Live Review: Riverside / Allochiria / Verbal Delirium @ Gagarin 205, 8/3/2020
Written by Κωνσταντίνος ΑναγνωστόπουλοςΟι Πολωνοί Riverside επέστρεψαν στη χώρα μας 7 χρόνια μετά από εκείνη τη μεγαλειώδη συναυλία στο Gagarin και παρουσίασαν ένα δίωρο live φροντισμένο σε κάθε του λεπτομέρεια.
Το πρόγραμμα τηρήθηκε από την αρχή με ακρίβεια δευτερολέπτου, οπότε οι έξι μουσικοί των Verbal Delirium πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή, στο περιορισμένο χώρο που είχε μείνει ελεύθερος από τον θηριώδη εξοπλισμό των headliners, στις 8:20. Περιορισμένος δεν ήταν όμως μόνο ο χώρος αλλά και ο χρόνος που είχαν διαθέσιμο, έτσι το γκρουπ ουσιαστικά έπαιξε 4 κομμάτια. Παρ' όλα αυτά κατάφερε και χώρεσε ανάμεσα σε αυτά μια νέα σύνθεση (Children of Water, αν δεν λανθάνουμε) καθώς και το κορυφαίο Dancing Generation από το ντεμπούτο τους So Close And Yet So Far Away (2010) αλλά και το πολύ δυνατό Images From A Grey World από την πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους The Imprisoned Words Of Fear (2016). Σκάρτη μισή ώρα έμειναν στη σκηνή αλλά αρκούσε για να ξεδιπλώσουν αρκετές από τις αρετές που τους χαρακτηρίζουν ως μπάντα (παρεμπιπτόντως, προτείνουμε ανεπιφύλακτα να ακούσετε τα τρία άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ως σήμερα). Νομίζω ότι η επιλογή τους ήταν καθ' όλα ταιριαστή για τη συγκεκριμένη βραδιά λόγω της προσήλωσης τους στον prog ήχο και την αντίστοιχη νοοτροπία του, άλλωστε και οι ίδιοι παραδέχθηκαν μέσω του frontman Jargon πως οι Riverside αποτελούν ένα από τα πιο αγαπημένα τους σχήματα.
Κι αν η ηχητική συγγένεια των Verbal Delirium με τους Riverside είναι ξεκάθαρη, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και για το δεύτερο support της βραδιάς, τους Allochiria, οι επιρροές των οποίων βρίσκονται σε σαφώς πιο heavy και ακραία ακούσματα. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που έχει ενδιαφέρον όταν το support δεν έχει καμία μουσική συνάφεια με τους headliner, καθώς εκεί προκύπτει συχνά το αίσθημα της έκπληξης. Κι αλήθεια είναι πως πολλοί που δεν γνώριζαν εξεπλάγησαν όταν η Ειρήνη άρχισε να εξαπολύσει τα ερεβώδη φωνητικά της. Όσοι δεν τους είχαν παρακολουθήσει ξανά, σίγουρα δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν βλέποντας το μικροκαμωμένο σουλούπι της ότι θα επιδιδόταν σε φωνητικές ακρότητες. Από εκεί και πέρα, ο καθαρός ήχος μας έδινε τη δυνατότητα να διακρίνουμε τις μελωδίες που διανθίζουν τις heavy συνθέσεις τους. Το ηχητικό οικοδόμημα τους που βασίζεται σε sludge και post metal υλικά (με μια εμφανή αγάπη για τα σχήματα του Aaron Turner) μοιάζει από μπετόν και πλημμυρισμένο από έντονα συναισθήματα. Η αξιόλογη 40λεπτη εμφάνιση τους περιελάμβανε κάποια νέα κομμάτια και υπήρξε η ευκαιρία να φτάσει η μουσική τους σε αυτιά που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έφτανε, ενώ από τους υπόλοιπους, κάποιοι παραμείναμε με την απορία πώς θα ακουγόταν η μουσική τους με καθαρά φωνητικά. Ίσως λάβουμε απάντηση στο μέλλον.
Στο κενό που μεσολάβησε μέχρι να γίνουν οι τελευταίες προετοιμασίες για να ανέβουν στη σκηνή οι Riverside, μας έρχονταν στο μυαλό εικόνες από την προηγούμενη τους εμφάνιση στον ίδιο χώρο το 2013, η οποία είχε συγκλονίσει άπαντες τους παρευρισκόμενους (θυμηθήκαμε κάποια πράγματα για αυτήν στο πρόσφατο σχετικό μας άρθρο). Έκτοτε κύλησε αρκετός χρόνος και η πιθανότητα να επιστρέψουν στη χώρα μας οι Πολωνοί άρχισε να χλωμιάζει, ειδικά μετά τον απροσδόκητο θάνατο του κιθαρίστα Piotr Grudziński το 2016, οπότε και η ίδια η ύπαρξη του συγκροτήματος τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Και να σχεδόν 7 χρόνια μετά είχαμε και πάλι μπροστά μας τους αγαπημένους Πολωνούς, με τον frontman Mariusz Duda να δηλώνει από μικροφώνου γεμάτος αυτοπεποίθηση “we are stronger than ever”.
Το σκηνικό και αυτή τη φορά ήταν το ίδιο, η κονσόλα του ηχολήπτη είχε κατέβει από τον εξώστη στο κέντρο της πλατείας και η σκηνή είχε γεμίσει από τον εξοπλισμό που κουβαλάνε μαζί τους, με τα φώτα να είναι ως συνήθως εντυπωσιακά. Η παρούσα περιοδεία ουσιαστικά αποτελούσε συνέχεια αυτής που είχε ως αφορμή την κυκλοφορία του Wasteland (2018) και όπως ήταν λογικό ο συγκεκριμένος δίσκος είχε την τιμητική του. Η πιο πρόσφατη δουλειά τους διαθέτει αρκετές εξαιρετικές στιγμές και αυτό αποδείχτηκε και live. Το Vale of Tears ακούστηκε θαυμάσιο, το σπαρακτικό Lament ήταν ίσως η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς (o στοιχειωτικός στίχος “Father, will you take me away” δεν γίνεται σε αφήσει αδιάφορο), ενώ το μελωδικό Guardian Angel, με τον Duda στην ηλεκτρακουστική κιθάρα, υπήρξε μια ακόμα απόδειξη της συνθετικής τους φλέβας. Πέραν των συνθέσεων του Wasteland, οτιδήποτε ερχόταν από το παρελθόν ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο, αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε μόνο ένα ως το απόλυτο highlight, αυτό δεν θα μπορούσε παρά να είναι το απίθανο Egoist Hedonist που μας ταρακούνησε για τα καλά και μας μετέφερε με μαγικό τρόπο στη συναυλία του 2013, καθ' όλη τη διάρκεια της οποίας μαζεύαμε τα σαγόνια από τα πατώματα παρακολουθώντας τα όσα διαδραματίζονταν στη σκηνή.
Βεβαίως οι αξιομνημόνευτες στιγμές δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά συνεχίστηκαν ουσιαστικά μέχρι το τέλος του live. Το Wasteland που ακολούθησε ήταν όσο επικό γινόταν και με υπόγειες αναφορές στα soundtrack του Μορικόνε (άλλωστε ο Duda μας πληροφόρησε πως η τριλογία του Λεόνε υπήρξε πηγή έμπνευσης κατά τη διάρκεια της σύνθεσης του άλμπουμ). Ήταν τόσο επικό μάλιστα που δεν τελείωσε στο φινάλε με την αποχώρηση των Riverside, αλλά συνεχίστηκε με την επιστροφή τους κι ενώ στο μεταξύ το κοινό τους τους είχε καλέσει πίσω με τον τρόπο των Crippled Black Phoenix στο Burnt Reynolds (όσοι έχουν βρεθεί σε συναυλία των Βρετανών και ειδικά στο Κύτταρο μπορούν να καταλάβουν...). Κι αφού έγινε το οριστικό κλείσιμο του Wasteland ακολούθησε μια έκπληξη (τουλάχιστον για όσους δεν συμβουλεύονται το setlist.fm πριν κάθε συναυλία). O Duda πήρε ξανά την ακουστική κιθάρα και ξεκίνησε το αξεπέραστο Wish You Were Here αφιερωμένο αναμενόμενα στον αποθανόντα Grudziński. Το 02 Panic Room, το διαδέχτηκε αμέσως μετά και μας ευχαρίστησε ιδιαιτέρως, ενώ ο αποχαιρετισμός ήρθε με το ήπιο River Down Below, με τον Duda να αφήνει ξανά το μπάσο για την κιθάρα και τον τεχνικό του μπάσου να αναλαμβάνει χρέη μπασίστα.
Το να σχολιάσουμε την απόδοση του συγκροτήματος μάλλον είναι περιττό, καθώς όπως όλοι μπορούν να φανταστούν, υπήρξε άψογη. Ο κιθαρίστας Maciej Meller, που εδώ και λίγες μέρες είναι και επίσημα μέλος της μπάντας (αν και πρακτικά τη συνόδευε από το θάνατο του Grudziński κι έπειτα), αποδείχθηκε ικανότατος, ο Piotr Kozieradzki, όπως πάντα, αλάνθαστος ογκόλιθος στα τύμπανα, ενώ ο μονίμως ευδιάθετος πιανίστας Michał Łapaj έδωσε το δικό του show. Αυτή τη φορά δεν ήταν καθηλωμένος όπως την προηγούμενη λόγω σπασμένου ποδιού, οπότε είχε την ευκαιρία να είναι σαφώς πιο δραστήριος αλλά και να έχει ξανά μαζί το theremin για να κάνει τα κολπάκια του. Last but not least, φυσικά ο Mariusz Duda, ένας πραγματικά χαρισματικός frontman από κάθε άποψη. Πέρα από πολύ καλός μπασίστας και συνθέτης, διαθέτει το επικοινωνιακό χάρισμα και δεν χρειάζεται να καταφεύγει στα γνωστά κλισέ για να κερδίσει την εύνοια του κόσμου. Αστειεύτηκε πολλάκις με το κοινό, πρόσφερε έξυπνες ατάκες (έστω και χωρίς σκονάκι αυτή τη φορά) και γενικά υπήρξε πληθωρικός χωρίς να κουράζει.
Κλείνοντας, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι ήταν αδύνατο οι Riverside να επαναλάβουν το ΕΠΟΣ του 2013 (μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουμε δει ever), αφού από τότε έχουν αλλάξει πολλά, μιλάμε εξάλλου για διαφορετική μπάντα. Σε άλλη φάση βρίσκονταν τότε (με το πολύ αβανταδόρικο για live Shrine of New Generation Slaves) και σε άλλο mood βρίσκονται τα τελευταία χρόνια. Οπότε οι συγκρίσεις μάλλον είναι αχρείαστες. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι Πολωνοί έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου, έχουν τη δύναμη συνεχίσουν για πολλά χρόνια ακόμα. Οι δρόμοι μας ίσως ξανασυναντηθούν στο μέλλον.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής, Χρήστος Λεμονής
Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 (συγκεκριμένα τη χρονιά για την οποία έχει τραγουδήσει ο Jimi Hendrix), όταν πια οι Joy Division είχαν πάψει ήδη να υπάρχουν από καιρό (ευτυχώς υπήρχαν οι New Order!). Μετά από χρόνια αναζητήσεων ανακάλυψε αυτό που έψαχνε σε μια έρημο, έκτοτε λατρεύει οτιδήποτε σχετίζεται με τους Kyuss. Πιστεύει ότι αν δεν υπήρχε το rock & roll θα έπρεπε να το έχουμε ανακαλύψει. Επίσης, είναι βέβαιος ότι ο Έλβις ζει κάπου ανάμεσα μας…
Latest from Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
- Gimme Shelter Film Festival: BOOM. A Film About The Sonics + Live on stage: The Acid Visions @ Gagarin 205, 6/11/23
- Live Review: Στέρεο Νόβα / Leftfield / Marva Von Theo @ Πλατεία Νερού, 15/07/23
- Live Review: Converge @ Gagarin, 24/6/23
- Live Review: The Waterboys @ Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 22/6/23
- Live Review: Παύλος Παυλίδης & Hotel Alaska @ Tεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, 14/6/2023