Η πρώτη μετα-πανδημική εμφάνιση των Electric Litany στην Αθήνα αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο μια καλή ανακεφαλαίωση των μέχρι σήμερα πεπραγμένων τους και παράλληλα σηματοδότησε το άνοιγμα ενός νέου κύκλου με το καινούριο υλικό τους να βρίσκεται προ των πυλών.

Σχετικά με την εμφάνιση του Johnny Labelle, ας ξεκινήσουμε με μια λεπτομέρειασ που θεωρούμε βασική, μόνο και μόνο για να τη βγάλουμε έξω από τη συζήτηση: δεν νοείται live με τη μουσική να παίζει από έναν υπολογιστή χωρίς έξωθεν παρέμβαση και ζωντανά να βγαίνει μονάχα η φωνή. Εκτός αν βρισκόμαστε στη Eurovision (καλή της ώρα, μιας και έπαιζε την ίδια μέρα) ή σε κάποιο karaoke party. Αφού το είπαμε και το ξεκαθαρίσαμε, το διώχνουμε από το μυαλό μας και γράφουμε για αυτό που είδαμε και ακούσαμε. Και αυτό που ακούσαμε από τον Johnny Labelle (το οποίο είναι όντως το πραγματικό του όνομα) είχε πραγματικό ενδιαφέρον. Ως παρουσία ήταν μάλλον "αντιτουριστικός", καθώς το βλέμμα του σπανίως άλλαζε κατεύθυνση και οι κινήσεις του περιορίζονταν στις ελάχιστες δυνατές. Όμως με φωνή που κυρίως έφερνε στον Scott Walker και σε άλλα σημεία ακουμπούσε την αισθαντικότητα του David Sylvian και το crooning του Richard Hawley, οι συνθέσεις που μας παρουσίασε είχαν σαφή απεύθυνση και ξεκάθαρο λόγο ύπαρξης. Και παρότι εκ πρώτης όψεως ένας άνθρωπος με ένα υπολογιστή και έναν μικρόφωνο δεν φαινόταν να παρουσιάζει ιδιαίτερες εκπληξεις ως θέαμα, η μουσική και το τραγούδι εμπλουτίζονταν από ταιριαστές προβολές στο background και ένα προσεγμένο light show, στοιχεία που κρατούσαν τα βλέμματα προς την σκηνή και που έδειχναν πως του live είχε προηγηθεί μία σεβαστλ΄ποσότητα δουλειάς . Κρίμα που δεν υπήρχε μία μπάντα από πίσω του ώστε το αποτέλεσμα να ακούγεται πιο ζωντανό και γεμάτο.

Σαν έτοιμοι από καιρό για τη... Eurovision, όπως αστειεύτηκε ο Αλέξανδρος Μίαρης, οι Electric Litany επέστρεψαν στα πάτρια εδάφη για ένα μίνι τουρ, με την πρωτεύουσα φυσικά να αποτελεί επιβεβλημένα μια από τις στάσεις και το Gagarin να τους φιλοξενεί για πολλοστή φορά. Το αστείο σχετικά με τη Eurovision ήταν λίγο – πολύ αναπόφευκτο, καθώς, όπως προείπαμε, παράλληλα με τη συναυλία πραγματοποιούταν ο τελικός του Ευρωπαϊκού Διαγωνισμού Τραγουδιού. Ωστόσο το πιστό κοινό της μπάντας δεν μπήκε καν στον πειρασμό και έριξε την ψήφο του στους Litany.

Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια το ελληνοβρετανικό σχήμα έχει δημιουργήσει ένα πυρήνα ακροατών που τους ακολουθούν σταθερά. Καθόλα δίκαια, αν μας ρωτάτε, καθώς το γκρουπ έχει μέχρι σήμερα μια πάρα πολύ αξιόλογη δισκογραφική παρουσία (3 LP, 2 EP, συν μερικά singles). Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε κάποια δείγματα από το νέο υλικό που έχει ετοιμάσει η μπάντα, όπως άλλωστε είχε προαναγγείλει στη συνέντευξη που μας παραχώρησε πρόσφατα. Από μια πρώτη ακρόαση των νέων συνθέσεων στην πρωτόλεια μορφή τους, έχουμε βάσιμες υποψίες ότι κάτι πραγματικά καλό ετοιμάζεται.

Πέραν των νέων κομματιών, οι Litany παρουσίασαν μια αντιπροσωπευτική επιλογή από τον κατάλογο τους, επιφυλάσσοντας μάλιστα και μια έκπληξη. Στη σκηνή για δυο track τους συνόδευσε ο βιρτουόζος των πνευστών Ανδρέας Πολυζωγόπουλος. Ομολογώ πως μέσα στα σκοτάδια δεν τον αναγνώρισα, αλλά μόλις ακούστηκε ο τόσο οικείος και παράλληλα αναγνωρίσιμος ήχος που παράγει δεν υπήρχε πλέον αμφιβολία για την ταυτότητα του μουσικού. Δεν πρέπει να λησμονούμε εξάλλου πως ο Πολυζωγόπουλος συμμετείχε και στις στούντιο εκτελέσεις των Sealight και The World Is Changing While You Sleep, οπότε η παρουσία του ήταν ουσιαστική.

Το συγκρότημα, όπως το συνηθίζει, τίμησε την ελληνική ποίηση μέσω του Γιάννη Ρίτσου και του Οδυσσέα Ελύτη, στα υπέροχα Tear και Azure, αντίστοιχα, ενώ ο λόγος του Allen Ginsberg συνόδευσε το Feather of Ecstasy από το εκπληκτικό Enduring Days You Will Overcome (στο οποίο, ας μην ξεχνάμε, έβαλε το χεράκι του και ο τιτάνας που λέγεται Alan Parsons). Ανάμεσα στα άλλα αφιερώθηκε στους πρόσφυγες όλου του κόσμου αναμενόμενα το Refugee από το πιο πρόσφατο LP τους Under A Common Sky. Η έτερη αφιέρωση είχε αποδέκτη τον συντοπίτη τους Π. Ε. Δημητριάδη (ξέρετε από ποια συγκροτήματα...) ο οποίος έδωσε δυναμικό παρών στη πλατεία του Gagarin.

Δυο από τις πιο δυναμικές στιγμές (προσωπικά, οι πιο αγαπημένες) αποτέλεσαν τα Empty Sea και Enemy, όπου μέσα στο γενικότερο ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα ο μπασίστας Παύλος Μαυροματάκης έδωσε το δικό του σόου γκρεμίζοντας τα πάντα στο πέρασμα του. Ωστόσο το Rickenbacker του ως γερό σκαρί άντεξε της πτώσης και χρησιμοποιήθηκε στο φινάλε, σε πιο ατμοσφαιρικό mood βέβαια, για μια επιλογή από το ντεμπούτο τους. Δεν πρέπει όμως να αδικήσουμε και τους υπόλοιπους. Ο Αλέξανδρος Μίαρης ήταν για ακόμα μια φορά ο άνθρωπος ορχήστρα σε κιθάρα, πιάνο, σαντούρι (ποιος μπορεί να φανταστεί πλέον το The Soul Remembers Everything χωρίς τον ήχο του) και φυσικά φωνή. O Richard Simic ήταν όπως πάντα ο αλάνθαστος ογκόλιθος στα τύμπανα, ενώ η πιο πρόσφατη προσθήκη, ο Jason Tsontilis συνέβαλε το δικό του λιθαράκι στα πλήκτρα και τα ηλεκτρονικά (παρεμπιπτόντως με την παρουσία του το σκορ μεταξύ Ελλήνων και Βρετανών διαμορφώνεται σε 3-1...).

Ως κλείσιμο απλώς να πούμε ότι τους Electric Litany όσες φορές και να τους δούμε, ακόμα κι όταν πηγαίνουμε χωρίς να περιμένουμε κάποια έκπληξη, πάντοτε φεύγουμε με μια αίσθηση πληρότητας. Και ίσως να είναι αυτος ένας από τους σημαντικότερους λόγους που δεν χάνουμε καμία εμφάνιση τους παρότι τους έχουμε δει ουκ ολίγες φορές.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος (EL), Μιχάλης Κουρής (JL) / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής