, αυτή τη φορά σε δική τους συναυλία που θα έχουν περισσότερο χώρο να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους.

Λευκή Συμφωνία

Πολλοί από όσους βρεθήκαμε στο Gagarin πήγαμε και για την εμφάνιση της Λευκής Συμφωνίας. Ναι μεν, μετά την επιστροφή του γκρουπ στη σκηνή το 2017 έπειτα από απουσία σχεδόν δυο δεκαετιών, έχουμε συχνά τη δυνατότητα να το δούμε live, όμως αυτή τη φορά ήταν μια ειδική περίσταση. Από την ανακοίνωση της συμμετοχής της Λευκής Συμφωνίας στο φεστιβάλ είχε γίνει γνωστό πως το set της θα περιστρεφόταν γύρω από το εμβληματικό ντεμπούτο «Μυστικοί Κήποι» του 1986. Οπωσδήποτε μια ευκαιρία που οι φίλοι της μπάντας δεν μπορούσαν να αγνοήσουν.  Ήταν επίσης βέβαιο πως ο δίσκος θα παρουσιαζόταν στην επαυξημένη εκδοχή του, όπως αποτυπώθηκε στην πρόσφατη φροντισμένη επανέκδοση της Labyrinth of Thoughts, κι όχι αποκλειστικά οι έξι συνθέσεις που είχαν βρει τη θέση τους στην πρώτη μορφή του άλμπουμ.

Το ξεκίνημα ήρθε αναμενόμενα με το φερώνυμο κομμάτι, το ρεφρέν του οποίου («Θα μπορούσε να πετάξει, προτίμησε να ξεκουραστεί») τραγουδήθηκε από πολλά χείλη και πρόσφερε ρίγη σε όσους το λάτρεψαν κάποια στιγμή στο παρελθόν, με τα συναισθήματα να γίνονται ακόμα πιο έντονα στον ήχο της μελόντικα του Θοδωρή Δημητρίου. Συνθέσεις όπως «Η Βροχή Πέφτει Δυνατά», «Λευκό Φως», «Μελαγχολία» και «Υγρό Καρδιακό Άρωμα» γίνονταν δεκτές με θέρμη και ξυπνούσαν αναμνήσεις (τουλάχιστον στους μεγαλύτερους από τους παρευρισκόμενους). Αξίζει να τονιστεί πως η παρούσα σύνθεση του συγκροτήματος (Θοδωρής ∆ημητρίου, ∆ιογένης Χατζηστεφανίδης, Κώστας Μιχαλός, Βαγγέλης Τσιμπλάκης) έχει βρει για τα καλά το βηματισμό της, κάτι που είχε ως συνέπεια οι εκτελέσεις που ακούσαμε να είναι κάτι παραπάνω από άρτιες.

Οφείλουμε να παραδεχθούμε πως ελάχιστα εγχώρια σχήματα θα μπορούσαν να σταθούν τόσο καλά πριν τους Chameleons. Δεν πρέπει να λησμονούμε άλλωστε πως οι μουσικές αναφορές της Λευκής Συμφωνίας βρίσκονται σε γκρουπ του ύφους και της γενιάς των headliners, από τα οποία δεν απείχαν ούτε χρονικά ούτε ηλικιακά. Το σπουδαιότερο, φυσικά, ήταν το ότι η ατμόσφαιρα δεν είχε κάτι από αυτή την πνιγηρή νοσταλγία που συνοδεύει ανάλογα εγχειρήματα. Εξάλλου η Λευκή Συμφωνία έχει επιστρέψει για τα καλά στα μουσικά πράγματα και ατενίζει το μέλλον, τα δυο καινούρια κομμάτια από το επερχόμενο πέμπτο άλμπουμ της, μαρτυρά μια μπάντα που έχει αναθερμάνει τη δημιουργική φλόγα της.

The Chameleons

Δεν κρύβω ότι, όσες φορές παρακολουθώ μπάντες του παρελθόντος χωρίς πρόσφατη δισκογραφική δουλειά, φοβούμαι ότι θα δω μια ανούσια ρέπλικα του παρελθόντος. Για πολύ προσωπικούς λόγους φοβόμουν ακόμη περισσότερο τι θα δω από τους Chameleons, μιας από τις πλέον επιδραστικές μπάντες, όχι μόνο στο χώρο του post punk αλλά ευρύτερα αυτόν της εναλλακτικής κιθαριστικής σκηνής.

Ευτυχώς για μένα, κάθε φόβος, ή επιφύλαξη άρθηκε με τις πρώτες κιόλας νότες του Pleasure and Pain, από το αριστουργηματικό πρώτο τους άλμπουμ  Script of the Bridge. Ο Mark Burgess πιο παθιασμένος και ορμητικός από ποτέ είχε δίπλα του τον εξαίσιο κιθαρίστα και συνιδρυτή της μπάντας Reg Smithies, ενώ η rhythm section ακολούθησε επάξια το συγκλονιστικό μελωδικό τοπίο που οι δύο «μεγάλοι» συνέθεσαν στη σκηνή του Gagarin.

Οι Chameleons δεν είναι μια μπάντα τυπικών  hits, αλλά το οπλοστάσιό τους είναι γεμάτο τραγούδια που αφήνουν το καθένα ένα ξεχωριστό εσωτερικό ίχνος σε κάθε ακροατή. Δεν μπορώ, επομένως, να μην εκφράσω την προσωπική μου ικανοποίηση που άκουσα κομμάτια, όπως το  One Flesh που ακούγεται φρέσκο και επίκαιρο, το Here Today (που έχουν κατακλέψει οι Interpol), ή το ομιχλώδες, λιτό και απόκοσμο Soul in Isolation. Όμως είναι αλήθεια ότι οι κορυφαίες στιγμές της συναυλίας (πέρα από τη συγκινητική μουσική αναφορά στους Joy Division που προκάλεσε ρίγη στο ακροατήριο) σχετίζονται με δύο εκ των πλέον γνωστών τραγουδιών της μπάντας. Με τη μυσταγωγική, επτάλεπτη εκτέλεση του Second Skin και με το θριαμβευτικό encore του In Shreds που έκλεισε ιδανικά και απογειωτικά τη βραδιά.

Τα χαρούμενα, ιδρωμένα πρόσωπα που έφευγαν από το Gagarin απέδειξαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι το post punk is not dead. Ο ρομαντικός στρατός του γκρι συνεχίζει να επελαύνει σε πείσμα μιας επίπλαστα πολύχρωμης, αλλά ανούσιας εποχής. Και αν μη τι άλλο, η Death Disco δικαίωσε για μια ακόμη φορά το όνομά της…

Κείμενο: Γιώργος Χριστόπουλος - Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής