Σκαλί – σκαλί οι Naxatras συνεχίζουν την ανοδική πορεία τους, η οποία επί του παρόντος μοιάζει να μην έχει ταβάνι. Κάθε συναυλία τους αποτελεί ακόμα ένα πειστήριο που επιβεβαιώνει αυτή την εντύπωση. Η ζωντανή παρουσίαση του τέταρτου δίσκου τους, ως φυσική συνέπεια των παραπάνω, έλαβε χώρα στον μεγαλύτερο -ως τώρα- κλειστό συναυλιακό χώρο που έχουν βρεθεί ως headliner (Fuzz Club) και συνοδεύτηκε από αθρόα προσέλευση.
Οι Deaf Radio που κλήθηκαν να ανοίξουν τη συναυλία αποτέλεσαν μια ωραία και σοφή επιλογή, καθώς διαθέτουν και την απαιτούμενη ποιότητα και κόσμο που τους ακολουθεί. Η τετράδα ανέβηκε στη σκηνή στην ώρα της και ξεκίνησε με αρκετή ορμή, ενώ ο κόσμος ακόμα συνέρρεε στο χώρο. Η αλήθεια είναι πως αρχικά υπήρξε ένα σάστισμα από τον συγκεχυμένο ήχο που έφτανε στα αυτιά μας, σε σημείο να μην διακρίνουμε μελωδίες και φωνητικά. Στη συνέχεια η κατάσταση βελτιώθηκε σαφώς και καθώς το γκρουπ “ζεσταινόταν”, μετέφερε την σπίθα στο κοινό και όλα γίνονταν καλύτερα.
Το ντεμπούτο τους Alarm (2017) πρόσφερε το σταθερό highlight των εμφανίσεων τους, δηλαδή το αγαπημένο Backseats (συνηθισμένη επιλογή για φινάλε), ενώ το Astypalea αποδείχθηκε το πλέον δημοφιλές από το Modern Panic (2019) και όχι άδικα χαρακτηρίστηκε από μικροφώνου ως το ιδανικό για κλείσιμο τραγούδι, αν και ακούστηκε περίπου στη μέση του live. Βεβαίως οι Deaf Radio δεν περιορίστηκαν στα γνωστά, καθώς έπαιξαν και δυο νέα κομμάτια, με το ένα εξ αυτών, το Supersonic, να έχει ήδη αγαπηθεί από τους φίλους τους, σε σημείο κάποιοι να τραγουδούν τους στίχους! Δεν έχουμε λοιπόν παρά να περιμένουμε ολόκληρη τη νέα τους δουλειά για να δούμε πως θα ακούγεται, στο μεταξύ το σχήμα παραμένει εγγύηση στα live.
Οι Naxatras μεγαλώνουν με κάθε δίσκο τους και μαζί τους μεγαλώνουν κατά συνέπεια και οι χώροι που παρουσιάζουν την εκάστοτε νέα δουλειά τους. Κάπως έτσι πέρασαν σταδιακά από το Death Disco, στο Gagarin για να καταλήξουν στο Fuzz, στο μεγαλύτερο από άποψης χωρητικότητας venue της πρωτεύουσας (εξαιρουμένων των πολιτιστικών κέντρων...).
Βεβαίως τα νούμερα δεν ανεβαίνουν μόνο στο κομμάτι των εισιτηρίων, ανεβαίνουν και στο μουσικό/εκτελεστικό σκέλος. Το αρχικό trio (Βαγενάς – Ντέλιας – Χαριζάνης) έγινε προσφάτως τετράδα με την προσθήκη του Παντελή Κάργα στα πλήκτρα και τα ηλεκτρονικά. Επιπροσθέτως στη σκηνή του Fuzz είδαμε συνολικά 9 μουσικούς (!!!) αφού πέραν των προαναφερθέντων υπήρχε ένας ακόμα περκασιονίστας, καθώς επίσης ένα κουαρτέτο εγχόρδων για δυο κομμάτια. Φυσικά η προσθήκη των πλήκτρων μέσω του Κάργα υπήρξε η πλέον καίρια και αρμόζουσα επιλογή, αφού η μπάντα έχει στραφεί σε πιο prog κατεύθυνση με τη νέα της δουλειά (και prog χωρίς πλήκτρα δεν γίνεται, ως γνωστόν...). Άλλωστε ο συγκεκριμένος ήχος ανέκαθεν τους έλκυε, όπως παραδέχτηκαν στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν με αφορμή την παρούσα συναυλία.
Μπροστά λοιπόν σε ένα μεγάλο κοινό οι Naxatras παρουσίασαν ζωντανά το τέταρτο LP με επαγγελματισμό, προσήλωση και την δέουσα αυτοπεποίθηση. Από το νέο τους υλικό, δυο συνθέσεις λάμπουν περισσότερο (είναι τα hit, κατά κάποιον τρόπο), ο λόγος για τα Omega Madness και Journey to Narahmon, τα οποία διόλου τυχαία επελέγησαν για να οπτικοποιηθούν ώστε να συστήσουν τη νέα κυκλοφορία στο κοινό. Μάλιστα ακούστηκαν και τα δυο σχετικά νωρίς στο πρώτο μέρος της συναυλίας, πιθανώς ως τα πλέον αναγνωρίσιμα του άλμπουμ (ίσως και λόγω της αντίστοιχης θέσης τους στο tracklist).
Από εκεί και πέρα το IV αποδόθηκε, όπως είναι λογικό, σχεδόν στην ολότητα του, με τους Ντέλια και Βαγενά να μοιράζονται εξ ημισείας τα φωνητικά στα κομμάτια που υπάρχουν, χωρίς όμως κανένας τους να διεκδικεί το ρόλο του frontman (ο δεύτερος ανέλαβε το επικοινωνιακό κομμάτι, πιθανότατα ως πιο εξωστρεφής). Στα μετόπισθεν ο Κώστας Χαριζάνης έκανε πραγματικά σπουδαία δουλειά στα τύμπανα, αποδεικνύοντας ότι αποτελεί και λόγω θέσης τον πυλώνα πάνω στον οποία χτίζεται η μουσική των Naxatras.
Για ακόμη μια φορά τα I am the Beyonder και The Great Attractor (με τη γνωστή παρεμβολή των πατεράδων Hawkwind κάπου ενδιάμεσα) έκλεψαν τη παράσταση, κλείνοντας ως είθισται πανηγυρικά το live, με τον ενθουσιασμό του κόσμου να φτάνει στα ύψη. Εδώ δεν μπορούμε να να μην σημειώσουμε πόσο μας χαροποιηθεί να βλέπουμε μετά από καιρό γεμάτες τις μουσικές σκηνές. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια (και τα αυτιά) σε κάποιες κακές συνήθειες που δεν φαίνεται να αλλάζουν. Αναφερόμαστε πρωτίστως στην οχλαγωγία που δημιουργείται σε κάποια σημεία, κυρίως στα μετόπισθεν, που δείχνει έλλειψη σεβασμού τόσο στο διπλανό όσο και στον καλλιτέχνη και δευτερευόντως στο κάπνισμα που μας κάνει να σκεφτόμαστε τις μάσκες ως μόνιμο συναυλιακό αξεσουάρ...
Δυο γεμάτες ώρες έμειναν στη σκηνή οι Θεσσαλονικείς, ολοκληρώνοντας άλλη μια μεστή εμφάνιση. Κι αν κάποιοι θα ήθελαν ένα κάπως παραλλαγμένο setlist (με κάποιες από τις πιο δυνατές στιγμές τους μέσα) αυτό δεν αλλάζει τη γενική εικόνα που ήταν απολύτως ικανοποιητική. Άλλωστε το σχήμα υποσχέθηκε επιστροφή σύντομα, οπότε θα υπάρξουν μελλοντικά ευκαιρίες για να μην μείνει κανείς παραπονεμένος.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος