Τρίτη, 28 Σεπτεμβρίου 2021 21:00

Live Review: Villagers Of Ioannina City @ Θέατρο Βραχων Μελίνα Μερκούρη, 26/9/2021

Written by 

Η πρώτη ακουστική περιοδεία των Villagers of Ioannina City ανά την Ελλάδα ολοκληρώθηκε με μια έξτρα βραδιά στο Θέατρο Βράχων στην οποία ο ηλεκτρισμός έλειπε από τα όργανα, όχι όμως και από την ατμόσφαιρα.

 
Η πανδημία και οι συνέπειες της οδήγησαν συγκροτήματα και μουσικούς τον τελευταίο 1,5 χρόνο να αναζητήσουν εναλλακτικές οδούς δραστηριότητας αλλά και βιωσιμότητας. Τα live streaming έγιναν ξαφνικά - λόγω των περιστάσεων - τάση, όπως και οι μουσικές συμπράξεις από απόσταση μέσω διαδικτύου. Οι ακουστικές εμφανίσεις στην πορεία πρόβαλλαν σαν μια χρήσιμη προοπτική, ειδικά αν αναλογιστούμε πως δεν είχαν “πολυφορεθεί” στο παρελθόν, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό εδώ και δεκαετίες.

Οι Villagers of Ioannina City ανήκουν στα συγκροτήματα που τα τελευταία χρόνια “οργώνουν” ολόκληρη τη χώρα κάθε καλοκαίρι αλλά το φετινό  λόγω των υγειονομικών περιορισμών έπρεπε να αναπροσαρμόσουν τα σχέδια τους. Κάπως έτσι κατέληξαν στην απόφαση να οργανώσουν μια ακουστική περιοδεία, με αρκετούς σταθμούς εντός της επικράτειας, που ονομάστηκε “Revival Acoustic Tour”. Ως τελευταία στάση επιλέχτηκε το Θέατρο Βράχων, ο χώρος στον οποίο πριν δυο χρόνια έδωσαν πιθανότατα την αρτιότερη τους -μέχρι στιγμής- παράσταση, παρουσιάζοντας το ολοκαίνουριο - τότε - Age of Aquarius. Τελικά η πολύ μεγάλη ζήτηση είχε ως αποτέλεσμα να προστεθεί μια επιπλέον μέρα στον ίδιο θέατρο για να ικανοποιηθούν όσο το δυνατό περισσότεροι. Τη βραδιά αυτή βρεθήκαμε κι εμείς μάρτυρες ενός live που με αρκετή δουλειά στη λεπτομέρεια - όπως αποδείχθηκε - είχε οργανώσει το συγκρότημα. 

 

Μπαίνοντας στο θέατρο το πρώτο που παρατηρούσες ήταν πως δεν υπήρχε σκηνή. Τα μουσικά όργανα ήταν παραταγμένα σε ημικύκλιο εντός της ορχήστρας του θεάτρου. Γεγονός οπωσδήποτε θετικό καθώς η απόσταση μεταξύ μουσικών και κοινού εκμηδενιζόταν αυτομάτως. Πέραν της πρωτόγνωρης για το μάτι εικόνας είχε και σημαντική πρακτική αξία καθώς ο φωτισμός είχε τοποθετηθεί περιμετρικά κι όχι από πάνω ως συνήθως (μπορεί να ακούγεται τεχνικής φύσεως παρατήρηση, αλλά είχε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της συναυλίας).


 
Το ερώτημα πλέον ήταν τι θα έπαιζαν οι VIC και κυρίως πώς θα το έπαιζαν. Η απάντηση ήρθε με το εναρκτήριο (ως είθισται) Age of Aquarius το οποίο ακούστηκε σε μια πληθωρική και εντυπωσιακή εκτέλεση από δυο ακουστικές κιθάρες, κοντραμπάσο, τύμπανα, πνευστά και πλήκτρα. Λόγω της ύπαρξης των τελευταίων θα ήταν ίσως ορθότερο να μιλήσουμε για ημιακουστική συναυλία αλλά αυτό είναι απλώς μια λεπτομέρεια. Το σημαντικό είναι πως οι VIC είχαν δουλέψει με μεράκι στην μεταγραφή και απόδοση του υλικού τους από την πρωτότυπη ηλεκτρική μορφή σε μια απογυμνωμένη από ηλεκτρισμό εκδοχή. Και είναι κομβικό αυτό το σημείο γιατί καιροφυλακτεί η γνωστή συνταγή – παγίδα του “παίζω τα κομμάτια μου με δυο ακουστικές κιθάρες” και αυτό βαφτίζεται ακουστική συναυλία. Η unplugged -για να χρησιμοποιήσουμε τον διεθνή όρο- απόδοση ήδη γνωστών συνθέσεων προϋποθέτει προσέγγιση τους από την αρχή και αποδόμηση τους στα μέρη από τα οποία δημιουργήθηκαν, για να “χτιστούν” από την αρχή. Κι εδώ βρίσκεται το κλειδί της επιτυχίας του εγχειρήματος της μπάντας καθώς φάνηκε πως είχε κάνει όλη αυτή την απαραίτητη προεργασία πριν παρουσιάσει το τελικό αποτέλεσμα ενωπιον του κοινού. Αυτός είναι και ο λόγος που σε τελική ανάλυση είναι σημαντικότερο από το τι παίχτηκε, το πώς παίχτηκε.
 

Βεβαίως το γκρουπ προσπάθησε να διατηρήσει μια ισορροπία ανάμεσα στον πρώτο και το δεύτερο δίσκο έστω κι αν τα στοιχήματα έγερναν υπέρ του δεύτερου. Και όντως από το Age of Aquarius προέκυψε κατ' εμέ η κορυφαία στιγμή της βραδιάς με την καθηλωτική εκτέλεση του Father Sun. Μην θεωρήσετε ωστόσο πως ο ανταγωνισμός από το Riza, ήταν μικρός. Για παράδειγμα η εισαγωγή και μόνο του Ti Kako αρκούσε για να δημιουργηθεί πανδαιμόνιο. Αν και τις εντυπώσεις έκλεψε, όπως πάντα, στο φινάλε το EP Zvara/ Karakolia, με το πρώτο κομμάτι να αποδίδεται σε μια εκτεταμένη εκδοχή και από το δεύτερο να ακούγεται εμβόλιμα το επίμαχο ρεφρέν... 

Όλα τα κομμάτια αποδόθηκαν με νέα πνοή, χωρίς να αισθάνεσαι ότι κάτι τους λείπει. Κάποια μάλιστα απόκτησαν και διαφορετική διάσταση, όπως ο Σκάρος (“το τραγούδι από τα βουνά” όπως το προλογίζει συνήθως ο Αλέξης Καραμέτης) που απλώθηκε σε διάρκεια πηγαίνοντας προς φλοϋδικά μονοπάτια.

 
 
Από κάθε άποψη δεν ήταν μια συνηθισμένη συναυλία των VIC, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα αρνητικό. Ανά διαστήματα μια ανανέωση είναι απαραίτητη. Ενισχύει το ενδιαφέρον κι από τις δυο πλευρές, και από αυτή του συγκροτήματος και από αυτή του κοινού. Οι δυο και πλέον ώρες κύλησαν όμορφα, με σωστή ροή, καλό ήχο και πραγματικά εντυπωσιακούς φωτισμούς και visuals (τα εύσημα μας σε όσους εργάστηκαν για αυτό). Επειδή κάτι αντίστοιχο μπορεί να μην επαναληφθεί στο μέλλον (λογικά το επόμενο καλοκαίρι, πανδημίας επιτρέπουσας, θα επιστρέψουν στα ηλεκτρικά live) θα έχουμε να θυμόμαστε ότι είδαμε τους VIC σε μια διαφορετική συναυλία.    


Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

 

 

Ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 (συγκεκριμένα τη χρονιά για την οποία έχει τραγουδήσει ο Jimi Hendrix), όταν πια οι Joy Division είχαν πάψει ήδη να υπάρχουν από καιρό (ευτυχώς υπήρχαν οι New Order!). Μετά από χρόνια αναζητήσεων ανακάλυψε αυτό που έψαχνε σε μια έρημο, έκτοτε λατρεύει οτιδήποτε σχετίζεται με τους Kyuss. Πιστεύει ότι αν δεν υπήρχε το rock & roll θα έπρεπε να το έχουμε ανακαλύψει. Επίσης, είναι βέβαιος ότι ο Έλβις ζει κάπου ανάμεσα μας… 

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα