Είναι η εποχή του Ελέγχου… Για να μπεις σε μια οποιαδήποτε συναυλία σε κλειστό χώρο, θα πρέπει να επιδείξεις ταυτότητα, πιστοποιητικό υγειονομικής επάρκειας, ποιος ξέρει τι άλλο σε λίγο… εχμ, και το εισιτήριο της συναυλίας, που πάντα έπρεπε, μην ξεχνιόμαστε! Έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, κάπως πρέπει να επανεκκινήσει η κοινωνική ζωή μας και οι συναυλίες είναι για μας τους μουσικόφιλους σημαντικό μέρος αυτής της πλευράς. Εμφανώς ριγμένη η μεταλλική κοινότητα από τις “καθιστές” συναυλίες των προηγούμενων μηνών, με δειλά βήματα προσπαθεί να επανέρθει στα συνήθη με την πρώτη μεγάλη εγχώρια συναυλία να συμβαίνει στο Gagarin 205. Και όχι για όποια κι όποια μπάντα: οι βετεράνοι Nightfall θα έδιναν την πρώτη τους συναυλία μετά την επανασύνδεσή τους και θα παρουσίαζαν για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό το νέο τους άλμπουμ, At Night We Prey. Και για μας ήταν η πρώτη φορά στον συγκεκριμένο αγαπημένο χώρο εδώ και ενάμιση χρόνο… Ελαφρά συγκίνηση, όταν όμως πλέον αρχίζαμε να χαιρετιόμαστε με γνωστές φάτσες που είχαμε να δούμε τόσο πολύ καιρό στα γνώριμα μέρη, η συγκίνηση έγινε μεγαλύτερη.

Οι Project Renegade ανέβηκαν στη σκηνή πρώτοι, με φόρα και πολύ ανεβασμένη διάθεση. Σημειώστε πως αυτήν την στιγμή οι περισσότερες μπάντες πραγματοποιούν τις πρώτες τους συναυλίες (σε κλειστό χώρο, ακόμη και γενικώς) εδώ και σχεδόν δυο χρόνια. Έτσι είμαστε σίγουροι πως κι εκείνοι έζησαν έντονα το κάθε λεπτό της πρώτης τους αυτής συναυλίας. Φάνηκε βεβαίως ξεκάθαρα και πάνω στην σκηνή. Π.χ. η αεικίνητη παρουσία της Μαριάννας Φλώρου, η οποία έγραψε πολλές δεκάδες μέτρα το Σάββατο, οι συνεχείς προτροπές προς το κοινό που, προσαρμοζόμενο στα νέα δεδομένα, ακόμη δεν είχε “ζεσταθεί”, το δυναμικό drumming του μασκοφόρου Ody πάνω στο μάλλον σφιχτό γύρω του σετ. To metal τους έχει σαφώς πιο μοντέρνα στοιχεία (ας τα πούμε και “αμερικάνικα”, με έμφαση στην αντίστοιχη στροφή των Lacuna Coil τα τελευταία πολλά χρόνια) σε σχέση με τα υπόλοιπα μέρη του σαββατιάτικου lineup και ο υπερβολικά δυνατός και όχι επαρκώς διαυγής ήχος “ψαλίδιζε” τις προσπάθειές τους, αλλά κράτησαν το ενδιαφέρον ενός κοινού που στην πλειονότητά του δεν ήρθε για εκείνους. Άλλωστε για τους περισσότερους ήταν η πρώτη ευκαιρία να ακούσουν τον αγαπημένο τους ήχο σε κλειστό χώρο εδώ και πολύ καιρό...

Οι On Thorns I Lay ήταν ένα από τα τελευταία συγκροτήματα που είδαμε ζωντανά πριν η ζωή μας κλειστεί λόγω του τότε άγνωστου εχθρού μέσα σε τέσσερις τοίχους (θυμηθείτε το support τους στους Katatonia, στον ίδιο μάλιστα χώρο). Από τότε φυσικά άλλαξαν πολλά στις ζωές μας, αλλά και στη σύνθεση της μπάντας, η οποία στερείται εδώ και λίγο καιρό των υπηρεσιών του Στέφανου, τραγουδιστή και συνιδρυτή της. Ομολογώ πως προσωπικά δεν γνώριζα αυτήν την εξέλιξη, έτσι απόρησα όταν είδα πως στη θέση του ανέβηκε στην σκηνή ο Θοδωρής Παπαδόπουλος των Domination Inc. Πολύ διαφορετικός ως παρουσία και φωνή από τον πιο βαρύ και ερεβώδη Στέφανο, ξένισε σίγουρα όσους είχαν εκ των προτέρων διαμορφωμένη την τυπική εικόνα του τι να περιμένουν από την μπάντα. Κι ενώ φαινόταν στην αρχή παράξενο να βλέπεις τον κεντρικό τραγουδιστή μιας doom/death μπάντας να καταναλώνει τόση ενέργεια στην σκηνή, διανόντας κι εκείνος μια υπολογίσιμη συνολική διαδρομή, εφόσον φωνητικά δεν φανερώθηκε κάποια αστοχία ή κάποια έλλειψη, όλα καλώς στο τέλος. Βέβαια οι αφανείς λεπτομέρειες πάντα κάνουν τη διαφορά και εδώ εκτιμούμε δεόντως την πρόθεση να σωθεί το live και να απολαύσουμε για ακόμη μια φορά κομμάτια από το Threnos (το πολύ καλό περσινό τους άλμπουμ) και όποιες άλλες επιλογές από τα προηγούμενα άλμπουμ (δηλαδή τις εξής δύο: το υπέροχα Olethros και Erevos από το επίσης τρομερό Aegean Sorrow). Η εμφάνιση των On Thorns I Lay, των οποίων πλέον μοναδικό αρχικό μέλος απομένει ο κιθαρίστας και βασικός συνθέτης Χρήστος, διανθιστηκε από την παρουσία δύο κυριών με ισάριθμα βιολιά που έδωσαν το δικό τους χρώμα όπου χρειαζόταν (για τους υποψιασμένους συναυλιόφιλους, να αναφερθεί πως όντως ακούγονταν, έστω και τόσο-όσο, επάνω στη μίξη).

Με την αποχώρηση των On Thorns I Lay ξεκίνησε άμεσα το στήσιμο της σκηνής για την υποδοχή των Nightfall. Κύρια σημεία ενδιαφέροντος εδώ, τα βάθρα εκατέρωθεν της σκηνής, το "διακριτικό" drum kit του Φώτη Benardo και το κυρίως το backdrop με το εξώφυλλο του τελευταίου τους άλμπουμ (δια χειρός Andreas Marschall) με λεπτομέρεια τα φωτισμένα κόκκινα μάτια της πρωταγωνιστικής φιγούρας. Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να τελειοποιηθούν οι λεπτομέρειες, όσο οι φωτογράφοι ενημερωνόμαστε πως στο πρώτο κομμάτι θα έπρεπε να πάρουμε αποστάσεις από το άκρο της σκηνής λόγω των πυροτεχνικών εφέ. Στο χώρο υπήρχαν κάμερες που έπαιρναν πλάνα από τη συναυλία οπότε λογικά δεν θα αργήσουμε να δούμε κάτι πιο επίσημο από εκείνο το live.

Το κοινό ενθουσιάστηκε όταν είδε τον Μιχάλη Γαλιάτσο στη σκηνή με το χαρακτηριστικό του ένδυμα με τα καρφιά και εκείνος φυσικά δεν μπορούσε να μην μοιραστεί τον δικό του ενθουσιασμό με το κοινό. Το At Night We Prey ήταν και για κείνον άλμπουμ της επιστροφής στην μπάντα, οπότε όσο να ναι η πρώτη παρουσίαση του καιρό μετά από αυτό που κανονικά θα έπρεπε δικαιολογεί όλες αυτές τις αντιδράσεις στο έπακρο. Ο Γαλιάτσος πήρε τη θέση του στα αριστερά της σκηνής, στα δεξιά τοποθετήθηκε ο Κώστας Κυριακόπουλος στην άλλη κιθάρα και το νεότερο μέλος της μπάντας, η Βασιλική Μπίζα, στα μετόπισθεν κυριολεκτικά του μπάσου, ο Benardo κρύφτηκε πίσω από το kit του και ο Ευθύμης Καραδήμας βγήκε τελευταίος εν μέσω αποθέωσης για να ερμηνεύσει το εναρκτήριο Killing Moon. Είχε σαφέστατη διάθεση να προσδώσει ένα θεατρικό χαρακτήρα στην ερμηνεία του σε όλο το live, μία διάθεση που δεν υπονοούνταν μόνο από τα props της αμφίεσης του (ημιμάσκα με καρφιά, μικρόφωνο που έφερε στη βάση του κοφτερό μαχαίρι), αλλά έχει και ουσιαστικό αντίκτυπο στην κινησιολογία του επάνω στην σκηνή.

Μετά το καταιγιστικό καινούργιο Darkness Forever, το The Sheer Misfit από το Diva Futura (ωραία έκπληξη για τους παλιούς φίλους της μπάντας) ξεκίνησε μία χαλαρή eastern υποενότητα που περιείχε τα Ishtar (Celebrate Your Beauty), Dark Red Sky και Death Star. Το κοινό εκτιμά φυσικά πάρα πολύ το καινούργιο άλμπουμ και αυτό θα φανεί στη συνέχεια της συναυλίας όταν οι Nightfall ασχολούνται περισσότερο με αυτό, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως οι παλαιότεροι διψούσαν να ακούσουν στιγμές από το απώτερο παρελθόν της μπάντας. Εξού και η ξεχωριστή αναφορά του Καραδήμα στο Athenian Echoes του μακρινού 1995.

Πάντως και ευτυχώς οι Nightfall δεν είναι πλέον η μπάντα που θυμόμουν τις λίγες φορές που είδα να ανεβαίνει στη σκηνή πολλά χρόνια πριν. Εδώ, ας πούμε, εμφανίστηκαν πολύ πιο ώριμοι και πολύ πιο συγκεντρωμένοι. Πολύ χαρακτηριστικό ενσταντανέ επάνω σε αυτό συνέβη ακριβώς πριν το Iris, όπου ένας οπαδός φώναξε γεμάτος ενθουσιασμό "Γ@μ@τε!". Ο Καραδήμας δεν άφησε ασχολίαστο τον κολακευτικό χαρακτηρισμό και με ένα συνδυασμό ταπεινότητας και χιούμορ απευθύνθηκε στον οπαδό: ""Γ@μ@τε"... στο επόμενο live!". Αυτή η ατάκα έδειξε πως, ακόμα και σε ένα καλό live όπως αυτό του Σάββατου, έβλεπε πως υπήρχαν περιθώρια βελτίωσης και, κυρίως, πως τον ενδιέφερε να τα εξαντλήσει, έτσι το επόμενο live θα είναι σίγουρα ακόμη καλύτερο. Από την πλευρά των fans πάντως, πέρα από τα προβλήματα στην κιθάρα του Κυριακοπούλου που κάποια στιγμή φάνηκε να τον επηρεάζουν λίγο παραπάνω, η συναυλία φάνηκε εξαιρετική, με τον αξιοπρεπή της τον ήχο, μία σκηνική παρουσία πιο επαγγελματική, με την καλύτερη δυνατή έννοια που μπορώ να δώσω στον όρο, που ξέφυγε από το τυπικό (και θεμιτό βέβαια) συναυλιακο πλαίσιο "απλώς παίζουμε τα κομμάτια μας μπροστά σε κοινό".

Υπό αυτό το πρίσμα, θα προτιμούσα το πρόγραμμα της συναυλίας να διαμορφωνόταν με βάση την ουσιαστικότερη παρουσία της Έλενας και της Σουζάνας Βουγιουκλή, που ήρθαν ως guests - τουτέστιν τα μικρόφωνά τους να ακούγονταν πιο δυνατά και ίσως να είχαν μεγαλύτερη συμμετοχή στα δρώμενα όσο βρίσκονταν στην σκηνή. Ενώ στα At Night We Prey, όπου μας συστήθηκαν με ένα σύντομο a capella μέρος, και Giants Of Anger είχε - εννοείται - νόημα η συμβολή τους, στον βομβαρδισμό του Witches (τρομερή εκτέλεση, παρεμπιπτόντως) δεν απαιτούνταν η φυσική τους παρουσία ως αναμονή για το Martyrs Of The Cult Of The Dead (Agita), που έκλεισε το κύριο μέρος της συναυλίας. Όλοι φυσικά υπέθεταν πως κάποια πολύ συγκεκριμένα κομμάτια-”επιτυχίες” (η φράση εδώ λειτουργεί και εκτός των εισαγωγικών) δεν γινόταν να λείψουν από το setlist. Έτσι το encore περιελάμβανε, πέρα από έναν πιο rock’n’roll Καραδήμα χωρίς την ημιμάσκα, τα ίσως πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια των Nightfall και εκτός του “σκληρού” fan base τους: το Diva και φυσικά το Lesbian Show. Πού να χωρέσει ο νους πως έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από εκείνη την εποχή… Έκλεισε έτσι ιδανικά μία ωραία συναυλιακή βραδιά με μεταλλικό vibe, σε ένα σχεδόν γεμάτο Gagarin. Ας κλείσει και αυτό το κείμενο με μία ευχή… ας μην ξανακλείσει η ζωή μας ώστε να έχουμε και άλλες τέτοιες βραδιές στο κοντινό μέλλον.

Κείμενο, φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής