Οφείλουμε να παραδεχτούμε εξαρχής πως μας αρέσουν ιδιαίτερα οι συναυλίες που γίνονται σε ξεχωριστούς χώρους, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση η Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου (η οποία, παρεμπιπτόντως, τα τελευταία χρόνια έχει φιλοξενήσει πληθώρα συναυλιών του εναλλακτικού ήχου). Το γεγονός και μόνο πως ένα live δεν λαμβάνει χώρα σε κάποιο τυπικό συναυλιακό χώρο αλλά σε κάποιο μέρος που δεν προορίζεται κατά βάση για τέτοιες εκδηλώσεις διαφοροποιεί την εμπειρία τόσο των συμμετεχόντων μουσικών όσο και των θεατών. Τα συγκροτήματα από την πλευρά τους λόγω των συνθηκών συχνά μπαίνουν στη διαδικασία να αναπροσαρμόσουν τη μουσική τους ώστε να είναι πιο ταιριαστή στο συγκεκριμένο περιβάλλον ενώ από την άλλη οι θεατές “ξεβολεύονται” από τις γνωστές συνήθειες που περιλαμβάνουν τσιγάρο, ποτό και κουβέντα (δυστυχώς). Nochnoy Dozor, Church of the Sea και Ghone εμπνεύστηκαν, οργάνωσαν και έφεραν σε πέρας τη συγκεκριμένη βραδιά στην Αγγλικανική Εκκλησία και πρόσθεσαν ένα σημαντικό στιγμιότυπο στην πορεία τους.
Λίγο μετά τις 9 το βράδυ το προαύλιο της εκκλησίας είχε γεμίσει και σιγά σιγά ο κόσμος εισερχόταν εντός του κτηρίου. Μέχρι να ολοκληρωθούν τα διαδικαστικά και να πάρουν όλοι τις θέσεις τους από τα ηχεία ακουγόταν το Welcome Drone που είχε ετοιμάσει για την περίσταση ο Ghone (το βασικό του set είχε τοποθετηθεί ανάμεσα στις εμφανίσεις των δυο γκρουπ ώστε να γίνει η ανάλογη σύνδεση) ως ηχητικό background.
Καθώς το trio των Church of the Sea ήταν πλέον έτοιμο, το Welcome Drone σίγησε για να δώσει τη θέση του στους heavy ήχους του σχήματος. Νομίζω πως οι Church of the Sea υπήρξαν απολύτως ταιριαστοί στην ατμόσφαιρα της εκκλησίας -όχι μόνο λόγω ονόματος...- καθώς οι καθηλωτικές μελωδίες τους δημιουργούν έτσι κι αλλιώς ένα κλίμα μυσταγωγίας. Έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν πως έχουμε αγαπήσει πολύ την πρώτη τους δουλειά Anywhere But Desert(2018) από την πρώτη στιγμή που την ακούσαμε (ακυκλοφόρητη, τότε) και απολαμβάνουμε ιδιαιτέρως και τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Το electro – pop – doom αμάλγαμα τους ακούστηκε σε όλη την μεγαλοπρέπεια του, δονώντας συθέμελα την εκκλησία (μπορούμε να υποθέσουμε πως δεν είχε ακουστεί ποτέ στο παρελθόν doom εντός της...). Η σύντομη αλλά μεστή εμφάνιση τους ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο, το επικό At The Edge Of The World.
Χωρίς πολλές καθυστερήσεις ο Ghone πήρε θέση ξανά, αυτή τη φορά για το κύριο set του. Όποιος δεν έχουν ασχοληθεί με τη δουλειά του Γιάννη Κοντανδρεόπουλου ως Ghone, θα τον προτρέπαμε να διαβάσει την άκρως κατατοπιστική συνέντευξη που μας παραχώρησε ώστε να κατανοήσει τόσο την φιλοσοφία όσο και την στόχευση της μουσικής του παραγωγής ως solo καλλιτέχνη. Μάλιστα στην ερώτηση για την ιδανική ατμόσφαιρα για να ακούσει κάποιος τη μουσική του είχε απαντήσει: “Μάλλον καθιστός, σε κάποιο χώρο με χαμηλό φωτισμό και δυνατό ήχο”, συνθήκες που ίσχυαν στο έπακρο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Στη διάρκεια του set του κάλυψε ολόκληρο το φάσμα από τις ήπιες μελωδίες ως τον εκκωφαντικό θόρυβο που έκανε τους τοίχους της εκκλησίας να σείονται. Πολύ ενδιαφέρον επίσης ήταν το γεγονός πως το φινάλε της εμφάνισης του ουσιαστικά υπήρξε η έναρξη του live των Nochnoy Dozor καθώς οι μουσικές τους μπερδεύτηκαν χωρίς να υπάρξει παύση αλλά αλλαγή σκυτάλης εν δράσει.
Οι Nochnoy Dozor, οι headliners της βραδιάς, ήταν αυτοί που πιθανότατα έπρεπε να κάνουν τις περισσότερες μετατροπές στο live set τους ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο ταιριαστό στο χώρο. Αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίστηκε το heavy στοιχείο των συνθέσεων τους, απλώς το set up και το παίξιμο στα drums διαφοροποιήθηκε δραστικά. Από εκεί και πέρα το γκρουπ λόγω της πυκνής συναυλιακής δραστηριότητα του έχει καταφέρει να βρει τον εξαιρετικό ρυθμό και έχει αποκτήσει το απαραίτητο δέσιμο. Ακόμα και η αλλαγή drummer δεν μοιάζει να τους έχει κρατήσει καθόλου πίσω.
Το υλικό που ακούσαμε προερχόταν κατά βάση από το μοναδικό και ομώνυμο EP τους του 2018 (το Black Hand αποτέλεσε σαφώς τη δυνατότερη στιγμή τους) συν μερικές νέες συνθέσεις, ακριβώς όπως συνέβη και με τους Church of the Sea, με τους οποίους τους συνδέουν πολλά περισσότερα από όσα φαίνονται εκ πρώτης. Κατά τα λοιπά, αυτό που απόλαυσα πραγματικά ήταν το “παιχνίδι” στα φωνητικά μεταξύ Λίνας και Ρεβέκκας, που είναι και ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά τους.
Και το δικό τους set είχε τη διάρκεια που έπρεπε και ολοκληρώθηκε λίγο μετά τις 11:30 (μην ξεχνάμε ότι η συναυλία πραγματοποιήθηκε σε εκκλησία οπότε το δέον να ήταν να τελειώσει σχετικά νωρίς για τα συναυλιακή δεδομένα). Φεύγοντας από την Αγγλικανική Εκκλησία πέραν της ικανοποίησης που παρευρεθήκαμε σε ένα special event, δεν είχαμε παρά να ευχηθούμε να υπάρξουν κι άλλες ανάλογες προσπάθειες στο μέλλον και γιατί όχι και σε άλλους χώρους.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
