Επιστροφή στα ηλεκτρικά live (μετά από σύντομη παρένθεση ακουστικών εμφανίσεων) για τους Nightstalker και παράλληλα επιστροφή σε κάποια κανονικότητα, σε μια συναυλία που θύμισε λίγο την προ Covid εποχή (έστω και με καθήμενους θεατές).

Από σταθερή εβδομαδιαία συνήθεια για κάποιους, οι συναυλίες εξελίχθηκαν λόγω πανδημίας σε σπάνια απόλαυση. Μερικοί από εμάς έπρεπε να περιμένουμε 1,5 χρόνο για να βρεθούμε ξανά σε συναυλιακό χώρο (προσωπικά ανακαλώ ως τελευταία συναυλία αυτή των Riverside στο Gagarin στις 8 Μαρτίου του 2020). Το προκείμενο live υπήρξε λοιπόν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να γυρίσουμε σε μια γνώριμη κατάσταση, η οποία πολύ θα θέλαμε να μην διαταραχθεί ξανά.

Επιστροφή στην ενεργό δράση και για τους μουσικούς μετά από αναγκαία αγρανάπαυση (πέραν όσων κατέφυγαν στη διαδικασία των live streaming). Λογικό είναι και οι ίδιοι να χρειάζονται το χρόνο τους για να επανέλθουν στη δική τους κανονικότητα. Βέβαια για τους Screaming Fly, που άνοιξαν τη βραδιά, τα πράγματα υποθέτουμε πως ήταν πιο εύκολα. Το σχήμα έτσι κι αλλιώς μας έχει συνηθίσει σε πυκνά live ανά περιόδους τα οποία διαδέχονται μεγάλα κενά διαστήματα, οπότε ανάλογα restart δεν είναι άγνωστη εμπειρία για τους τρεις μουσικούς της μπάντας.

Η ανακοίνωση της παρουσίας των Screaming Fly στην Τεχνόπολη μας χαροποίησε ιδιαίτερα, καθώς θα είχαμε τη δυνατότητα να ακούσουμε ζωντανά και πάλι κομμάτια από το θαυμάσιο Trip To Venus (2019), αλλά κι επειδή το συγκρότημα είναι γενικότερα εγγύηση στα live. Οπότε το μισάωρο που έμειναν στη σκηνή το απολαύσαμε και με το παραπάνω. Το trio παρουσίασε κατά βάση υλικό από την πιο πρόσφατη κυκλοφορία του (με το καταπληκτικό Dimension X να ξεχωρίζει), παίζοντας με τους ενισχυτές κλασικά στο τέρμα. Μάλιστα στην παρούσα περίσταση ο ήχος τους έβγαινε από τα ηχεία λίγο περισσότερο τραχύς, πράγμα που καθόλου δεν μας χάλασε, ίσα ίσα τους έφερε ακόμα εγγύτερα στους headliners της βραδιάς. Όπως κάθε φορά, έτσι και αυτή, μόλις ολοκλήρωσαν το live τους οι Screaming Fly, σκεφτόμουν πως θα έπρεπε να βλέπουμε ζωντανά πιο συχνά αυτό το φοβερό γκρουπ. Ευελπιστούμε να γίνει πραγματικότητα αυτό στο μέλλον.

Η πρώτη φορά που είχα παρακολουθήσει καθιστός τους Nightstalker ήταν το Νοέμβριο του 2018 όταν είχαν παρουσιάσει ένα σύντομο ακουστικό set στο Gagarin στο πλαίσιο του Gimme Shelter Film Festival την ημέρα προβολής του ντοκιμαντέρ για τη heavy rock σκηνή “Desert Age”. Αν κάποιος μας έλεγε τότε ότι θα τους ξαναβλέπαμε καθιστοί αλλά σε ηλεκτρικό live, θα τον θεωρούσαμε μάλλον εκτός τόπου. Μετά ήρθε η πανδημία...

Έχοντας προσαρμοστεί, θέλοντας και μη, στα τωρινά δεδομένα, παρακολουθήσαμε το γκρουπ να ξεκινάει το live με σχεδόν συγκινητικό τρόπο εξαπολύοντας το Give Me από το μυθικό ντεμπούτο Use του 1996. Άλλωστε όλη τη βραδιά θα είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ένα setlist που οι εναλλαγές μεταξύ παλαιότερου και νέου υλικού θα ήταν συνεχείς. Κάπως έτσι τα πιο πρόσφατα Forever Stoned και Zombie Hour βρέθηκαν ανάμεσα στα κλασικά Just a Burn και Line. Αυτή πιθανότατα να είναι και η σωστότερη συνταγή με δεδομένο πως στο κοινό, ως συνήθως, υπήρχαν νεότεροι μαζί με παλαιότερους fans της μπάντας. Ήταν επίσης μια ευκαιρία να τσεκάρουν αντιδράσεις για τα κομμάτια από το τελευταίο τους άλμπουμ Great Hallucinations (2019) τώρα που έχει παρέλθει αρκετός χρόνος από την κυκλοφορία του. Το βέβαιο είναι πως τα Sweet Knife και Sad Side Of The City έχουν ήδη καταχωρηθεί στα αγαπημένα του κοινού τους.

Οι παλιοί fans (μεταξύ των οποίων και ο γράφων) δεν έμειναν παραπονεμένοι μιας και δεν έλειψαν από το set το συγκλονιστικό This Is U και ο δυναμίτης που ονομάζεται Trigger Happy. Καλοδεχούμενο χωρίς αμφιβολία και το Baby, God Is Dead, η μοναδική επιλογή από το Superfreak (2009), το οποίο αδικείται ελαφρώς στα setlist του σχήματος σε σχέση με την υπόλοιποι δισκογραφία.

Η κανονική διάρκεια της συναυλίας έκλεισε με το βραδύκαυστο Great Hallucinations, το οποίο έκλεινε απολύτως ταιριαστά το ομώνυμο τελευταίο LP τους και λειτούργησε άψογα και στη ζωντανή απόδοση του. Όσο για το encore, αυτό ξεκίνησε με τους Nightstalker να διασκευάζουν Lord 13 στη μνήμη του πρόσφατα εκλιπόντα μπασίστα τους Dee, ο απρόσμενος θάνατος του οποίου μας σόκαρε. Στον ίδιο φυσικά ήταν αφιερωμένη εξαρχής όλη η συναυλία (η τρέλα και το πάθος του σίγουρα θα λείψουν από τη σκηνή). Το κλείσιμο της βραδιάς όφειλε όμως να είναι πανηγυρικό, κι έτσι κρατήθηκε τελευταίο -ως είθισται- το Children of the Sun. Με το άκουσμα των πρώτων νοτών ακολούθησε αυτό που μπορείτε να φανταστείτε αλλά δεν μπορούμε να περιγράψουμε εδώ...

Τι κρατάμε από τη βραδιά; Δυο μπάντες που ζουν και αναπνέουν για να βρίσκονται στη σκηνή, ένα κοινό που είναι κάτι παραπάνω από διψασμένο, την καλή οργάνωση και την εξυπηρετικότητα του προσωπικού της Τεχνόπολης και τη συναυλιακή ατμόσφαιρα που τόσο μας είχε λείψει. Μπορεί να ακουστεί παράδοξο αλλά είδαμε live τους Nightstalker καθιστοί και περάσαμε πολύ καλά! Ως την επόμενη φορά που θα βρεθούμε, όπως παλιά, στριμωγμένοι μπροστά ακριβώς από τη σκηνή...

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Ηλίας Μωραϊτης (ευχαριστούμε την Goodheart Productions)